ระหว่างเรา

          ในเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ตื่นขึ้นมาแบบหลับๆ ตื่นๆ ก็ไม่รู้ว่าเป้นเรื่องบังเอิญหรือว่าอะไร แต่ในตอนนั้นเองผมรู้สึกได้ว่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องคน ผมเลยค่อยๆมองไปข้างๆเตียงนอน ด้านล่าง เห้ยยยยยย!!!??? ไม่มีอะไร ผมเลยลุกขึ้นแล้วไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำไปโรงเรียน แล้วลงไปทานอาหารด้านล่างกับป๊าและม๊า เมื่อผมทำธุระภายในบ้านเสร็จหมดแล้ว ผมเลยเดินไปโรงเรียน ในขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียน ผมก็หาวนอนเป็นเรื่องธรรมดามาก5555 แต่นี่พึ่งจะเปิดเทอมได้ไม่นาน เริ่มขี้เกียจแล้วหรอว้ะ #ตัวเรา ตอนนั้นผมเดินไปโรงเรียนระหว่างทางก็เจอกับเพชร เลยขอติดรถมันไปโรงเรียน แต่ว่าตอนที่กำลังขึ้นรถ หางสายตาผมกลับไปเจอกับเธอคนนั้นที่หน้าเซเว่นแถวๆ ไหนก็ไม่รู้55555 แต่เพชรเพื่อนผมก็รีบไปไหนก็ไม่รู้ ยังไม่ทันตั้งตัวเลย มันออกรถไปซ๊ะแล้ว เมื่อถึงโรงเรียนผมบอกกับเพชรว่า
ต้น : มึงเข้าไปก่อนเลย กูจะรอเธอคนนั้นก่อนเพชร : อ๋อ! โอเค งั้นกูไปก่อนนะ แล้วเจอกันต้น : เออ!?? แล้วเจอกันเพื่อน
          แล้วนี่เมื่อไหร่เธอคนนั้นจะมาสักทีน้าาาา!! ผมตัดสิ้นใจที่จะโดดเรียนวิชาแรกเพื่อรอคุยกับเธอ เพื่อรอเจอหน้าเธอ แต่เวลาผ่านไปจะหมดคาบเรียนแรกเธอก็ยังไม่มา ผมเลยออกเดินไปตามทางที่เจอเธอ ผมได้เดินไปที่เซเว่นที่บังเอิญหรือคิดไปเองตอนที่เจอเธอ แต่ว่าฝนดันมาตกอีกกกกก!!!!.....โอ้ยยยยย!..จะตกทำไม แต่ผมไม่มีร่มผมเลยไปหลบฝนที่ศาลาผุพังแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ไหนก็ไม่รู้55555 ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ฝนหยุดตกสนิทพอดี ผมเลยตามหาเธอคนนั้นต่อ เมื่อผมถึงหน้าเซเว่น ผมก็ยืนมองหน้ามองหลัง ว่าเธออยู่แถวนี้หรือป่าว...ทันใดนั้นเองก็มีตำรวจมาถามผมว่า.....เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ แถวนี้บ้างหรือป่าว.... หึไม่เห้นครับ เพราะผมก็หาอยู่เหมือนกัน (อยากจะตอบไปแบบนี้จัง) ผมเลยตอบตำรวจไปว่า อ๋อไม่คับ
