ใครกันที่กล่าวเอาไว้

ผมพร่ำถามกับตัวเองแบบนี้ทุกวันในห้องสี่เหลี่ยมมืดทึบปิดสนิทมีเพียงหญิงสาวคนเดิมที่เคยเจอเธอมักนำอาหารมาให้ในเวลาเดิมๆของทุกๆวันครั้งแรกที่ผมเจอเธอเธอเป็นหญิงสาววัยแรกรุ่นคนหนึ่งที่หน้าตาสะสวยน่ามองจนใครๆก็ละสายตาไปจากเธอไม่ได้แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับกลายเป็นหญิงสาววัยชราคนหนึ่งที่ผิวหนังหย่อนคล้อยไม่น่ามองอีกต่อไปผมไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรภาพของเธอในความทรงจำของผมกับตอนนี้ที่ผมเจอเธอถึงต่างกันเพียงนี้แต่เธอเป็นคนเดียวที่สามารถพูดคุยกับผมได้และเธอก็เป็นคนเดียวที่ผมสามารถฟังเรื่องราวของเธอได้เรื่อยๆโดยไม่มีเบื่อเรื่องที่เธอเล่าในทุกวันมักเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกคุ้นชินแต่นึกไม่ออกเธออาจจะเล่ามันทุกๆวันเพียงแต่ผมจำไม่ได้ซึ่งเป็นเรื่องของหญิงสาวกับชายที่เธอรักชายคนนั้นเป็นคนรักของเธอดูเธอจะรักเขามากเรื่องที่เธอเล่าล้วนเป็นเรื่องที่เธอต้องเสียน้ำตาร่างกายของเธอที่บอบช้ำอีกทั้งจิตใจที่ดูจะบอบช้ำยิ่งกว่าชายคนรักของเธอไม่เคยจะใส่ใจอะไรเธอสักนิดมัวแต่กินเหล้าเมายาขโมยเงินที่ทำมาหากินอย่างเหน็ดเหนื่อยไปกินเหล้าเมายาอย่างไม่แยแสว่าเธอจะเหนื่อยหรือร้องไห้กลับจากกินเหล้าเขาก็ทำร้ายร่างกายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกๆวันเรื่อยๆอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุดหรือใส่ใจเธอดูแลเธอเหมือนที่คนรักคนอื่นเขาทำเธอเล่าเรื่องราวใส่รายละเอียดฟังดูเป็นความทรงจำที่น่าสะเทือนใจที่เธอจำขึ้นใจและไม่มีวันลืมทุกครั้งที่เธอเล่าน้ำตาเธอไหลทุกครั้งไม่เข้าใจไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมผมถึงเจ็บปวดเจ็บปวดกว่าเธอผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ผมไม่อยากเห็นเธอเสียใจถ้าผมเป็นคนรักของเธอผมจะไม่ทำแบบนี้เลยผมจะดูแลและใส่ใจเธอให้ดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้แต่ผมคงไม่มีโอกาสนั้นหากผมมีความทรงจำผมอาจจะมีหญิงคนรักของผมแต่ตอนนี้ผมมีเพียงเธอที่ดูแลผมอย่างดีเสมอมา