The rebound paradin in crow paht

                เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัว ผมก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้ สัมผัสเย็นๆ จากแขนทั้งสองข้างและลำคอที่กำลังรู้สึกอยู่นั้น  ทำให้
ฉันอยากหลับตาต่อไปถึงแม้ตอนนี้จะลืมตาไม่ขึ้นก็ตาม  เสียงน้ำลอยผ่านเข้าหูยังคงดำเนินต่อไปตามธรรมชาติ  แต่ก็ยังมีเสียง
อื่นเหมือนกัน เหมือนกับว่าตอนนี้ผมอยู่ในที่โล่งแจ้งที่ไหนสักแห่ง เสียงหยดน้ำได้เกิดขึ้นมาแบบฉับพลัน
เสียงพวกนี้ มันเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า...
เริ่มรู้สึกหนาว คงยังไม่ตายนะ ฉันยังไม่อยากเป็นผี เห็นผี ฉันมีอะไรที่ต้องทำ
                “ แว้ก!!@2-8+_)(%?! ”
ชายผู้นี้ได้ถูกน้ำสาดเข้าใบหน้า ในขณะที่เขากำลังนอนหงายอยู่ เขาลุกลี้ลุกลนพลิกตัวขึ้นมา เขากำลังทรมารจากการสำลักน้ำ
  เข้าไปทางปาก จมูก กับความเย็นทำให้หนาวสั่น ผ้าขนสัตว์บนใบหน้าได้ร่วงหลุดออกมา
                “ ใครเล่นอะไรกับฉันเนี่ย อยากเจอดีใช่ไหม?! ”
                เขากำลังไอขณะพูด หน้าของเขามีบางอย่างโผ่ลออกมา น้ำหมูกน้ำลายไหลออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว
                “ อา... ช่วยอย่าพูดด้วยสภาพแบบนั้นได้ไหม มันดูทุเรศมากกว่าตลก ขอโทษด้วยฉันเองทำเอง
  ฉันนึกว่าคุณกำลังเสียสติเลย คุณพูดออกมาไม่หยุดฉันคิดว่าน้ำพอช่วยได้ ”
                ชายผู้นี้หยิบผ้าที่หล่นอบู่บนพื้นเช็ดบนใบหน้า แล้วจึงเริ่มมองไปรอบ จึงเข้าที่มาของเสียงรอบตัว ความเย็นที่เกิดขึ้น
                ป่า?
                ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนพื้นหิน ที่เกิดความรู้สึกเย็นวาบเมื่อสัมผัส ด้านหน้าที่มองเห็นก็ตือต้นไม้สูงใหญ่ดูมืดมัว
  ด้วยสีของใบไม้ที่ออกมาเป็นสีดำมืด ลำต้นดูโทนสีที่ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มเกิดกลัวขึ้นมาเขามองเห็นต้นไม้เหล่านั้นเต็มไปหมด
  ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในที่สว่างแจ้งในยามเช้า แม้เป็นยามเช้าเช่นนี้เมื่อมองตรงเข้าไปในป่าไม้ ความมืดทึบไร้แสงนั้นช่างน่ากลัว
                “ ? ”
                เขาหันหัวกลับไปมองข้างหลัง แม่น้ำกว้างขวางสายน้ำไหลผ่านแรง โขดหินขึ้นสู่ผิวน้ำหลายที่ กำลังปะทะ
  สายน้ำ มองผ่านแม่น้ำไปมีฝั่งพื้นดินกับต้นไม้แล้วป่าทึบ กับภูเขาที่เป็นพื้นหลัง
                มีหมีกำลังยืนโบกมือให้ฉัน?
