Haunt

     ผมรู้สึกเหนื่อล้าเเละกดดันที่ต้องไล่ล่าเจ้าพวกนี้ ผมมองไปที่โจนาธานเขามีท่าทางทีเหนื่อยมาก ผมต้องหยุดพักก่อนเพื่อให้เขาได้พักเหมือนกัน

     "เป็นไงมั่ง"ผมถามเขา

     เขาไม่ตอบอะไรเพียงเเต่ยิ้มส่งมา ผมนั่งประมาณ2-3นาทีได้ ผมก็ได้ยินเสียง เจ้าพวกนั้นมันมาตามล่าผมเเล้ว ผมกับโจนาธานหันไปมองหน้ากัน เรารู้สึกได้โดยไม่ต้องพูดว่าเราจะทำยังไง เพียงเวลาไมนานทำให้ผมสนิทกับเขาถึงเพียงนี้เลยหรือ เขาเหมือนพี่ชายของผม ถ้าเขาตายผมคงจะเศร้าไม่น้อย ผมเลิกคิดฟุ้งซ่าน ตอนนี้ผมมีปืนกระสุนมีอยู่เพียงน้อยนิด ผมวิ่งออกไปยิงพวกมันด้วยมือข้างซ้าย ส่วนข้างขวาผมเอามีดฟันมัน ผมรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย ผมเเก้เเค้นให้พ่อเเม่ได้สำเร็จ โจนาธานคอยระวังหลังให้ผม ตอนนี้ร่างกายผมเต็มไปด้วยคราบเลือด กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปหมดทั้วทั้งตึก หมดเเล้วพวกมันตายหมดเเล้ว ผมรู้สึกโล่งใจหันไปมองโจนาธาน เเต่ทำไมเขามีสีหน้าที่กังวล เขาพูดอะไรหนะผมไม่ได้ยิน

     'ปัง'

     เสียงปืนดังขึ้น บัดซบเอ้ยใครยิงผม ผมหันไปมอง นั่นเขา หมอ คนที่บอกกับตำรวจว่าผมเป็นบ้า เขาเป็นพวกมัน ตาของเขาเเดงกำ เขายิ้มออกมา นี่ผมจะต้องมาตายที่นี่หรือ ข้างนอกยังมีพวกมันอยู่ ผมฮึดสู้ ผมยิงปืนออกไปดูเหมือนว่ามันจะเป็นนัดสุดท้ายเเล้ว โชคดีที่หมอไม่ทันได้ตั้งตัวโดนกระสุนเข้าไปที่ขาอย่างจัง เขาล้มลงเเละร้องอย่างเจ็บปวด ผมไม่รอช้าพยุงร่างตัวเองเข้าไปเตรียมที่จะซ้ำ ผมได้ยินเขาร้องขอชีวิต เเต่ช้าไปเสียเเล้ว พวกมันไม่ควรมีชีวิตอยู่ ผมเสียบมีดเข้าไปที่คอของเขาผมถอยออกมา โจนาธานเข้ามาพยุงผม โล่งจริงๆ ผมกับโจนาธานนั่งดูเขาตายอย่างทรมาร ตอนนี้ผมง่วงเหลือเกินผมขอหลับซักงีบเถอะ อ่าห์ผมไม่เคยเหนื่อยอย่างนี้มาก่อนเลย ผมมองหน้าโจนาธานเขายิ้มให้ผม เเละผมก็หลับไป ไม่นานตำรวจเข้ามาปลุกผม ผมลืมตาตื่นขึ้น หึ ตำรวจพวกเขาคงรู้เเล้วสินะว่าผมรู้ความจริง พวกเขาล้อมผมไว้ เขาพูดอะไรผมไม่ค่อยได้ยินเลย ผมหันไปมองโจนาธาน เขาหายไปไหนเเล้ว หรือว่าเขาไปที่โรงพยาบาลก่อนเเล้ว ผมเริ่มตั้งสติดีๆ ผมก็ได้ยินตำรวจชัดขึ้น      

