เกือบสาย

~เกะ~     เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับพี่มาร์ควิ่งเข้ามากระฉากฉันกลับพี่คุณออก และเข้าไปต่อยพี่คุณ ฉันตกใจมากทำอะไรไม่ถูกเพราะพี่มาร์คไม่เคยเป็นแบบนี้
มาร์ค : นิคุณทำไมมึงทำกับกูแบบนี้หะ ทำไม มึงเป็นพี่ เป็นเพื่อนที่กูไว้ใจที่สุดมึงทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับกูได้ไง แอบมาตีท้ายครัวกู มายุ่งกับเมียกูได้ยังไง
     ฉันวิ่งเข้าไปผลักมาร์คและตบพี่มาร์คที่หน้าเขาแรงๆหนึ่งที พี่มาร์คเหมือนจะอึ่งและตกใจกับสิ่งที่ฉันทำมาก
แบม : หยุดๆสักที หยุดบ้าได้แล้ว
มาร์ค : เพราะมันใช่ไหมแบมถึงเลิกกับพี่ เพราะมันใช่ไหม พี่ถามเพราะมันใช่ไหม ที่หาเรื่องทะเลาะกับพี่เพราะแบบนี้นี่เอง นี่เพื่อนพี่นะแบม ทำไมหะแรดมากนักหรือไง
     ฉันตบหน้าพี่มาร์คเป็นครั้งที่ 2 ทั้งๆที่เราคบกันมาตั้งนานแต่ทำไมเขากลับคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้น
แบม : ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นแบมเอง แบมเบื่อพี่มาร์คไง เบื่อที่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้ เบื่อ เข้าใจไหม
มาร์ค : ไม่จริงแบมไม่จริงใช่ไหม พี่ไม่เชื่อแบม ทำไมเธอถึงได้เลวกับพี่ได้ขนาดนี้ อยากจะเลิกมากนักใช่ไหมได้เลิกก็เลิก จำไว้นะฉันจะเกียดเธอ จำไว้ "เลว" ส่วนมึง "เพื่อนชั่ว"
     นิคุณ วิ่งเข้ามาต่อยมาร์คแรงๆ 1 ทีและมาร์คต่อยกลับ ทั้ง 2 คนต่อยกันไปกันมา เจบี แจ็ค นยอง ก็วิ่งเข้ามาแยกทั้ง 2 คนออกจากกัน
เจบี แจ็ค นยอง:มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันดิวะเพื่อนกันทั้งนั้น
มาร์ค:มันไม่ใช่เพื่อนกู ผู้หญิงเลวคนนี้ด้วย กูเกียดพวกมัน
นิคุณ : ไอ้โง่ มึงเกียดกู กูไม่ว่าแต่มึงจัเกียดแบมไม่ได้นะ มึงรู้ไหมว่า..!!
แบม : พี่คุณ..!
