The rebound paradin in crow paht

" วันเกิดของเธอวันไหนนะ "

...

" เดือนหน้างั้นเหรอ ฉันคงต้องรีบหาอะไรบางอย่างที่เธอน่าจะชอบให้ได้เร็วๆ แล้วสิ "

...

" ส่วนวันเกิดฉัน ก็ขอแค่ให้เธอ ... เปลื่ยน ... "

...

 

 

 

                               ดำดิงลงไปสู่ความว่างเปล่า ที่เป็นอนันต์

                              ยังมีแสงแพรวพราวเล็กน้อย ที่ล่องลอยไปมา

                                 ใฝ่หาตนเอง หาความหมายของตน

 

             ความหวาดกลัวแปล่งประกายขึ้น  เขาลุกขึ้นมาจากผิวน้ำในน้ำพุของคนตาย 

                     สำลักออกมาหากไม่รีบ ปอดของเจ้าอาจช่วยเจ้าได้อีก

                หากเจ้าไม่มองไปรอบตัว เจ้าก็คงไม่ต้องเจอกับเหล่าร่างไร้วิญญาณ

                                             เจ้ายังมีวิญญาณ

  ราตรีเช่นนี้ เจ้าจะไม่สามารถเห็นพวกเขาเหล่านั้น  ในขณะที่พวกเขามองมาด้วยความพยาบาท

                              เส้นด้ายของเจ้ายังไม่ได้ถูกผูกมัดหรอกนะ

 

โรงสุรา  กรูลันเน่  ในยามตรี เป็นเวลาของเหล่าชายชาตรี ที่ได้ใช้ช่วงชีวิตในตอนนี้ดื่มด่ำกับสุรา

และนารี  จนเป็นปัญหาแก่ตนในภายหลังในวันถัดไป สภาพภายในไม่ได้สวยงามหรือมีสิ่งที่น่า

จดจำมากนักเช่นเดียวกับตอนที่เข้ามาคนในนี้มีแต่เหล่าคนสวนคนงานที่เหน็ดเหนื่อยที่มาดื่มกัน

เป็นประจำ กลิ่นที่ของที่นี้ไม่ต่างจากโรงสุราที่อื่นมากนักเพียงแต่ราตรีนี้กลิ่นคาวช่าง

รุนแรงเหลือเกิน

    

     “ เราได้ยินมาว่าที่โรงสุราแห่งนี้มีห้องพักให้เหล่านักเดินทาง ”  เจ้าของโรงสุรา ยิ้มเจื่ยน

ให้แก่คู่อศวินชายหญิงทั้งสองข้างหน้าตน ชายหนุ่มดูมีรูปร่างกำยำแข็งแรงแม้จะอยู่ภายใต้ชุด

เกราะ พวกเขาไม่ได้สวมชุดเกราะปกปิดทั้งร่างจึงสามารถเห็นศีรษะกับใบหน้าได้ชัดเจน  หน้าตา

ของชายระดับขุนนางและผิวพรรณของชายหนุ่มช่วยยืนยันเรื่องนั้น เช่นเดียวกับอัศวินหญิงที่ยืน

อยู่ด้านหลัง ที่ขยับสายตาไปมาคอยเผ้าระวัง  เครื่องหมายบนชุดเกราะ ได้บอกให้รู้ว่า

พวกเขาเป็นใคร พวกเขาคอยดำเนินงานโดยมีเหล่าผู้ชี้ทางแห่งคำสอน เหล่า Dogma คือคำสอน

ของประเทศที่ทรงอำนาจที่ได้เผยแพร่เหล่า คำสอนไปทั่วอณาจักร  แต่นั้นไม่ใช่หน้าที่ของ

อัศวิน

    

     พวกเขาคงจะไม่มายัง  Crow frost ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญกับศาสนจักร

     “ ได้เลยครับท่าน แต่ข้าขอถามหน่อยพวกท่านทั้งสองมาทำธุระอะไรที่นี่พอบอกข้าได้ไหม?

คงไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับข้าใช่ไหม ”  ท่าทางเจ้าเล่ห์ของเจ้าของร้านทำให้ อัศวินหญิงไม่พอใจ

     “ เจ้าไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อศาสนจักรไว้ใช่ไหม? ”  เจ้าของโรงสุรา หยิบสร้อยคอ ออกมา

ให้ทั้งสองเห็น

     “ ข้าสวดมนต์ ของให้ครอบครัวข้า และร้านของข้าอยู่ตลอด และขอให้ศาสนจักร

ชนะสงคราม ”

     “ สัญลักษร์ของที่นี่คือ คือ อีกา เหรอ ”  สัญลักษณ์ที่พูดถึง คือความเชื่อของชาวบ้าน 

แต่ละหมู่บ้านแต่ละเมือง ที่จะเคารพเทพประจำหมู่บ้านที่คอยปกปักรักษา เทพเหล่านี้ถูกเรียก

รวมว่า teismo เทพประจำเมือง เจ้าของโรงสุราเก็บสร้อยแขวนไว้ที่คอเช่นเดิม  เขาขยับหน้า

เขามาอัศวินหนุ่ม

     “ เรื่องแม่มดหรือครับท่าน ”  เขากระซิบถามอัศวินหนุ่ม แต่ไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่ได้ถาม

กลับไปแทน

     “ ท่านช่วยเหล่าเกี่ยวกับแม่มดนั้นหน่อยได้ไหม ” 

เจ้าของโรงสุรา กำลังพยักหน้ายินดี เสียที่ว่าด้านข้างของพวกเขา มีชายผู้หนึ่งนั่งหน้าคว่ำลง

บนโต๊ะข้างๆ เขาคงดื่มหนัก คงไม่เป็นปัญหาแต่ที่ตัวของเขานั้นพกปัญหามาด้วยดาบติดไว้ที่เอว

ความยาวของดาบนั้นสั้นกว่าดาบทั่วไปแต่ความสั้นนั้นก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับกริชสักเท่าไรนักบาง

อย่างกวนใจอัศวินหนุ่ม แผ่นหลังของชายผู้นี้มีสัญลักษณ์กากบาทตัวใหญ่ปลายกากบาทมี

วงกลม รวมทั้งหมดสี่วง สัญลักษณ์มันติดอยู่บนแผ่นเหล็กที่เหมือนจะถูกออกแบบมาเป็น

เกราะสำหรับผ้าคลุมตัวสีน้ำตาลของชายผู้นี้

อัศวินหนุ่มจับดาบที่มีด้ามจับสีทองและส่วนป้องกันที่ยื่นออกมามีลวดลายสวยงาม ดาบของ

อัศวินหญิงก็เป็นแบบเดียวกัน อศวินหนุ่มเดินเขาไปใก้ลพลางส่งเสียงเรียกให้ตื่น

ดาบในกำมือเขาจับไว้แน่นแล้วค่อยๆชักมันออกมาจากฝักอัศวินหญิงสังเกตได้ถึงความผิดปกติ

ในเสี้ยววินาทีดาบของอัศวินหนุ่มถูกปัดขึ้นไปบนอากาศในขณะที่มือยังคงกำด้ามจับไว้แน่น

ปลายคมดาบของชายที่มีสัญลักษณ์กากบาทบนแผ่นหลังเฉือนลงบนคอของอัศวินหนุ่มจากขวา

ไปซ้ายตัดผ่านลูกกระเดือกและหลอดลม ภายในเสียงของดาบที่แหวกอากาศอย่างรวดเร็วคือ

เสียงโลหะกับลมได้ส่งสียงความตายเข้ามาในหูของทุกคนในไม่กี่วินาทีปลายดาบออกจากคอ

ของอัศวินหนุ่มในนาทีนั้นเลือดค่อยๆ พุ่งออกมาตอนที่ร่างของอัศวินหันมาหาอัศวินหญิง

ด้วยท่าล่มคุกเข่าพลางเปรยคำพูดออกมา แต่ไร้ซึ่งเสียงที่ส่งถึงเธอ ร่างของเขาลงไปนอน

ทุรนทุรายบนพื้นจนกระทั้ง

เขาสิ้นใจ

 

     “ หัวหน้า... ”  อัศวินหญิง ดวงตาเบิกกว้าง เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น  เลือดที่กระเซ็นมา

โดนแก้มเธอได้ส่งไออุ่นเตือนสติให้เธอชักดาบออกมา  ในช่วงพริบตาเกราะเท้าของชายที่เธอ

เห็นเป็นศัตรูได้เกิดประกายไฟสีเหลืองสว่างไสว  เลือดกระเซ็นออกมาจากด้านหน้าของเธอ

 เลือดหยดลงบนพื้นนั้นคือเลือดของเธอ  เสียงโลหะกระทบกันเกราะขากระแทก

เข้าช่วงหน้าท้อง อัศวินสาวล่มลงข้างกายอศวินหนุ่ม ศัตรู ผู้มีสัญลักษณ์กากบาทอยู่ข้างหลัง

มองดูร่างที่ล่มลงไป

     “ ขออภัยมันคืองาน ”  เขาหันไปมองเจ้าของที่แห่งนี้ที่กำลังหวาดกลัว  “ เจ้าคงไม่ว่าอะไร

