(จบ)มนต์รักลอลลี่ป๊อป...ของนายมาเฟียไร้เดียงสา
เขียนโดย 
Byตั้งโอ๋
วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 เวลา 12.06 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2562 12.48 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
4) ความไร้เดียงสาครั้งที่ 4 สายสัมผัสที่มองไม่เห็น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความความไร้เดียงสาครั้งที่ 4 สายสัมผัสที่มองไม่เห็น
ผ่านมาหลายวันแล้วที่ดอกคลื่นมาอยู่ที่บ้านของผมทุกคนในบ้านดูจะชอบคนตัวเล็กมากเป็นพิเศษคงเพราะอาหารจากคนตัวเล็กทำนั้นอร่อยอย่าบอกใครจนกลายมาเป็นพ่อครัวของบ้านไปเสียแล้ว ผมก็ไม่ได้คุยกับเขามากมันไม่กล้าจริงๆครับพยายามหลบตลอดเอางานมาอ้างอยู่เสมอ จะให้ทำยังไงได้ละผมกลัวว่าจะแสดงท่าทีที่ทำให้ดอกคลื่นไม่ชอบผมเข้า วันนี้ก็เหมือนเดิมครับผมหลบมาทำงานอีกแล้วจะมีก็แต่ตอนกินข้าวเท่านั้นที่เราได้เจอกัน
ก๊อก ๆๆๆ
“เอ่อ..ขอโทษนะผมเอาขนมมาให้ครับ”เสียงเล็กที่ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของคนตัวเล็กที่ผมแอบหลงรักมานานร่วมเกือบปีครับ แค่ได้ยินเสียงใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
“เออ..ขอบใจนะ”
“ทำงานหรือครับ เห็นคุณไม่ออกไปเลยงานยุ่งมากกหรือครับ”เสียงเล็กๆถามขึ้นเมื่อวางขนมเค้กกับกาแฟลงบนโต๊ะ
“ก็นิดหน่อยนะ”งานนะไม่ยุ่งหรอกครับไม่อยากจะบอกที่มันยุ่งนะใจผมล้วนๆๆๆ
(ดอกคลื่น)
ตอนนี้ผมกำลังยื่นอยู่ตรงหน้าลูกค้าประจำของร้านผมเองเขามักจะไปซื้อกาแฟที่ร้านผมแถมจะทุกวัน และเนื่องจากมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นมันเลยทำให้ผมต้องมาอยู่ที่บ้านของเขาระยะหนึ่ง ผมพยายามหาโอกาสคุยกับเขาหลายครั้งแต่ดูเหมือนเขาจะพยายามหลบหน้าผมตลอดซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
วันนี้ดีหน่อยที่คุณควอตวานให้เอาขนมกับกาแฟมาให้เขาผมจะได้หาโอกาสถามเขาเรื่องที่ค้างคาใจมานานมากแล้วสักที
“เอ่อ...ขอผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
ผมเอ่ยถามเขาที่เอาแต่มองไปที่อื่นราวกับตั้งใจจะหลบหน้าผม เขาไม่ชอบผมหรือไงกันนะทำไมต้องพยายามหลบหน้ากันตลอดเลยเวลาไปที่ร้านก็เหมือนกันมักจะทำท่าทีแปลกๆอยู่เสมอ
“มีอะไรว่ามาได้เลย”
“คือผมจะถามว่า เอ่อ เมื่อหลายเดือนก่อน เอ่อ เราเคยเจอกันไหมครับ”
ผมถามไปทั้งที่กลัวแต่ผมมั่นใจนะว่าเป็นเขาคนที่เคยเจอกันเมื่อตอนวันฝนตกวันนั้น ผมยังจำสายตาของเขาที่เข้ามากินลอลลี่ป๊อปอันที่ผมกินอยู่ได้เลย
ผมสังเกตเห็นเขาชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะทำท่าทางตะกุกตะกัก มันน่าสงสัยนะเคยหรือไม่เคยก็บอกกันมาสิ ผมก็แค่หวังว่าจะได้เจอเขาคนนั้นอีกสักครั้งก็เท่านั้นเอง คนที่บอกว่าชอบลอลลี่ป๊อปของผมนะ เพราะตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยจนมาเจอคุณริวเชย์ที่เหมือนเขามากอยากจะถามหลายครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที
“เอ่อ ก็เคยเจอมั้งครับ”เขาตอบกลับมาทั้งยังไม่แน่ใจ ทำไหมเขาต้องหลบสายตาผมตลอดเลยผมไม่เข้าใจ
“ตกลงว่ายังครับ”
“เอ่อ ไม่รู้สิฉันจำไม่ได้นะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ”ก็นะมันน่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ผ่านมานานแล้วนี่นะ ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่นะ
“เอ่อ..ถามอีกเรื่องได้ไหม”เหมือนผมจะได้ใจใหญ่เลยนะครับแต่มันรู้สึกอึดอัดจริงถ้าผมไม่ได้พูดออกไปผมคงจะต้องไม่ไหวแน่ๆ
“เอาสิ”
“เอ่อ คะ...คือ ว่าคุณมะ..ไม่ชอบผมเหรอทำไมต้องพยายามหลบหน้าผมตลอดเลย”พูดออกไปแล้วผมพูดออกไปแล้วเขาจะยิ่งไม่ชอบผมไหมที่ผมถามไปตรงๆแบบนั้น
“เอ้ยยย เอ่อ..เอ่อ...ปะ..เปล่านะฉะ..ฉัน”เหมือนเขาจะตกใจมากเลยนะที่ผมถามออกไปแบบนั้น
“คะ..คือผมรู้สึกไม่ดีเลย..ที่เป็นแบบนี้ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะ...”
