ฉันรักนาย! Tell or Secret? [YAOI]

วันแสดงจริงที่พาซ่าไนท์คลับ กิตกับภัทรพากันมาถึงก่อนเวลาที่เค้กบอกไว้เล็กน้อย ค่าบัตรเข้าชมตั้ง 2,800 แน่ะ ตอนแรกเค้กไม่ได้บอกเลยว่ามีค่าเข้า.. ทั้งคู่เลือกไปนั่งตรงโต๊ะที่มองเห็นเวทีชัดที่สุด สักพักก็มีบริกรเดินมาหาทั้งคู่
"จะรับอะไรดีครับ" เพราะท้ั่งสองคนกินข้าวมากันแล้ว จึงตกลงกันว่าจะสั่งสุราชั้นดีมากิน
"ครับ เอาแค่เหล้าเบล็นด์เนอะ รอสักครู่นะครับ" บริกรจดใส่กระดาษแล้วจะเดินไปสั่งให้ แต่กิตก็เรียกไว้แล้วถามว่า
"วันนี้เค้กจะมาแสดงที่นี่ใช่มั้ยครับ" บริกรจึงตอบไปว่า "ไม่ใช่นะครับ วันนี้คนที่จะมาแสดงที่นี่คือคุณชูก้าร์ครับ" จากนั้นบริกรก็เดินจากไป
"น้องเค้กมีชื่อในวงการเสียด้วย อิอิ" ภัทรพูด จากนั้นเหล้าก็ถูกนำมาเสิร์ฟพร้อมกับเเก้วสองใบและน้ำแข็ง พร้อมๆ กับที่มีเสียงประกาศว่าการแสดงของชูก้าร์จะเริ่มแล้ว ผู้ชมในนั้นที่มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีรวมถึงภัทรต่างพากันปรบมือ สักพักทุกคนก็เห็นร่างบางในชุดราตรียาวสีแดงก้าวเท้าขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับแดนเซอร์และเสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลง ภัทรคีบน้ำแข็งใส่แก้วของตนและกิต แล้วหยิบขวดเหล้ามาเทใส่
 "ประเดิมหน่อยเพื่อน" ภัทรพูดก่อนจะเอาแก้วมาชนกับแก้วของกิตแล้วกระดกของเหลวสีเหลืองใสในแก้วนั้นลงคอไปอึกนึง
"นายว่าเธอเป็นยังไง" ภัทรถามเสียงนุ่มพร้อมกับกระดกเหล้าลงคอจนหมดแก้วก่อนจะรินเพิ่มแล้วก็กระดกจนหมดแล้วก็รินเพิ่มอีก โดยสายตายังคงจดจ้องอยู่ที่หญิงสาวบนเวที
 "ก็สวย" กิตตอบปัดไป
"อย่าตอบแบบส่งๆสิเพื่อนรัก นอกจากสวยแล้วมีอะไรอีก ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทของฉัน ฉันก็อยากให้นายช่วยดูผู้หญิงคนแรกที่ฉันได้มอบหัวใจให้งาย.." ภัทรพูด ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนสี แสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มเมานิดๆ แล้ว กิตมองดูผู้หญิงที่เพื่อนเขาหมายปองซึ่งกำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีพร้อมกับยิ้มโปรยเสน่ห์ไปด้วย แถมยังแย่งความสนใจของเพื่อนไปจากเขาอีก ด้วยความหงุดหงิดทำให้เขาตอบไปว่า
 "ฉันว่าเธอดูเหมือนยายจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่กำลังมองหาเหยื่อ" หลังจากกิตพูดจบภัทรก็พูดขึ้นด้วยความโกรธ "ถึงนายจะเป็นเพื่อนรักของฉัน แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ใส่คนที่ฉันรักนะ!!!!" กิตสะอึกไปเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นภัทรโมโหขนาดนี้มาก่อน "ขอโทษ อย่าถือสาคำพูดฉันเลย.."
"ฉันจะถือว่าไม่ได้ยินละกัน!" แล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างก็หันไปมองหญิงสาวตรงกลางเวทีที่กำลังร้องเพลงพร้อมกับทำสัญลักษณ์มินิฮาร์ทส่งไปทั่วแทน.. คนนึงมองด้วยความหลงใหล ส่วนอีกคนหนึ่งมองด้วยความหงุดหงิดหล่อนกับหงุดหงิดเพื่อนของตัวเอง 'ทีเรื่องอื่นน่ะเก่งนัก..แต่ทีเรื่องสาว..อ่อนหัดชะมัด' เขาจึงหาเรื่องชวนภัทรคุย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบเขาเลย แต่ดูเหมือนไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ
   "ฮะๆๆ อีกหน่อยเราก็จะจบแล้วเนอะ.."
   "กิตนายกลับไปก่อนไป"
   "ทำไมล่ะ" กิตถามด้วยความงง
   "อยู่ที่นี่นายก็เอาแต่ชวนฉันคุยเรื่องไร้สาระ ฉันเสียสมาธิในการดูเค้า" ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด และใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้กิตต้องสะอึกกับคำพูดของเพื่อนรักอีกครั้ง ถ้าเขากลับไปแล้วใครจะดูแลเพื่อนรักล่ะ คงไม่พ้นโดนสาวคนนั้นคาบไปปอกลอกแหงๆ เขาไม่คุยกับภัทรก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ละกัน อีกอย่างภัทรคงไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นกับเขาหรอก ภัทรก็แค่เมามากเท่านั้นเอง..