 
                เขาหันกลับไป เพ่งตามองไปยังผู้ได้สนทนาด้วยเมื่อครู่ มีเสียงพูดเป็นผู้หญิง เธอคนนี้กำลังเดินตรงไปหาม้า
  แผ่นหลัง คือสิ่งชายหนุ่มเห็น เธอคนนี้สวมเสื้อผ้าตัวหนา มีรอยเย็บปักถักร้อยมากมาย เสื้อผ้าตัวหนานี้ต้องเคยฉีกขาด
  หลายหนเป็นแน่ หรือไม่ก็เป็นเสื้อหลากสีธรรมดา มือข้างขว้าถือถังไม้เปี้ยกน้ำที่ราดใส่ชายหนุ่ม คนคนนี้สวมปลอกแขนหนัง
  สัตว์ที่ถูดมัดด้วยเชือกหลากสี ทับด้วยผ้าบางพันรอบปลอกแขนทั้งสอง
                ถังไม้ถูกวางลงข้างม้าตัวสีน้ำตาลอ่อน
                กระเป๋าสะพายหลังม้าเธอหยิบบางอย่างออกมาจากภายในนั้น
                สิ่งนั้นเธอแนบไว้ที่ตัวแล้วเดินกลับมายังชายหนุ่ม
                เขากระพริบตาบ่อยขึ้น พยายามมองให้เห็นถึงลายละเอียด
                 “ ที่นี้ที่ไหน เธอเป็นใครกัน? ”
                 เธอทำหน้าผิดหวังทำไมกัน..?
                 “ ป่าไงล่ะ? คุณอยู่ใน Secron corvus ที่ใกล้กับจุดทางข้ามดินแดนของอณาจักร Kachee เป็นสถานที่เต็มไปด้วยป่า
  ไม้ทั่ว Secron corvus กับจุดเริ่มสงครามแห่งแรก ไม่มีผู้ใดอยากย้ำก้าวมาแถวนี้หรอกแม้แต่เหล่าพเนจรก็รู้ดี! ฉันคิดว่าหัวคุณ
  ได้รับการรักษาด้วยแล้วซะอีก ”
                ทำไมเธอถึงโกรธล่ะ?
                " ใช่เห็นแล้วที่นี่ป่า... ใน Irune เมื่อคืนฉันจำได้ว่าโดนกระทืบแล้วโดน... “
                เขาจับคอตัวเองอย่างฉับพลัน พอได้สัมผัสเขาทำหน้าประหลาดใจ
                มองส่วนต่างๆ ของร่างกาย น่าประหลาดเขานั้นไม่มีบาดแผลถลอกปรากฏให้เห็น
               “ ฉันจำได้ว่าโดนดาบปาดลงคอนิดหน่อย ตอนนี้มันไม่เจ็บแสบอะไรเลย ที่อื่นก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย แผลก็ไม่มีด้วย เธอเป็น
  คนรักษาฉันเหรอ... แล้วเธอเป็นใคร ”
                “ ฉันเป็นผู้ศึกษาสมุนไพรที่ใช้ในการรักษาที่อยู่ในระหว่างเดินทาง ฉันไม่จำเป็นต้องรักษาบาดแผลให้คุณแล้ว แต่ฉัน
  ต้องให้สมุนไพรรักษาอาการปวดไปบ้างเล็กน้อย ”
                “ ทำไมไม่จำเป็นล่ะ แผลฉันหายได้เองงั้นเหรอ? ”
                “ ... ”
                ทำไมเธอคนนี้ไม่ตอบคำถามฉัน มันเป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะ ถ้าเกิดแผลหายได้เองแบบนี้
                “ นี่เธอ ตอบหน่อยว่าแผลหายได้เองจริงรึเปล่า หรือเธอทำให้แผลฉันหายไป ”
                “ เรื่องแผลของคุณฉันไม่รู้มันหายไปได้อย่างไร ฉันตอบแล้วนะ! ”
                ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยเนี่ย รึว่าเธอโกรธอีกแล้ว
                เธอส่งบางอย่างมา มันเป็นเสื้อยืดแขนสั้นของฉัน สีน้ำม่วงเข้มลายหัวกะโหลกที่คุ้นเคย ฉันจำได้ว่ามันถูกฟันด้วยดาบ
  จนขาด แต่ตอนนี้กลับมาอยู่ในสภาพเย็บปะเข้าที่เป็นอย่างดี ฉันหยิบออกมาทันที แล้วพบกับเสื้ออีกตัวหนึ่งตกลงพื้น
  เสื้อตัวนั้น เป็นของวิเศษที่ได้มาจากคุณเมดที่คฤหาสน์ มันช่วยชีวิตฉันมากเลยคืนนั้น คงจะดีมากกว่านี้ถ้ามันช่วยป้องกันฉัน
  จากการโดนฟันหัวขาด ฉันต้องขอบคุณเรื่องเสื้อตัวโปรดฉัน
                “ นี่ขอบใจนะ ที่ซ่อมเสื้อตัวนี้ให้ แถมเย็บดีซะด้วย ”
                “ ฮืม หลังจากเรื่องเมื่อคืนที่มีคนถูกฆ่าในโรงสุรา กับต้องมาอยู่กับคนที่ถูกหมายหัวโดยคนของเฮนรี่กับชาวบ้าน
  Crow frost ตอนกลางคืนฉันก็หลับไม่ลงหรอก ฉันก็หาอะไรทำระหว่างไปเรื่อยของฉันระหว่างรอ ”
                “ งั้นเธอก็เลยมาเย็บเสื้อให้ฉันสินะ ”
                ผลันผุดคำถามขึ้นมาในหัว                       
                ระว่างรอ แล้วรออะไรล่ะ...
