(จบ)มนต์รักลอลลี่ป๊อป...ของนายมาเฟียไร้เดียงสา

ความไร้เดียงสาครั้งที่ 4 สายสัมผัสที่มองไม่เห็น

ผ่านมาหลายวันแล้วที่ดอกคลื่นมาอยู่ที่บ้านของผมทุกคนในบ้านดูจะชอบคนตัวเล็กมากเป็นพิเศษคงเพราะอาหารจากคนตัวเล็กทำนั้นอร่อยอย่าบอกใครจนกลายมาเป็นพ่อครัวของบ้านไปเสียแล้ว ผมก็ไม่ได้คุยกับเขามากมันไม่กล้าจริงๆครับพยายามหลบตลอดเอางานมาอ้างอยู่เสมอ จะให้ทำยังไงได้ละผมกลัวว่าจะแสดงท่าทีที่ทำให้ดอกคลื่นไม่ชอบผมเข้า วันนี้ก็เหมือนเดิมครับผมหลบมาทำงานอีกแล้วจะมีก็แต่ตอนกินข้าวเท่านั้นที่เราได้เจอกัน

ก๊อก ๆๆๆ

“เอ่อ..ขอโทษนะผมเอาขนมมาให้ครับ”เสียงเล็กที่ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของคนตัวเล็กที่ผมแอบหลงรักมานานร่วมเกือบปีครับ แค่ได้ยินเสียงใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

“เออ..ขอบใจนะ”

“ทำงานหรือครับ เห็นคุณไม่ออกไปเลยงานยุ่งมากกหรือครับ”เสียงเล็กๆถามขึ้นเมื่อวางขนมเค้กกับกาแฟลงบนโต๊ะ

“ก็นิดหน่อยนะ”งานนะไม่ยุ่งหรอกครับไม่อยากจะบอกที่มันยุ่งนะใจผมล้วนๆๆๆ

(ดอกคลื่น)

ตอนนี้ผมกำลังยื่นอยู่ตรงหน้าลูกค้าประจำของร้านผมเองเขามักจะไปซื้อกาแฟที่ร้านผมแถมจะทุกวัน และเนื่องจากมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นมันเลยทำให้ผมต้องมาอยู่ที่บ้านของเขาระยะหนึ่ง ผมพยายามหาโอกาสคุยกับเขาหลายครั้งแต่ดูเหมือนเขาจะพยายามหลบหน้าผมตลอดซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

วันนี้ดีหน่อยที่คุณควอตวานให้เอาขนมกับกาแฟมาให้เขาผมจะได้หาโอกาสถามเขาเรื่องที่ค้างคาใจมานานมากแล้วสักที

“เอ่อ...ขอผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

ผมเอ่ยถามเขาที่เอาแต่มองไปที่อื่นราวกับตั้งใจจะหลบหน้าผม เขาไม่ชอบผมหรือไงกันนะทำไมต้องพยายามหลบหน้ากันตลอดเลยเวลาไปที่ร้านก็เหมือนกันมักจะทำท่าทีแปลกๆอยู่เสมอ

“มีอะไรว่ามาได้เลย”

“คือผมจะถามว่า เอ่อ เมื่อหลายเดือนก่อน เอ่อ เราเคยเจอกันไหมครับ”

ผมถามไปทั้งที่กลัวแต่ผมมั่นใจนะว่าเป็นเขาคนที่เคยเจอกันเมื่อตอนวันฝนตกวันนั้น ผมยังจำสายตาของเขาที่เข้ามากินลอลลี่ป๊อปอันที่ผมกินอยู่ได้เลย

ผมสังเกตเห็นเขาชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะทำท่าทางตะกุกตะกัก มันน่าสงสัยนะเคยหรือไม่เคยก็บอกกันมาสิ ผมก็แค่หวังว่าจะได้เจอเขาคนนั้นอีกสักครั้งก็เท่านั้นเอง คนที่บอกว่าชอบลอลลี่ป๊อปของผมนะ เพราะตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยจนมาเจอคุณริวเชย์ที่เหมือนเขามากอยากจะถามหลายครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที

“เอ่อ ก็เคยเจอมั้งครับ”เขาตอบกลับมาทั้งยังไม่แน่ใจ ทำไหมเขาต้องหลบสายตาผมตลอดเลยผมไม่เข้าใจ

“ตกลงว่ายังครับ”

“เอ่อ ไม่รู้สิฉันจำไม่ได้นะ”

“อย่างนั้นเหรอครับ”ก็นะมันน่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ผ่านมานานแล้วนี่นะ ผมกำลังหวังอะไรอยู่กันแน่นะ

