เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ผู้แต่งเคยเป็นหัวกะทิตอนเด็กๆ ตอนนั้นใช้ชีวิตสบายๆ ไม่ขยันอะไร แต่มีสมองเป็นอาวุธในการเรียน


พอขึ้นมอสาม ชีวิตได้เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังส้นตรีน เมื่อสมองไม่มีอีกแล้ว


เรามาดูเพื่อนๆ คนรอบข้างกันครับ


เริ่มจากคนขยันเรียนมาตั้งแต่มอต้น


เขาไม่กินข้าวกลางวัน เขากินน้ำแข็งใส เป็นสิ่งที่กระตุ้นสมอง ของหวานพวกนี้ที่ได้รับจะทำให้สมองทำงานดี


พอหอห้า พี่แกไม่ใช่ที่หนึ่งแล้ว คนนึงได้ 3.96 คนขยันได้ 3.95

เขาว่าม้ามืดทีเดียว คนนี้ได้โควต้าตอนมอหก

คนขยันมีโควต้าวิศวะคอมฯ


ผมได้ถามเพื่อนอีกคนหนึ่งที่ได้ 3.96 ตอนมอหกที่เขาเพิ่งได้

เขาเรียนวิศวะเขาก็บอกว่า


"ตูเก่งอะ"


ทำได้แต่เคล็ดลับมันบอกว่า ไม่มีว่ะ 

หมั่นไส้


แม่ผมเองก็นิติราม ก็ถามท่าน ท่านเรียนไป 20 ปี ผมนึกว่าทุจริตด้วย


แม่เขาเก่งง่ะ น่าสงสัยอยู่



ผมอยากได้บ้าง แต่คนอื่นสิ ไม่มีอะไรช่วย


ผมเองก็สงสัย ใครไม่กะทิจริงไม่ควรเรียนรามคำแหงหรือเครื่องกล


ไอ้ 3.96 ได้ไปเครื่องกลกันแล้ว


ตอนคณะสัตวแพทย์ครึ่งเทอมที่ผมเคยอยู่ อายเขา เราไม่มีความรู้ พวกเขาก็เสือกสูบบุหรี่อีก คือสัตวแพทย์น่ะ เชื่อเลยกะทินะเนี่ย


ที่ผ่านมาไม่ได้ตั้งใจเรียนเท่าใด


การเลือกมหาวิทยาลัยตามใจตนเอง ผมพัฒนาการเรียน

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่กะทิ แต่แค่ใช้เวลากับหนังสือมากกว่าเดิม


เหมือนโดนรังสีอํามหิตจากคนรอบข้าง


ฉิบหาย เก่งเรียนก็ไม่ได้ ไม่เชื่อหรอว่ามาจากการใช้เวลากับหนังสือ

เกือบลาออก ดีที่ครูและพี่ๆเพื่อนๆ คอยช่วย


ตอนนี้ก็ขอให้เรียนจบสักที



ใจนึงคิดอยู่ว่า ตัดสินใจผิดพลาดหรือเปล่าวะ



เอาอย่างนี้


ผมเกือบจะหนี  หนีไปเรียนของยากๆ แหม ไม่อยากเป็นคนเด่นอะไรแล้ว


เอาเป็นผู้คนอื่นๆได้ 29/30 ผมก็ 22/30 คงมีความสุขมากกว่า


สุดท้าย มีคนบอก คุกกี้ก็คิดมากเกินไปเท่านั้นเอง