               
                ...
                “ ไม่! มันไม่ใช่อันนั้นแล้วล่ะ! นี่ฉันกำลังถูกหมายหัวอยู่เหรอ!! ”
                สาวสมุนไพร กระโดดโหยง ให้กับเสียงของชายผู้นี่
                “ ทำไมถึงมาทำท่าทีตกใจตอนนี้ล่ะ ก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าเข้าไปยุ่งกับกลุ่มทหารของเฮนรี่ ได้โดนปล้น โดน
  ซ้อม แย่สุดก็โดนตัดหัวเพื่อความสนุก ตอนนี้คุณถูกหมายหัวแล้ว โดยคนที่คุณไปหาเรื่องด้วยเมื่อคืน ”
                เวรแล้ว เวรแล้ว ฉันรู้ดีว่ามันแย่กว่าที่เห็นในหนังเยอะเวลาถูกตามล่าของจริง
                ฉันควรทำยังไงดี?
                รีบออกจากป่านี้เลยดีไหม แต่ฉันไม่รู้ว่า.. จะออกจากป่านี้ยังไง
                “ เธอเป็นคนพาฉันมาที่นี่สินะ ”
              หญิงสาวเดินเก็บถ้วยดินเผาเข้าถุงเสบียงข้างกองเถ้าถ่านที่คงดับลงก่อนชายหนุ่มลืมตาตื่น  เสียงเท้าของ
  ม้าดัง อยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มหญิงสาวเดินตรงไปหาอาชาไนยของเธอ เหมือนมันกำลังเรียกเธอ หญิงสาว
  เก็บของพลางมองไปที่ป่าอย่างตื่นตัวกับบางสิ่ง เธอหันมาหาชายหนุ่ม เขารู้ว่าท่าาทีเธอเปลื่ยนไป ‘มอบลง’
  เสียงกระซิบทำให้เขา ซะงักทันทีเมื่อเขาพยายามยืนขึ้น เธอกวักมือเรียกเขาเข้ามาหาตรงหินก้อนใหญ่เพื่อใช้เป็น
  ที่ซ่อนหลบ ชายหนุ่มเคลือบคลานไปใกล้ๆ หญิงสาวลากเชือกจูงม้าเข้ามาใกล้ๆ พวกเขา
                บางอย่างกำลังมา...
