my (love) time เวลา(รัก)ของฉัน
เขียนโดย 
aemm
วันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2562 เวลา 12.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 เมษายน พ.ศ. 2562 14.34 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
3) เค้าเปลี่ยนไป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันเดินออกมาจากห้องเเล้วโดนลากไปที่ห้องนึง ฉันดูป้ายคือห้องชีวะซึ่งห้องนี้มีเรื่องเล่าน่ากลัวมากมายจากนักศึกษาต่างๆเล่ากันมา
โดยเฉพาะหุ่นร่างกายมนุษย์ น่ากลัวมาก พี่นิวตันพาเข้าไปในห้อง ตอนนี้มันมืดมาก เเล้วเค้าก็ปล่อยมือฉัน เเล้วไปเปิดไฟหนึ่งดวง พี่เค้ามองหน้าฉัน
เเล้วก็หันหลังไป อยู่ๆเค้าก็พูดขึ้นมา"ดาริน เธอเชื่อเรื่องผีมั๊ย" ตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบเเล้วพี่เค้าก็หันมาหาฉันเเต่เค้ายังก้มหน้าอยู่ ด้วยบรรยากาศต่างๆ
ฉันเชื่อมากว่ามีผี เเต่ฉันตอบไม่ได้เพราะพูดไม่ออก ขาสั่นมือสั่นขนลุ้ก ถ้าฉันปวดฉี่อยู่คงราดไปเเล้ว เเต่ดีที่ไปเข้าห้องนํ้ามาเเล้ว
เเล้วพี่เค้าก็เงยหน้าขึ้นช้าเเล้วฉันเริ่มกลัว ฉันถอยไปชิดกำเเพง พี่เค้ามองฉันด้วยสายตาที่นิ่งมาก ฉันคิดอะไรไม่ออก ตั้งสติไม่ทัน เเล้วพี่เค้าก็เดินเข้า
มาเรื่อยๆพร้อมกับพูดว่า"ไม่กลัวหรอ"ฉันมองพี่เค้า อยู่ๆตาของพี่เค้าก็เป็นสีขาว ฉันไม่ได้กรี๊ดเเต่ตกใจมากจนทำอะไรไม่ได้ เเล้วพี่เค้าก็เอามือกระ
เเทกไปที่กำเเพงเเล้วพูดเสียงดังใส่ฉัน"ไม่กลัวหรออ!"ฉันกลัวจนขาไม่มีเเรงยืนเลยนั่งลงไปเเล้วยกมือขึ้นมาเเล้วพูด"กะ..กลัวเเล้วค่ะ" อยู่ๆฉันก็ได้ยิน
เสียงหัวเราะออกมา ฉันเงยหน้าไปมองพี่ พี่เค้าหัวเราะทำไมวะ มันหน้าขำมากเลยหรอวะ เเล้วพี่เค้าก็พูดขึ้นพร้อมกับยื่นของมาให้ "อะ
นี่หนังสือบทความของน้องใช่มั๊ย"ฉันมองไปที่หนังสือ ใช่เลยนี่เเหละที่ต้องการ ฉันจะหยิบเเต่ว่าพี่เค้าเอาไปไว้ข้างหลัง เเล้วพูด"
จะเอาไปง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ"ฉันงง อะไรวะจะให้ปะเนี่ย ฉันเริ่มรำคาญเลยถาม"เเล้วพี่ต้องการอะไรอีกอ่ะ ทำให้หนูไม่ได้เรียน เเละยังมาหลอกผี
ให้กลัวอีก ต้องการอะไรว่ามา"พี่เค้ายิ้มเหมือนมีอะไร เเอบเเฝงเเบบไม่หน้าไว้ใจ เเล้วพูด"มารยาทอ่ะมีป่าวคับ จะรับของจากผู้ใหญ่ต้องทำไง"
