(จบ)มนต์รักลอลลี่ป๊อป...ของนายมาเฟียไร้เดียงสา

ความไร้เดียงสาครั้งที่ 1 ความอ่อนหัดของนายมาเฟียใหญ่

        ผู้ชาย...ดูเหมือนจะเป็นเพศที่ดื้อรั้น หัวแข็ง มีนิสัยหยาบกระด้างแต่ก็เป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่มีความเปราะบางและความละเอียดอ่อนแอบแผงอยู่เช่นกัน....

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ในยามเช้าเสียงเจาะแจะของเหล่าสมุนผู้พักดีต่างดังกันให้วุ่นวาย ถึงจะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาเหมือนหลังอื่นๆคงเพราะเจ้าพวกลูกน้องปัญญาอ่อนทั้งหลายที่พอได้อยู่ในที่ของตัวเองต่างแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาว่าๆมันไม่สมควร คงเพราะประมุขของบ้านนั้นไม่ได้เข้มงวดอะไร แต่หากเวลางานทุกคนต่างทำกันอย่างแข่งขัน

      “อรุณสวัสดิ์ครับ”

เสียงเอ่ยทักทายของเหล่าสมุนผู้พักดีที่กุลอกุจอตั้งแถวตามแนวทางเดินตั้งแต่หัวบันไดต่างเอ่ยทักทายขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

ร่างสูงใหญ่ใบหน้ามาดนิ่งก้าวเท้าเดินผ่านอย่างดูสง่า ในแววตาผู้เป็นบริวาลต่างมองว่ามันช่างดูงดงามและเท่เหลือเกิน

      “เตรียมอาหารไว้แล้วนะครับนายน้อย”

      “โทษนะวันนี้ฉันไม่กิน พวกนายกินกันไปเลย”

ดวงตาคู่เรียวตวัดมองคนพูดก่อนจะตอบออกไปด้วยเสียงที่เรียบนิ่งแต่ทรงพลังยิ่งนัก ก่อนจะเดินออกไป แต่เสียงคุยจากเหล่าพวกบริวาลที่ต่างชอบพูดกันนั้นมันทำให้เขาต้องชะงักทุกครั้ง

      “วันที่นายน้อยของเราก็ดูเท่เหมือนเคยเลยนะ”

      “ใช่ๆ อายุแค่ 23 ปี แต่ออร่าความร้ายกาจก็ออกมาแล้ว สมกับเป็นบุตรของนายใหญ่จริงๆ”

      “ต่อไปคงจะเนื้อหอมต่อสาวๆไม่น้อย นี้ก็ได้ข่าวว่านายน้อยมีสาวเข้าหาเพียบเลย”

      “ต้องแบบนี้ซิถึงจะเป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ ที่ไม่ใช่แค่ภายนอก นายน้อยเรานี้แหละเป็นมาเฟียเหนือมาเฟียของแท้แน่นอน”

เสียงพูดคุยของเหล่าบริวาลยังคงมีมาให้ได้ยินเป็นระยะซึ่งผิดกับความรู้สึกของคนในหัวข้อสนทนาเลย ข่าวลือพวกนั้นมันอะไรกัน

       “รู้ไหมคนที่จัดการพวกคู่แข่งที่เข้ามาก่อกวนที่ผับเมื่อวันก่อนนั้นก็คือนายน้อยนะ”

       “ใช่ๆเป็นคนเก่งขนาดนั้นแต่กลับถ่อมตัว เป็นมาเฟียด้วยจิตใจที่ดีจริงๆแต่ถึงอย่างนั้นกลับมีแต่ผู้คนหวั่นเกรง

       ”ผิดแล้วเขาไม่ใช่คนแบบนั้นเลย ผมไม่ใช่ผู้ชายที่น่ายกย่องแบบนั้นแม้แต่น้อยสมกับเป็นมาเฟียอะไรกันพวกบ้านั้นเข้าใจผิดกันไปทั้งนั้น จริงอยู่ผมอาจจะเก่งเรื่องการบริหารจัดการต่างๆนั้นไม่มีทางแพ้ใคร แต่ว่าถึงจะบอกว่าสมเป็นมาเฟียแต่ว่าใช่จะแข็งแกร่งเพราะผมยังมีเรื่องที่อ่อนหัดอยู่เลย

       “นายน้อยจะไปที่นั้นหรือครับ ให้ผมไปส่งไหมครับ”เสียงกล่าวจากชายหนุ่มชุดดำเรียกให้ผมต้องกลับหันไปมอง

