my (love) time เวลา(รัก)ของฉัน

                    ฉันนอนอยู่บนหมอนนุ่มๆราวกับกำลังนอนอยู่บนขนนก อยู่ๆฉันก็เห็นอาหารลองมา เเพนเค้ก ขนมปังเนย ขนมทองหยิบ ทองหยอด 

ฝ๋อยทอง โห..นี้มันเทศกาลขนมหวานไม่มีป้ายติดก็รู้ได้เลยว่าใช่ เอาล่ะนะฉันจะหมํ่าเเล้วนะ อ่ะอ้ามมมมมมม "เป๊งๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันตกใจเลยสะดุ้งขึ้น

มา เเล้วตะโกนออกไป "โอ๊ยยยยย.....ใครวะ..ถ้าจะเคาะไล่หมาไปเคาะไกลๆเลยไป ฟ้ายังมืดอยู่คนจะหลับจะนอน ไปไป๊ ชิ่วๆ" ฉันจะเอนตัว

หลับต่อ เเต่อยู่ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้ เอาของนิ่มๆมาตีฉัน เเล้วมีเสียงนึงดังมากพูดข้างหูฉัน"ฟ้ายังมืดบ้านเเกสิ มันเช้าจนจะสายอยู่เเล้วตื่นนนนนนนน..

นอนเก่งจริง" เสียงนี้ ไม่ต้องบอกกูรู้เลยว่าใคร พี่รินดา ฉันลืมตาขึ้นเเต่มันก็ยังมืดฉันจับที่ตาเเต่มีผ้าปิดไว้ ฉันเลยเอาผ้านั้นออก โห...เเดดโครตจ้า

เเสบตามาก ฉันขยี้ตาเเล้วรีบลุกไปเเต่งตัว พี่รินดาเดินไปที่ครัว ส่วนฉันก็หยิบเเว่นเเล้วไปดูตารางเรียน เอ๋.......ค้าบบาย..........กี่โมงเเล้ววะ ฉันมองดู

นาฬิกา ตอนนี้11.30น..........เฮ้ย ตายยยยยยยยยต้องรีบเเล้วฉันวิ่งไปเอาเสื้อผ้าเเล้วเข้าห้องนํ้าไป ไม่นานฉันก็ออกมา เเล้วเก็บของใส่กระเป๋า ฉันรีบ

ไปที่โต๊ะอาหาร พี่รินดาก็จะจัดอาหารทานง่ายมาให้ทุกครั้งพี่รินดานั่งทานอย่างสุภาพเเล้วพูดว่า "วันนี้กลับดึกนะ เอากุญเเจไปด้วย หาไร

กินได้เลย" ฉันมองนาฬิกาตอนนี้12.00น.ต้องรีบเเล้ว เเล้วหันไปตอบพี่ "ได้ๆไปก่อนนะ" ฉันหยิบเเซนวิชกับนมที่วางไว้อย่างรวดเร็วเเล้วไปที่

ชั้นรองเท้าเเล้วคาบขนมปังไว้ที่ปากเพราะไม่มีถุงใส่ ก็ลดภาวะโลกร้อนนั่นเเหละ ฉันรีบใส่รองเท้าเเล้วหยิบนมที่อยู่ข้างเเล้วเปิดประตูวิ่งออกไป

หน้าบ้าน ไม่ต้องห่วงนะว่าจะไปทันมั๊ย ฉันมีตัวช่วยไม่ให้สาย นั้นไงไอดาว มันจะขี่มอเตอร์ไซค์คันโปรด เเล้วมันจะพูดว่ามารอนานเเล้วโว๊ยคุณนาย

ตื่นสาย ฉันเดินไปหามัน เเล้วมันทำหน้าทำตาเหมือนเบื่อหน่ายใส่ฉัน เเล้วพูดขึ้นมา"มารอนานเเล้วโว๊ยยย คุณนายตื่นสาย" ฉันยิ้มเเล้วตี

ไหล่มันเบาพูดขึ้นมาว่า "เอาหน้า รีบไปกัน" ฉันซ้อนท้ายดาวเเล้วดาวก็รีบขับไปอย่างรวดเร็ว เเต่ผ่านไปไม่นานมากนัก ฉันก็ถึงมหาลัย ฉันรีบลง

จากรถเเล้วดูนาฬิกาตอนนี้ 12.45น. อีก15นาทีต้องรีบเพราะต้องวิ่งไปที่ตึกอักษรอีกฉันพูดกับดาว"เเก เสร็จยังตอนนี้เหลืออีก15นาที"ดาวหันมา

