(CUT) DE(MIAN)NIBAL #วิตถารเดนิบาล

  "นายเปลี่ยนใจรึยังเด็กน้อย" 
        "ที่บ้านผมได้มั้ย"
        "เอาสิ" 
        ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาเดเมียนเขาลูบหน้าผมเบา ๆ ถ้าตัดการกระทำออกไปผมคงโชคดีมากที่ได้นอนกับเขา
        "คุณจะฆ่าผมยังไง"
        "ไม่รู้สิ คงค่อย ๆ กัดกินเธอไปเรื่อย ๆ จะยอมมั้ยล่ะเด็กน้อย"
        ผมพยักหน้าตอบและนั่นมันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในห้องของผมซึ่งมันมืดจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วแต่ผมก็เห็นสัดส่วนของเขาชัดเจนเพียงแค่สัมผัสเท่านั้น
        "ฉันจูบนายได้มั้ย" เดเมียนประคองหน้าของผมไว้ด้วยสองมือใหญ่ ๆ นั่น และผมก็จูบเขาก่อนเป็นการอนุญาต เขาจูบตอบผมอย่างไม่ลังเล
        "ฉันรู้ว่ากำลังทำให้นายอึดอัด" เขาลูบไล้ไปตามร่างกายผมและผมก็จูบไปตามเรื่อนร่างอันแสนกำยำมันน่าอิจฉานะที่เขามีร่างการที่ดูดีขนาดนี้
        "งั้นคุณก็รู้มาตลอดว่าผมต้องการอะไร" เขาจูบที่หน้าผากและบ่าของผม
        "อื้ม"
        "เอาผมสิ" จบแค่นั้นเขาก็อุ้มผมไปที่เตียง เดเมียนคร่อมตัวผมไว้เขาค่อย ๆ ช้อนตัวผมให้ลอยขึ้นปากของเขาเริ่มแกะกระดุมผมออกทีละเม็ด ทีละเม็ดมันทำให้ผมต้องคลั่งรักเขามากขึ้นไปอีก
        "ได้โปรดแด๊ดดี้" ผมอ้อนวอนตอนนี้อะไร ๆ ของผมมันก็ไม่ไหวแล้ว มันปวดจวนจะแย่
        เขาสอดนิ้วเข้ามา เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผมแต่เขาก็ยังอ่อนโยนกับผมเสมอ
        "นายโอเคมั้ย"
        "สบาย ผมสบายดีมะ..ไม่เป็นไร"
เขาปลดกางเกงออกและเริ่มชักมันไปมาผมจับสิ่งนั้นค่อย ๆ ดันเข้ามา มันเจ็บอย่างที่คิดแต่ก็พอทนได้
        "นายมันสุดยอด" เขาเอ่ยชมและจูบผมเป็นรางวัล
        "คุณก็..เยี่ยมไปเลย อื้ม"
        "ผมอยากได้คุณแบบนี้ ตลอดทั้งคืนนี้"
        "ผมยอม เอาผมมากกว่านี้รักผมมากกว่านี้สิ"



       "เรียกชื่อผม" เขากระซิบข้างหูผม ลูบผมอย่างอ่อนโยนทั้งร่างกายของผมถูกเขาสัมผัสไปครบทุกส่วนแล้วส่วนนั้นของผมมันถูไปกับหน้าท้องสวยของเขา
        "เดเมียนรักผมหน่อยรักผมมากกว่านี้อีก ผมเป็นของคุณนะ"
         "แลนดอนนายรู้ใช่มั้ยว่าพูดอะไรออกมา"
        "ผมรู้ กินผมสิผมจะนอนนิ่ง ๆ ให้คุณใช้ปลายมีดกรีดจนเลือดท่วมผมอยากให้คุณได้ลิมลองผมบ้าง"
        "ฉันทำแน่"
        "อ๊า เดเมียน" ผมหลงเขา หลงเขาถึงขั้นสุดเขาเป็นฆาตกรที่เก่งเรื่องบนเตียงที่สุดเขามันสุดยอด