เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ผมเอามือจับรั้วไม้ไผ่เขียวขจี ก้มหน้าพิจารณาความยาวของไผ่ เจ้าสุนัขบูลดอกและปั๊กเพศผู้สีขาวมาพันแข้งพันขา ปากของบูลดอกผมเห็นแล้วล่ะ มันคาบลูกเทนนิสผ้าสักหลาด

ไม่ทันตั้งตัว รั้วไม้ไผ่สีเขียวขจีก็เลื่อนออก มือของผมที่จับอยู่ถูกมันกระชาก ร่างผมล้มไปทางซ้าย

จริงๆผมดื่มหนักไปเมื่อคืน รู้สึกสร่างขึ้นมาทันทีตอนนี้ เมื่อคืนนี้เป็นสาเหตุที่ผมจับรั้วไผ่แล้วก้มหน้า  ตอนนี้ยังไม่เปิดเปลือกตาด้วยความเจ็บปวด

"โอย ล้มลงเลย นั่นใครน่ะ"

ผมอาจจะอยู่ในสภาพนอนตะแคง  เปิดตามองแล้ว ผมเห็นรองเท้าผ้าใบสีแดงและดอกยางสีขาว

อาจจะทำให้รู้ว่าใครมา ก็เลยขยับศีรษะ และยิ้ม

"สวัสดีโรส"

แต่หล่อนผู้มาเยือนกลับไม่ตอบคำต้อนรับของผม

หล่อนใช้ผ้าใบข้างขวาเตะเข้าที่คางผมลอยกระเด็นไปยังประตูไผ่หน้าบ้าน

"แอบดูนี่นา กระโปรงเราก็สั้นจู๋เกิน"

"ไม่เห็นเลย ไม่เห็นเลย โรส เธอทำให้ฉันเจ็บแล้วนะ"

หล่อนมองกระโปรงสีเทาตัวเอง แถวๆเท้ามีเจ้าปั๊ก เจ้าบูลดอกคาบลูกเทนนิสสักหลาดกระดิกหางไปมา แล้วมันก็เพิ่งนึกเรื่องเจ้าของได้ บลูดอกมันก็กลับมาดูตัวผม

และหล่อนก็ปิดประตูไผ่เข้ามา ผมพยุงตัวเองให้ลุกยืน

"โรส นี่เธอรู้ตัวไหมว่า เพื่อนเจ็บ "

คุณเธอยิ้มกว้างๆ เอามือจับไหล่ผม

"จ้ะๆ รู้แล้ว เออขอโทษนะ"

ผมจะไม่ว่าอะไร แต่ความคิดบางอย่างที่ผมต้องการรู้ .....


"ปั๊กเอ้ย มานี่ดิ๊"

ใช่ คุณผู้อ่านรู้ใช่ไหมว่า ปั๊กมันรู้อะไร ผมจะถามล่ะ

"ไปอยู่ใกล้ๆโรสแบบนั้น .... สีอะไรหรอเพื่อน"


โรสยังคงได้ยิน มือที่จับไหล่นั้นมันขยับไปอย่างอัตโนมัติ ผมได้รอยแดงๆรูปมือที่แก้มมาฟรีๆ

ออ ผมลืมสนิทเลย ต้องแนะนำตัวสิ

ผมชื่อ ไผ่ หมู่บ้านของผมห่างตัวเมืองไปสองกิโลเมตร ถ้าถามว่ามีรถเมล์ผ่านไหม ไม่ครับ ก็ที่นี่มันดูคลาสสิค  โรสคงใช้วิชาประจำคระกูลเทอร์เนอร์ของหล่อน เธอแปลงร่างเป็นมนุษย์มีปีก  หลายครั้งแล้วที่เธอบินมาเยี่ยมผม

เธอเป็นลูกครึ่งมนุษย์ครึ่งเทวดา ตาสีดำกลมโต ลักษณะคิ้วที่ดกเข้มแบบผู้ชาย แต่เอาเถอะ ผมแอบชอบเธออยู่ไม่น้อย

"เข้ามาข้างในกันเถอะ"

โรส เทอร์เนอร์ สาวลูกครึ่งมนุษย์ครึ่งเทวดา เพื่อนสาวของผมมาบ้านของผมหลายครั้ง บ้านเป็นไผ่เมืองจืนแผ่นดินใหญ่ มีชั้นเดียว แบ่งเป็นห้องรับแขก ห้องครัว ห้องนอนและห้องอาบน้ำ

ข้างในห้องรับแขกมีโซฟา เธอนั่งลง ผมกดสวิตซ์พัดลมเบอร์สอง พัดลมไผ่สามแขนข้างบนนั้นก็เริ่มทำงาน  เธอรู้สึกดีขึ้นนิดๆ

ผมเข้าครัวห้องสีส้ม ชงกาแฟที่มีมีความขมสูงจากเมืองในยุโรป

ชิมดูแล้วรู้สึกว่ารสชาติขาดน้ำตาล เลยใส่น้ำตาลทราย 7 ช้อนชาแล้วคิดตัดสินใจถือถ้วยออกมายังโรสที่กำลังนั่งบนโซฟาเขียวเทาอ่อนนุ่ม อ่านหนังสือนิยายเรื่องรักซ่อนไผ่

"เอามาวางแล้วนะ"

"ขอบใจนะ......"