                เธอบอกับเขา
                ชายหนุ่มลากร่างกายติดดินมาถึงหิน
                “ ทำไรน่ะมันบังม้าไม่มิดหรอกก! ”
                “ ช่วยไม่ได้ มีที่ให้ซ่อนเพียงแค่นี้ ป่าล้อมรอบเราอยู่ช่วยบังให้อยู่ ”
                “ ถ้ามีม้าแปลว่าต้องมีคนขี่นะเส่! ” ชายหนุ่มย่องไปหาหญิงสาวเพื่อหยุดเธอ
                “ เราต้องจูงม้าไปไว้ห่างๆ จากตรงนี้ ”
                หญิงสาวเกิดโกรธเกรี้ยว
                “ หา? ฉันไม่ให้คุณจูง เฮอ ไปเป็นเหยื่อล่อหรอกนะ ”
                “ เออ..  ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น อันที่จริงจะใช้ดึงดูดความสนใจ ”
  บางอย่างทำให้เธอหยุดความต้องการห้ามชายผู้นี้ไป เธอก้มหน้าลง หลังจากนั้นเธอยอมทำตามที่ชายผู้นี้บอก แต่เธอจะเป็นคนจูงม้า
  ไปเอง ส่วนตัวบุรุษได้ย่องเข้าไปในป่าโดยเหลือบมองหญิงสาวที่จูงม้าออกไปห่างๆ จากหินที่หลบซ่อนตัวเองจากสิ่งที่เข้ามา
  ใกล้ เขาย่างก้าวอย่างระวังบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไม้แก่ปะปนกับใบไม้พึ่งร่วงใหม่ ด้วยสภาพโดยรอบส่วนใหญ่ตรงชายหนุ่ม
  ย่องเบาอยู่นั้นปกคุมด้วยต้นไม้สูงมากมาย คงเป็นไปได้ยากหากจะไม่เหยียบโดนใบไม้ร่วงโรยเหล่านั้น รวมไปถึงการแตะกิ่งไม้
  บนพื้นกับพุมไม้ขวางทางการเคลื่อนไหว เขาพยายามทำให้เสียงจากตัวเกิดจากเขาเบาและน้อยที่สุด เพราะรอบๆ ยังมีเสียง
  ของป่าคอยคุลม  คำพูดอวดครวญอันแพวเบาถึงอาการปวดเมื่อยตัวชายอายุราวยี่สิบปลายๆ การได้มาย่อตัวต่ำลงใกล้พื้น
  โดยตั้งใจให้ตัวเองเงียบเชียบราวกับกำลังเล่นซ่อนหาในวัยเด็ก มันอจาทำให้เป็นปัญหาที่อาจทำให้เขาโดนพบตัวได้ ถว่าเขา
  ไม่ได้กลุ้มใจอยู่เลยในตอนนี้ กวาดสายตามองหาม้าที่ย้ายออกมาจากหินก้อนใหญ่ ตอนนี้ชายหนุ่มพ้นจากจุดซ่อนตัวหลังหิน
  ห่างพอที่เขาจะวิ่งกลับไปซ่อนหรือเตือนหญิงสาวโดยไม่หมดแรงวิ่งไปเสียก่อน จากตรงนี้สามารถมองเห็นสิ่งรอบข้างของม้าได้
  หากมีอะไรหรือเข้าใกล้ม้าตัวนั้น เขาสามารถมองเห็นได้แน่นอน ม้าถูกทิ้งให้มัดกับต้นไม้ไหญ่หญิงสาวไม่ได้อยู่รอบๆม้า
 
               ‘ โถ่มัดไว้อย่างงั้นเขาก็สิว่าต้องมีคนอยู่แถวนี้แต่ช่างเหอะ ’
  เขาล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พอได้มองมือที่ว่างเป๋าจากการล่วงกระเป๋า อาการชงักกำเริ่มแล้วค้นอีกข้าง
  ขิ้วขมวดตาเบิกกว้าง มันไม่มีอะไรอยู่ข้างใน
                “ มีดพกฉันหาย... ”
                พื้นมีก้อนหินก้อนเล็กก้อนใหญ่ เขาจะใช้มันเพื่อเป็นอาวุธ สัมผัสพื้นผิวที่หยาบของก้อนหินขนาดใหญ่กว่าสองหรือ
  สามกำปั้นมือนั้น ช่างยากเกินที่จะจับให้แนบแน่นให้ถนัดมือเช่นเดียวกับการถือให้นาน นั่งอยู่อย่างนี่คงได้เริ่มจะเมื่อยมากขึ้น