     "เชส ลูซิเฟอร์ คุณถูกจับเเล้ว"หะ อะไรนะผมถูกจับ บ้าน่าหลักฐานเต็มตาหรือว่าตำรวจก็เป็นพวกนั้น

     "ว่าไงนะครับ"ผมถามอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจ

     "คุณถูกจับเเล้วข้อหาฆาตกรรมคน46คน คุณมีสิทธิที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของคุณจะเป็นประโยชน์ในชั้นศาล หากคุณไม่มีทนายเราสามารถจัดหาให้คุณได้"เขาพูดซะยาวเหยียดเลย

     "ค ค คุณตำรวจฟังผมก่อนนะ พวกนี้เป็นปีศาจ พยาน ใช่ ผมมีพยาน โจนาธานไง"ผมพูดอธิบายให้เขาฟัง

     "โจนาธาน?คุณหมายถึงเชส โจนาธานใช่มั้ย เขาคือพี่ของคุณ เเต่เขาตายไปเมื่อ2ปีก่อนเเล้ว" ตำรวจพูดถึงเรื่องอะไรหนะ ผมสับสนไปหมดเเล้ว เขาอยู่กับผมมาทั้งอาทิตย์ เมื่อคืนเขายังยิ้มให้ผมอยู่เลย บ้าน่าไม่ นี่มันต้องเข้าใจผิดกันเเน่ๆ

 -----------------------------------

     3สัปดาห์ต่อมา

     "เชส ลูซิเฟอร์ สิ่งที่คุณกระทำ เรามีให้คุณดู"เขาหยิบเทปวงจรปิดมาให้ผมดู เขาเปิดมัน เขาจะได้รู้ว่าผมพูดความจริง ใช่เขาจะต้องรู้ความจริงสิ่งที่เกิดขึ้นผมเเทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไม่ นั่นผม ปีศาจหละ ไม่มีปีศาจเหรอ ทำมัยหละ ผมเห็นมัน ผมฆ่ามันกับมือ เเล้วทำไมผมอยู่คนเดียวหละ โจนาธานอยู่ไหน ไม่ ไม่จริงใช่มั้ย นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ผมรู้สึกสับสนผมได้ยินหมอพูดกับตำรวจ

     "เขาเป็นโรคนอนไม่หลับทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมาประกอบกับเขาเคยเจอเหตุการณ์ที่โหดร้าย เมื่อ3ปีก่อน ทำให้เขาคิดขึ้นมาเองว่าเจอกับอะไรบ้าง" หมอพูดเสร็จผมก็เหมือนจะทำอะไรได้ ใช่ครอบครัวผมโดนฆ่า นี่ผมคิดไปเองเหรอเนี่ย ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ผมฆ่าคนบริสุทธิ์

     ------------------------------- อ่าห์ นี่คือจุดจบของผมสินะ ตอนนี้ผมก็เเทบไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างผมจะจินตนาการไปเอง ศาลสั่งประหารชีวิตผม ผมยอมรับกับจุดจบนี้ ผมนอนอยู่บนเตียง พวกเขาจะฉีดยาเพื่อฆ่าผม ตอนนี้ใจผมสงบมาก ผมยังนึกถึงโจนาธานเเม้ว่าเขาจะเป็นเพียงจินตนาการของผม ผมมองหน้าหมอ ใช่หน้าของเขาดูคุ้นมากเหมือนผมเคยเจอที่ไหนมาก่อน เเต่ก็ช่างเถอะมันจบเเล้วผมคงไม่ได้เจอเขาอีกเเล้ว เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างขณะฉีดยาเข้ามาในร่างกายผม สติผมจะไปเเล้ว หัวใจผมรู้สึกหวิวๆ ก่อนที่ผมจะตายเขากระซิบข้างหูผมว่า

     "ชั้นบอกแล้วไง ไม่มีใครเชื่อแกหรอก" ผมตกใจหันไปมองหน้าเขาครั้งสุดท้าย ดวงตาคู่นั้นใช่ตาเขาแดงก่ำเหมือนเลือด