เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ผู้แต่งเคยเป็นหัวกะทิตอนเด็กๆ ตอนนั้นใช้ชีวิตสบายๆ ไม่ขยันอะไร แต่มีสมองเป็นอาวุธในการเรียนพอขึ้นมอสาม ชีวิตได้เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังส้นตรีน เมื่อสมองไม่มีอีกแล้วเรามาดูเพื่อนๆ คนรอบข้างกันครับเริ่มจากคนขยันเรียนมาตั้งแต่มอต้นเขาไม่กินข้าวกลางวัน เขากินน้ำแข็งใส เป็นสิ่งที่กระตุ้นสมอง ของหวานพวกนี้ที่ได้รับจะทำให้สมองทำงานดีพอหอห้า พี่แกไม่ใช่ที่หนึ่งแล้ว คนนึงได้ 3.96 คนขยันได้ 3.95เขาว่าม้ามืดทีเดียว คนนี้ได้โควต้าตอนมอหก
 
คนขยันมีโควต้าวิศวะคอมฯผมได้ถามเพื่อนอีกคนหนึ่งที่ได้ 3.96 ตอนมอหกที่เขาเพิ่งได้เขาเรียนวิศวะเขาก็บอกว่า"ตูเก่งอะ"ทำได้แต่เคล็ดลับมันบอกว่า ไม่มีว่ะ 
 
หมั่นไส้แม่ผมเองก็นิติราม ก็ถามท่าน ท่านเรียนไป 20 ปี ผมนึกว่าทุจริตด้วยแม่เขาเก่งง่ะ น่าสงสัยอยู่ผมอยากได้บ้าง แต่คนอื่นสิ ไม่มีอะไรช่วยผมเองก็สงสัย ใครไม่กะทิจริงไม่ควรเรียนรามคำแหงหรือเครื่องกลไอ้ 3.96 ได้ไปเครื่องกลกันแล้วตอนคณะสัตวแพทย์ครึ่งเทอมที่ผมเคยอยู่ อายเขา เราไม่มีความรู้ พวกเขาก็เสือกสูบบุหรี่อีก คือสัตวแพทย์น่ะ เชื่อเลยกะทินะเนี่ยที่ผ่านมาไม่ได้ตั้งใจเรียนเท่าใดการเลือกมหาวิทยาลัยตามใจตนเอง ผมพัฒนาการเรียน เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่กะทิ แต่แค่ใช้เวลากับหนังสือมากกว่าเดิมเหมือนโดนรังสีอํามหิตจากคนรอบข้างฉิบหาย เก่งเรียนก็ไม่ได้ ไม่เชื่อหรอว่ามาจากการใช้เวลากับหนังสือเกือบลาออก ดีที่ครูและพี่ๆเพื่อนๆ คอยช่วย ตอนนี้ก็ขอให้เรียนจบสักทีใจนึงคิดอยู่ว่า ตัดสินใจผิดพลาดหรือเปล่าวะเอาอย่างนี้ผมเกือบจะหนี  หนีไปเรียนของยากๆ แหม ไม่อยากเป็นคนเด่นอะไรแล้วเอาเป็นผู้คนอื่นๆได้ 29/30 ผมก็ 22/30 คงมีความสุขมากกว่าสุดท้าย มีคนบอก คุกกี้ก็คิดมากเกินไปเท่านั้นเอง