โรสใช้ที่คั่นหนังสือสอดข้างใน วางลงบนโต๊ะ บรรจงจับหูถ้วย เมื่อใกล้ปากหล่อน จิตใต้สำนึกของหล่อนบางอย่างบอกเธอ หล่อนนั้นไม่ทันจิบกาแฟ ก็วางลง

เธอลุกขึ้นยืน เธอจะทำอะไรนะ

ณ ห้องครัวสีส้ม ในบ้านไผ่

ผมกำลังเตรียมเครื่องมือทำอาหารอยู่ในห้องครัวสีส้ม คิดจะทำซุปเห็ดกระดุม(แชมปิญอง)

ถังขยะลังหนึ่งที่มุมห้อง ผมขยับตัวไป จะทิ้งเศษบางอย่าง ผมก็พบว่าตรงนั้นมีอะไร

"โรส ดูอะไรถังนั่น เอ๊ะ อะไรกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"นาย......."

คุณเธอค้นพบซองน้ำตาลทรายขาวในถังขยะ ผมยังคงมองเธอ

"อะไรหรอเธอ"

"คนเราไม่ควรบริโภคน้ำตาลมากกว่า 5 - 6 ช้อนชา"

ออ ผมเข้าใจแล้ว ก็อยากขอโทษเธอ แต่ผมไม่ทันพูด เธอก็โพล่งแซงมาก่อน

"นาย ขอฉันดูตู้เย็นได้ไหม"

เธอเปิดมัน 

ผ่าง

"ช็อคโกแลตนม เค้ก pepsi ฯลฯ นี่นายบริโภคแต่พวกนี้หรอ"

โรสหันหน้าเย็นชามาทางผม สายตายเธอจับผิด จ้องมองตัวผมตาเขม็ง

"ถ้าสมมติว่า นายชอบฉัน ฉันก็ขอบอกว่า รสนิยมของฉันไม่ใช่ชอบคนอย่างนาย"

"หา ? เอ๋ !?"

"นางฟ้าอย่างฉัน แค่มองกาแฟถ้วยนั้นก็รู้สึกถึงส่วนประกอบได้"

"เราขอโทษนะ...."

จู่ๆกระดาษโปสเตอร์ที่ไม่น่าจะมีในบ้าน มันปลิวมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยกระทบหน้าผม

ผมหยิบจับโปสเตอร์ใบนั้นออกจากหน้า มันเขียนแบบเตือนสติ

"ช็อคโกแลตที่มีประโชน์คือ ดาร์กชอคโกแลต เชิญชิมดาร์กช็อคโกแลตเบลเยียมอร่อยๆกัน"

ผมเบนสายตาแอบมองโรส โรสจะกล่าว

"เพราะฉะนั้น ช็อคโกแลตนมทั้งหมด...."

คุณเธอจะให้ตัดสินใจน่ะครับ ผมจึงบอกว่า

"ฉันต้องทำลายทิ้งสินะ ฉันเข้าใจแล้ว"

"ไม่ต้อง ......ก็แค่..... ให้ฉันรับช็อคโกแลตนมทั้งหมดจากนาย"

ผมรู้สึกว่าคุณเธอเป็นลูกครึ่งเทวดา ยังไงเพศหญิงก็ต้องสยบกับช็อคโกลแลตอย่างราบคาบ

"อะโด่ เธอน่ะชอบมัน"

"อะไรกัน ฉันไม่กินเยอะหรอก นำเอาไปที่อื่น ขอบใจ เออหนิช็อคโกแลตรูปหัวใจนี่จะเอาไปใช้ในวันวาเลนไทน์นะ"

"เดี๋ยวโรส เรื่องหัวใจ จริงๆแล้วเธอมองฉันเป็นยังไง"

"นายอ่อนแอ ดูพุงพลุ้ยสิ ผลมาจากของหวานเลย ถ้าปล่อยไว้นานไม่ลดมัน มันก็จะขยายก้อนเนื้อ มีโอกาสเป็นลายที่ท้องแบบคนคลอดลูก"

โรสนำช็อคโกแลตนมทั้งหมดไปจากตู้เย็น

เธอหายไปอย่างเร็ว ไม่เห็นว่าเธอเปิดรั้วไม้ไผ่หรือเปล่า

ผมวิ่งออกมานอกประตู ผมก็ไม่เห็นเธอแถวบ้านผมแล้ว ผมสูบบุหรี่ยี่ห้อนิวพอร์ตมวนหนึ่ง จิตใจเริ่มผ่อนคลาย

ผมมองบนท้องฟ้ามีก้อนเมฆ มันเปลี่ยนรูปร่างให้คล้ายใบหน้าของโรส

"เทวดาอาจไม่ได้เป็นเบาหวานเหมือนคนอย่างพวกเรา สุดท้ายผู้หญิงก็ชอบรสชาติช็อคโกแลตนม เนอะบูลดอก"

และทันใด ไอ้หมามันพูดได้

"เอ็งต้องฟิตร่างกายเสียหน่อยคงจะดี"

ผมรู้สึกตกใจ ....ก็แค่นั้น