     ฉันห้ามพี่คุณเพราะรู้ว่าพี่คุณกำลังจะพูดมันออกไป ฉันได้แต่วิ่งหนีออกมา ปล่อยให้พวกเขาเถียงกันต่อไป
มาร์ค : เพราะอะไรหะ มึงบอกมาสิเพราะอะไร
นิคุณ :โอ้ย ปลอยกู ไอ้โง่เอ้ย แบมรอพี่ก่อน
พี่คุณสบัดแขนออกจากเจบี นยอง ที่เป็นคนจับเขาไว้ และผลักมาร์คออกและวิ่งตามฉันออกมา
มาร์ค : ไปเถอะหญิงก็ชั่วชายก็เลว
เจบี แจ็ค นยอง :ใจเย็นมึง มึงอาจจะกำลังเข้าใจผิดก็ได้
     ผมโมโหมากตอนนั้นถ้าผมฆ่าพวกมันได้ผมฆ่าไปแล้ว แต่ผมก็ต้องทำงานกับมันอยู่ดีผมไม่ควรเอาชีวิตดีๆของผมมาทิ้งกับผู้หญิงคนนั้น แต่ในใจลึกๆ ของผมไม่เคยคิดเลยว่าแบมจะทำแบบนี้ ผมเอาแต่เกียดแบม คอยแต่จะหาเรื่องด่าทอเธอทุกครั้งที่เจอกันโดยบังเอิญ แต่ความบังเอิญ คือแบมอยู่กับนิคุณ ยิ่งทำให้ผมโมโหและคอยหาเรื่องนิคุณไปด้วยผมทำแบบนี้ตลอด 4 เดือนจนเริ่มสังเกตุว่าแบมหายไป และผมเองก็เริ่มจะใจหายจริงๆ
มาร์ค :แบมตายแล้วไง หายหน้าไปเลยหรือว่าอายที่จะเจอคนอื่นหรือไง
     นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่สนใจใครทั้งนั้นในเมื่อแบมคิดจะทิ้งผมไปหามันก็ต้องเจอคำด่าแบบนี้แหละ
นิคุณ :อ่าวทำไมมึงปากหมาแบบนี้วะมาร์ค
มาร์ค :เออ แล้วมึงจะทำไม
นิคุณ : เออ มึงปากดีไปเถอะ แต่ถ้าแบมเป็นไรไปจริงๆมึงจะเสียใจทีหลัง
มาร์ค :กูไม่มีทางเสียใจให้กับผู้หญิงเลวๆคนนั้นหรอก
นิคุณ : ไอ้มาร์ค
~ ตืดๆๆ ตืดๆๆ ~เสียงโทรศัพท์สั่น
นิคุณ : ฝากไว้ก่อนนะมึง ฮาโหล
มาร์ค:รีบมาเอาคืนนะมึง
ปลายสาย : พี่ชายคุณแบมใช่ไหมค่ะ
นิคุณ : ใช่ครับ
ปลายสาย : ตอนนี้คุณแบมอยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ
นิคุณ : อาการเธอเป็นยังไงครับ
ปลายสาย : ไม่ดีเลยค่ะฉันว่าคุณควรจะมานะคะ พ่อแม่และคนรักเธอด้วยนะคะ
นิคุณ : ครับแล้วผมจะรีบไป ไอ้มาร์ค มึงมากับกู
มาร์ค : มึงจะพากูไปไหนฮะ กูไม่ไป ปล่อยกูนะเว้ย
     นิคุณมันลากผมเหมือนผมเป็นหมา แมวเลย มันไม่สนใจคำพูดผมสักนิด ตลอดทางที่ขับรถมามันก็เงียบ จนผมหงุดหงิด
~ โรงพยาบาล~
มาร์ค: มึงพากูมาทำอะไรที่นี่กูไม่ได้ป่วยนะเว้ยหรือมึงป่วย
นิคุณ :อย่าพูดมากกูบอกให้มามึงก็มาเถอะ
