วันเปิดเทอมของแฮมแฮม

    หลังจากที่สอบเสร็จ อันเดธเดินมาหาเจเรมี่ ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าเป็นกังวล ซึ่งผมคิดว่าอันเดธน่าจะเป็นกังวลเรื่องการสอบลำดับที่ในห้องเรียนที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้
     " ดีใจด้วยนะที่นายสอบผ่าน " เจเรมี่พูดกับอันเดธด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ ที่ผมไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกแบบที่พูดจริงๆหรือเปล่า แต่ผมคงไม่มีสิทธิ์พูดอะไรออกไป เพราะผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยงเท่านั้น
    " ขอบใจ ยินดีกับนายด้วยเช่นกัน ที่นายสอบผ่าน " อันเดธพูดกับเจเรมี่ด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย ซึ่งผมคิดว่า ตอนนี้อันเดธคงกำลังคิดเรื่องการสอบในวันพรุ่งนี้อยู่แน่ๆ
    " ดูนายไม่ค่อยดีใจที่สอบผ่านเท่าไหร่เลยนะ หรือนายมั่นใจว่าตัวเองต้องสอบผ่านอยู่แล้ว ก็เลยไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ " เจเรมี่ถามอันเดธด้วยน้ำเสียงปกติของเขา แต่ผมสัมผัสถึงความไม่พอใจที่เจือปนมาในน้ำเสียงของเจเรมี่ได้ดี เพียงแต่น่าเสียดายที่อันเดธไม่ได้รู้สึกตัวในเรื่องนี้เลย
    " ฉันไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นหรอก ว่าแต่สอบเสร็จแล้ว นายจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่า " อันเดธพูดกับเจเรมี่ ในขณะที่สายตาของเขากำลังมองไปที่นักเรียนคนอื่นๆ ที่เริ่มจับกลุ่มเดินออกไปจากที่นี่ทีละกลุ่มอย่างช้าๆ
    " ฉันว่าจะไปเดินเล่นรอบๆโรงเรียนน่ะ นายจะไปด้วยกันหรือเปล่า " เจเรมี่ถามอันเดธด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แต่ผมกลับรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนว่าเจเรมี่แอบวางแผนการอะไรเอาไว้สักอย่าง ผมจึงตัดสินใจพูดขัดบทสนทนาของทั้ง 2 คน
    " นายต้องไปเตรียมตัวสำหรับการสอบในวันพรุ่งนี้ ไม่ใช่เหรออันเดธ " ผมพูดด้วยเสียงที่ดังพอสมควร เพื่อให้ทั้ง 2 คนหันมาสนใจผมที่อยู่ในกรง
    " นั่นสิ ! ขอบใจนายมากที่ช่วยเตือนฉัน " อันเดธหันมาพูดกับผม ก่อนที่เขาจะหันไปคุยกับเจเรมี่ต่อ
    " ขอโทษด้วยนะ แต่ก็อย่างที่แฮมแฮมพูดนั่นล่ะ ฉันต้องไปเตรียมตัวสำหรับการสอบในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นฉันคงไปเดินเล่นเป็นเพื่อนนายไม่ได้ เอาไว้โอกาสหน้าล่ะกันนะ " อันเดธพูดกับเจเรมี่ด้วยน้ำเสียงลำบากใจ ซึ่งผมคิดว่าเขาคงรู้สึกผิดที่ต้องปฏิเสธคำชวนของเพื่อนใหม่แน่ๆ 
    " ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องคิดมาก ถ้านายไม่ว่างก็ไม่เป็นไร " เจเรมี่พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก็มองออกว่าไม่ได้มีความจริงใจเลย เพียงแต่ว่า อันเดธจะสังเกตุเห็นมันหรือเปล่าก็เท่านั้น
