(CUT) DE(MIAN)NIBAL #วิตถารเดนิบาล

  "นายเปลี่ยนใจรึยังเด็กน้อย" 

        "ที่บ้านผมได้มั้ย"

        "เอาสิ" 

        ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตาเดเมียนเขาลูบหน้าผมเบา ๆ ถ้าตัดการกระทำออกไปผมคงโชคดีมากที่ได้นอนกับเขา

        "คุณจะฆ่าผมยังไง"

        "ไม่รู้สิ คงค่อย ๆ กัดกินเธอไปเรื่อย ๆ จะยอมมั้ยล่ะเด็กน้อย"

        ผมพยักหน้าตอบและนั่นมันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในห้องของผมซึ่งมันมืดจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วแต่ผมก็เห็นสัดส่วนของเขาชัดเจนเพียงแค่สัมผัสเท่านั้น

        "ฉันจูบนายได้มั้ย" เดเมียนประคองหน้าของผมไว้ด้วยสองมือใหญ่ ๆ นั่น และผมก็จูบเขาก่อนเป็นการอนุญาต เขาจูบตอบผมอย่างไม่ลังเล

        "ฉันรู้ว่ากำลังทำให้นายอึดอัด" เขาลูบไล้ไปตามร่างกายผมและผมก็จูบไปตามเรื่อนร่างอันแสนกำยำมันน่าอิจฉานะที่เขามีร่างการที่ดูดีขนาดนี้

        "งั้นคุณก็รู้มาตลอดว่าผมต้องการอะไร" เขาจูบที่หน้าผากและบ่าของผม

        "อื้ม"

        "เอาผมสิ" จบแค่นั้นเขาก็อุ้มผมไปที่เตียง เดเมียนคร่อมตัวผมไว้เขาค่อย ๆ ช้อนตัวผมให้ลอยขึ้นปากของเขาเริ่มแกะกระดุมผมออกทีละเม็ด ทีละเม็ดมันทำให้ผมต้องคลั่งรักเขามากขึ้นไปอีก

        "ได้โปรดแด๊ดดี้" ผมอ้อนวอนตอนนี้อะไร ๆ ของผมมันก็ไม่ไหวแล้ว มันปวดจวนจะแย่

        เขาสอดนิ้วเข้ามา เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผมแต่เขาก็ยังอ่อนโยนกับผมเสมอ

        "นายโอเคมั้ย"

        "สบาย ผมสบายดีมะ..ไม่เป็นไร"

เขาปลดกางเกงออกและเริ่มชักมันไปมาผมจับสิ่งนั้นค่อย ๆ ดันเข้ามา มันเจ็บอย่างที่คิดแต่ก็พอทนได้

        "นายมันสุดยอด" เขาเอ่ยชมและจูบผมเป็นรางวัล

        "คุณก็..เยี่ยมไปเลย อื้ม"

        "ผมอยากได้คุณแบบนี้ ตลอดทั้งคืนนี้"

        "ผมยอม เอาผมมากกว่านี้รักผมมากกว่านี้สิ"