“มะ..ไม่ใช่ๆๆ...เอ่อไม่ใช่แบบนั้น คือไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนะ คะ..แค่ ฉันเป็นคนทำให้เธอเดือนร้อนใช่ไหมฉันก็เลยไม่กล้าสู้น่าเธอเท่าไรนะ”
เขาว่าแต่คำตอบนี้มันเรียกรอยยิ้มของผมออกมาได้เป็นอย่างดี
“พูดจริงหรือ^^งั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมากหรอกผมไม่ได้สนใจอะไร^^”แค่เขาบอกว่าไม่ได้เกลียดอะไรผมแค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วละ
หลังจากวันนั้นได้ตัดสิ้นใจถามเขาออกไปเหมือนเขาจะคุยกับผมมากขึ้นไม่ค่อยหลบหน้ากันเหมือนแต่ก่อนแต่ชอบมีท่าทีแปลกๆเหมือนตอนที่ร้านอยู่หลายครั้งจนผมอดตกใจไม่ก็คุยอยู่ดีๆเขาก็ตัวแข็งนิ่งขึ้นมาซะจนคุณควอตต้องมาช่วยทุกที่บ้างผมก็สงสัยนะว่าเขาเป็นโรคอะไรหรือเปล่าเพราะที่ร้านผมมักเห็นเขาเป็นบ่อยๆตอนมารับของจากผมนะ
จนอดที่จะแอบถามคุณควอตไม่ได้ แต่ก็ได้คำตอบมาว่านายน้อยของเขาไม่ได้เป็นอะไรแค่ช็อคนิดหน่อย อะไรกันแค่คุยกับผมถึงกับช็อคกันเลยหรือยังไงนะ คุณควอตบอกอย่างคิดมากไม่ใช่เพราะผม แต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีก็เขาเล่นเป็นตอนคุยกับผมตลอดเลย
“ทำอะไรอยู่หรือครับ”ผมเอ่ยถามเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
“เปล่านะ แล้วนายจะทำอะไรละ”เขาตอบกลับมาทั้งสีหน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่านะ ก่อนจะถามต่อคงเพราะเห็นผมอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนนี้ละมั้ง
“อ่อ กำลังจะทำขนมเค้กให้พวกลูกน้องคุณนั้นแหละ เห็นบ่นว่าอยากกินกันนะครับ”
ใช่ครับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่บ้านนี้หน้าที่ของผมคือทำขนมให้บรรดาพวกลูกน้องของเขา ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรดีกว่าไม่มีอะไรทำระหว่างยังกลับไปเปิดร้านไม่ได้
“เหนื่อยแย่เลยสินะ ไอ้เจ้าพวกนี้ก็จริงๆเลย”
“ก็ไม่หรอกครับสนุกดี งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
”ผมว่าก่อนจะหันเดินกลับเข้าครัวแต่
“นายน้อยครับบบบ”เสียงของควอตที่ดังอยู่ทางประตูทำให้ผมต้องหันไปมอง ทางเขาก็เหมือนกันรีบเข้าไปดูควอตอย่างตกใจเพราะสภาพของควอตนั้นราวกับไปตีกับใครมาก็ไม่ปาน
“เป็นอะไรควอต”เขาถามขึ้นเสียงตื่นผมที่อยู่ใกล้ๆก็เข้าไปช่วยประครองคุณควอตเอาไว้
“นะ..นายยย”
“ริวเชย์....”
