Love time story

     คุณเคยรักใครจนถึงก้นบึงของหัวใจคุณหรือเปล่า

ไม่ว่าจะนานเพียงใดคุณก็ยังคนึงหาเขาอยู่ตลอดเวลาทั้งกลางวันและกลางคืน และไม่ว่าจะนานเพียงใดคุณก็เลือกที่จะรอๆให้เขานั้นเดินเข้ามาแล้วมาจับมือคุณเพื่อจะพาคุณออกจากอดีตที่เลวร้าย

                       มนต์รักแซ็กโซโฟน

   "คุณเคยมีขีดจำกัดในความรักหรือเปล่า ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อ ดาว ครอบครัวของฉันมีฐานะค่อนข้างดี เป็นที่รู้จักกันในสังคมใหญ่ๆ ชีวิตฉันต่างมีคนอิจฉาที่เกิดมาแล้วมีพร้อมทุกอย่าง แต่ความจริงแล้วฉันต่างหากที่ต้องอิจฉาคนอื่นเพราะการที่ฉันเกิดในตระกูลที่เป็นที่รู้จักของใครหลายๆคนฉันต้องทำให้ตัวเองสมบูรณ์แบบที่สุดไม่งั้นคนอื่นอาจจะดูถูกตระกูลของเราได้ เพราะเหตุนี้เองทำให้พ่อกับแม่ดูแลและเข้มงวดกับฉันเป็นพิเศษทุกๆวันฉันต้องตื่นตอนหกโมงเช้าเพื่อไปโรงเรียน แม้จะเป็นวันเสาร์ อาทิตย์ ก็ตาม เพราะฉันต้องเรียนพิเศษกว่าจะกลับก็ทุ่มกว่าๆพอกลับถึงบ้านฉันก็ต้องทำการบ้านกว่าจะได้นอนก็ราวๆสี่ทุม ชีวิตฉันวนเวียนอยู่กับการเรียน เรียน และเรียน แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปเมื่อฉันได้พบกับ ดิน นักเรียนทุนเขาดูดี อ่อนโยน เขาเข้ามาเติมเต็มชีวิตของฉัน เขาเป็นคนดีมากหลายครั้งที่เขามีโอกาสแต่เขาก็ไม่ทำ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะทำให้ฉันเสียหาย ทุกๆวันหลังเลิกเรียน ณ สวนย่อมของโรงเรียนเขามักจะเล่นแซ็กโซโฟนให้ฉันฟังประจำก่อนจะกลับบ้าน แต่แล้ววันหนึ่งสิ่งที่ฉันกลัวก็บังเกิดเมือพ่อกับแม่รู้ว่าฉันคบหากับนักเรียนทุน ท่านทั้งสองจึงสั่งให้ฉันเลิกคบกับเขา ด้วยเหตุผลแค่ว่าเขาเป็นนักเรียนทุนที่ต่ำตอย ไม่มีชาติตระกูลคบไปก็อายขายขี้น่าคนอื่นเขา  แต่ถึงแม้ว่าเราจะโดนกรีดกันเท่าไหร่เราก็ไม่เคยที่จะห่างกันสักครั้งทุกๆวันตอนเย็นดินจะแอบมาที่หน้าบ้านของฉันแล้วเขาก็จะเล่นแซ็กโซโฟนให้ฉันฟัง บางครั้งพ่อของฉันเห็นก็มักจะพูดจาดูถูกเหยียดหยามและไล่เขาให้ไปไกลๆ แต่ไม่มีครั้งใดเลยที่ดินจะไป ถ้าเขายังเล่นแซ็กโซโฟนไม่จบเพลงเขาทำแบบนี้ทุกๆวันโดยที่ไม่มีความย่อท้อ แต่แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์ที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น วันนั้นเป็นวันเสาร์ครอบครัวของฉันเดินทางไปเที่ยวทะเล และพากันไปดำน้ำ แต่แล้วก็เกิดพายุขึ้นทำให้ฉันนั้นพลัดตกเรือและถูกเรือพายของนักท่องเที่ยวชนเข้าที่หัวของฉันจนฉันสลบและหมดสติจมหายลึงลงไปใต้ก้นทะเล...เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกทีฉันก็มาอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันได้ยินเสียงพยาบาลพูดกันวุ่นวายไปหมด และได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของฉัน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันตกใจที่สุดคือโลกทั้งใบของฉันมันมืดบอดไปหมดแล้วไม่มีแสงสว่างใดๆไม่สามารถมองสิ่งใดได้ ไม่สามารถมองคนที่ฉันรักได้อีกแล้ว แต่ฉันก็เฝ้ารอคนรักของฉันๆคิดว่าเขาต้องมาหาฉันแน่ๆ เขาต้องมาเล่นแซ็กโซโฟนให้ฉันฟังอีกแน่ๆ ฉันก็รอเขาวันแล้ววันเล่าแต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววของคนรักของฉัน... แล้ววันหนึ่งวันที่ใจของฉันมันแตกสลายคือวันที่ฉันรู้ความจริงทั้งหมดจากปากผู้เป็นมารดาของฉันท่านเล่าให้ฉันฟังว่า วันเกิดเหตุที่ฉันหมดสติแล้วจมหายไปนั้น ดินเป็นคนกระโดดลงไปช่วยฉันเมื่อเขาพาฉันมาถึงที่หมายที่ปลอดภัยคือบนเรื่อที่มีพ่อกับแม่คอยรับฉันอยู่ เมื่อร่างที่ไร้สติของฉันขึ้นมาอยู่บนเรื่อแล้ว ดินก็จมดึ่งลงไปใต้ท้องสมุทรจนถึงตอนนี้ยังไม่พบร่างของดินชายผู้เป็นที่รักของฉันเลย