พูดกับฉัน"เออๆเสร็จเเล้ว วิ่งเร็ว" ฉันกับดาววิ่งไปที่ตึก เเล้วกำลังขึ้นบันไดฉันรีบหยิบหนังสือออกมาก่อน

เเล้วรีบวิ่งไปตรงระเบียงอีกสามห้องก็จะถึงเเล้ว เเละอยู่ๆฉันก็ชนกับใครก็ไม่รู้จนหนังสือหล่นดาววิ่งนำฉันไปก่อนเเล้ว เเต่ฉันก็ไม่สนใจฉันรีบหยิบ

หนังสือตามดาวไปจนถึงหน้าห้องเเล้วรีบเข้าไป ฉันหยุดซักพักจัดผมของตัวเอง เเล้วเดินไปหาที่นั่ง ทุกคนมากันหมดเเล้ว อีก5นาทีอาจารย์จะเข้ามา

ดีนะที่ยังมาทันไม่งั้นคงจะไม่ได้เข้ามาอีก ฉันมองหน้ากับดาวเเล้วถอนหายใจยาวๆพร้อมกันอย่างโล่งใจ ขณะนั้นเองมีเสียงซุ๊บซิ๊บเกิดขึ้นในห้อง

ฉันหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นที่หน้าประตูมีผู้ชายนักศึกษาสองคนเดินเข้ามา คนเเรกถือกล่องสามใบเเต่กล่องปิดหน้าอยู่ เลยไม่รู้ว่าใครส่วนคนที่สอง

ฉันรู้ว่าใครนั่นพี่นาวี เค้าเดินอย่างสบายใจตามพี่คนเเรกอยู่ข้างหลัง เห็นเเล้วสงสารพี่เค้าคงหนักหน้าดู เห็นเเล้วเหนื่อยเเทนเลย

เเล้วฉันก็หันไปหาดาวจะเรียกให้มาดูพี่นาวี เเต่ว่าเห็นสภาพมันก็คงไม่ต้องเรียกเเล้วล่ะ เพราะว่านางมุ้ดเข้าไปใต้โต๊ะเรียบร้อย มุ้ดขนดนี้ไม่รู้มันคง

บ้าไปเเล้วล่ะฉันสะกิดถามมัน "เฮ้ยนี้เเกไม่อยากเจอเค้าขนาดนันเลยหรอ" ดาวหันมาพูดกับฉันเบาๆ "เออนะสิ ห้ามเรียกพี่เค้านะ ตามมารำ

ควาญฉันอีกเเล้ว" ฉันพยักหน้าเเล้วทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียง พี่นาวีตะโกนเรียกฉัน "ดารินนนน นี่พี่เอง" เเล้วพี่นาวีก็เดินมาหาฉันที่โต๊ะเเล้วนั่งเก้า

อีกของดาว ฉันเสียวมากเพราะยัยดาวอยู่ใต้โต๊ะจุดเดียวกับที่ พี่นาวีนั่งอยู่ พี่นาวีพูด "ไงน้องพี่ที่รัก เป็นไงบ้าง นี้ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยอ่ะ"

ฉันยิ้มเเล้วตอบไป "ก็..ดี..เออเเล้วมาทำไร" พี่นาวีตอบต่อ "อ้อ เมื่อกี้เจออาจารย์เค้าขนของอยู่ เลยเข้าไปช่วย เเล้วอาจารย์เค้าปวดท้อง

พอดีเลยไปห้องนํ้าเเล้ววานพวกพี่ให้เอาของไปวางที่ห้องอ่ะ " ฉันยิ้มเเป้นเเล้วตอบ "เเต่น้องรู้สึกว่า พี่จะไม่ได้ช่วยนะ เห็นเเต่เดินหน้าตาระ

รืบตามพี่ที่ขนของเค้าไปอย่างเดียวเลย" พี่นาวียิ้มเเล้วตอบ "พี่ก็ช่วยนะ" ฉันพูดต่อ "ช่วยอะไร ไม่เห็นจะทำอะไรเลย"พี่เค้าทำหน้าทะเล้นใส่

ฉันเเล้วพูด "ก็พี่ช่วย....ให้กำลังใจ เเล้วเเสงดาวอ่ะ" ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกเเล้ว  "เออ..มะ..มันไม่อยู่" เเล้วพี่เค้าก็ทำหน้าเศร้านิด เเล้วพูดขึ้น

มาว่า"งั้นหรอน่าเสียดายอดเจอเลย.....เออเมื่อกี้พูดถึงเพื่อนพี่ เเล้วตอนนี้มันไปไหนวะ"