          แล้วผมก็เดินกลับบ้าน ระหว่างทางผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่สวนสาธารณะ เธอเหมือนกับเธอคนนั้นมากครับ แต่มองข้างหลังก็โครตเหมือนเลย เธอนั่งให้อาหารปลาอยู่ ผมเลยวิ่งไปซื้ออาหารปลามาบ้าง แล้ผมก็ไปนั่งลงที่ ที่ไม่ไกลจากเธอมากนักประมาณ 30 เมตรได้ครับ หลังจากนั้นผมได้ตัดสิ้นใจเลยว่า ยังไงคนนี้ก็ต้องใช้เธอคนนั้นแน่ๆ ผทเลยพูดขึ้นลอยๆว่า คิดถึงผู้หญิงคนที่เราคุยด้วยวันนั้นจัง แล้วมองไปที่หน้าเธอปรากฏว่าไม่ใฃ่เธอครับ ผมเลยรีบให้อาหารแล้วไปซื้อขนมที่โรงอาหารของสวนสาธารณะ แล้วก็กินข้าว เมื่อกินข้าวเสร็จผมก็ไปปั่นจักยานเล่น ในขณะที่ผมปั่นจักยานเล่นนั่นแหละครับทุกคน... ผมเหม่ออะไรก็ไม่รู้ ปั่นไปชนต้นไม้ทำให้ผมต้องเข้าโรงบาลไปหาหมอ หมอบอกคุณต้องใส่เฝือกนะครับ เพราะแขนคุณหัก ผมก็..โอเคคับหมอ 
           ระหว่างกลับบ้านผมเดินผ่านห้องผ่าตัดแล้วไปเจอกับเธอคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงเขก้าอี้สีฟ้า ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปทักเธอเลยละครับ 
ต้น : เธอๆ เธอมาทำอะไรที่นี่อะ เธอจำเราได้ไหมวันนั้นไงจำได้ไหม เราชื่อต้นนะ ยินดีที่ได้รู้จัก
เธอคนนั้น : นายเป็นใครค้ะ? 
ต้น : .... นี่เธอจำเราไม่ได้หรอ?
เธอคนนั้น : เรารู้จักหรือเคยเจอกันได้หรอ?
ต้น : ไม่รู้จักหรอก แต่เราแค่อยากคุยกับเธอ อยากเจอหน้าเธอ
เธอคนนั้นก็ยังทำหน้ามึนงง ในเวลานั้นเองแม่ของเธอก็มา เธอบอกแม่ของเธอว่า แม่ค่ะ นายคนนี้เป็นใครหรอค้ะ? ผมทำหน้านิ่ง เลยถามแม่ของเธอ...!
ต้น : สวัสดีครับคุณแม่ ผมชื่อ ต้นนะครับ เธอทำไมดูเหมือนจะจำผมไม่ได้เลยละครับ เธอเป็นอะไรหรอคับ ทั้งๆที่วันนั้นเรายังคุยกันทะเลาะกันอยู่เลยนิ...!!??
แม่เธอ : เดี๋ยวๆ ชื่อต้นใช่ไหมเราอะ! ฟังแม่ก่อน เธอที่เธอเรียกนะ เขาชื่อ ซี เธอเป็นอัลไซเมอร์ หมอบอกต้องผ่าตัด เพราะงั้นเธอจะจำใครไม่ค่อยได้มากหรอก เธอเป้นคนที่ขี้ลืม แล้วก็กลัวเวลาคิดมากๆ ต้องไปผ่าตัด เธอต้องเข้าใจนะ.
ต้น : คับแม่ 
          อะไรกันทำไมเราไม่เคยรู้เลยว้ะ ทำไงดีว้ะ ต้องรีบพาเธอไปรักษา เพราะงั้นแล้ว ผมขอดูแลเธอระหว่างที่เธออยู่ที่โรงพยาบาลได้ไหมครับ?
แม่เธอ : ถ้าเธอสะดวกฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะฉันก็ไม่ค่อยมีเวลามาดูแลลูกฉันมากสักเท่าไหร่ เพราะงั้นแล้วฉันต้องขอฝากลูกของฉันไว้ให้เธอดูแลเพียงแค่ชั่วคราวก่อนได้ไหมต้น
ต้น : ผมเต็มใจที่จะอยู่เฝ้าเธอครับ จนกว่าเธอจะหายเป็นปกติ
แม่เธอ : ขอบใจเธอมากนะ งั้นฉันไปก่อนนะ
 
 
###ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ###
เดี๋ยวตอนใหม่จะตามมาที่หลังน้าาาาาา