เรื่องของท้องฟ้า

     ลมหนาวพัดแผ่วใช่ช่วงฤดูหนาวกระทบกับผิดเนียนของเด็กสาว "ซินดี้" สาวน้อยผู้รักในการประดิษฐ์ เธอเดินวนเวียนอยู่ในสวนหลังบ้านเป็นเวลานานเพื่อหาสิ่งของไม่ใช้แล้วที่พ่อของเธอนำมาวางทิ้งไว้ ในมือเธอถือม้วนกระดาษสีน้ำเงินแผ่นใหญ่ ภายในเขียนแบบจำลองโครงสร้างเครื่องบินจำลองขนาดเล็กไว้ ใช่แล้วหละ เธอกำลังจะประดิษฐ์เครื่องบินขนาดจิ๋วขึ้นมา

     ซินดี้ชอบการประดิษฐ์มาตั้งแต่เด็ก เนื่องจากพ่อของเธอเป็นวิศวะ เธอมักเห็นพ่อทำงานเกี่ยวกับเครื่องยนต์ และมันทำให้เธอหลงรักในกลไกเหล่านี้ บ่อยครั้งที่เธอเข้าไไปเลานในห้องทำงานของพ่อและเผลอไปหยิบจับอุปกรณ์บางอย่างจนทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น และครั้งนี้เธอคิดจะประดิษฐ์ขึ้นมาเอง เธอจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่เธอตั้งใจไหมนะ

     "ซินดี้" เสียงของหญิงวัยกลางคนเรียกชื่อเธอ ทำให้เบนความสนใจจากการหาอุปกรธ์เก่าๆตรงหน้า

     "คะ แม่" เธอรีบตอบรับเสียงนั้นทันที

     "ได้เวลาของว่างแล้วจ้า" ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงเชิญชวน

     "เดี๋ยวไปค่ะ" เธอพูดจบก็วางม้วนกระดาษและวัสดุที่หามาได้ลงในรถของเล่น ซึ่งมันเคยเป็นรถของเล่นของเธอในวัยเด็ก จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาแม่ในตัวบ้าน

     ซินดี้นั่งลงบนโต๊ะเล็กๆกับแม่ของเธอ ซึ่งมีแพนเค้กราดด้วยเมเเปิ้ลไซรับและตกแต่งด้วยสตอเบอรี พร้อมกับน้ำผลไม้วางอยู่ เธอหยิบส้อมและมีดขึ้นมาเพื่อหั่นแพนเค้กและตักเข้าปากลิ้มรสหวานของแพนเค้กและผลไม้

     "คราวนี้ลูกจะประดิษฐ์อะไรอีกหละ" แม่ของเธอถามด้วยแววตาใคร่รู้ ซึ่งแน่นอนว่าการถามเช่นนี้แปลว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอประดิษฐ์มันขึ้น

     "เครื่องบินค่ะแม่" เด็กสาวตอบทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่ ก่อนจะกลืนแล้วพูดต่อ "ช่วงบ่ายหนูขอออกไปลานต้นไม้ใหญ่ได้ไหมคะ" เธออ้อนขอต่อผู้เป็นแม่

     "ได้จ่ะ" แม่ของเธออนุญาตอย่างไม่ขัดขืนใดๆ "แต่ลูกต้องกลับก่อนมืดนะจ๊ะ"

     "ค่ะ แม่" ซินดี้เข้ามากอดหอมแม่ ก่อนจะวิ่งไปลากรถที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ของเธอเพื่อไปที่ลานต้นไม้ใหญ่

     ลานต้นไม้ใหญ่อยู่ห่างจากบ้านของซินดี้ประมาณ 600 เมตร ซึ่งเธอสามารถเดินไปได้ด้วยตัวเอง พื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ถูกปูด้วยพรมหญ้าสีเขียวอ่อนนุ่มราวกำมะหยี่ ข้างๆนั้นมีต้นไม้ที่แผ่ก้านใบสาขาให้ร่มขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น มีโต๊ะไม้เล็กๆตั้งอยู่ใต้เงาไม้ที่ทอดลงมา ซินดี้ชอบที่แห่งนี้ เธอมักจะมาที่นี่เวลาที่เธอเกิดความคิดเกี่ยวกับการประดิษฐ์ เพราะมันช่างสงบ และให้ความรู้สึกผ่อนคลายกับเธอ

     เมื่อมาถึงลานกว้าง เธอเริ่มด้วยการกางแบบโครงสร้างเครื่องบินของเธอออก และเทอุปกรณ์ทั้งหมดในรถเข็นลงบนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ใต้ร่มไม้ เธอหยิบโน่นประกอบนี่อยู่นาน จนได้เครื่องบินลำเล็กสีขาวแถบแดง ลำตัวของเครื่องบินทำจากพลาสติก ปีกของเครื่องบินทำจากผ้ายางและมีใบพักที่ทำจากไม้ เครื่องบินของเธอพร้อมที่จะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว

    เธอถือเครื่องบินลำเล็กของเธอไว้แล้ววิ่งไปยืนที่ลานกว้าง เธอเริ่มหมุนไขลานด้วยความมุ่งมั่นก่อนจะโยนเครื่องบินในมือเธอขึ้นสู่ท้องฟ้าเครื่องบินลำนอนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความสง่า เพียงชั่วนาที เครื่องบินนั้นก็หล่นลงมายังพื้นหญ้าเช่นเดม เธอยังคงไม่ละความตั้งใจ สาวน้อยสูดลมหายใจเข้าลึกแล้มเดินไปหยิบสิ่งประดิษฐ์ของเธอขึ้นมาไขลานมันอีกครั้ง เธอพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เครื่องบินลำน้อยของเธอไม่สามารถลอยอยู่ในอากาศได้นาน เธอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย เธอไม่คิดจะเดินไปหยิบมันขึ้นมาอีกแม้ภายใจในของเธอจะเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความรักในการปรระดิษฐ์ก็ตาม

     ซินดี้เดินกลับไปนั่งบนโต๊ะไม้ เธอมองแบบโครงสร้างเครื่องบินที่เธอเขียนขึ้นมาด้วยตัวเอง น้ำอุ่นๆไหลไหลออกจากดวงตาทั้งสอง เธอรีบปาดทันทิ้งพร้อมกับโยนกระดาษแผ่นใหญ่ให้ปลิวตามลมไป สาวน้อยนั่งเท้าคางบนโต๊ะด้วยความสิ้นหวัง ภานในใจยังคงคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ของเธอ เธอพยายามกับมันมาก แต่ผลกลับไม่เป็นอย่างที่เธอหวังไว้

     ในขณะที่ซินดี้ยังคงเหม่อลอยอยู่นั้น วัตถุชิ้นหนึ่งตกลงมากระแทกที่หัวของเธอ "โอ้ย" เด็กสาวตะโกนออกมาด้วยความเจ็บ เธอยกมือขึ้นจับที่หัวเบาๆ วัตถุต้นเหตุนั้นหล่นลงมาบนโต๊ะ เธอจ้องมองมันด้วยความสงสัย วัตถุสีกรมทีาที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ากับกระเป๋าใบเล็กที่มีตะเข็บสีเงินตกแต่งไว้อย่างลงตัว มันหล่นมาจากไหนกันนะ แล้วกระเป๋าใบเล็กเช่นนี้เป็นของใครกัน...