     นิคุณลากผมมาที่ห้อง ICU และทางพยาบาลก็ให้เราใส่ชุดปลอดเชื้อ ผมไม่อยากเข้าไปเพราะผมไม่รู้ว่ามันจะพาผมไปไหน และใครอยู่ในนั้น แต่สุดท้ายผมก็ต้องเข้าไปอยู่ดี ผมเข้าไปในห้องเห็นคนป่วยที่เต็มไปด้วยสายต่างๆ พอมองดูดีๆผมก็ต้องช็อคกลับคนที่อยู่ข้างหน้าผมเพราะคนนั้นคือแบ ร่างกายแบมๆเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ทั้งหมด
มาร์ค : นิคุณ แบมเป็นอะไร
นิคุณ : เนื้องอกในสมอง
มาร์ค : ทำไมๆ กูไม่รู้เรื่องนี้เลย
นิคุณ : แบมไม่ยอมให้กูบอกมึงเพราะเข้าไม่อยากให้มึงมาห่วงอะไรเพราะเขา วงพวกเรากำลังไปได้ด้วยดี แบมไม่อยากให้มึงเสียงานที่มึงรักไงไอ้โง่ นี่แหละคือสิ่งที่กูพยายามจะบอกมึงมาตลอด
มาร์ค : แบมทำไมไม่บอกพี่อะแบม แบมตื่นมาคุยกันก่อนสิ พี่ขอโทษแบม
หมอ : คนไข้อาการไม่ดีเลยนะครับผมกลัวว่าคนไข้อาจจะอยู่ได้ไม่นาน หมอเสียใจด้วยนะครับ
     ผมช็อคครับ ผมรู้แล้ว ว่าทำไมแบมถึงทิ้งผมไป ผมรู้แล้ว ผมมันโง่ โง่ที่ไม่เคยสนใจแบมเลย ผมโง่ตลอดเวลา 5 เดือนที่ผ่านมาคอยแต่จะหาเรื่องโกรธเกียดแบม โดยไม่รู้เลยว่าแบมต้องทรมารกับโรคร้ายแค่ไหน
~แบม~
     ฉันลืมตาขึ้นมาแสงสว่างที่กระทบกับม่านตามันทำให้ฉันแสบตามากฉันได้แต่กระพิบตารัวๆ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหน จำได้ว่าฉันไปเดินซื้อของที่ห้างแล้วก็วูบไป
แบม:โอ้ย ...!
     ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ พอมองดูก็พบว่าสายน้ำเกลือมันตึงเพราะฉันพยายามจะพลิกตัว
นิคุณ มาร์ค: แบมๆๆ
แบม:พี่มาร์ค มาได้ไงอะ พี่คุณไหนพี่สัญญากับแบมแล้วไง
นิคุณ:พี่ขอโทษพี่เห็นแบมกำลังแย่ พี่ก็เลย..!
มาร์ค : พี่ขอโทษนะแบม พี่มันโง่ที่ไม่เคยดูแลแบมเลย
แบม:พอเถอะพี่มาร์คเราเลิกกันแล้วหนิ แบมจะเป็นจะตาย พี่ก็คิดสะว่าแบมเป็นคนอื่นไปก็จบ
มาร์ค: ไม่อะแบมพี่ไม่เคยตกลงว่าพี่จะเลิก
แบม:แล้วใครหละ ที่บอกเลิกก็เลิก ด่าแบมดูถูกแบม แถมดึงพี่คุณมาเกี่ยวด้วยอีก มาร์ค : แบมพี่ขอโทษพี่มันโง่
แบม : ออกไปเถอะแบมอยากนอน
มาร์ค:แต่แบม...!
     ฉันหันหลังและหลับตาลงในใจได้แต่คิดอยากจะขอโทษที่ต้องใจร้ายแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้มีหวังพี่มาร์คก็ไม่ยอมเลิกยุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเสียใจอีกแล้วถึงฉันตายไปฉันก็จะได้หมดห่วง
นิคุณ : มึงออกไปก่อนเถอะ ให้แบมพักผ่อนก่อน
~มาร์ค~