    " ถ้างั้นฉันขอตัว ไปเตรียมตัวเรื่องการสอบในวันพรุ่งนี้ก่อนนะ " อันเดธพูดกับเจเรมี่ ก่อนที่เขาจะเดินแยกตัวออกมา แล้วเดินออกจากบริเวณที่ถูดจัดเป็นสถานที่สอบของสัตว์เลี้ยง
    " นายคิดว่าฉันควรไปหาโบอาไหมแฮมแฮม" อันเดธถามผม เมื่อเขาเดินออกมาในจุดที่ไม่ค่อยมีนักเรียนเดินผ่าน
    " ก็ดีนะ โบอาอาจจะมีคำแนะนำ เรื่องการสอบในวันพรุ่งนี้ก็ได้" ผมตอบไปตามที่ตัวเองคิด 
    " ถ้างั้นไปหาโบอากันเถอะ " อันเดธเห็นด้วยกับความคิดของผม ซึ่งผมดีใจมากที่ตัวเองสามารถช่วยเหลืออันเดธได้ แม้ว่านี่จะเป็นเพียงเรื่องเล็กๆก็ตาม
     เมื่อพวกเรามาถึงป้อมยามของโบอา อันเดธก็เดินเข้าไปพูดคุยกับโบอาเรื่องการสอบในวันพรุ่งนี้ ซึ่งโบอาก็ให้ความร่วมมือกับอันเดธเป็นอย่างดี ทำให้อันเดธได้รู้ว่าวันพรุ่งนี้ เขาต้องเข้าสอบปฏิบัติด้วยการทำหน้าที่เป็นยมทูตจริงๆ 1 วัน แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าอันเดธเก็บดวงวิญญาณไม่เป็น โบอาจึงเสนอเงื่อนไขบางอย่างให้อันเดธ ซึ่งอันเดธตกลงรับเงื่อนไขนั้น แม้ว่ามันจะเสี่ยงแค่ไหนก็ตาม
      " อันเดธ นายคิดดีแล้วเหรอ ฉันว่ามันเสี่ยงเกินไปหรือเปล่า " ผมตัดสินใจพูดกับอันเดธ หลังจากที่เงียบมานาน เพราะถ้าผมไม่พูดตอนนี้ ผมคงจะไม่มีโอกาสได้พูดแน่ๆ
    " พวกเราไม่มีทางเลือกนักหรอกนะแฮมแฮม " อันเดธพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
     " ถ้าพวกเรารู้ว่าพ่อของนายเป็นใครก็คงดีนะ ฉันคิดว่าเขาต้องช่วยเหลือนายได้แน่ๆ " ผมพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง เพราะผมรู้ดีว่า พวกเราไม่มีทางได้เจอเขาแน่นอน 
     " สวัสดีครับ คุณอองเดร " โบอาทักทายชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่าคุ้นหน้าเขาพอสมควร แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน
     " คุณกำลังว่างอยู่ไหม พอดีผมอยากรบกวนให้ช่วยตามหา.. " อองเดรพูดก่อนที่จะหันมามองอันเดธ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 
     " มาอยู่นี่เองเจ้าลูกชาย พ่อตามหาเราจนจะทั่วโรงเรียนแล้วนะ " อองเดรพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงห่วงใย ในขณะที่อันเดธกำลังยืนกระพริบตาด้วยความช็อกสุดๆ
    " รีบมากับพ่อเร็ว พวกเราเหลือเวลาในการเตรียมตัวก่อนการสอบไม่มากแล้วนะ " อองเดรพูดก่อนที่จะจูงมืออันเดธเดินไปด้วยกัน โดยไม่ได้บอกลาโบอา 
      หลังจากนั้นผมก็ได้รู้ว่าคุณพ่อของอันเดธ เป็นคนที่ใจดีมาก แล้วก็รักอันเดธมากๆ เพียงแต่ท่านไม่เคยรู้เลยว่าคุณแม่ของอันเดธตั้งท้องแล้วได้คลอดอันเดธที่โรงพยาบาล ก่อนที่จะเอามาทิ้งไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า