ใครกันที่กล่าวเอาไว้

-มานิตย์-
ใช่จดหมายของเขาได้เป็นคำตอบและคลี่คลายทุกปัญหาทุกคำถามในใจผมคำถามที่ว่าความทรงจำผมหายไปไหนคำถามที่ตั้งถึงคนรักของนาตยาตอนนี้ในใจผมทั้งตลกและเจ็บปวดคนรักของนาตยาที่ผมเฝ้าคิดทุกวันว่าทำไมถึงใจร้ายทำร้ายนาตยาได้ไม่ซ้ำวันทำนาตยาเจ็บปวดทั้งกายและใจคนที่ผมเคยด่าเขาในใจและในความคิดมันกลับกลายเป็นตัวผมเองมันเป็นผมเองที่ทำร้ายเธอซ้ำๆมันเป็นผมเองที่จิตใจอัมหิตความทรงจำของผมกลับมาทั้งหมดความทรงจำอันแสนเจ็บปวดผมไม่รู้ว่าน้ำตาผมไหลออกมาตอนไหนเพียงแต่ตอนนี้มันไหลออกมาเรื่อยๆจนแทบจะหมดตัวคนที่คอยดูแลผมเสมอมาคนที่อยู่ข้างๆผมในทุกๆวันคนที่ผมเจอในทุกๆเช้า  และคนที่ผมทำร้ายจนบอบช้ำทั้งกายใจเธอคือคนเดียวกันกับคนที่ผมรักจนหมดหัวใจในตอนนี้มันคงจะสายเกินไปหากผมจะบอกเธอว่ารักอาจเป็นเพราะผมตกหลุมรักเธอในวันที่สายหรืออาจเป็นเพราะผมไม่เคยจะมองและเห็นค่าคนที่อยู่ข้างๆผมมาโดยตลอดในวันนี้วันที่เธอไม่อยู่กับผมแล้วผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ขอบคุณและผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้ตอบแทนความรักความหวังดีถ้าผมเลือกได้ผมคงจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้อย่างน้อยให้ได้ครึ่งหนึ่งที่เธอดูแลผมก็คงดีความรู้สึกผิดในใจผมอาจมีทั้งที่ทำร้ายจิตใจและร่สงกายแต่ความรู้สึกผิดที่มากที่สุดนั่นก็คงจะเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยจะดูแลเธอหรือใส่ใจเธอเลยผมคงเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดที่เธอเคยเจอมาผู้หญิงอย่างเธอสมควรจะเจอคนที่ดีกว่าผมมันสายเกินไปแล้วมันสายเกินไปตอนนี้ผมทำได้เพียงกอดร่างของเธอที่ไร้วิญญาณกอดร่างของเธอที่ไม่มีแม้แต่ลมหายใจผมลูบผมเธอด้วยความแผ่วเบาพร้อมทั้งจูบลงหน้าผากเธอด้วยความอ่อนโยนนาตยาคุณคือผู้หญิงที่ดีที่สุดคุณคือศรีภรรยาคุณได้ทำตามหน้าที่แม่ศรีเรือนที่ดีขอบคุณที่คอยดูแลผมเสมอมาขอบคุณสำหรับความรักและความจงรักภักดีที่คุณมอบให้ผมผมจำทุกอย่างได้หมดแล้วนะตอนนี้ผมสับสนไปหมดผมมีความสุขมากที่ผมมีภรรยาที่ดีแบบคุณผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดและผมเสียใจมากที่ผมเป็นผู้ชายและทำหน้าที่สามีได้แย่ที่สุดภรรยาคนเดียวผมยังดูแลไม่ได้อีกทั้งทำร้ายให้บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจผมขอโทษผมขอโทษจริงๆหากผมย้อนกลับไปตอนนั้นได้ผมชักเริ่มไม่แน่ใจว่าผมยังอยากมีความทรงจำอยู่หรือเปล่า