     ผมมันเป็นแฟนที่แย่มาก ผมไม่เคยสนใจหรือสังเกตุอะไรเลย ทั้งๆทีแบมมีอาการมานานแล้ว ผมได้แต่เที่ยวสนุกไปวันๆ และสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีกคือผมหาว่าแบมนอกใจ ทั้งๆที่ผมน่าจะรู้ว่าแบมเป็นคนยังไงแต่ผมก็โง่ โกรธแบมตลอด
มาร์ค:นิคุณ มึงรู้มาตลอดเลยใช่ไหมว่าแบมป่วย
นิคุณ:ใช่ มึงจำวันที่มึงมาต่อยกูที่กูกับแบมคุยกันในห้องแต่งตัวได้ไหม
มาร์ค:จำได้
นิคุณ:ถ้ามึงสังเกตุสักนิดมึงจะเห็นเลือดกำเดาแบมออกเต็มเสื้อกูไปหมด
     ผมกลับมานึกดูผมมัวแต่โมโหบ้าอะไรนักหนาก็ไม่รู้ เลยไม่ได้สังเกตอะไรเลยถ้าวันนั้นผมสังเกตสักนิดผมคงจะรู้เรื่องทั้งหมดไปแล้ว คงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
นิคุณ: วันนั้นแบมเลือดกำเดาไหล ตอนนั้นกูตกใจมากที่อยู่ๆแบมวิ่งเข้ามากอดกู ทั้งที่เลือดกำเดาไหลอยู่ แล้วแบมก็เอาผลตรวจให้กูดูและขอไม่ให้กูบอกมึง แบมพูดแต่คำเดียวว่าแบมกำลังจะตาย ลูกคงจะตายไปพร้อมแบมด้วย
มาร์ค: ลูก งั้นเหรอ แบมท้องเหรอ ท้อง แบมท้อง
     ผมช็อคหนักมากครับ ทุกอย่างถาถมเข้ามา ผมรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมกัน ผมกำลังจะเสียเมียกับลูกผมไป ผมจะทำไงดี
มาร์ค :สมแล้วที่มึงด่ากูว่าโง่
นิคุณ:ใจเย็นๆเว้ย กูว่ามันต้องมีทางออก
มาร์ค: ขอบใจมากเพื่อน ขอโทษนะสำหรับเรื่องต่างๆ
     ผมกลับมาคิดอยู่คนเดียวตลอดว่าผมจะทำยังไงแบมถึงจะยอมให้ผมได้ดูแลเธอกับลูกถึงแม้ว่าจะเหลือเวลาไม่กี่เดือนผมจะทำให้เธอและลูกมีความสุขที่สุดถึงเธอจะไม่อยู่แล้วอย่างน้อยก็ขอให้ผมมีความทรงจำดีๆไว้ในใจผมเสมอ
~โรงพยาบาล~
มาร์ค: แบมทำไรอยู่ครับ
แบม: มาทำไมอีกเมื่อวานไม่เข้าใจใช่ไหม
มาร์ค: ก็แบมบอกให้เราเลิกเป็นแฟนกัน แต่แบมเป็นเมียพี่นะ เลิกเป็นแฟนแต่ไม่เลิกเป็นเมียไง ลูกด้วย คงอยากเจอพ่อแย่แล้ว
แบม: บ้า..!ไอ้พี่มาร์ค อย่ามาหัวหมอใส่แบมนะ
     ผมขึ้นมานอนบนเตียงกับแบมโดยไม่ให้แบมได้ตั้งตัว เพราะแบมนอนตะแคลงอยู่ ผมเลยได้โอกาศนอนกอดแบมจากทางด้านหลังกลิ่น ตัวแบมยังคงหอมเหมือนเดิม ปลายผมสีบอล ผมฝังจูบเบาๆไว้ที่ไหล่เล็กๆของแบม
แบม:พี่มาร์ค ลงไปนะอย่ามาทำแบบนี้ ที่นี่โรงพยาบาลนะ
มาร์ค: ไม่ลงจะนอนกอดเมียไม่ได้กอดมา 5 เดือนแล้ว ขะกอดให้แน่เลย
แบม:จำได้ด้วยเหรอว่ากี่เดือน
มาร์ค:จำได้สิ พี่โกรธตัวเองตลอดที่ไม่เคยพยายามเข้าใจแบมเลยด่าแบมตลอดพี่มันเป็นแฟน เอ้ยผัวที่แย่มากๆเลยว่าไหม
