เรื่องของท้องฟ้า

     ซินดี้จ้องมาองวัตถุรูปที่มีร่างหน้าตาคล้ายกับกระเป๋าเล็กสีกรมท่า มีตะข็บสีเงินตกแต่งไว้อย่างลงตัว ในใจคิดไปต่างๆนานาถึงวัตถุที่หล่นลงมาโดนหัวเธอ ก่อนที่เธอจะคิดไปไกลกว่านั้นพลันมีวัตถุบางอย่างบินผ่านหน้าเธอด้วยความเร็วและหล่นลงบนโต๊ะไม้ตัวเดียวกัน ลักษณะของมันคือเรือที่ทำจากไม้ลำเล็กๆ มีใบพัดขนาดใหญ่ด้านท้ายตัวเรือ ด้านหน้ามีพังงาเล็กๆน่ารักเพื่อใช้บังคับทิศทางของมัน ตอนนี้เธอเบนความสนใจจากกระเป๋าใบเล็กไปที่เรือลำนั้น เธอจ้องมองด้วยความอยากรู็อยากเห็นและอัศจรรย์ใจ เธอเห็นความเคลื่อนไหวภายในเรือเล็กลำนั้น "ฟลุบ" เกิดเสียงเหมือนอะไรบางอย่างหล่นกระทบพื้นโต๊ะ สิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วรูปร่างหน้าตาเหมือนกับมนุษย์เดินออกมาจากเรือลำนั้น 'เขาช่างน่ารักเหมือนตุ๊กตา'  ซินดี้แอบคิดในใจ มนุษย์ตัวน้อยเดินอย่างเร่งรีบมาที่กระเป๋าใบนั้นเพื่อจะนำกลับไปที่ยานพาหนะของเขา ทันใดนั้นเขาเพิ่งสังเกตเห็นเด็กสาวซึ่งตัวใหญ่กว่าเขามาก ทั้งคู่จ้องมองกันอยู่นาน พลักนึกขึ้นได้คนตัวเล็กก็กลัวผู้ที่ตัวใหญ่กว่า เขาลากกระเป๋านั้นถอยหลังไป แต่ยังไม่วายส่งสายตามาที่คนตัวใหญ่อย่างหวาดระแวง

     เมื่อคนตัวเล็กไปถึงที่เรือ เขาพบว่าสภาพของมันตอนนี้ไม่สามารถบินต่อได้แล้ว ใบพัดที่หักจนแยกตัวอออกจากกัน ท้ายเรือของเขาหลุดเป็นสองส่วน เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความสิ้นหวัง ในขณะนั้นเองที่มีเสียงลมพัดผ่านมาเขาเงยหน้ามองท้องฟ้าและเรียกขอความช่วยเหลือจากกลุ่มเพื่อนของเขา ทำให้ซินดี้มองตามไป มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอัศจรรย์มากขึ้นเมื่อเห็นเรือลำเล็กที่มีลักษณะแตกต่างกันไปลอยอยู่บนท้องฟ้าเป็นจำนวนมากราวกับขบวนพาเหรดของเรือบิน ซึ่งเธอเองไม่รู้ว่าจุดหมายของมันอยู่ที่ใด

     ขบวนพาเหรดนั้นไม่ได้ยินเสียงเรียกขอความช่วนเหลือจากชายตัวเล็ก เขานั่งลงด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย สาวน้อยจึงเริ่มบทสนทนากับเขา