ก่อนที่คุณควอตจะพูดจบก็มีเสียงเรียกชื่อเขาจากใครคนหนึ่ง พอผมมองไปก็เห็นเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆๆเลยแม้จะดูอายุน่าจะเข้าวัยกลางคนแล้วก็ตามแต่เขายังดูสวยมากๆบวกกับการแต่งตัวเซ็กซี่ของเขายิ่งทำให้เขาดูสวยดูสาวกว่าวัยเป็นอย่างมาก
“ริวเชย์”เธอคนนั้นเรียกเขาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดริวเชย์ที่ตอนนี้ทำหน้าตาตื่นอยู่ข้างผม ขนาดเขายังตกใจขนาดนี้อย่าถามถึงผมเลยครับว่าจะตกใจขนาดไหน
“คิดถึงจังเลย ไม่เจอกันตั้งนาน”
เสียงเล็กแหลมยังคงพูดไปทั้งยังกอดคลอเคลียร์อยู่กับเขา หรือว่าเธอจะเป็นแฟนเขา ถึงจะดูอายุมากกว่าแต่ก็ยังสวยมากๆ และก็ไม่แปลกที่ริวเชย์จะชอบคนอายุมากกว่านี้น่า
“ตุบ อัก โอ๊ก ตุบ”
ระหว่างกำลังคิดอะไรอยู่แค่ช่วงเวลาเซียวนาทีเธอคนนั้นก็ซัดเขาจนตอนนี้เขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอคนนั้นเรียบร้อยแล้ว มันคืออะไรตอบผมที นะเวลานี้ผมตกใจเป็นอย่างมาก มันรวดเร็วจริงๆ ผมก็ได้แต่ยืนเงียบมองดูสถานการณ์อยู่ใกล้ๆเท่านั้นจริงๆครับ
“จริงๆเลย ฉันบอกให้ไปรับที่สนามบินทำไมถึงมีแค่ควอตละที่ไป”เธอว่าก่อนจะสะบัดผมที่ลงมาปลกหน้าออก
“ขะ..ขอโทษครับ คุณแม่”
“เอ๊ะ คุณแม่!???”ตกใจจริงๆครับวินาทีนี้ เขาเรียกเธอว่าแม่ ยะ..ยังไงกัน
“เอ๊ะ หนูคนนี้ใครกันน่ารักเชียว”
เธอว่าเมื่อหันมาเห็นผมก่อนจะเดินเข้ามาลูบหน้าลูบตาผมอย่างกับเจอของเล่นถูกใจไอ้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันครับ
หลังจากเหตุการณ์วุ่นๆผ่านไปตอนนี้ผม เขาและคนที่บอกว่าเป็นแม่ของเขาก็มานั่งประจันกันอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกเป็นที่เรียบร้อยแล้วละครับ
“ดีจ๊ะ ฉันมิโฮะ แม่ของริวเชย์เอง ขอโทษที่ลูกชายฉันรบกวนบ่อยๆด้วยนะ”เธอว่าพร้อมกับยกยิ้มขึ้นอย่างสวยงาม
“ไม่หรอกครับ เรื่องนั้น เอ่อ ขนมครับ”ผมว่าพร้อมกับวางขนมเค้กที่ทำไว้เมื่อเช้าให้กับเธอ
“อ๊ะ...ขอใจจ๊ะ ขนมนี้อร่อยมากเลย”
“นั้นของผมนะแม่”เสียงของเขาพูดขึ้นเมื่อคนเป็นแม่ตักขนมในส่วนของเขาขึ้นกิน ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กๆที่กำลังห่วงของกินอยู่เลย
“ไอ้เด็กคนนี้เดี๋ยวเถอะ แต่เอ๊ะ เธอชื่ออะไรละยังไม่รู้จักกันเลย”เธอหันไปดุเขาก่อนจะมาถามชื่อผม นั้นสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยเสียมารยาทจริงๆเลย
“เอ่อ..ดอกคลื่น ครับ”
“หืม ชื่อแปลกจัง เธอเป็นเด็กริวเชย์งั้นเหรอ”
“เด็ก??”เธอถามกลับมาผมก็ออกจะงงนะ อะไรคือเด็กของริวเชย์กันละ
“แม่พูดอะไรแบบนั้นกันเหล่า”
“หืม หน้าตาน่ารักจริงๆเลย ผิวก็นุ่มๆ”เธอว่าพร้อมกับลูบแก้มผมปอยๆ ไอ้ผมก็ได้แต่ยิ้มรับกลับไปครับ
“แม่อย่าจับนะ”
“ทำไมฉันจะจับไม่ได้ แกนะขึ้นมาคุยกับฉันบนห้องเดี๋ยวนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวนะ เอาไว้คุยกันไหมนะหนูคลื่น”ว่าจบเธอก็เดินขึ้นชั้นบนไป
“เอ่อ...ขอโทษแทนแม่ด้วยนะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ^^”
“งันฉันไปนะ”
“ครับ^^”เหมือนวันนี้เรื่องมันจะวุ่นๆยังก็ไม่รู้นะครับ
ตอนที่4 มาแล้ววววววววววว....อีกตอนเดียวจบแล้วนะ รักทุกคนนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