โห พูดซะเป็นคนเเก่ไปเลยทั้งๆที่ห่างกันเเค่ปีเดียว บอกมาเเบบธรรมดาก็ได้ปะ ฉันทำหน้าไม่ค่อยพอใจเเล้วพูดไป"ขอบคุณค่ะ" พี่เค้ายื่นหนังสือมา
ให้ ฉันรับไว้เเล้วจะรีบเดินออกจากห้องไป เเต่ว่า พี่เค้าใช้ขากั้นฉันไว้ เอ้า นี้ต้องการอะไรอีกวะ จะไม่ปล่อยงั้นหรอ ตอนนี้ฉันไม่กลัวอีกเเล้ว
พี่นิวตันพูด"มันไม่ได้มีเเค่เรื่องนี้ น้องยังไม่ได้ขอโทษพี่เลย" ฉันไม่ต้องนึกเลยว่าเรื่องอะไรเรื่องตรงป้ายรถเมย์ที่ไปทำให้คางพี่เค้าเเดง "ไม่ขอโทษ
ค่ะ" เรื่องไรอ่ะ สมควรเเล้วอยากมาทำตัวเรื่องมากก่อนนี้ พี่นิวตันเริ่มพูดขึ้น "ไม่ขอโทษพี่หรอ" ฉันตอบทันทีเเละทำหน้ากวนๆใส่ "เออ ไม่ขอโทษ"
เเล้วฉันมองหน้าพี่เค้าเเบบท้าทายใส่ เอาซี้ไม่กลัวโว๊ย เเล้วพี่นิวตันก็เอามือมยันกำเเพงไว้เเล้วมองฉัน โหเอาความสูงข่มฉันหรอเเล้วพี่เค้าก็ยิ้มเเบบมี
เลิศในย์ เราจ้องกันอยู่สักพักเเล้วประตูก็เปิดออก เเล้วอยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงดาวตะโกนเข้ามา "ดาริน เเกอยู่ป่าว" เเล้วดาวก็หันมาเจอฉันพอดี
ฉันหันไปมอง เห็นดาวทำหน้าตกใจอยู่เเล้วอึ้งกับสิ่งที่เห็น เเล้วพี่นาวีก็เข้ามาพร้อมถามดาว"ดาวเห็นดารินมั๊ย..เฮ้ย"พี่นาวีหันมาเห็นพอดีพี่นิวตัน
มองไปที่พี่นาวี พี่นาวีพูด"นะ..นี้เกิดไรขึ้นวะ" ฉันผลักพี่นิวตันออกเเล้ว มองหน้าทุกคนเเล้วเดินออกจากห้องไป ดาวตามฉันออกมาเเล้วเดินตาม
ฉันมาเงียบๆ ฉันเดินไปที่ห้องเรียนทุกคนไม่อยู่เเล้วหน้าจะเรียนกันเสร็จเเล้วล่ะคงต้องไปตามงานเพื่อนคนอื่น ฉันกับดาวเดินไปที่โต๊ะเพื่อที่จะเก็บ
ของ ดาวพูดขึ้นมา "เเกเล่ามาได้ปะว่าเกิดอะไรขึ้น" ฉันมองหน้าดาวเเล้วตัดสินใจ อธิบายให้ดาวฟังทั้งหมด ฉันเก็บของเสร็จก็เดินออกจากห้องไปที่
ระเบียงเเล้วเล่าทุกอย่างไปพร้อมๆกันจนจบ ดาวพูด"เอาเถอะ พี่เค้าอยู่กันคนละคณะ พี่เค้าคงไม่มีเรื่องที่จะมาหาเเกเเล้วล่ะ" ฉันคิดตามดาวเเล้วเริ่ม
รู้สึกสบายใจ ฉันพูด"เเต่รู้ปะ พี่เค้าไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ เเค่ตาเค้าดุไปนิด ที่เหลือนะ ก็ความกวนล้วนๆ" ดาวยิ้มเเล้วถามขึ้นมา"นี้..เเล้วเเกรู้สึกอะไร
ปะ"ฉันมองหน้าดาวเเล้วถาม"รู้สึกอะไรวะ"ดาวตอบ"ก็ตอนที่จ้องกันเเกรู้สึกอะไรปะ" ฉันยิ้มเเล้วตอบ"รู้สึก..ว่า"ไอดาวยิ้มตามเเล้วลุ้นกับคำตอบฉันพูด