       “ไม่เป็นไร ฉันจะไปคนเดียว”ว่าเสร็จผมก็หันไปยิบหมวกกันน็อคใบงามมาหวังจะสวมใส่

       “แต่ว่า”

       “ไม่ต้องตามมานะควอต”

สายตาคมกริบตวัดมองอย่างไม่พอใจก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นออกมา ควอตมักเป็นแบบนี้เสมอเป็นห่วงผมตลอดคงเพราะรู้ดีว่าผมจะเป็นอย่างไรแต่ผมจะคอยให้ควอตช่วยตลอดไม่ได้ ควอตเป็นเลขาของผมแต่ถึงจะบอกว่าเป็นเลขาแต่เขาก็ทำทุกอย่างทั้งเรื่องเล็กเรื่องน้อยเพราะหน้าที่หลักคือดูแลผมตามคำสั่งของพ่อและแม่ที่ทิ้งผมไปทำธุรกิจที่เมืองนอกเมืองนา

      “ครับ ยังไงก็ระวังตัวนะครับ มีอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดนะครับนายน้อย”

ผมไม่ได้ตอบรับอะไรกลับไปหันมาขึ้นค่อมบนมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะมุ่งทยายออกไปยังจุดหมายที่ตั้งไว้

...ร้านลอลลี่ป๊อปคอฟฟี่....

ที่นี้ที่เป็นความลับที่ไม่สมกับหนุ่มมาเฟียอย่างผม ความลับที่ไม่มีใครรู้นอกจาก ควอต ว่าจริงๆแล้วผมนะ

กรุ้งกริ้ง  กรุ้งกริ้ง

      “ลอลลี่ป๊อปคอฟฟี่ยินดีต้อนรับครับบบ”

เสียงใสที่เอ่ยดังขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งทางประตูก่อนจะหันมายิ้มหวานส่งให้ผมที่พึ่งเดินเข้ามา

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจที่เต้นระรัวมันทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ พออยู่ตรงหน้าคนๆนี้ ตึกตัก ตึกตัก

      “สวัสดีครับ วันนี้รับอะไรดีครับ?”

เสียงหวานเอ่ยพร้อมทั้งรอยยิ้มที่ทำเอา

ตึกตัก ตึกตัก ชะ ช็อค รอยยิ้มนี้มันช่างเจิดจรัส ไม่ไหวผมไม่ไหวจริงๆ ทำไมควบคุมตัวเองไม่ได้ พะ พูดอะไรไม่ออกทำไงดี จะก้าวขาก็ไม่ออก ตึกตัก ตึกตัก

      “เอ่อ..?”ทำไงดีพะ...พูดไม่ออก ตื่นเต้นตลอดเลย สีหน้าที่สงสัยพร้อมรอยยิ้มนั้นไม่ไหวผมรับไม่ไหวจริงๆ มองหน้าเขาไม่ได้เลยจริงๆ

      “คะ คา ปะ ปูชิโน่ กะ กับ พะ พายแอบปะ เปิ้ลครับ”พูดไปแล้วผมพูดออกไปแล้ว อยากมองใบหน้าหวานนั้นให้เต็มตาเหลือเกินตะ แต่ ทำไม่ได้

      “ครับ รับคาปูชิโน่และพายแอบเปิ้ลนะครับ จะทานที่ร้านหรือกลับบ้านดีครับ”ใบหน้าสวยเอ่ยก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มที่ฆ่าผมได้เลย ทะ ทำไมถึงน่ารักเช่นนี้

      “กะ กลับบ้านครับ”

      “ครับผม กรุณารอสักครู่นะครับ”เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

ความลับที่ไม่สมเป็นชาย ความจริงที่เจ็บปวด แค่จะสบตากับคนที่ชอบตรงๆยังทำไม่ได้เลยผมมันช่างไร้เดียงสา เป็นได้แค่ไอ้อ่อนหัด พูดให้ถูกก็เป็นแค่ไอ้ผู้ชายน่าสมเพชนั่นแหละ

