รักนะ ยัยบ้าพลัง

                                               ห้องนํ้า

               คางุระ: โอ้ย วันนี้เหนื่อยชะมัด  เราควรจะทำไงดี เเย่ชะมัดเลย 

    อยู่ดีๆก็มีบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวฉัน (ฉันเกลียดเธอ) มีคนพูดเเบบนี้อีกเเล้ว

   ไม่สิ จำได้เเล้ว! นั่นเป็นคำพูดตอนที่สมัยฉันยังเด็กอยู่ อยู่ดีๆมันก็ผุดมาในหัวฉัน

(นั้นคือเสียงจากความคิดคนอื่น) ใครน่ะ! ใครพูดกับฉันมีเเค่ฉันที่อยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ

   ใครน่ะบอกมานะ (ได้เวลาที่ความสามารถนี่จะเป็นของเธอตลอดไปเเล้ว)ความสามารถ 

มันคืออะไรวะ (ความสามารถของเธอคือ การอ่านใจ) ฮะ! อ่านใจ หมายความว่ายังไง

 นี่! hello ยู้ฮู อยู่มั้ยวะ นี่เธอเป็นใครนะ ตอบฉันหน่อยดิ โอ้ย! นี้อย่าให้ตูปรีด นะ

 ฉันเปิดประตูห้องนํ้าออกมา ก็เห็นโอคิตะอยู้ข้างห้องนํ้า พิงกำเเพงอยู่

               คางุระ: นะ......นายมาตั้งเเต่เมื่อไร ตอนไหน เเล้วมายังไงอ่ะ

               โอคิตะ: นี้เธอ ถ้าจะถามยาวขนาดนี้นะ เธอจะให้ฉันเดินถอยหลัง

                         ย้อนเวลาเเละอธิบายด้วยมั้ยละเนี่ย

                คางุระ: เเล้วนายได้ยินที่ฉันพูดหมดเลยหรอเนี่ย ทำไมนายถึงเป็นคนเเบบนี้อ่ะ

                         ไม่คิดมาก่อนว่านายจะเป็นคนเเบบนี้อ่ะ นายมันเเย่ นิสัยเสีย เลว เเละ...

               โอคิตะ: นี่เธอ ด่าซะยับเลย ให้เกียจฉันบ้างสิ เเละฉันก็...เออ....เออ

                คางุระ: เอออะไร พูดมาสิเสียเวลาว่ะ เร็ว!

               โอคิตะ: ฉันได้ยินหมดเเล้ว โทษทีนะ

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบกับชีวิตอันเเสนสงบของฉัน เเละตอนนี้วิญญาณฉันออกจากร่าง

              โอคิตะ: นะ..นี้เธอ เป็นไรอ่ะ

อยู่ๆฉันก็ล้มลงไปเเละมืดมากมีดาวเต็มตาเลยอ่ะทำไงดี เเต่ดีนะที่โอคิตะมารับทัน

ตอนนี้ฉันเห็นโอคิตะลางๆเเล้ว  (ตึกตัก ตึกตัก เฮ้ย ทำไมใจยังสั่นอ่ะ) โอคิตะ 

นี่เสียงนายหรอ (ใช่เสียงฉันเอง) !! ไม่ใช่ เสียงฉันมีฉันคนเดียวได้ยินนี่หว่า

              โอคิตะ: ไม่มีใครได้ยินหรอก นอกจากฉัน

                              ตอนนี้ฉันพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเป็นลม