      "งั้นฉันจะอยู่เงียบๆละกัน"
       "ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน" น้ำเสียงเย็นชาของภัทรทำให้กิตรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย.. ทำไมล่ะ..ปกติถ้าภัทรพูดแบบนี้เขาจะทำหน้ากวนๆ ไม่รุ้ไม่ชี้ใส่จนอีกฝ่ายต้องเงียบไปเองด้วยซ้ำ... ในหัวเขามันมึนตึ้บไปหมด ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยทั้งๆที่ เพลงยังเปิดโซโล่เสียงดังลั่น และกิตก็ยอมนั่งเงียบๆ เอาเถอะ...ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ภัทรก็พอ...
  หลังจากวันนั้นภัทรก็เริ่มห่างเขาไป เริ่มมึนตึงใส่เขา อะไรๆที่เคยไปทำด้วยกัน ภัทรก็ยกเลิกมันหมด และเอาเวลานั้น..ไปใช้ร่วมกับเค้ก..
"ฉันต้องไปกับเค้กตอนนี้เพราะตอนกลางคืนเค้กต้องทำงาน" ภัทรเคยให้เหตุผลไว้แบบนี้ อะไรกัน.. ยังไม่ได้คบกันเป็นแฟนด้วยซ้ำ กิตคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ได้แต่เฝ้ามองทั้งสองคนอยู่เงียบๆ ทุกคนที่ภัทรออกไปข้างนอก กิตก็จะตามไปเงียบๆ เพื่อ'เพื่อนรัก'ของเขาต้องการให้เขาช่วย แต่ภัทรแทบจะไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ ภัทรไปสนุกกับเค้กที่ห้างที่โรงหนังที่ร้านอาหารที่สวนสาธารณะกันสองคนตั้งแต่เช้าจนเย็นบางทีก็ดึกบ้าง ทำให้กิตเองเริ่มลังเลว่าถึงเวลาที่เขาควรพอแล้วใช่ไหม.. จนเวลาผ่านไปเกือบเดือน คู่ของภัทรและเค้กเริ่มมีเเววว่าจะไปไม่รอด เมื่อเค้กรู้ความจริงว่าภัทรถูกไล่ออกจากบ้าน เค้กโมโหมากบอกว่าภัทรจงใจปิดบังเธอ แล้วแบบนี้จะให้เธอเป็นแฟนกับคนที่ปิดบังเธอได้ไง จากนั้นเค้กก็หายหน้าไป ส่วนภัทรน่ะเหรอพยายามตามตื้ออยู่หลายครั้ง พอไม่สำเร็จก็กลับมานั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ห้อง กิตได้แต่นั่งมองความล้มเหลวนั้นอยู่ห่างๆ อยากเข้าไปปลอบใจ แต่ในเวลานี้ ภัทรไม่ต้องการเขา ในใจของภัทรคิดถึงแต่เค้กเท่านั้น..
    ท้ายที่สุด.. สภาพของภัทรก็จบลงที่นอนกอดกองขวดเหล้าข้างกาย อยู่ตรงพื้นห้อง ความจริงอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เขาเสียใจจนดื่มหนักขนาดนี้คือเค้กหรือชูก้าร์นั้นมีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว เพียงแค่ที่มาคุยกับเขาก็เพื่อหารายได้เสริมและเธอทำแบบนี้กับผู้ชายมาหลายคนแล้ว แต่ถึงอย่างไรภัทรก็ยังลืมเธอไม่ลง..  เขาอยู่ในสภาพนี้มาหนึ่งคืนเต็มๆ วันนี้ย่างเข้าวันที่สองแล้ว..เมื่อวานกิตก็เฝ้าดูเพื่อนของเขาทั้งคืน และคอยเก็บขวดเหล้าเหล่านั้นไปทิ้ง ทั้งที่อยากวิ่งเข้าไปกอดภัทรใจจะขาด แต่แค่เดินเข้าไปใกล้ก็ถูกไล่ตะเพิดออกมาแล้ว "เห้อ.." กิตได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เขาเองก็ไม่รู้จะห้ามภัทรยังไง พอสร่างเมาก็ไปซื้อมากินอีก.. ก็มีแค่บางช่วงที่ภัทรเผลอหลับไปเขาก็จะแอบเอาผ้าชุบน้ำไปเช็ดหน้า นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวก็จะเปิดเทอม..ภัทรจะรอดไหมหนอ..
        วันหนึ่ง ขณะที่กิตกลับมาจากการไปซื้อของ ก็ได้ยินภัทรที่นอนอยู่บนพื้นก็พูดขึ้นมา    "โง่...ฉันมันไอ้โง่..."
"..."
"บอกฉันหน่อยสิ.. ว่าทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้.."
"...."
"ฉัน..ทำทุกอย่างเพื่อเธอ พาเธอไปทุกที่ๆอยากไป..ซื้อของให้เธอตั้งมากมาย"
"...."
"แล้วดูเธอตอบแทนฉันสิ!"
   จากนั้นภัทรก็ยกขวดเหล้าที่ถือไว้ในมือกระดกลงคอจนหมดขวด แล้วกำลังจะยกขวดต่อไปมาเปิดกิน แต่คราวนี้กิตทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาพุ่งเข้าไปยื้อขวดเหล้าในมือของอีกฝ่ายไว้
   "เลิกดื่มซะทีเถอะ"
   "อย่ามายุ่ง..."
   "ฉันทนไม่ไหวแล้วนะภัทร สภาพของนายตอนนี้รู้ตัวไหมว่ามันดูไม่ได้เลย นี่เหรอเพื่อนรักของฉันที่สาวๆพากันมาหลงรัก!!"
  "!!!"
 
 
//ขอโทษที่ไรท์หายไปนานค่ะ ไม่ได้เข้าเว็บนี้มานานมากกกกก เพิ่งกลับมาเขียนนิยายต่อ TwT