รักนะ ยัยบ้าพลัง

       นักอ่านทุกคนคะ จากนี้ไรท์จะเป็นคนบรรยายเองนะคะ ขอเเจ้งให้ทราบกันทั่วหน้าค่ะ
                                         
                                                 เช้าวันต่อมา
                      ''ลั้ลลา ลั้ลลาลั้ลลา''เเหมๆ คางุระร้องซะผิดคีเลยนะ 
                                   เธอก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
                     เเละมีคนเเทรกเสียงขึ้นมา ''นี้เธอไม่เหนื่อยหรอ''
              '' ไม่นะฉันชินเเล้ว ....เอ๋ '' เธอหันหน้าไป ด้วยความตกใจอย่างมาก 
                                         ''นี้นายมาตอนไหน''
                                 ''อืมตอน...ที่เธอร้องเพลงผิดคี''
                                         เธอทำหน้าบึงใส่เข้า
                        โอคิตะเดินไปหาเธอเเละจับมือคางุระไว้เเละพูดกับเธอว่า
                               ''นี้ มาทำข้าวกล่องกัน'' เเละเธอตอบกลับ 
                          ''ละ...เเล้วทำไมฉันต้องทำด้วย นายทำเองก็...''
                           คางุระพูดยังไม่จบก็ตะลึงกับสิ่งที่โอคิตะทำในครัว
                               ในครัวเละเทะไปหมดในเวลาไม่ถึง3นาที่
              เเละดูเหมือนว่าโอคิตะจะตะลึงกับข้าวของที่เละเทะด้วยเหมือนกัน
       เธอก็พูดกับโอคิตะอย่างสุภาพเเละนุ่มนวนว่า ''นี้นาย เอางี้นะเดี๋ยวฉันทำให้''
''เเต่ฉันอยากชะ..ช่วย''คางุระเเทรกขึ้นเเละปล่อยรังศีอำมหิตออกมา''นี้ เชื่อฉันหน่อยนะ
  ช่วยหุบปากอันอวดดีของนายเเละนั่งรอที่เก้าอี้ซะ'' คำพูดที่กดดันเเละกระเเทกใจนั้ได้ 
ส่งถึงความรู้สึกของโอคิตะโดยทันทีเค้านั่งลงอย่างช้าๆ พูดว่า ''ขอรับ มะ..เเม่นายท่าน''
                                                    
                                                  ตอนบ่าย
    ''นักเรียนเคารพ'' ครูเดินออกไปจากห้อง โอคิตะได้ยืนขึ้น ทุกคนมองมาทางเค้า 
โอคิตะไม่สนใจ เค้าจับมือคางุระที่นั่งอยู่ข้างๆ เเละลุกออกไป ''นะ...นายจะไปไหน''
 ''ก็กินข้าวสิ''ก่อนที่พวกเค้าจะเดินออกจากห้องไป มีชะนีพูดขึ้นมา''ฉันไปกินด้วยคนนะคะ''
        ''ไม่อ่ะ ฉันอยากไปกินกับคางุระมากกว่า'' เเละพวกเค้าก็เดินออกไปอย่างเร็ว
 
                                              โรงอาหาร
           ตอนนี้ฉันเเทบจะร้องไห้  ทำไมนะหรอ ฉันโดนชะนีทั้งหลายจ้องมอง
                เอ้อ ไม่ใชฉันคนเดียวนะ โอคิตะก็โดนผู้ชายมองเหมือนกัน 
     ทำไมนะหรอ ก็คือ ฉันได้ยินข่าวลือมาว่า ฉันติดหนึ่งในสาวสวยของ มอหนึ่งด้วย
            ส่วนข่าวลือของโอคิตะ คือที่เค้าเล่นกีฬาเก่งเเต่ไม่เข้าทีมโรงเรียน
            เพราะว่า ทำท้าทางหญิ่ง คนอื่นในเเต่ละชมเลยไม่อยากให้เค้า
                        เเต่ก็ติดหนึ่งในผู้ชายที่หล่อที่สุดใน มอหนึ่ง
 
            ทันใดนั้น โอคิตะลุกขึ้น มือนึงก็รีบคว้ามือของคางุระ
             เเละรีบเดินออกจากโรงอาหาร คางุระถาม ''นายจะไปไหน'' โอคิตะ 
              ''ตามมาเถอะไม่ต้องถาม'' คางุระสะดุ่งตัวเเละเริ่มรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ
              ''นาย นาย นี้'' เธอสะบัดมือเเละเอามือไปจับหน้าเค้าอย่างนุ่มนวล
                 เธอพูดพร้อมกับตบใบหน้าเค้าอย่างน่วมนวลเตือนสติเค้าว่า
         ''ใจเย็นๆนะ มองหน้า อย่าไปคิดมากนะ'' โอคิตะจับมือคางุระเเละถามว่า
      ''เจ็บมั๊ย''คางุระส่ายหน้า โอคิตะโน้มต้วลงช้าๆ เเละค่อยๆนำริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม
            เเตะที่มือของคางุระอย่างเบาๆ จากนันโอคิตะปล่อยมือ เเละย่ื่นหน้าเข้าไป
     ใกล้หน้าคางุระ (ใกล้ไปเเล้ว ว้ายๆๆ) ริมฝีปากของโอคิตะใกล้จนจะชนริมฝีปาก
               ของคางุระ เเละทันใดนั้น โอคิตะ ก็ๆๆๆ ''ัวันหลังค่อยจูบก็ได้'' 
      โอคิตะกระซิบข้างหู คางุระตกใจจนตาค้าง เเละโอคิตะหัวเราะออกมาเสียงดัง
          "555+ รู้มั๊ยำไมฉันไม่จูบ" คางุระตอบ "ใครจะไปอยากรู้"
               "อย่างเเรกเธอบอกว่า ใกล้ไปเเล้ว ว้ายๆๆ เเละก็ไม่มีเหตุผล"
                คางุระรู้สึกจะงงกับคำพูดของโอคิตะ "ไม่มีเหตุผลหรอ"
                       "งงหรอ" คางุระ "นิ้ดหน่อย" โอคิตะ
                  "การจะจูบหรือไม่จูบคนที่ตัวเองชอบมันไมมีเหตุผลหรอก"
                        คางุระ "อ๋อ.....เอ๋ คนที่ชอบหมายความว่ายังไง"
                 โอคิตะยิ้มเเละพูดว่า "ไปคิดเอาเอง ยัยบ้าพลัง" คางุระสะดุ้ง
              กับคำพูดของโอคิตะ เธอจับโอคิตะเเละใช้มือชกเข้าให้ที่เเก้มเค้า
              โอคิตะจับหมัดของคางุระเเละถามว่า "กี่โมงเเล้ว" "ก็บายสองไง" 
                  ทั้งสองคนจ้องมองกันเเละคางุระพูดว่า "ข้าวกล่องด้วย"
                    โอคิตะจับมือคางุระเเละวิ่งไปด้วยกันด้วยความตื่นตัว
                         เเละทั้งสองคนก็วิ่งด้วยใบหน้าที่มีความสุข