การผจญภัยของนรินทร์ที่ภูกระดึง

          หลังจากที่พี่เขามารับนรินทร์แล้ว เมื่อเราไปถึงก็มีรถกระบะยี่ห้ออีซูซุสีกรมจอดอยู่ 1 คัน คนข้างหน้าแค๊ปเต็ม ของข้างหลังกระบะค่อนข้างเยอะและมีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับพี่เขานั่งอยู่ 2 คน  "น้องรินขึ้นเลยครับ เดี๋ยวพี่เอารถเขาไปจอดในบ้านแปปนึง" นรินทร์รีบขึ้นรถแบบงง งงกับตัวเอง แล้วเราก็ออกเดินทาง ล้อหมุนเวลา 21.30 น. พอดีเป๊ะ สถานะการณ์บนหลังกระบะเงียบ ทุกคนคงจะงงว่าทำไมรินกล้าไปกับพวกเขา
          "หนาวไหม" เสียงที่บอกขึ้นรถถามมาพร้อมกับมองหน้านรินทร์
(0.0)// นริทร์ส่ายหน้าไปมา ในใจคิดไม่หนาวก็บ้าแล้ว นี่มันหน้าหนาวแถมต้องเดินทางไกลโดยนั่งท้ายกระบะอีก 
          ลดพัดแรงถนนค่อนข้างโล่งมีรถบ้างบางเวลา  มีไฟฟ้าบ้างบางช่วง บรรยากาศดี เป็นประสบการณ์ชีวิตที่แปลกใหม่ สายตาของนรินทร์กังวลว่ารถที่พาวิ่งไปออกนองเส้นทางหรือไม่  ไม่มีเคลิ้มหลับตากลมโตของเธอสว่างไสว ไม่มีอาการง่วงนอนแม้แต่น้อย เวลาเที่ยงคืนได้แวะพักรถ เสียงโทรศัพท์ของนรินทร์ก็ดังขึ้น
          "ฮัลโหลลล...รินมึงยุไหนว่ะ" เสียงปลายสายถามขึ้นน้ำเสียงที่ออกจะดัจริตนิดหน่อยของเดียร์ ฮ่าๆ
          "อยู่บนรถ กำลังเดินทางไปภูกระดึงว่ะ" รินตอบด้วยเสียงเบาๆ
          "เออ กูรู้แล้วปุ้ยเล่าให้ฟัง ยังไงมึงก็ระมัดระวังตัวด้วย ไม่ได้รู้จักอะไรกับเขามากมาย" เป็นน้ำเสียงที่เป็นห่วงเพื่อน
          "เออ  ไม่ต้องห่วง แค่นี้ก่อนกำลังจะเดินทางต่อจะไม่ได้ยินเสียง" รินตอบเดียร์
          "OK" พูดจบก็วางสาย
          เราออกเดินทางกันต่อ เมื่อมั่นใจแล้วว่าเส้นทางที่ไปไปภูกระดึงแน่นอน  รวมกับความหนาวในค่ำคืนนี้ที่ล่วงเลยเวลาการนอนมานานนรินทร์ก็นั่งกอดเข่าและหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนรถจอดจ่ายค่าเข้าอุทยาน
          "ถึงแล้ว" แม่ของพี่เขา(นรินทร์ก็ไม่รู้ว่าใครชื่ออะไรกันบ้าง) ลงรถลงมาบอก เราทั้ง 4 คนก็ยกมือไหว้ขอบคุณ และหอบหิ้วสัมภาระของแต่ละคนเดินมากับเจ้าหน้าที่อุทยาน เวลาตอนนี้คือตีสองเงียบสงัด หนาวเย็น มืด  เจ้าหน้าที่ฉายไฟฉายไปรอบๆก็มีเต้นท์กางเต็มไปหมด