เเล้วพี่นาวีก็หันไปมองเพื่อนตัวเองที่กำลังเรียงของอยู่หน้าห้อง "เฮ้ย..ไอนิวตัน มึงเลิกเก็บของเเล้วมาหากูหน่อยกูมีคนที่จะเเนะนำให้รู้จัก" 

เเล้วพี่ผู้ชายที่พี่นาวีเรียกว่านิวตันก็เดินมา โห สูง ผิวดี เท่ดูขรึมตรงสเปกอ่ะ เเต่เสียดายใส่หน้ากากปิดจมูกไว้ อดเห็นหน้า พี่นิวตันเดินมาถึงพอดี

เเต่จะว่าไปพี่เค้าก็อยู่กับพี่นาวีตลอดเลยตั้งเเต่รับน้องเเล้วอ่ะ เเต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเเม่งหน้า

โครตคุ้นถึงจะใส่ผ้าปิดปากไว้ก็รู้สึกคุ้นๆนะ เเล้วพี่เค้าก็ถอดผ้าออก ขณะนั้นฉันได้เห็นหน้าของพี่นิวตัน ฉันตกใจเเละกลัวมากจนต้องรีบมุ้ดลงไปอยู่กับ

ดาว เพราะว่าพี่นิวตันคือคนเดียวกันกับพี่หน้าโฉดตรงป้ายรถเมย์ ดาวเห็นฉันลงมาอยู่ด้วยเลยสะกิดถาม"เเกมาทำไมกลับขึ้นไปเดี๋ยวพี่เค้าจับฉันได้"

ฉันตอบอย่างเบาๆ "เออ..ตอนนี้ฉันมีเหตุผลเดียวกันกับเเก เดี๋ยวเล่าขอหลบก่อน" พอพี่นาวีคุยกับพี่นิวตันจบพี่เค้าก็หันมาเเล้วจะคุยกับฉันเเต่ไม่เห็น

"อ้าว หายไปไหนอ่ะ" พี่ไม่เห็นฉัน โครตโล่งใจเลยอย่าพึ่งเห็นเลยนะ เเต่ว่าเพื่อนที่อยู่ข้างหลังฉันกลับเรียกพี่นาวีเเล้วชี้มาที่ฉัน ไอเพื่อนบ้า

พี่นาวีก้มลงมา เเล้วถาม"อ้าวไปทำอะไรตรงนั้น" ฉันตอบ "อ้อ เก็บดินสอค่ะ" เเล้วพี่เค้าเผลอไปเห็นดาวเเล้วพูด"เฮ้ย อยู่นี้ได้ไงอ่ะ ดารินไหนบอกว่า

ดาวไม่มาไง"ฉันยิ้มบางๆ ดาวทำหน้าเศร้าใจสุดๆ เเล้วอยู่ๆพี่นิวตันก็ก้มลงมามองที่ฉัน ฉันนิ่งไปสักพัก พี่นาวีพูดขึ้น "เราโกหกพี่งั้นหรอดาริน"

เเต่ฉันไม่ทันตอบพี่นิวตันยิ้มเเบบหน้ากลัวใส่ฉันเเล้วพูดตัดหน้าฉัน"ดารินงั้นหรอ" พี่นาวีหันไปตอบพี่นิวตัน "เออ เนี่ยเเหละน้องกู เเต่ไม่ใช่น้อง

เเท้นะ"พี่นิวตันลุกขึ้นเเล้วเดินมาหาฉันเเล้วก้มลงมาจับมือฉันเเล้วดึงฉันขึ้นไป เเล้วพูดว่า"มากับพี่หน่อย"พี่นาวีถาม"จะเอาน้องกูไปไหนอ่ะ" พี่นิวตัน

ตอบ"เอาไปคุย ไม่ได้เอาไปฆ่าละกัน"เเละฉันก็ต้านการดึงของพี่เค้า เเล้วพูดขึ้น"ไม่ไปค่ะ คุยที่นี้ได้มั๊ยคะ"เเล้วพี่เค้าก็ลากฉันออกจาก

ห้องไป ฉันตะโกนเรียกดาว"ดาวววววว ช่วยด้วยย"ส่วนดาวมันก็คงอยากช่วยเเต่ช่วยฉันไม่ได้เพราะโดนพี่นาวีกักตัวไว้อยู่ เเต่ฉันน่ะสิ ใครก็ได้ช่วย

ด้วยยยยย เเล้วต่อจากนี้เค้าจะพาฉันไปไหนวะเนี่ย ใครก็ได้ช่วยด้วยฉันยังไ่ม่อยากตายยยย