การผจญภัยของนรินทร์ที่ภูกระดึง

         คืนก่อนเดินทางไปภูกระดึงแผนการที่ต้องไปตามง้อแฟนเริ่มขึ้นแต่ดันมีอุปสรรคคือเพื่อนที่นัดกันไว้เป็นดิบดีกลับมาเทเรา โถ่ว! คุณพระ  เอาไงดี บอกแม่ไปแล้วว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน นรินทร์คิดในใจ

          "ไปเหอะมึง ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย" นรินทร์อ้อนวอนเพื่อน พร้อมทำหน้าตาให้น่าสงสารที่สุด  ประหนึ่งว่ากูกราบมึงล่ะ  ไปเป็นเพื่อนกูที

          "อ้อย...มึง ก็กูไม่มีตังค์" เพื่อนตอบกลับแบบปัดๆ (การเทเพื่อนแบบนี้เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำนะคะเด็ก)

          "กูมีให้มึงยืมก่อน  ไปเหอะๆ ได้คุยกันไว้แล้วนะมึง อยู่ดีๆมาเบี้ยวกูได้ไงว่ะ" นรินทร์กึ่งอ้อมกึ่งโมโห  แต่ก็ได้แค่ความเงียบกลับคืนมา เธอจึงตัดสินใจกลับไปตั้งหลักที่ห้องของเธอ คิดวกไปวนมา คิดแล้วคิดอีก เสียใจที่คงจะไม่ได้ไปง้อคนที่เธอรัก(พี่วายุ) นรินทร์นั่งลงหน้าโน๊ตบุ๊ค  ที่เปิดหน้าเฟสไว้มีหนึ่งข้อความที่ส่งมาจากพี่ว่ายุ เธอดีใจและแปลกใจมาก

          เพลงก็ดังขึ้น..  อาจจะเห็นว่าฉันยังยิ้ม หัวเราะได้ทุกนาที อาจจะเห็นว่าฉันมีชีวิตดีๆเหมือนคนไม่เป็นไร แต่ลึกแล้วใครจะรู้ ถึงแม้ฉันมีความสุขเท่าไร ความจริงวันนี้ข้างในหัวใจยังเป็นอย่างเดิม... ก็ยังเจ็บมาจนวันนี้นอนก็มีแต่น้ำตามีแต่เธออยู่ทุกเวลาไม่รู้จะทำยังไง ยังต้องเจ็บไปจนวันไหนนานเท่าไรกว่าฉันจะทำใจได้ ต้องอยู่อย่างทรมานอย่างนี้ไปนานเพียงใด...(เพลงเจ็บจนวันนี้ ของพี่ตูนบอดี้แสลมนะคะ  ไปเปิดฟังกันได้) นรินทร์นั่งฟังอย่างตั้งใจ  ฟังให้ลึกถึงเนื้อหา แล้วก็คิดว่าทำไมพี่วายุถึงได้ส่งเพลงนี้มาให้  เราเลิกกันแล้วจะเจ็บทำไมเราสิควรเจ็บไม่ใช่พี่

          "เอ่าว่ะ!นรินทร์มึงต้องขึ้นไปง้อพี่วายุบนภูกระดึง" นรินทร์คิด พร้อมเก็บเสื้อผ้าใส่เป้ แต่ประเด็นอยู่ที่ตอนนี้เป็นเวลา 20.30น. จะไปยังไงภูกระดึง รถประจำทางคงไม่มีแล้ว คงทำได้เร็วสุดแค่พรุ่งนี้ไปแต่เช้ารถรอบ 6.00น. แล้วนั่งเล่นเฟสบุ๊คต่อ messenger facebook ก็เด้งขึ้นอีกครั้ง 

          ตึงดึ่ง.. ตึ่งดึง.. "น้องรินทร์จะไปเที่ยวภูกระดึงหรือครับ" รุ่นน้องสาขาของพี่วายุถามมานรินทร์รู้จักกับพี่คนนี้เพราะพี่เขาอยากรู้จัก (ก็บอกแล้วนรินทร์เป็นผู้หญิงน่ารักใครๆก็เขาหา  อิอิ)

          "ใช่ค่ะ" นรินทร์ตอบไปอย่างมีความมุ่งมั่น

          "พี่ก็จะไปเหมือนกัน ไปกับพี่ไหม" นรินทร์นั่งคิดไปพักนึงแล้วถามกลับไปว่า

          "พี่ไปกับใครคะ" "ไปกับเพื่อนครับ พอดีแม่ของเพื่อนพี่มาจาก กทม. แล้วมาแวะรับเพื่อนพี่กลับบ้านที่ จ.เลย ก็เลยขอไปด้วยครับ" พี่เขาตอบกลับมา

          "อืมม.. ถ้าหนึ่งไปด้วยจะมีที่ว่างสักที่ไหมคะ" นรินทร์ตื่นเต้นมากที่จะได้ไป

          "ว่างครับ แต่นั่งหลังกระบะนะครับ"

          "ได้ค่ะ ไม่เป็นไร" ตอบไปคือดีใจสุดๆแต่แอบมีลังเลว่าจะโดนหลอกไหม คือเคยเจอกันในมหาวิทยาลัยไม่บ่อย ส่วนมากคุยกันในเฟส แต่ก็พยายามคิดแง่บวกคงไม่เป็นไรหรอกมีผู้ใหญ่ไปด้วย  ไปกันหลายคน

          "แล้วแม่เพื่อนพี่จะมาถึงขอนแก่นกี่โมงคะ" นรินทร์ถามเพื่อจะเตรียมตัว 

          "21.30 น. ครับ ไปจริงไหมถ้าไปพี่จะไปรับที่ห้อง แล้วห้องนรินทร์อยู่ไหนครับ"

          ห๊ะ!! >///< นรินทร์มองดูเวลาที่เป็นเวลา  21.10 น. ไม่มีเวลาทบทวนอะไรอีกแล้ว ลังเลคือพลาดที่จะไป

          "ไปค่ะ  ไป" นรินทร์รีบตอบพร้อมบอกรายละเอียดที่อยู่ไหน 5 นาที พี่เขาก็มาถึง นรินทร์รีบลุกลี้ลุกลนเมื่อได้ยินเสียงมอเตอร์ไซจอดที่หน้าบ้าน แล้วรีบคว้าเป้ 1 ใบ และถุงนอน 1 ผืน ไปที่หน้าบ้านทันที