พี่มากพระโขนง (ทูสม)

พี่มากพระโขนง

รู้ว่าใกล้เวลาจากกันแสนไกล หัวใจเริ่มสลายแต่จะทำเช่นไร

ตัวละคร

สมหญิง = มาดแมน

สมชาย = หมาเห่า

 ________________________________________________

“ผี..”     เสียงเด็กชายรูปร่างอ้วนท้วมคนหนึ่ง อายุราวๆเจ็ดแปดขวบกล่าวออกมาเมื่อตนเองวิ่งไปปะทะกับผู้ชายร่างตันคนหนึ่ง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา

“พี่เป็นผีแล้วทำไมไม่เห็นหลอกเลยอะ”

“…”

“แลบลิ้นดิ หลอกดิ”

“โถ่ ไม่เห็นสนุกเลย”    เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะแลบลิ้นให้หนึ่งที พร้อมกับวิ่งจากไป

          สมหญิงที่ยืนฟังอยู่ข้างๆสมชายเกิดทนไม่ไหว เพราะคำพูดที่เด็กคนนี้ใช้มันหยามเกียรติแห่งความผีของสมชาย ไม่รู้เด็กนี่พูดออกมาได้ไงหน้าตาเฉย ไม่เคยสัมผัสความผีของสมชายแล้วยังจะมาทำเป็นรู้ดี ระวังเถอะ พ่อแม่เป็นใครไม่รู้จักสั่งสอนลูกหลาน

“โห ไอเด็กอ้วนนี่ เดี๋ยวพ่อตบคว่ำเลย”  สมหญิงตะโกนไล่หลังเด็กชายคนนั้นไป

“เอาน่าๆ ไม่เป็นไรหรอก น้องก็น่ารักดีออก”

“ไม่ต้องมายิ้มขำเลยนะสมชาย ไอเด็กนั่นมันหยามความผีของเธออยู่นะ”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย มีแค่เธอรู้ความผีของเราแค่คนเดียวก็ได้นี่นา”

          สมชายพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ทำให้สมหญิงใจเย็นลง ทั้งสองจึงชวนกันไปเล่นเกมต่างๆในวัด ทั้งปาเป้าซึ่งหมดไป300ก็ยังจะปาไม่โดนสักลูก  ไปยิงปืนอีก200 ก็ยิงไม่โดนทั้งๆที่สมหญิงโม้ไว้นักหนาว่าตัวเองเป็นนักแม่นปืน  ไปตักปลา สมชายที่เลี้ยงปลามายาวนานกว่า700 ปีก็บอกว่าจะแสดงฝีมือ พอลองทำเท่านั้นแหละ ถ้าปลาไม่ว่ายน้ำหนีก็กระโดดออกจากบ่อตาย ทูสมจึงสำนึกได้และตกลงกันว่าไปทำอะไรที่มันง่ายๆไม่ต้องแตะต้องอะไรจะดีกว่า

“สมหญิง สมชายว่าเราสองคนไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันเถอะนะ น่าจะดีที่สุด”

“นั่นสิ เราก็ว่างั้น”

            เมื่อถึงคิวที่ทั้งคู่ได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์ ดีเจประจำตำบลก็เปิดเพลงคลอขึ้นมาเหมือนรู้ว่าพวกเรานี้ดเพลงมาประกอบฉากนี้

“สมชาย”

“จ๋า ว่าไง”

“สมชายอยากกินตำปูปลาร้ามั้ย”

“ถามอะไรเนี่ย” สมชายเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“โหย อะไรอะตัวเอง มลั่ยฬัฆเค้าแร้วหลอส์”

 “ฬักษ์ศริ”

“ลักส์เฆ้ามั่กมรั้ย”

“ม๊าคสิ”

            ในขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเข้าผ้ากันอยู่ สมหญิงก็เหลือบไปเห็นบ้านหมาสิงจึงเชิญชวนให้สมชายไปเล่นด้วยกัน

“แต่ตัวเองกลัวหมาไม่ใช่เหรอ”

“ไหน  ใครกลัว หมาเหมอที่ไหนไม่เห็นกลัวเลย” จากท่าทางของสมหญิงที่ดูลุกลี้ลุกลนและเกร็งขึ้นมาจนน่าตลกทำให้สมชายหลุดยิ้มออกมาแล้วขำจนดังก้องทั่วงานวัด จากนั้นสมชายจึงเอ่ยปากถามคำถามที่ตนเองคาใจอยู่

“ตัวเอง”

“…”

“ถ้าวันนึงเค้าเป็นหมา เธอจะกินปูปลาร้าได้มั้ย”

“ไม่เอาอะ ถ้าจะมีใครเป็นหมาอะ เค้าขอเป็นหมาก่อนแล้วกัน ถ้าเค้าไม่มีตัวเองอะ เค้ากินปูปลาร้าไม่ได้หรอก ”

“…”

“แต่ถ้าเค้าเป็นหมาก่อนอะ ตัวเองก็หาผัวใหม่ได้สบายอยู่แล้วดิ ตัวตันขนาดนี้เนี่ย”

            เมื่อสมหญิงพูดคำต้องห้ามออกมา สมชายจึงอารมณ์ขุ่นมัวขมุกขมัวยิ่งกว่าควันดำในกรุงเทพฯ องค์ยักษ์ลงเข้าสิงทำให้สมชายควบคุมตัวเองไม่ได้ ก่อนตาสีดำขลับจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงแล้วหักเหล็กของกระเช้าชิงช้ามาท่อนนึง พร้อมกล่าวคำพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“พี่อภัยจ๋า.. อย่าทิ้งน้องไป..”

2 บีคอนตินิวคิกคักครุคริ