นะ ที่ทำให้ทุกคนที่นี่แตกตื่นแล้วร้านเละเทะ แต่ถ้าพวกเจ้ามีปัญหาสัญลักษณ์นี้ เมื่อมันอยู่ที่ใด

คงรู้ว่าต้องทำเช่นไร ” 

     เขาเก็บดาบที่ยังมีเลือดติดสีแดงสด ของเป็นกับคนตายเข้าฝัก ความรื่นเริงแสดงออกมาทางสีหน้า

ก่อนที่ชายผู้สัญลักษณ์กากบากบนหลังเริ่มเดินจากไปเหล่าผู้เห็นเหตุการณ์ในโรงสุราวิ่งมาดูร่างทั้งสอง

 

     “ น่าสงสารเด็กคนนี้จริงๆ อายุแค่นี้ยังถูกจับมาเป็นอัศวิน และตายเยี่ยงอัศวิน ”

     ชายผู้มีหลายรอยแผลเป็นบนหน้าตั้งแต่หน้าผากไปถึงลำคอ ก่มมาดูหญิงสาวในชุดอัศวิน

     “ พวกเราน่าจะเตือนพวกเขา ”

     “ ความคิดของแกจะพาปัญหามาให้พวกเราทุกคน ”  หนึ่งในกลุ่มลูกค้ามีคนเดียวที่ใส่ผ้าคลุม

ปกปิดใบหน้ากำลังนั่งตัวสั่นพึมพำถึงเหตุการณ์ตรงหน้า

     “ ฉันควรจะ- ”

    “ เฮ้! ทุกคน ”

 

ที่นี่ถึงจะฟ้ามืดแล้ว แต่คนก็ยังเดินผ่านไปมาเยอะจัง....  อะไรกันคนพวกนี้ไม่เคยเห็นคนใส่ชุดคลุม

ปิดหน้าปิดตากันรึไงที่ใส่ก็เพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด แต่เพราะใส่เลยถูกมองเป็น

ตัวประหลาด สายตาพวกนั้นชวนให้รู้สึกหงุดหงิดมากว่ากังวล  ฉันอาจต้องใช้สิ่งนี้ เพื่อ หันเห

ความสนใจของตัวเอง... ไม่สิ ไม่... ฉันโตแล้วฉันต้องไม่แตะมัน

ไม่นานมานี้ฉันเริ่มเปลื่ยน เพราะโอกาสที่สองของฉันมันคุ้มยิ่งกว่าอันนี่

     “ เฮ้ เจ้าหนูหยุดก่อน! ”  เสียงตะโกนลอยมาจากตรงหน้าทำให้หยุด ความตกใจที่

แสดงออกมา ทำให้ดูสะดุดตาเพราะท่าทางที่พิลึก

     “ หยุดแล้ว! ”  เสียงฝีเท้าจากด้านหลังดังขึ้น มันตรงดิ่งมาที่เขา ชายน่าสงสัยชูมือขึ้น ชาย

คนหนึ่งโผ่ลมาจากด้านหลังแล้ววิ่งผ่านเขาไป และอีกสองคนตามหลังไปติดๆ  ชายชุดคลุมลด

มือลง หันสายตาไปยังทางที่ชายเหล่านั้นกำลังมุ่งไป  ผู้คนมากมายยืนล้อมรอบๆ ดูเหตุการณ์ที่เกิด

ขึ้นของหญิงที่กำลังก้าวเข้าสู่ความตาย มือที่อาบเลือดจากการเอาไปปิดแผลที่คอ ความทรมานจาก

บาดแผลนั้น ไม่มากพอที่จะหยุดร่างกายและแววตาอาฆาตที่ส่งออกมาให้ศัตรูพร้อมดาบที่จ่อตรง

ลำคอชายผู้นั้นไม่สทบสะท้านเขาแต่อย่างไร หากมีใครถือดาบจ่อคอของตน คงต้องร้องขอชีวิตหรือ

ทำบางอย่างให้พ่นสถานการณ์แบบนี้  เขาเลือกที่จะเมินดาบเล่มนั้นพร้อมกับผู้ถือ เขาใช้นิ้ว

สัมผัสแผลจากคมดาบบนแก้มที่หญิงสาวตรงหน้ามอบให้อย่างแผ่วเบา ชายผู้นี้มองเลือดบนนิ้ว

ของตนก่อนที่จะหันไปให้ความสนใจกับหญิงสาวในชุดเกราะสีหน้าใกล้จะตาย

และดาบที่เริ่มแกว่งไปมาทีละนิด

    

