ใครกันที่กล่าวเอาไว้

-มุมมองของหญิงสาวคนรัก-

ใช่ค่ะฉันเป็นหญิงสาวคนรักของเขาฉันนาตยาส่วนเขามานิตย์เราแต่งงานกันตั้งแต่เราทั้งสองอายุได้18ปีทั้งฉันและเขาเรียกว่าถูกคลุมถุงชนจับแต่งงานกันโดยไม่เคยรู้จักเจอหน้ากันครั้งแรกก็คราวงานหมั้นหมายเราทั้งสองต่างไม่มีความรักความผูกพันธ์ซึ่งกันและกันมันก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้สึกรักฉันแม้แต่น้อยมานิตย์มีคนรักอยู่แล้วซึ่งเขารักเธอคนนั้นมากมากกว่าฉันไม่สิเขาไม่เคยรักฉันเลยเราอยู่ด้วยกันใช้ชีวิตร่วมกันในบ้านหลังใหญ่ฉันปรนนิบัติอย่างทาสรับใช้ไม่มีการกระทำใดบ่งบอกว่าฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาเลยเขาทำงานรับราชการเช้าก็ออกไปทำงานเย็นกลับมาก็นั่งเขียนนั่งสือราชการของเขาฉันทำได้เพียงทำหน้าที่เป็นแม่ศรีเรือนที่ดีคอยดูแลเอาใจใส่งานบ้านงานเรือนซื่อสัตย์กับเขาทั้งด้านกายและจิตใจอีกทั้งเขาโมโหใส่เพียงใดฉันก็ไม่เคยคิดจะตอบโต้แม้แต่น้อยเรื่องราวที่ฟังดูแย่มิได้ดีขึ้นแต่กลับแย่ลงกว่าเดิมครั้งเมื่อเขาเกิดการทะเลาะเบาะแว้งกับข้าราชการชั้นสูงกว่าเหตุเพราะเขาทำหนังสือฟ้องร้องเรื่องการโกงงบประมาณทำให้เขาถูกกลั่นแกล้งและบีบบังคับให้ลาออกจากข้าราชการทั้งความรู้สึกเสียใจและไม่เข้าใจได้ถาโถมเข้าหาเขาพร้อมๆกันอย่างไม่หยุดหย่อนจากมานิตย์คนที่เคยขยันทำงานไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับสุราของมึนเมาเขากลับกลายเป็นมานิตย์คนที่เอาแต่ดื่มสุรายาเมาไม่สนใจงานการจากเดิมคนที่ใจร้อนเมื่อโดนฤทธิ์ของสุราเข้าไปทำให้เขากลายเป็นคนที่ไร้ซึ่งการควบคุมอารมณ์ของตนเองทุกครั้งที่เขากลับบ้านมาฉันจะเป็นคนไปรอรับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสแต่สิ่งที่ฉันได้กลับมานั่นคือการโดนทำร้ายร่างกายเรื่องราวเป็นแบบนี้อยู่ประมาณ6เดือนจนเกิดเรื่องราวที่เป็นเหตุทำให้ความทรงจำของเขาได้สูญไปมานิตย์พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วแต่โซเซเพราะฤทธิ์สุราพร้อมมีดปลายแหลมคมเขาคงกะจะฆ่าแกงกันเพียงเพราะบันดาลโทสะแต่พลาดท่าตกบันไดหัวกระแทกพื้นคนรับใช้ในบ้านรวมถึงฉันตกใจและรีบส่งเขาไปโรงพยาบาลหมอได้แจ้งให้ทราบว่าสมองของเขาถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนทำให้ความทรงจำบางส่วนหรืออาจจะทั้งหมดหายไปฉันเฝ้ารอวันที่เขาฟื้นเวลาล่วงเลยไปถึง1เดือนที่เขานอนซมเป็นเจ้าชายนิทราและในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นมาแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนเสียใจและไม่อยากให้เป็นเช่นนี้คือความทรงจำของเขาหายไปทั้งหมดไม่เหลือแม้แต่น้อยชื่อตัวเองเขาก็ยังจำไม่ได้จะนับประสาอะไรกับคนที่เขาไม่เคยรักเลยอย่างฉันความรู้สึกเสียใจในขณะนั้นมิใช่เพราะเขาจำฉันไม่ได้แต่คงจะเป็นเพราะเขาลืมเรื่องราวดีๆความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นมากกว่าฉันคิดว่าเป็นเพราะฉันสงสารเขาจึงดูแลอย่างสม่ำเสมอมาโดยตลอดแต่ทว่ามิใช่ความสงสารแต่คงเป็นความรักความผูกพันธ์และความจงรักภักดีที่ฉันมีให้เขาเสมอมาฉันยังคงทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเหมือนเดิมและเสมอมาทุกๆเช้าเที่ยงและเย็นฉันจะนำอาหารและน้ำไปให้เขามีคนนับร้อยทั้งญาติและเพื่อนที่ทำงานเข้ามาเยี่ยมและพูดคุยแต่ทว่าเขามักจะโวยวายและทำลายข้าวของจนไม่มีใครกล้าเข้ามาเยี่ยมอีกเลยมีแต่ฉันที่แม้แต่จะถูกเขาขว้างปาถ้วยชามหรือแก้วน้ำทั้งศีรษะแตกหรือฟกช้ำฉันก็คงคอยปรนนิบัติดูแลจนอาการของเขาทางด้านอารมณ์เริ่มดีขึ้นเขาพูดคุยกับฉันมากขึ้นและมีเพียงฉันที่สามารถพูดคุยและอยู่ใกล้ๆเขาได้เขาขอร้องให้ฉันเล่าชีวิตเล่าความทรงจำของฉันให้ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าความทรงจำอันแสนเจ็บปวดแต่แอบแฝงไปด้วยความสุขที่ได้ดูแลคนคนหนึ่งที่ฉันรักหากเขารักฉันบ้างเล็กน้อยก็คงจะดี...

-จบมุมมองของหญิงสาวคนรัก-