ตั้งแต่เด็กเมื่อไหร่ที่ผมอยู่ต่อหน้าคนที่ชอบก็มักจะทำตัวไม่ถูกทำตัวเปิ่นๆให้เขาขายหน้าจนถูกทิ้งและยังถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้อ่อนหัด มันทำให้ผมช็อคจนป่วยไปเลยตั้งแต่ตอนนั้นก็กลายเป็นโรคขี้ขลาดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ชอบ ผมพยายามฝึกร่างกายและจิตใจให้แข็งแรงแต่มันก็เท่านั้นโรคบ้านี้มันไม่หายไปยิ่งมีคนที่ชอบยิ่งอาการสาหัสเข้าไปทุกที ไม่แปลกเลยที่ผมยังเวอร์จิ้นอยู่แบบนี้ช่างเป็นเรื่องน่าสมเพชจริงๆในฐานะผู้ชาย

       “ขอโทษที่ให้รอนะครับ  พอดีทางร้านของเรามีลอลลี่ป๊อปแจกฟรีจะรับด้วยไม่ครับ”

ผมได้แต่พยักหน้าไปเป็นคำตอบก่อนที่มือเล็กๆนั้นจะเอื้อมไปยิมลอลลี่ป๊อปสีสวยที่กลายเป็นของโปรดผมไปเสียแล้ว นั้นมายืนให้ ผมค่อยๆเลื่อนมือที่รู้สึกว่าติดจะสั่นเทาไปรับมาอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ระหว่างนั้น แตะ! มะ มือ ผมสัมผัสเข้ากับมือเล็กขาวเนียนนั้น ผมรับรู้ถึงเสียงเส้นประสาทการรับรู้ขาดลงดังเปรี๊ยะ และเหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่งไปผมไม่สามารถทำอะไรได้อีกเลย

       “อะ...เอ่อ..เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณลูกค้า?”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นคนตรงหน้ายืนนิ่งไม่ยอมขยับ สีหน้าซีดดูไม่ดีเท่าไหร่

ตึกตัก ตึกตัก มะ มือ ผมยังจับมือเขาอยู่เลยทำยังไงดี มะ มันยกไม่ขึ้นเลย ตึกตัก ตึก ตัก

       “ขอโทษนะครับ”

อยู่ๆชายในชุดสูทสีดำสนิทก็เข้ามาพาผมออกไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ควอต เอง

คนตัวเล็กเมื่อเห็นดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของผมไม่น้อย จบกันความรักของผม มันเป็นเรื่องที่เลวร้ายจริงเป็นถึงมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แต่กลับไม่เคยมีความรักเลยสักครั้ง

       “ผมถึงบอกไงว่าจะมาส่ง ถ้าผมไม่แอบตามมานายน้อยคิดว่าตัวเองจะออกมาไหวรึครับ คุณนะไม่เคยฟังที่ผมพูดเลย”

เพราะควอตดูแลผมมาตั้งแต่เด็กเลยกล้าที่จะเถียงและขัดคำสั่งของผมตามความสมควร

       “คราวนี้เป็นหนุ่มน้อยน่ารักร้านกาแฟหรือครับ แต่ว่าเป็นไงมาไงถึงได้มาชอบผู้ชายได้ละครับ”ควอตที่ขับรถอยู่เอ่ยยถามขึ้น

        “หนวกหูน่า”ผมว่ากลับไปอย่างเบื่อหน่าย อาการที่เคยมีก็หายไปแล้ว ทำไมกันทำไมฟ้าถึงได้กลั้นแกล้งคนรูปงามที่เพียบพร้อมอย่างผมกัน เฮ้ออออ

        “ถ้านายใหญ่รู้ว่านายน้อยไปชอบผู้ชายเข้า ผมที่เป็นคนดูแลคงถูกฆ่าหมกป่าแน่ๆ ดังนั้นกรุณาเก็บเป็นความลับด้วยนะครับ"

        “รู้แล้วน่า”ผมว่ากลับไปอย่างหงุดหงิด

        “ฉันนะก็ไม่ได้อยากชอบผู้ชายสักหน่อยแต่ในเมื่อมันชอบไปแล้วก็ช่วยไม่ได้นิ”

        “ถ้าช่วยไม่ได้ผมก็ไม่เข้าไปช่วยแล้วนะครับนายน้อย”

โป๊ก

จบเสียงพูดของควอตก็ตามด้วยเสียงกล่องกระดาษทิชชู่ที่ผมปาไปถูกหัวของคนที่ชอบกวนประสาทตรงที่นั่งคนขับทันที

        “มันอันตรายนะครับนายน้อย”

ผมไม่ได้ตอบกลับไปได้แต่ปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความคิด ถ้าไม่เกิดเรื่องเมื่อครึ่งปีก่อน...ผมก็คงไม่ชอบผู้ชายคนนั้นหรอก

......ฝากติชมด้วยนะคะ....