          “ ฉันควรตัดลมหายใจของเจ้าสินะ ”  ประกายไฟเกิดขึ้นอีกครั้งระหว่างที่เท้ากระทบลง

บนพื้นดิน ลำตัวของเขาเอนไปทางซ้าย พุ่งเข้ามาหาอัศวินอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกันกับดาบที่

ออกมาจากฝัก เสียงของดาบที่ปะทะกันทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่นไปตามๆกัน ดาบหลุดออกจาก

มือของเธอ ชายผู้มีสัญลักษณ์กากบาทบนแผ่นหลังยกขาซ้ายขึ้นแล้วได้ใช้ส่วนของหน้าแข่งที่มี

เกราะเหล็กกระแทกลงบนสะโพกของหญิงสาว  เธอยังโชคดีที่ได้เกราะป้องกันที่ครอบคลุมถึง

ส่วนนั้น  นั้นสามารถลดความเสียหายได้  แต่สำหรับเธอนั้นมันช่างหนักหนาเอาการ เสียงโลหะ

แตกหักเธอเสียงการทรงตัว ตัวอัศวินหญิงล่มลง

          เสียงร้องจากความเจ็บปวด 

          เลือดได้ไหลและหยดลงสู่พื้น  

          ริมปากที่มีน้ำลายหยดออกมา พร้อมเลือดสีเข้ม

          เธอคงไม่ลุกขึ้นมาแล้ว

          ...

 

    น้ำเสียงหยาบกระด้างหนักแน่น

    “ เฮ่ย! ไอ้หัวเกรียน หยุดเดียวนี้เลยนี้เลยนะ! ” 

ชายผู้มีสัญลักษณ์กากบาท ชายผู้มีผมศรีษะด้านหลังสั้นจนสามารถเรียกได้ว่า ‘ เกรียน ’  หันมา

มองเหล่าผู้คนที่โอบล้อมอยู่ห่างๆ คำเปรยเมื่อครู่ทำให้คนโดยรอบหน้าซีดเผือก

เพราะไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนช่างกล้าหาเรื่องมาให้กลับพวกตน

     “ ไม่ทราบว่ามันผู้ใดเป็นคนพูดประโยคนั้นออกมา ”

     “ ชายผ้าคลุมคนนั้นครับ ”  ไม่แปลกเลย ทุกคนโดยรอบต่างชี้มาที่ชายผ้าคลุม

     “ เจ้างั้นรึ? ”

    “ ไม่ใช่ฉันนะ ลุงนี่ตะหากล่ะ ”  คำพูดนั้นเป็นนามเสียงของชายหนุ่มที่ไร้ซึ่งความหยาบ

กระด้าง  ต่างจากเมื่อครู่ ชายผู้มีสัญลักษณ์กากบาทที่หลัง  หันเหสายตาไปข้างๆ ชายผู้นี้ 

ไปยังชายแก่ร่างกายบึกบึน ร่างใหญ่

     “ เจ้า!? ”  คำพูดเปล่งออกมาเพียงหนึ่งคำ ไม่ใช่เพราะจะพูดเพียงแค่นั้นแต่อย่างใด  แต่

นั้นเป็นเพราะบางอย่างเกิดขึ้นเกิดความคาดหมาย  นั้นทำให้คำพูดหยุดลงที่หนึ่งคำ  กำปั้นซ้าย

ของชายบึกบึนเหวี่ยงเข้าบนหน้าของชายสวมผ้าคลุมปกปิดใบหน้าและร่างกาย

     “ ไม่ใช่ข้านะครับท่าน ไอ้เวรนี่ต่างหาก! ”  ชายบึกบึนเตะเข้าที่ซี่โครงของชายที่ตนชกลง

ไปกองอยู่ที่พื้น

     “ ไม่... ไม่ใช่ฉัน... ”  ผู้คนมองลงไปที่ชายผู้นั้น พร้อมชี้ตัวแล้วได้กล่าวย้ำพร้อมกัน “ มันนี่เหละ! ”

แสดงอาการกับสีหน้าแล้วการกระทำเมื่อครู่ ของผู้คนเหล่านี้ทำให้ ชายที่นอนกองอยู่นั้นค่อยๆ ลุกขึ้น

     “ ใช่ไม่ได้เลยนะคนพวกนี้... ไม่ช่วยทำมาหากินกันเลย ”  ชายผู้นี้ใช้สายตาภายใต้ผ้าคลุม 

มองผ่านบ่าของชายที่อยู่ตรงหน้าไปยัง ชายอีกคนซึ่งเป็นคนที่วิ่งผ่านหน้าเขาไปเมื่อครู่ตอนถูก

สั่งให้หยุด  ชายผู้นี้กำลังช่วยอัศวินหญิงเขานั้นได้แบกเธอขึ้นหลังแล้วส่งสัญญาณด้วยมือให้ชาย

