การเดินทางของติวเหวอ(เตอร์)

                  หายไปนานครับ กับการเขียนบทความ ทั้งงานยุ่ง ธุระมากมาย จนวันนี้ได้มีโอกาสเข้ามาแบ่งปันประสบการณ์ติวเตอร์อีกครั้ง หลังจากที่

บ้านเราหมดโควิด ผมก็ได้ออกไปสอนนอกสถานที่อีกครั้ง โดยที่เด็กๆก็โตขึ้นครับ จาก ป.6 เป็น ม.1  จาก ม.1 เป็น ม.2 แน่นอนครับ เด็กโตขึ้น ก็มีอะไร

อะไรเปลี่ยนไปครับ เรื่องราวในวันนี้เลยเป็นเรื่องของน้องผู้ชายคนหนึ่ง ผมให้ชื่อว่าน้องอั๋นแล้วกันนะครับ

               อั๋นเป็นเด็กนักเรียนชั้น ม.2 โรงเรียนเอกชนชื่อดัง ด้วยความที่บ้านรวย โรงเรียนดี เลยทำให้น้องมีกลุ่มเพื่อนที่เลือกคบได้หลากหลาย

ผมสอนอั๋นมาตั้งแต่อั๋นอยู่ ป.3 จนตอนนี้ ม.2 แล้วครับ การเรียนของอั๋นก็กระท่อนกระแท่น ย้ำแล้วย้ำอีก คะแนนก็ไม่ดีสักที เราก็เจอกัน สอนกันเรื่อยๆ

จนกระทั่งวันหนึ่ง อั๋นหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาดูดต่อหน้าผม  ผมนี่อึ้งสิครับ ไม่คิดว่าจะกล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ จึงมีการตักเตือนและพูดคุย ได้เรื่อง

ว่า เพื่อนในกลุ่มดูดกันทุกคน เลือกแบบไม่มีนิโคติน ผมเลยบอกว่าจะดูดก็ไปดูดที่อื่นไม่ใช่มาดูดในที่แบบนี้และเรากำลังเรียนกันอยู่ ผมก็ถามว่าเอามา

จากไหน  อั๋นเล่าว่าสั่งซื้อในเน็ต แล้วมีคนขี่มาส่งข้างโรงเรียนเลย ผมก็อึ้งรอบที่สองครับ  พอเรียนเสร็จ ผมก็แจ้งเรื่องนี้ให้คุณแม่น้องทราบ หลังจากวัน

นั้นน้องก็ไม่เอาบุหรี่ไฟฟ้ามาอีก

              เวลาผ่านไปไม่นาน อั๋นอีกแล้วครับ เอาไอจีที่โพสต์ว่าตัวเองดื่มเหล้ามาโชว์ให้ผมดู ถามว่าเท่ห์มั้ยครู

              เท่ห์ครับ ผมบอก  แต่เท่ห์ผิดเวลามากๆ ยังไม่ใช่วัยที่จะทำอะไรแบบนี้ อั๋นก็ไม่ได้ใส่ใจจะฟังผมนะครับ ผ่านหูไป ผมเองก็ห่วงน้องเค้ามาก

เพราะยังอยู่ในวัยเรียน ตักเตือน แนะนำ ก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยครับ เลยไม่ได้พูดอะไรแล้ว ถัดมาอีกสัปดาห์ ก็เอามีดหัวตัดมาโชว์ผม บอกว่าพกไว้

เวลามีเรื่องกับเด็กโรงเรียนอื่น ผมเลยบอกคุณแม่น้องไป ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง 

             นี่แหละครับ สิ่งที่ผมเจอ ผมคิดว่าไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก ผมเห็นอั๋นเป็นไม้อ่อน ผมก็ต้องดัด แต่ไม่รู้ว่าจะเกินกำลังผมหรือไม่นะครับ