  มากขึ้นเป็นแน่ สามนาทีผ่านไปมีการเพียมไหวของต้นไม้จากจุดห่างไกลสายตา จุดดำๆ เอนไหวเหนือพุ่มไม้ ชายคนนี้สังเกต
  ในทันใด ขว้าหินผู้ถูกเลือกด้วยความตระหนก พุ่งตัวหลบหลังต้นไม้แหงนหน้ามองสิ่งที่กำลังมา จุดสีดำนั้นเป็นแค่ชุดคลุม
  ภายนอกภายในสิ่งนั้นคือมนุษย์ มาเพียงคนเดียวกำลังหันมองไปรอบๆป่า รีบหลบหน้าเข้าหลังต้นไม่ทันทีที่มนุษย์ปริศนา
  หันมองไปรอบๆ บางอย่างสีเทาสีขาวและสีทองบลอนด์ในช่วงคลาดสายตาตอนหลบหน้า ‘ โอ๊ะ ’ เป็นการตกใจทันที
  ประดุจโดนตบหน้า สาวสมุนไพรเดินมาหาเขาอย่างปกติคงบอกว่าไม่สนใจคนตรงโน่นเลย ชายหนุ่มถามกึ่งตะโคกไปหา
                 ‘ทำไมออกมาเดินยั้งงี้’ พร้อมบอกให้มอบลงพลางหันกลับไป
                “ มันเดินมาทางนี้แล้ว... ไม่ ”
                “ ไม่เป็นไรหรอกลุกขึ้นมาเถอะ ” หญิงสาวผมสีบลอนด์หรือสาวสมุนไพรผู้นี้บอกชายหนุ่มด้วยท่าทีใจเย็น ชายหนุ่มเขา
 ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเขาลุกขึ้นเก็บบางอย่างไว้ข้างหลัง เขาทำหน้ายิ้มยืดอกไปหาผู้กำลังเข้ามาใกล้พวกเขา
                “ แล้วคุณยังถือก้อนหินนั้นไว้ทำไม ”
                “ เอาไว้ป้องกันตัวไง ”
                “ ไม่เป็นไรแล้ว… นี่เป็นคนที่ช่วยคุณเมื่อคืนนะ ”
                ท่าทีทำอะไรไม่ถูกของชายวัยกลางคนผู้นี้ กับจังหวะการตอบสนองของท่าที ดูพลึกพิลันจนหญิงสาวฉงนทันที เธอ
  รู้สึกไม่ชอบท่าทีนั้นเป็นอย่างมากหรืออาจกมาที่สุด คนที่แพทย์หญิงกล่าวเป็นมิตรเข้ายืนต่อหน้าพวกเขา เสียงโลหะขยับไปมา
  ตามการเคลื่อนไหว ชุดคลุมไหล่สีดำจากภายนอกทำให้อยากอย่างก้าวถอยออกมา จากผู้มีลักษณะคล้ายกับผู้คุมความตาย
  สร้อยเครื่องรางแกว่งซ้ายขว้า ใบหน้าสีขาวภายใต้ผ้าที่บดบังยากที่มองเห็นตัวตนของคนผู้นี้ ทั้งหลายแล้วล้วนเมื่อ ความตาย
  กำลังเดินมาหาเข้า มือที่กำหินแน่น ที่ทำเช่นนั้นหมายถึงเขากำลังคิดแบบนั้นจริงๆ กำลังกลัวเฉกเช่นเตือนที่ดาบได้ลงคอของตน
  ดุจลมหายใจที่สูญเสียไป
                มือของความตายกำลังขึ้นมาอยู่ที่ศรีษะ เพื่อเผยตัวตน
                มือของชายผู้โง่เขล่ากับหินที่หยิบขึ้นมา เพื่อตอบสนองความป่าเถื่อน
               
                “ หยุดเลย! ฉันบอกไปแล้วว่านางเป็นคนช่วยคุณไง ”
                เสียงดุด่าเรียกสติของชายหนุ่ม ช่วยผลักความร้อนรุ่มในใจออกไป
                “ ลืมตาได้เสียทีนะท่าน ข้าได้ไปสำรวจรอบขอบหมู่บ้านแล้วพวกเขาได้เพิ่ม นางมาเป็นหนึ่งในหัวของนักล่า... ”
                 ทุกอย่างหยุดอยู่ที่ความเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มุมนักเขียน
อาการหมดไฟช่างน่ากลัวจริงๆ เลยน่า
แต่ไม่ได้แปลว่าจะหยุดเขียนหรอกนะ
(วางแผนจะเขียนตอนนี้ให้เสร็จในช่วงต้นเดือนกันยายนน่ะนะ)