ผ้าคลุมปิดหน้า 

     ชายศรีษะเกรียนหันกลับไปมองที่อัศวินสาวอย่างไม่พอใจ

 

     “ จงอย่าได้ทำเช่นนั้น เจ้าหนีไม่ได้หรอก ”

     “ โอ้! ฉันว่าพวกเขาหนีพ้นแน่แต่หัวเกรียนๆ ของแกหลบมือฉันไม่พ้นหรอก ”  ชายชุดคลุม

เหวี่ยงฝ่ามือซ้ายพุ่งตรงไปยังศรีษะเกรียนของชายตรงหน้า ด้วยความเหลืออดเหลือทนจากการ

กระทำของชายผู้นี้คู่กับ ศรีษะที่เชิญชวนให้นำฝ่ามือไปประกบให้เกิดเสียงซะเหลือเกิน 

ด้วยความรู้สึกเช่นนั้น

     มันหลบได้!

     “ วิ่ง!! ”

เขาไม่แน่ใจว่าความเร็วของเขานั้นช้าเกินไป หรือชายศรีษะเกรียนเร็วกว่าเขา  ที่สามารถไหวตัวทัน

เสียงซีกขาดดังมาจากชายชุดคลุม  ปลายดาบพุ่งตรงไปยังหัวใจของศัตรูแล้วตวัดขึ้นหลังจากถึง

เป้าหมาย  เสียงนั้นทำให้ชายผู้แบกอัศวินสาวผงะไปชั่วครู่  เขารู้ว่าตนเองควรออกวิ่งแต่ก็ปัด

ความคิดที่ว่าตนอาจหนีไม่พ้นออกจากหัวมิได้เลย  เขาตั้งท่าเตรียมวิ่งออกวิ่งต่อ

     “ … ”

     “ วางฉันลง... ”  คำพูดที่แผ่วเบาจากด้านหลังของคนที่เขาแบก  ดวงตาสิ้นหวังหยาดน้ำตา

ค่อยๆไหลออกมา  เธอนั้นปราศจากความกลัวที่จะตาย  เพียงแต่นั้นไม่ใช่ผู้ที่แบกเธอที่จะมีความ

คิดแบบเดียวกัน  ชายศรีษะเกรียนหันตัวกลับพุ่งตรงไปที่ผู้หลบหนี ใช้สองมือหงางดาบขึ้นเหนือหัว

หวังจะปิดชีวิตคนทั้งสองให้ได้ในคราวเดียว ซึ่งผลจากดาบเดียวจะสามารถปลิดชีวิตคนทั้งสองได้รึเปล่านั้น

เป็นคำถามที่ผู้ถือดาบหวังจะได้เห็นจากเบื้องหน้า  ทว่าการเปลื่ยนท่าทาง การจับดาบของชายผู้จะปลิดชืพของคนทั้ง

สองนั้นได้เปลื่ยนทิศทางไป  เพราะการพุ่งเข้ามาของชายที่ถูกดาบแทงหน้าอก  ดาบถูถเหวียงไปปะทะ

บริเวณกลางอกในแนวเฉียงขึ้น  ด้วยท่านั่งจากการเหวี่ยงตัวไปพร้อมๆ กับดาบ

 

      แรงปะทะเหมือนกับก่อนหน้านี้ 

      นั่นมันคงไม่ใช่โซ่ธรรมดา

ชายศรีษะเกรียนมองไปยังโซ่ภายใต้ที่ฉีกขาดและไร้ผ้าคลุมปกปิด ผ้าคลุมที่ชายผู้นี่พยายาม

ปกปิดตนเองนั้นกองอยู่ที่พื้นชายปริศนาผู้นี้ถูกแรงปะทะผลักถอยหลังกลับไปสองสามก้าวก่อนจะ

ดันตัวกลับมาตั้งหลักได้  ความคิดบางอย่างจากการกระทำของชายปริศนาทำให้ชายศรีษะเกรียน

คิดว่า  ชายผู้นี้ต้องเป็นคนที่มีอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา หรือ ไม่ก็บ้า ไม่ก็โง่ที่พุ่งมาหาแบบไร้

อาวุธ

    

     “ เจ้าเป็นใครกัน ที่โง่พอที่วิ่งเข้ามาหาข้าแบบไร้ซึ่งอาวุธใดๆ และไร้ซึ่งความก- ”

     “ พูดมากจังเลยนะ! ” 

      ถีบตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว

ในมือของชายปริศนาได้กำบางอย่างไว้อย่างมิดชิด  จนกระทั้งเขายื่นเข้าไปใกล้ดวงตาของอีก

