Haunt

     วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา ผมทำอย่างนี้มาอาทิตย์นึงเเล้ว เขาคนนั้นที่เข้ามาทักผม โจนาธานเขาสอนผมทุกเรื่องทั้งการต่อสู้ฝึกการทำตัวไม่ให้มีพิรุธ เราวางแผนกันว่าวันนี้เราจะหนีออกจากโรงบาลบ้าๆเเห่งนี้ ผมทำเหมือนทุกวันสนิทกับคนไข้เเทบทุกคน พวกเขาจับพิรุธผมไม่ได้ ผมเริ่มมั่นใจว่าเเผนในวันนี้จะสำเร็จ คืนนี้ คืนนี้นี่เเหละพวกมันจะต้องโดนผมตามล่าพวกมันจะต้องกลัวผมเหมือนที่ผมกลัวมันในตอนเเรก
     "ได้เวลาเเล้วลูฟ"โจนาธานปลุกผม
     "ได้ขอเวลาเตรียมตัวครู่นึง"ผมบอกกับโจนาธานไป ผมเตรียมของผมเเล้วทั้งอาวุธทั้งอุปกรณ์ ยามที่เดินลาดตระเวนอยู่นั้นผมกับโจนาธานจัดการให้สลบไป เราออกด้านหลังอุโมงค์ของโรงบาล ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปนั้น จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงๆหนึ่ง
     "อย่าทำอะไรชั้นเลย"เสียงนี้เป็นเสียงของเเมรี่ผมจำได้หล่อนเป็นคนที่น่ารักรูปร่างค่อนข้างจะดี เธอกำลังกลัวอะไรอยู่นะ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ พระเจ้าหล่อนกำลังจะถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลคนนึงข่มขืน
     'เเกร๊บ'
     เเย่ละซิผมดันไปเหยียบกิ่งไม้เข้า เจ้าหมอนั่นรู้ตัวเเล้ว เขาหันหน้ามาผมถึงกับตกตะลึงเป็นเท่าตัว มัน มันเเน่ ผมจำดวงตาสีนี้ได้ มันเเดงเหมือนเลือด ผมยืนนิ่งไปชั่วขณะนึง โจนาธานตะโกนเรียกชื่อผม ผมรู้สึกตัว มันกลายร่างมาเป็นร่างเดิมหน้าของมันเหมือนพวกเเวมพ์ไพ มันพุ่งเข้ามาหาผม ผมกระโดดถอยออกมา ผมชักมีดออกมา ผมรอจังหวะ ใช่ผมรอมันโจมตีเข้ามา มันกระโจนเข้ามาหาผม ผมเบี่ยงตัวหลบมาทางขวา เเล้วชักมีดเสียบเข้าที่ท้องมัน มันร้องซะลั่น ผมเสียบเข้าไปให้มิดด้าม มันตายเเล้ว ผมทำสำเร็จ ขณะที่ผมกำลังดีใจอยู่นั้นโจนาธานชี้ไปยังตึกของโรงบาล บ้าน่ามันส่งสัญญาณให้พวกของมันเหรอ ผมต้องช่วยทุกคนให้ได้ ผมยังออกไปไม่ได้ มันยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องล้างบางพวกมัน เเล้วผมก็จะออกไปข้างนอก เเต่ตอนนี้ผมต้องช่วยทุกคนที่อยู่ในโรงบาลเเห่งนี้เสียก่อน