การเดินทางของติวเหวอ(เตอร์)

          สวัสดีครับ ห่างหายจากการเขียนไปนานเลยครับ มัวแต่ปรับตัวกับการสอนออนไลน์  ผ่านมา 1 ปีครึ่งแล้วครับที่ผมต้องสอน

เด็กๆผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์  เด็กบางคนที่เพิ่งเริ่มเรียนยังไม่เคยเจอตัวจริงกันเลยครับ ส่วนคนที่รู้จักกันมานานแล้ว

กลับกลายเป็นไม่ได้เจอกันเลยครับ  บางคนเรียนจบสอบเข้ามหาวิทยาลัยเรียบร้อย บางคนสอบเรียนต่อเข้าม.ปลายโรงเรียนอันดับต้นๆ ได้

ก็เลิกเรียนกันไป เพราะต้องไปเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาดังๆ เพื่อปูทางสู่การสอบเข้าเรียนหมอ

(คิดๆก็น่าน้อยใจนะครับ ติวกันมาตั้งแต่เด็ก พอสอบติดโรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศก็เทผมทิ้งเลยครับ ฮ่าๆๆ)

         บางคนก็ติวกันสุดชีวิตครับ เพื่อที่จะสอบให้ติดห้องกิฟท์คณิต เรียนกันยันสามสี่ทุ่ม แต่ผลสอบออกมาคุ้มค่า

         บางคนก็มาติวโค้งสุดท้าย สุดท้ายจริงๆครับ อีกแค่ สามสี่วันจะสอบ เพิ่งจะมาอยากสอบ  ผลออกมาก็ผิดหวังกันไปครับ

         แต่ในร้ายก็มีดีครับ  ผมได้ลูกศิษย์ที่น่ารัก 2 คน สอนกันมาสามปีแล้วล่ะครับ แต่ช่วงโควิดซัมเมอร์นี้

พี่ท่านทั้งสอง ขอเรียนทุกวันเลยครับ ทั้งคู่เป็นหนุ่มน้อยพี่น้องกัน คนหนึ่งเรียนชั้น ป.4 อีกคนเรียนชั้น ป.6 

ทุก 9 โมงเช้า คนน้องจะเข้ามาเรียนก่อนเลยครับ เปิดคอมมาก็ทักทาย สวัสดีจ้า บางวันก็ทักทายว่า มาแล้วจ้า 

แต่ละวันจะมีคำพูดน่ารักปนตลกมาให้ผมได้อมยิ้มทู้กวันครับ มีอยู่วันหนึ่งครับน้องผมสับหมูอยู่ในครัว เสียงดังเข้าไปในซูม

เด็กน้อยก็ถามว่าใครสับหมู ผมก็บอกว่าน้องผม เด็กน้อยบอกว่า ครูลงไปบอกน้องครูให้สับหมูเบาๆหน่อย เสียงดังยังกับช้างเดิน

ผมนี่ฮาแตกเลยครับ ส่วนคนพี่นี่ก็จะเจ้าเล่ห์หน่อย โกงนิดๆ เรียนกันทีไรต้องดุกันเกือบทุกที แต่ก็สร้างความสุขให้ผมได้มากเลยล่ะครับ 

        สีสันเล็กๆน้อยๆช่วงโควิดน่ะครับ ยังไงช่วงนี้ก็รักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