ฝ่ายแบบไม่ทันตั้งตัวก่อนจะคลายมือออกมาเล็กน้อย  เผยให้เห็นบางอย่างที่คล้ายกล่องขนาด

เล็ก

     “ -กลัว? ”  ในขณะที่เห็นการเคลื่อนไหวนั้นชายศรีษะเกรียนกำลังเหวียงดาบไปยังลำตัวของ

อีกฝ่ายก่อนจะหยุดซะงักหลังจากเห็นกล่องขนาดเล็กๆ ที่มีลวดลายและสัญลักษณ์มากมายที่

แปลกตาเขาเป็นอย่างยิ่ง  ในช่วงพริบตานิ้วจากมือของชายปริศนาที่ถือกล่องอยู่นั่นกดลงบนปุ่ม 

ใบมีดเล็กสไลด์ออกมาจากปลายกล่องด้านที่ใกล้กลับดวงตา แทงเข้าไปในดวงตาของศัตรู 

เขาดึงมีดออกมาจากดวงตาทันทีที่เห็นชัดว่ามีดนั้นได้อาบเลือด ด้วยความไม่อยากเชื่อในตนเอง

ที่ทำร้ายผู้อื่นอย่างจงใจ และอีกอย่างไม่เคยใช้มีดแทงใครจนต้องเลือดตกอย่างที่เห็นเบื้องหน้า 

มือของชายปริศนาเริ่มสั่นขณะที่เลือดกำลังหยดลงพื้น พร้อมสะอิดสะเอื้ยน

    

      “ ตอนนี้ฉันว่าแกโครตโง่เลยล่ะ ที่ถูกคนโง่อย่างฉันแทงตาได้ฮ่าๆ... ฮะ... ฮ่า...   ”

       สองคนนั้นหนีไปได้แล้ว  ที่เหลือก็ตาเราหนีแล้ว  แต่...

ใบหน้าที่อาบเลือดของชายศรีษะเกรียนตอนนี้กำลังบิดเบี้ยว เพราะความเจ็บปวดแต่ถึงจะแม้จะ

เป็นอย่างนั้น  รอยยิ้มกับเลือดที่เด่นชัดบนใบหน้าก็ทำให้น่าขนลุกพอตัว ตอนนี้ชายปริศนาคิดว่า

ตนเมื่อตัวเอกที่ต้องผเชิญหน้ากับฆาตกรโรคจิตที่หลุดออกมาจากหนังสยองขวัญ

     “ ตอนนี้ข้าเริ่มรู้สึกสนุกกับการที่จะฆ่าเจ้าขึ้นมาแล้ว  และเจ้าจะเป็นคนเดียวที่ข้าตัดเอาหัว

ไปประจานระหว่างทางแต่ถึงกระนั้นข้าอยากทราบชื่อเจ้าเพื่อเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกลูเจ้าที่

สามารถทำให้ลูกชายของ Deal Panther B. เสียดวงตาข้างหนึ่งของเขาได้ ”

     “ บอกก็บ้าแล้ว ”

     “ ใบหน้านั้นเจ้ากำลังหวาดกลัว ”  ขาของเขาเริ่มสั่น

     “ กลัวอะไรกัน ก็แค่ฉันไม่ค่อยออกกำลังกายร่างกายรู้สึกว่า ตอนนี้ทำงานเกินขีดจำกัด ” 

การกระทืบเท้าของชายผู้นั้น  ทำให้พื้นบริเวณนั้นสะเทือน แล้วยังส่งไปถึงขาของชายปริศนาจาก

เท้าถึงสันหลังขาที่สั่นอยู่นั้น  ไม่ได้ช่วยให้ขยับตัวได้ง่ายนัก หน้าแข่งที่เป็นเกราะเหล็กของศัตรู

จ่อข้างหูอย่างรวดเร็ว 

      เขารู้สึกตัวช้าไป

     ‘ นี่มันต้องเจ็บแน่! ‘

      ด้วยความเร็วแบบแทบไม่ให้เวลาหลบนั้น ทำให้ชายปริศนาคิดถึงสาเหตุของการเกิด

ความเร็วนี้แต่หน้าแข่งกระแทกเข้าศรีษะเขาอย่างรุนแรง จนตัวเขาลอยเหนือพื้นในเวลาสั้นๆ

ก่อนเท้าจะถึงพื้น ด้วยแรงกระแทกตรงส่วนศรีษะเขาไม่สามรถขยับเท้าหรือยันขายืนขึ้นตั้งหลัก

จากแรงเตะ  แต่ถึงกระนั้นก็สายเกินไปที่จะตั้งตัว เพราะด้วยความเร็วที่ถูกเตะส่งมา ศรีษะได้เข้า