      ณ สวนย่อมของโรงเรียน ไม่มีอีกแล้วเด็กหนุ่มสาวที่นั้นเป่าแซ็กโซโฟน มีแต่ยายแก่ๆตาบอดคนหนึ่งที่นั่งรอความหวังๆว่าสักวันเขาจะได้นั่งฟังบทเพลงของชายที่เขารักอีกครั้ง มีหลายคนที่เข้าไปถามยายคนนั้นว่ายายมานั่งรออะไร ยายก็มักจะตอบว่ายายรอคนที่ยายรักกลับมาหายาย และมีอีกหลายคนที่ถามยายแกว่ายายลืมน่าคนรักของยายหรือยัง ยายก็จะตอบกลับมาว่า ยายไม่มีวันลืมถึงแม้ว่าสายตายายอาจจะลืมภาพของคนที่ยายเคยเห็นแต่ใจมันจะไม่ลืมคนที่ยายเคยรักเพราะยายไม่ได้มีเขาในความทรงจำไม่ได้มีเขาในสายตาแต่ยายมีเขาในก้นบึงของหัวใจยาย

ภาพที่ใครๆหลายคนเห็นคือยายตาบอดสติไม่มีที่ชอบมานั่งรอใครสักคนที่สวนย่อมแห่งนี้ แต่ในทางความคิดของยายๆรอด้วยความหวัง หวังว่าสักวันยายจะได้พบกับคนที่ยายรักอีกครั้ง แล้วเขาก็จะจับมือยายให้ยายก้าวพ้นจากความปวดร้าวนี้สักที ยายจะได้ฟังบทเพลงจากแซ็กโซโฟนอีกครั้ง และหวังว่าสักวันจะมีชายคนที่ยายเฝ้ารอมานั่งข้างๆยายแล้วกุมมือยายเอาไว้แล้วบอกรักยายดังเช่นเมื่อก่อน ...

#ความรักบางครั้งก็ไม่ได้สมหวังเสมอไป อาจจะมีผิดหวัง สมหวัง เสียใจ ร้องไห้ แต่ก็จงอย่าลืมว่าความรักนั้นสวยงามเสมอ  แม้จะต้องเจอกับความทุกข์ทรมานแต่เราก็มีความสุข สุขที่ครั้งหนึ่งในชีวิตเราได้พบกับคนๆหนึ่ง. ได้รักกับคนๆหนึ่ง    ได้ใช้ช่วงเวลากับคนๆหนึ่ง ได้ร้องไห้กับคนๆหนึ่ง        นี้แหละคือความหอมหวานของความรัก ที่ไม่ได้เป็นเหมือนละครหลังข่าวที่จะจบแบบมีความสุขกันทุกคู่ เพราะหนทางของความรักนั้นมันมีหลายๆองค์ประกอบที่มากำหนดมัน. แต่สิ่งที่เรามิอาจมองข้ามมันได้   ก็คือการทำช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับคนที่เรารักให้คุ้มค่าที่สุด เพราะเมื่อเขาได้จากเราไปนั้น เราจะได้ไม่ต้องเสียใจเพราะครั้งหนึ่งเราเคยทุ่มเทความรักทั้งหมดที่มีให้แกเขา

       ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ไกลกับเป็นไมล์หรือจะอยู่ไกลยันอีกโลกหนึ่ง แต่ความรักที่ยายแก่ๆมีให้นั้นมันจะเชื่อมสายใยแห่งเราสองคนเอาไว้ไม่ให้จากกันไปไกล และระหว่างที่ยายรอยายก็ขอเล่นแซ็กโซโฟนนี้ไปเรื่อยๆเพื่อบทเพลงแห่งรักจะนำทางคนที่ยายรักกลับมาหายายอีกครั้ง และยายก็จะรอเขา ณ ที่แห่งนี้ที่ๆเราเคยมอบความรักให้แก่กัน ที่ๆเป็นดั่งสวรรค์ ที่ๆมีแค่ฉันกับเธอ