"รู้สึกว่า..พี่เค้าหน้ารำคาญว่ะ" ไอดาวทำหน้าผิดหวังมากฉันนี้งงเลยอะไรของมันวะทำหน้าเเบบนั้นหมายความว่าไรวะ"ทำไมวะเหมือนทำหน้าผิดหวัง"
ดาวตอบเเบบเอื่อยๆ"ป่าวไม่มีไร ไม่ได้หวังอะไรเล้ยย" เฮ้อ เสียงสูงเชียว เเต่ก็เอาเหอะ
(ขณะเดียวกัน นิวตันกับนาวีกำลังเเอบฟังดารินกับเเสงดาวอยู่หลังกำเเพง นิวตันยิ้ม"ฮึๆๆๆ"นาวีมองหน้าถามนิวตัน
"นิวตัน น้องกูน่ารักมะ"นาวีรีบถาม นิวตันรีบตอบ"น่ารัก....."เเล้วนิวตันนิ่งไปซักพัก นาวียิ้มค้างอึ้งไปซักพัก"เฮ้ย....นะ น้องเค้าก็ผู้หญิงธรรมดา"
นาวีหัวเราะ นิวตันเริ่มหน้าบึ้งเเล้วพูด"เเกหลอกถามฉัน"นาวีพูดพร้อมอมยิ้ม"เเต่มันก็ทำให้เเกพูดความจริง เเต่ฉันก็ไม่ได้เห็นเกยิ้มจริงจังให้ผู้หญิงคน
ไหนมานานมากเเล้วนะเว้ย น้องกูไม่สวยเเต่....."นิวตันขมวดคิ้วอีกรอบเเล้วเเอบมองดารินเเล้วพี่นาวีก็พูดขึ้น"น้องเค้าน่ารักกก"นิวตันนิ่งไปซักพัก
เเล้วเริ่มยิ้มออกมาเเล้วพูดขึ้น "น่า....")
20 นาทีต่อมา ฉันกับดาวอยู่ในร้านกาเเฟ พนักงานเสริฟวางนํ้าชาเย็นของฉันเเละชานมของดาวเเล้วเดินไปรับออเด้ออีกโต๊ะ ฉันดื่มนํ้าอย่างสบายใจ
ฉันพูด"ดาว เห็นเครื่องดนตรีกับนักดนตรีที่อยู่บนเวทีปะ เดี๋ยวจะมีคนร้องด้วย" ดาวหันหน้ามามองเเล้วพูด"ดี เลยจะได้ฟังเพลงเพราะๆ"
ฉันหันไปเจอเจ้าของร้าน ที่เดินมายืนอยู่ข้างๆฉันพอดีเห็นเค้าทำหน้าเครียด เลยทัก"พี่หวัดดีค่ะ" พี่เค้าหันมา "หวัดดีคับ"ฉันถาม"เป็นไรอ่ะพี่" พี่เค้า
ตอบ "ก็นักร้องวงอ่ะดิ เค้าเบี้ยวงาน หลังจากนี้จะไล่ออกเเล้วเนี่ย ไม่มีนักร้องก็ทำอะไรไม่ได้" อยู่ๆไอดาวก็สวนขึ้นมา"พี่ก็เอาไอดารินไปร้องสิ"
พี่เค้าหันมาด้วยหน้าตาตกใจ"นี้เราร้องเพลงได้หรอ" ฉันตอบไปเเบบลังเล"ก็เเค่ร้องได้อ่ะค่ะ"พี่เค้าพูด"ไปร้องให้หน่อยได้ป่าว นะ พี่ไม่ได้ให้ทำฟรีๆ
หรอกเดี๋ยวพี่จ่ายให้"ฉันไม่ต้องคิดอะไรอีกเเล้ว ฉันลุกอยางรวดเร็วเเล้วไปที่หน้าเวที ดีนะที่รู้จักนักดนตรีทุกคนเลย เลยเข้าขากันได้ดี เเล้วฉันก็หัน
ไปเลือกเพลงกับนักดนตรีอยู่ เเล้วอยู่ๆมีเสียงคุ้นๆเรียกฉัน "ไง...ตัดเสียงพูด..." ฉันหน้าซีดเเล้วลงจากเวทีไป
เสียงพูดที่ตัดไป "ไง ที่รักของผม"
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