“เอ่อ..ถามอีกเรื่องได้ไหม”เหมือนผมจะได้ใจใหญ่เลยนะครับแต่มันรู้สึกอึดอัดจริงถ้าผมไม่ได้พูดออกไปผมคงจะต้องไม่ไหวแน่ๆ

“เอาสิ”

“เอ่อ คะ...คือ ว่าคุณมะ..ไม่ชอบผมเหรอทำไมต้องพยายามหลบหน้าผมตลอดเลย”พูดออกไปแล้วผมพูดออกไปแล้วเขาจะยิ่งไม่ชอบผมไหมที่ผมถามไปตรงๆแบบนั้น

“เอ้ยยย เอ่อ..เอ่อ...ปะ..เปล่านะฉะ..ฉัน”เหมือนเขาจะตกใจมากเลยนะที่ผมถามออกไปแบบนั้น

“คะ..คือผมรู้สึกไม่ดีเลย..ที่เป็นแบบนี้ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะ...”

“มะ..ไม่ใช่ๆๆ...เอ่อไม่ใช่แบบนั้น คือไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนะ คะ..แค่ ฉันเป็นคนทำให้เธอเดือนร้อนใช่ไหมฉันก็เลยไม่กล้าสู้น่าเธอเท่าไรนะ”

เขาว่าแต่คำตอบนี้มันเรียกรอยยิ้มของผมออกมาได้เป็นอย่างดี

“พูดจริงหรือ^^งั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมากหรอกผมไม่ได้สนใจอะไร^^”แค่เขาบอกว่าไม่ได้เกลียดอะไรผมแค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วละ

หลังจากวันนั้นได้ตัดสิ้นใจถามเขาออกไปเหมือนเขาจะคุยกับผมมากขึ้นไม่ค่อยหลบหน้ากันเหมือนแต่ก่อนแต่ชอบมีท่าทีแปลกๆเหมือนตอนที่ร้านอยู่หลายครั้งจนผมอดตกใจไม่ก็คุยอยู่ดีๆเขาก็ตัวแข็งนิ่งขึ้นมาซะจนคุณควอตต้องมาช่วยทุกที่บ้างผมก็สงสัยนะว่าเขาเป็นโรคอะไรหรือเปล่าเพราะที่ร้านผมมักเห็นเขาเป็นบ่อยๆตอนมารับของจากผมนะ

จนอดที่จะแอบถามคุณควอตไม่ได้ แต่ก็ได้คำตอบมาว่านายน้อยของเขาไม่ได้เป็นอะไรแค่ช็อคนิดหน่อย อะไรกันแค่คุยกับผมถึงกับช็อคกันเลยหรือยังไงนะ คุณควอตบอกอย่างคิดมากไม่ใช่เพราะผม แต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีก็เขาเล่นเป็นตอนคุยกับผมตลอดเลย

“ทำอะไรอยู่หรือครับ”ผมเอ่ยถามเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

“เปล่านะ แล้วนายจะทำอะไรละ”เขาตอบกลับมาทั้งสีหน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่านะ ก่อนจะถามต่อคงเพราะเห็นผมอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนนี้ละมั้ง

“อ่อ กำลังจะทำขนมเค้กให้พวกลูกน้องคุณนั้นแหละ เห็นบ่นว่าอยากกินกันนะครับ”

ใช่ครับตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่บ้านนี้หน้าที่ของผมคือทำขนมให้บรรดาพวกลูกน้องของเขา ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรดีกว่าไม่มีอะไรทำระหว่างยังกลับไปเปิดร้านไม่ได้

“เหนื่อยแย่เลยสินะ ไอ้เจ้าพวกนี้ก็จริงๆเลย”

“ก็ไม่หรอกครับสนุกดี งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

”ผมว่าก่อนจะหันเดินกลับเข้าครัวแต่

“นายน้อยครับบบบ”เสียงของควอตที่ดังอยู่ทางประตูทำให้ผมต้องหันไปมอง ทางเขาก็เหมือนกันรีบเข้าไปดูควอตอย่างตกใจเพราะสภาพของควอตนั้นราวกับไปตีกับใครมาก็ไม่ปาน

“เป็นอะไรควอต”เขาถามขึ้นเสียงตื่นผมที่อยู่ใกล้ๆก็เข้าไปช่วยประครองคุณควอตเอาไว้

“นะ..นายยย”

“ริวเชย์....”