กระแทกกับเสาไม้หน้าโรงเหล้า การปะทะทำให้ใบหน้าชายปริศนาสั่นพร้อมกับเลือดที่ออก

ศรีษะที่ไหลลงค้าง ใบหน้าค้างอยู่ที่เสาไม้ชั่วครู่ก่อนที่แก้ม ที่เป็นส่วนสำคัญเข้ารับปะทะกับเสา

ไม้ค่อยๆ พาศรีษะไถลลงด้วยความที่สติยังคงอยู่เขาใช่มือคว้าเสาไว้แน่นพยายามดึงตัวเองลุก

ขึ้นยืน  มืดพกหลุดมือ ตอนนี้เขาสนใจมืดเล่มนั้นเลย

     ตอนนี้เขาคิดว่าขากรรไกรฉันหักไปแล้วแน่เลยสามารถรู้ได้เลยว่ากำลังอาปากอยู่รึเปล่าและ

ยังไม่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังขยับปากอยู่รึเปล่า ฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย?  อะไรเนี่ยเลือด

     ออกจมูกเหรอเนี่ย! มองไม่เห็นปากตัวเองเลยเฮะ...

     นี่มันมากกว่าแผลพกซำแล้วนะ!

 

การโจมตีครั้งที่สองเกิดขึ้นระหว่างที่เขาพยายามหันไปมองศัตรู  เขาสัมผัสได้ถึงดินโครนบน

ใบหน้าและโลหะ แรงถีบผลักศรีษะเขากลับไปกระแทกกับเสาไม้จนลงไปกระแทกกับพื้น 

พร้อมกับเศษไม้ที่แตกออกมา

     “...อ ”

 

เขาถูกดึงผมศรีษะขึ้นมานั่งคุกเข่า แรงดึงของศัตรูมากจนทำให้ร่างที่ดึงขึ้นมาลุกได้อย่างรวดเร็ว

อีกเหตุผลที่ลุกขึ้นเร็วคงเป็นความเจ็บจากเส้นผมที่ถูกดึงกระตุ้นให้ดันตัวเองลุกขึ้น  คมมีดย้าย

เข้ามาใก้ลคอของเขา ชายศรีษะเกรียนเขามิได้มีความตื่นตระหนกใดๆตอนนี้แม้จะเสียตาไปหนึ่ง

ข้างก็ตาม  ที่เป็นเช่นนั้นเพราะความผิดหวัง

      “ ผิดหวังจริงๆ เจ้าเกือบทำให้ข้าได้สนุกช่างเป็นความหวังที่ลิบลี่  อย่างไรเสียเรื่องหัวของเจ้า

ยังคงไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ทันทีที่หลุดออกจากบ่า ”

คมมีดแตะเข้าที่คอของชายปริศนาจนเกิดแผล เขาไม่สามารถขยับได้มากกว่านั้น  ชั่วคณะหนึ่งได้

เกิดความเงียบจากโดยรอบ  เสียงสายลมกำลังพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนได้เกิดเสียงบางอย่างตามมา

และบางสิ่งที่ตามมากับสายลม

     เสียงบางอย่างฉีกขาด หยดเลือดซาดลงบนพื้น  อาวุธบางอย่างคล้ายกับดาบแต่ปลาย

จับกลับยาวเกินกว่าที่จะเป็นดาบ  สิ่งนั่นมีรูปร่างบิดเบียวรูปแบบอาวุธนั้นคล้ายหอกที่มีด้ายกับ

เศษผ้าสีดำเทาพันรอบๆอาวุธ  อาวุธนั้นคือสิ่งที่มาคู่กับสายลม มันได้ปักลงตรงพื้นดิน ส่วนที่เป็น

ดาบมันวาว มีรอยแตกหัก แต่มิได้มีร่องรอยสนิมเกาะเลย  ปลายที่จับของหอกของนั้นยาวไปถึง

ผู้ใช้  ส่วนที่ใช้จับของหอกนั้นแยกออกจากกันแสดงให้เห็นกลไกลบางอย่างที่เชื่อมมันไว้ด้วยกัน

อาวุธมันพุ่งมาจากด้านหลังของพวกเขา ช่วงที่สังเกตดาบอยู่นั้น ได้มีเสียงโลหะกับอะไรบาง

อย่างตกลงพื้นในเวลาเดียวกัน  ดาบของชายศรีษะเกรียนร่วงอยู่ข้างๆ ด้านหน้ามีรอยเลือดหยด

เป็นทางมันนำไปถึงแหล่งที่มาของเลือด  แขนของศัตรูตกอยู่ที่พื้นไม่ไกลจากเจ้าของแขนมาก

