รักแรกเป็นอย่างไร

       ฉันนั่งคุยกับเมฆเรื่องดนตรี ฉันเป็นคนที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านดนตรี ขนาดร้องเพลงยังเพี้ยนจนไม่มีใครทนฟังได้ แต่หากพูดถึงเครื่องดนตรีที่อยากลองหัดคงเป็นกีตาร์ เมฆจึงอาสาที่จะสอนให้ แต่ว่า
        เมฆ : อันนาไปหัดที่บ้านเมฆดิ ก่อนเข้าเรียนพิเศษตอนเย็น
        ฉัน : ได้ดิ มีเวลาครึ่งขั่วโมง
        ฉันตอบตกลง เพราะยังไงก่อนจะเรียนพิเศษตอนเย็นก็มีเวลาว่าง แล้วอีกอย่างทางไปเรียนก็ต้องผ่านบ้านพักของเมฆ ก็จะไม่ได้น่าเบื่อด้วยเวลาที่นั่งรอเรียน ระหว่างที่เราคุยกัน เพื่อนของฉันก็เดินกลับมาหาฉัน เมฆจึงลุกขึ้นยืน
         หนุงหนิง : พวกเรามาก็จะไปเลยนะ
         นิ่ม : สองคนนี่ดูสนิทกันมาก คบกันหรือเปล่าเนี่ย
        ฉันมองหน้าเพื่อนๆที่กำลังยิ้มแบบแปลกๆ ก่อนที่จะมองเมฆ ที่ก็ไม่ตอบอะไร นอกจากมองฉัน แย่แล้วสิ อยากตอบว่าคบกัน แต่มันไม่ใช่นี่น่า เฮ้อ...
         ฉัน : บ้าล่ะ แค่เพื่อนเหอะ พวกแกไม่ต้องมาแซวเลย
         ฉันตอบเพื่อนๆ ก่อนจะหันไม่มองเมฆอีกครั้ง คราวนี่เขายิ้มน้อยๆให้ก่อนจะเดินไป ทำไมฉันรู้สึกมันเศร้าๆนะ หรือว่าฉันคิดไปเอง 
          วันต่อมา ในคาบเรียนเคมี วันนี้มีนำเสนองาน ฉันนั่งงานอ่านกลุ่มคนเดียว เพราะเดินมาถึงห้องก่อนคนในกลุ่ม แต่แล้วอยู่ๆตั้มก็มาขอเอกสารไปอ่าน เนื่องจากเมฆบอกว่าจะนำเสนอคู่กับตั้ม นี่มันเกิดอะไรขึ้น
          ทุกวันก่อนที่จะไปเรียนพิเศษ ฉันและเพื่อนๆจะชอบมานั่งกินข้าวที่ร้านอาหารข้างบ้านพักของเมฆ ซึ่งมันก็กลายเป็นที่รวมตัวพวกเราไปโดยปริยาย และมีวันหนึ่งเพื่อนก็ชวนฉันโดดเรียนพิเศษแล้วมาจัดมีตติ้งกันที่บ้านพักของเมฆ
           และนั่นคือครั้งแรกที่ฉันดื่มเครื่อมดื่มแอลกอฮอร์ โคตรขมเลย แค่แก้วเดียวฉันก็ใช้เวลาดื่มนาน แต่พวกเพื่อนกับทำเหมือนน้ำเปล่า แม้กระทั่งเมฆเองก็เช่นกัน บ่งบอกเลยว่าพวกมันแอบมา  มีตติ้งแบบนี้บ่อย 
            เมฆ : ไปส่งไหม
            เมฆถาม เมื่อตามมาส่งฉันที่หน้าบ้านของเขา ฉันส่ายหัวปฏิเสธ เพราะถ้าไปส่งฉันก็ต้องมีใครขับรถตามอีกคัน เพื่อรับเมฆกลับด้วย แบบนี้มันก็ดูจะยุ่งยากไปหน่อย 
            ฉัน : ขอบใจนะ แต่ฉันคิดว่าขับเองน่าจะดีกว่านะ พวกนายกินกันไปตั้งเยอะ แล้วก็อย่าพากันดึกนักล่ะ
             ฉันโบกมือลา ก่อนจะหยิบกุญแจรถจักรยานยนต์ออกมาจากกระเป๋า แล้วก็สตาร์ทรถขับกลับบ้าน จริงๆมันก็น่าเสียดายนะทั้งที่มีโอกาสซ้อนท้ายเมฆแล้วแท้ๆ