ใครกันที่กล่าวเอาไว้

-ข้อความในจดหมาย-
ถึงมานิตย์
ฉันรู้มานานแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงจิตใจของฉันนั้นสู้ไหวเพราะมีคุณเป็นกำลังใจแต่ทว่าร่างกายของฉันนั้นไม่ไหวแล้วสังขารคือสิ่งที่ไม่มีใครฝืนได้และไม่มีใครรู้ล่วงหน้าว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรฉันจึงต้องทำทุกวันให้ดีที่สุดและฉันก็มีความสุขที่ได้ดูแลคุณอย่างดีในทุกๆวันที่ฉันยังคงมีลมหายใจถึงวันนี้วันที่คุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ก็คงเป็นวันที่เหลือเพียงร่างไร้ลมหายใจคำถามที่คุณเฝ้าถามฉันเสมอมาคำถามที่ฉันไม่เคยจะตอบคุณทำไมคุณถึงไม่มีความทรงจำอะไรหลงเหลืออยู่เลยจนวันนี้คุณน่าจะจำมันได้ฉันรู้ว่าความทรงจำของคุณเริ่มกลับมาแล้วจนวันนี้ความทรงจำของคุณกลับมาทั้งหมดคุณไม่ต้องเสียใจหรือรู้สึกผิดเพราะสิ่งที่คุณมอบให้ฉันมันเป็นสิ่งที่ต่อลมหายใจของฉันในทุกๆวันถึงแม้มันจะมีความเจ็บปวดแต่มันก็เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้ฉันมีความสุขคุณคือคำตอบว่าทำไมพรุ่งนี้ฉันต้องตื่นขึ้นมาเพราะหากไม่มีฉันแล้วใครจะดูแลคุณหากไม่มีฉันแล้วคุณจะทานอะไร  คุณไม่ใช่ภาระแต่คุณคือแรงผลักดันและกำลังใจคุณได้เติมเต็มสิ่งที่ฉันขาดหายไปคุณคือรอยยิ้มคุณคือเสียงหัวเราะและคุณคือแรงผลักดันของฉันนะมานิตย์ระยะเวลาหลายสิบปีที่ความทรงจำคุณหายไปคุณเปรียบเสมือนเด็กตัวเล็กๆที่ไม่มีใครเคียงข้างถึงแม้สมองของคุณจะว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ความทรงจำหลงเหลือแต่คุณก็ยังสร้างเสียงหัวเราะให้ฉันได้คุณคือคนที่มหัศจรรย์คุณคือคนที่เต็มที่กับทุกอย่างฉันภูมิใจในตัวคุณฉันอยากให้คุณรู้ว่าคุณคือคนที่ฉันรักและภักดีและคุณคือคนที่ฉันภูมิใจตั้งแต่ได้แต่งงานจนถึงวันที่ฉันหมดลมหายใจ
ด้วยรัก...จากนาตยา