นัก  ชายปริศนาประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นแต่ ไม่เท่ากับผู้ที่เสียแขนของต้น

ที่ใช้มือกดแขนอีกข้างเอาไว้ พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้าน แต่มิได้ร้องตะโกน หรือคร่ำครวญ

ออกมาเป็นคำพูดแต่อย่างใด ลมหายใจที่แปรปรวญกับหยาดเหงื่อที่ย้อยให้เห็นบนใบหน้าทำ

แสดงให้รู้ว่าเขาต้องรู้เจ็บอยู่บ้างอย่างแน่นอนอาวุธที่คล้ายกับหอกนั้น ตรงส่วนด้ามจับต่างๆ

ถูกดึงมาให้ต่อกันเป็นหนึ่งก่อนจะเคลื่อนกลับไปหาผู้ใช้ของมัน การเคลื่อนไหวของมันทำให้ดู

คล้ายกับสิ่งมีชีวิตเช่น งูที่กำลังบิดไปมา

    

     “ เจ้าควรหยุดแค่นั้น  ข้ามิได้มีความชอบใดๆ จากการให้อาวุธของตนต้องมาเปื้อนเลือด

แบบไร้ค่า ถ้าเลือดของเจ้ายังร้อนอยู่ล่ะก็ ข้าก็จะไม่คิดที่จะรอช้า ที่จะตัดแขนเจ้าอีกข้างเผื่อ

เลือดที่ยังร้อนของเจ้าจะเย็นขึ้นมาบ้าง ”

     ชายหนุ่มปริศนาที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ ได้เห็นบางอย่าง  เท้าของชายศรีษะเกรียนเปล่ง

ประกายไฟบางอย่างออกมา ‘ กลไกลที่เกราะเหล็กนี่เอง!’  เขามองไปยังเสียงของบุคคลที่สาม

แต่สายตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นบุคคลนั้นได้ชัดเจน สภาพแวดล้อมโดยรอบเริ่ม

มองเห็นได้ยากขึ้นเรื่อยๆ

     “ ระวังด้วยมันเคลื่อนที่ได้ไวมาก ต้องตัดขา- ”  ศัตรูพุ่งตรงไป ผู้ถือหอกอย่างรวดเร็ว

ดุจสายลมที่บ้าคลั่ง

     เสียงโลหะกระทบกันแทรกด้วยเสียงของการสีกันจนเกิดเป็นเสียงที่แสบแก้วหูไปชั่วครู่

ชายผู้มีสัญลักษณ์อยู่ข้างหลังหนีไปได้ผู้ถือหอกไม่ได้ไล่ตามเขาไป

       ...ฉันยังไม่ตาย...ดีนะที่มีคนมาช่วย...

     

          ชายหนุ่มล่มลงหน้ากระแทกลงพื้น

        ...โอ้ย!

เขาสลบไป  ผู้ใช่หอกเดินมาที่ชายหนุ่ม มีอย่างที่ตกอยู่ที่พื้น มันทำให้ต้องหยุดเดินเพราะมันเป็น

สิ่งที่เคยเห็นมาก่อนและคุ้นตาเป็นอย่างดี  มีดพกที่เปื้อนเลือดได้มีสัญลักษร์บางอย่างปรากฏได้

ให้เห็นอย่างชัดเจน

        “ … ”  รูปร่างไม่สามารถบอกได้แน่ชัด เพราะมีผ้าคลุมกับการปกปิดที่หน้าอย่างมิดชิด

จึงไม่สามารถอิบายลักษณะภายใต้ผ้าคลุมได้เลยมิใช่ในราตรีเช่นนี้

 

 

บทส่งท้าย

 

     " น้องข้าเจ้ามาทำอะไรที่นี่? "

     " สิ่งนี้พึ่งขาดไปเมื่อครู่ ข้ารู้ว่าไม่ควรมาอยู่ตรงนี้แต่... ข้ารู้ว่าท่านพี่จะทำอะไร? "

     " หืม... เจ้าอยากข้าให้ข้าเปลื่ยนใจงั้นรึ ถ้าเป็นเช่นนั้นคงยากแล้วข้าได้ไตร่ตรองดีแล้ว "

     " ข้าไม่คิดว่าท่านพี่ได้ไตร่ตรองดีแล้ว เพราะงั้นข้าอยากเพิ่มบางสิ่งให้เขา "

     " บางสิ่ง? ที่ว่าคืออะไรกัน ข้าคิดว่าแค่นี้คงพอแล้ว เขาได้พันธะเป็นที่เรียบร้อย "

     " ข้าอยากเล่นเกมเดิมพัน "