แบม:ผัว...!!อะไรหละพี่มาร์คหยุดพูดเลยนะ ลงไปแบมจะนอน
~แบม~
     จะบ้าตายฉันจะทำยังไงดีนะให้เขาออกไปพี่มาร์คกำลังทำให้ฉันเป็นห่วงนะ ไหนจะเรื่องลูกอีก พี่คุณนะพี่คุณ ไว้ใจไม่ได้เลย
หมอ : เป็นไงบ้างครับคนป่วย
แบม : วันนี้ไม่เหนื่อยไม่ปวดหัวแล้วค่ะ
หมอ:ดีแล้วครับ สงสัยได้กำลังใจดีแน่เลย
มาร์ค: หมอครับไม่มีทางไหนสามารถผ่าตัดเนื้องอกในสมองภรรยาผมได้เลยเหรอครับ
หมอ :เราพอมีวิธีและครับ ผลตรวจมาแล้วครับ เนื้อชิ้นนั้นจากการสแกนครั้งล่าสุดมันเป็นเนื้อดีครับ ไม่ใช่เนื้อร้าย เราสามารถผ่าตัดได้ครับแต่มันเสี่ยงอย่างที่เคยบอกคนไข้ไปครับ เธออาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา
มาร์ค: ผมไม่ให้ผ่า
แบม:พี่มาร์ค
มาร์ค:อย่างน้อยพี่ก็ได้ใช้ชีวิตกับแบมถึงจะไม่นานแต่พี่ก็มีความสุขมาก
แบม:พี่มาร์คแบมจะผ่า เพื่อลูก
มาร์ค:ไม่แบม ถ้าแบมกับลูกเป็นอะไรไปหละพี่จะอยู่ยังไง
แบม:หมอคะแบมพร้อมค่ะ
หมอ:อีก 2 อาทิตย์เราจะต้องมาผ่ากันนะครับ
มาร์ค :แบม...!
     ฉันกลัวค่ะบอกตรงๆเลยว่ากลัว แต่ถ้าทำแล้วลูกฉันรอดฉันจะทำ อย่างน้อยถึงไม่มีฉัน พี่มาร์คก็ยังมีลูก เขาจะได้ไม่คิดว่าเขาไม่เหลืออะไร
2 สัปดาห์ต่อมา
นิคุณ : มาร์ค มึงมาทำงานได้แล้ว
มาร์ค: กูไม่ไป
แบม:ไปเถอะพี่มาร์คแบมอยู่ได้ อย่าทำแบบนี้สิ
มาร์ค:เคร... เออเดี๋ยวกูไป พี่ไปก่อนนะ
~ก๊อกๆๆ~เสียงเคาะประตูดังขึ้นคุณหมอและพยาบาลก็เข้ามา
หมอ :คนไข้แน่ใจนะครับว่าจะผ่า แต่สามีคนไข้ไม่ยินยอมนะครับ
แบม:แบมรับผิดชอบเองค่ะ
หมอ:ตกลงครับ
~มาร์ค~
แขกรับเชิญวันนี้วง GAS ค่ะ
สวัสดีครับ ๆๆๆๆๆ
พิธีกร :ไงคะหนุ่มๆสบายดีไหมคะ
นิคุณ มาร์ค เจบี นยอง แจ็ค: สบายดีครับ
พิธีกร: คุณมาร์คคะ ได้ข่าวซุบซิบมาว่าคุณมีแฟนแล้วจริงไหมคะ
มาร์ค:ครับ ผมมีคนรู้ใจแล้วครับ
พิธีกร:บอกได้ไหม
มาร์ค: ได้ครับเธอชื่อแบม
พิธีกร: ว้าว ต้องน่ารักแน่เลย
มาร์ค:ใช่ครับ เธอน่ารักมาก
นิคุณ : พวกเขาคบกันมา 7 ปีแล้วครับ
พิธีกร:แสดงว่าพวกคุณก็รู้มาตลอดเลยใช่ไหมคะ
นิคุณ เจบี แจ็ค นยอง :ใช่ครับ
มาร์ค:แต่ตอนนี้เธอป่วยครับ เธออาจจะอยู่กับผมได้ไม่นาน ผมเลยอยากจะขอเธอแต่งงาน
ข่าวการประกาศแต่งงานของมาร์คออกหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