ก่อนที่คุณควอตจะพูดจบก็มีเสียงเรียกชื่อเขาจากใครคนหนึ่ง พอผมมองไปก็เห็นเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆๆเลยแม้จะดูอายุน่าจะเข้าวัยกลางคนแล้วก็ตามแต่เขายังดูสวยมากๆบวกกับการแต่งตัวเซ็กซี่ของเขายิ่งทำให้เขาดูสวยดูสาวกว่าวัยเป็นอย่างมาก

“ริวเชย์”เธอคนนั้นเรียกเขาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดริวเชย์ที่ตอนนี้ทำหน้าตาตื่นอยู่ข้างผม ขนาดเขายังตกใจขนาดนี้อย่าถามถึงผมเลยครับว่าจะตกใจขนาดไหน

“คิดถึงจังเลย ไม่เจอกันตั้งนาน”

เสียงเล็กแหลมยังคงพูดไปทั้งยังกอดคลอเคลียร์อยู่กับเขา หรือว่าเธอจะเป็นแฟนเขา ถึงจะดูอายุมากกว่าแต่ก็ยังสวยมากๆ และก็ไม่แปลกที่ริวเชย์จะชอบคนอายุมากกว่านี้น่า

“ตุบ อัก โอ๊ก ตุบ”

ระหว่างกำลังคิดอะไรอยู่แค่ช่วงเวลาเซียวนาทีเธอคนนั้นก็ซัดเขาจนตอนนี้เขานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอคนนั้นเรียบร้อยแล้ว มันคืออะไรตอบผมที นะเวลานี้ผมตกใจเป็นอย่างมาก มันรวดเร็วจริงๆ ผมก็ได้แต่ยืนเงียบมองดูสถานการณ์อยู่ใกล้ๆเท่านั้นจริงๆครับ

“จริงๆเลย ฉันบอกให้ไปรับที่สนามบินทำไมถึงมีแค่ควอตละที่ไป”เธอว่าก่อนจะสะบัดผมที่ลงมาปลกหน้าออก

“ขะ..ขอโทษครับ คุณแม่”

“เอ๊ะ คุณแม่!???”ตกใจจริงๆครับวินาทีนี้ เขาเรียกเธอว่าแม่ ยะ..ยังไงกัน

“เอ๊ะ หนูคนนี้ใครกันน่ารักเชียว”

เธอว่าเมื่อหันมาเห็นผมก่อนจะเดินเข้ามาลูบหน้าลูบตาผมอย่างกับเจอของเล่นถูกใจไอ้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันครับ

หลังจากเหตุการณ์วุ่นๆผ่านไปตอนนี้ผม เขาและคนที่บอกว่าเป็นแม่ของเขาก็มานั่งประจันกันอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกเป็นที่เรียบร้อยแล้วละครับ

“ดีจ๊ะ ฉันมิโฮะ แม่ของริวเชย์เอง ขอโทษที่ลูกชายฉันรบกวนบ่อยๆด้วยนะ”เธอว่าพร้อมกับยกยิ้มขึ้นอย่างสวยงาม

“ไม่หรอกครับ เรื่องนั้น เอ่อ ขนมครับ”ผมว่าพร้อมกับวางขนมเค้กที่ทำไว้เมื่อเช้าให้กับเธอ

“อ๊ะ...ขอใจจ๊ะ ขนมนี้อร่อยมากเลย”

“นั้นของผมนะแม่”เสียงของเขาพูดขึ้นเมื่อคนเป็นแม่ตักขนมในส่วนของเขาขึ้นกิน ตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กๆที่กำลังห่วงของกินอยู่เลย

“ไอ้เด็กคนนี้เดี๋ยวเถอะ แต่เอ๊ะ เธอชื่ออะไรละยังไม่รู้จักกันเลย”เธอหันไปดุเขาก่อนจะมาถามชื่อผม นั้นสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยเสียมารยาทจริงๆเลย

“เอ่อ..ดอกคลื่น ครับ”

“หืม ชื่อแปลกจัง เธอเป็นเด็กริวเชย์งั้นเหรอ”

“เด็ก??”เธอถามกลับมาผมก็ออกจะงงนะ อะไรคือเด็กของริวเชย์กันละ

“แม่พูดอะไรแบบนั้นกันเหล่า”

“หืม หน้าตาน่ารักจริงๆเลย ผิวก็นุ่มๆ”เธอว่าพร้อมกับลูบแก้มผมปอยๆ ไอ้ผมก็ได้แต่ยิ้มรับกลับไปครับ

“แม่อย่าจับนะ”

“ทำไมฉันจะจับไม่ได้ แกนะขึ้นมาคุยกับฉันบนห้องเดี๋ยวนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวนะ เอาไว้คุยกันไหมนะหนูคลื่น”ว่าจบเธอก็เดินขึ้นชั้นบนไป

“เอ่อ...ขอโทษแทนแม่ด้วยนะ”

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ^^”

“งันฉันไปนะ”

“ครับ^^”เหมือนวันนี้เรื่องมันจะวุ่นๆยังก็ไม่รู้นะครับ

ตอนที่4 มาแล้ววววววววววว....อีกตอนเดียวจบแล้วนะ  รักทุกคนนะคะ