เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

"นายเลิกมองสาวได้ไหม ฉันไม่เข้่าใจผู้ชายอย่างนาย"

ฉัน แอ็ปเปิล ตอนที่ฉันกับแฟนรู้จักกันในสมัยมัธยมต้น เขาบอกกับฉันว่า "ถ้าฉันเรียนจบ ทำงานมีเงิน ฉันจะสู่ขอ"

"เอาน่าๆ ฉันเคยสัญญา แต่ตอนนี้มันเบื่อๆเธอ" นายชาคริต หนุ่มมหาวิทยาลัยปีสอง ตอนนี้อารมณ์ไม่อยู่กับแฟน 

"ขอโทษนะ ทำไมนายจงใจ" ฉันลองถามดูว่า เหตุผลเรื่องหลีสาวของเขามีเหตุผลอย่างไรกับเขา

"ก็ฉันชอบสาวผมสั้น เห็นเมื่อไหร่เป็นต้องเข้าไปคุย"

"แบบนี้ยังเรียกว่า เราสองคนเป็นแฟนกัน? "  ฉันก็สงสัยน่ะสิ ก็ฉันคบกับแฟนมาตั้งแต่มัธยม

สัญญาณไฟจราจรอนุญาติให้เราทั้งสองเดินข้ามถนน มือของฉันกุมมือเขา ที่สังเกตดู เขาก็มักจะชายตามองสาวๆ สาวประเภทนี้เริ่มมากขึ้นในเมืองหลวงของประเทศแห่งนี้ 

ฉันคือสาวสวย ตอนจบมอสาม ฉันเข้าโรงเรียนสอนดนตรี ฉันเป็นนักกีตาร์ประจำวง ฉันและเพื่อนฉันต่างมีตำแหน่งทางเคร่ื่องดนตรี

"พรุ่งนี้นายจะมาคอนเสิร์ตไหม ฉันจะแสดงดนตรีนะ" ฉันกุมมือเขาแน่น

"ฉันอยากให้เธอเรียนสูงๆ และอีกอย่าง มองดูเธอมานานแล้ว ฉันรู้สึกไม่ชอบดั่งใจ"ชาคริตมองหน้าฉัน เส้นผมชี้ตรงบนหน้าผาก 

เราปล่อยมือ 

ถึงคาเฟ่ปาปิยอง เราเปิดเข้าไปหาที่นั่ง สั่งกาแฟเย็นเอสเพรสโซมาสองแก้ว

"แอ็ปเปิล เธอต้องเปลี่ยนบุคลิกภาพจากสไตล์เดิม " ชาคริตเสนอแนะบุคลิกภาพให้ฉันที่เป็นสาวหวาน

"ถ้าเธอชอบแบบนั้น ถ้าฉันไม่เปลี่ยนไป พรุ่งนี้เธอจะไม่มาดูหรอ" ฉันคงจะต้องขอร้อง

"ฉันไม่รู้สิ" ชาคริตดื่มกาแฟหมดแก้ว 

ฉันใช้หลอดดูดกาแฟในแก้วพลาสติก "พรุ่งนี้ตัดสินใจดูนะ"

เราทั้งสองร่วมกันเช็คบิล จ่ายค่ากาแฟเย็น 

ต่างคนต่างกลับบ้าน ชาคริตไปทางหนึ่ง ฉันไปอีกทางหนึ่ง

ระหว่างทางเดิน ฉันเข้าร้านทำผม ตัดสินใจตัดทรงทวิกกี้ ความจริง ถ้าฉันยังอยากรักษาผมที่ยาวถึงเอวอยู่ ฉันก็น่าจะซื้อทวิกกี้ที่เป็นวิกผม 

"เรียบร้อยค่ะ" ช่างตัดผมทำหน้าที่เสร็จแล้ว 

ฉันลองมองดูกระจก แล้วเกิดความรู้สึกว่า ฉันดูงามไปอีกแบบ 

ช่างตัดผมมองที่ฉัน เขาหน้าแดงแบบสาวดี้ เขามองฉันแบบว่า ฉันเหมือนทอมหน้าหวาน 

ถึงจะถูกหลง ฉันบอกช่างว่ามีแฟนอยู่ ให้ช่างเขาเลิกสน

ณ แฟลตตึกหนึ่ง ที่ฉันเช่าอาศัย

ฉันอาบน้ำไปพร้อมส่องกระจก พยายามนึกถึงชาคริตว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร 

และตอนสองทุ่ม ฉันก็ดื่มโกโก้ร้อนๆ ใส่นมข้น สูบบุหรี่ kent silver ก่อนนอน 

ทำไมฉันนอนไม่หลับ 

ฉันพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับสักที 

เมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันคงทำอะไรไปพลางๆ ฉันลองเอาหนังสือนิยายรักมาอ่านเล่น เล่มนี้เคยอ่านจบไปสองรอบแล้ว มันทำให้ฉันอ่านซ้ำ 

เมื่อใช้เวลาอ่านนิยายอย่างเดียว เวลาหกโมงเช้าก็มาถึงอย่างเร็ว เร็วชนิดที่ว่าผิดธรรมชาติ ทำให้ฉันเตรียมตัวในห้อง และออกจากห้องมากับถุงใส่กีตาร์ไฟฟ้า

ขึ้นรถสองแถวไปงานคอนเสิร์ต

ณ หลังเวที เพื่อนฉันก็มารอฉันอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว "แอ็ปเปิลน่ารักจัง ทรงผมเธอน่ะ"

"ขอบใจจ้ะ"

พวกเราปรากฏตัวจากข้างเวที ออกมากันครบแล้ว ฉันนับเลข "อะ สาม สี่"

มือขวาดีดกีตาร์ขึ้นลง

"นี่คือ ขอใจเธอแลกเบอร์โทร"

ผู้เข้าชมคอนเสิร์ตต่างคนต่ายส่าย สะบัดไม่ยั้ง 

จบแล้วหนึ่งเพลง 

ณ มุมหนึ่งที่ฉันมองไปทางคนดู คนนั้น ชาคริต แต่เขาควงสาวผมยาวสลวยคนหนึ่ง

ฉันรู้สึกสับสน สมองปั่นป่วน เพราะเขาบอกว่าจะให้ฉันเปลี่ยนแปลง

เพื่อนของฉันสังเกตที่ฉันแล้วเข้ามา "แอ็ปเปิล เกิดอะไร ทำไมเธอดูนิ่งไป"

"ขอโทษนะ ช่วยหามือกีตาร์คนอื่นมาเล่นแทนฉันไปก่อนนะ ฉันจะลง"

"ไปไหน" เพื่อนถาม

"ไปข้างนอก" ฉันตอบ

มันเป็นเรื่องแปลกประหลาดในชีวิต ผู้ชายกะล่อน ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่เข้าใจจนน้ำตาไหลตลอด นี่มันความรักที่กลั่นแกล้งยังไงยังงั้น

ฉันกลับบ้าน กินยานอนหลับและหลับได้

ในความฝัน ฉันเห็นชาคริตหันหลัง เราอยู่ท่ามกลางมิติที่ทั้งฉากเป็นสีชมพูโอรส ฉันไม่กล้าสบตา แต่ใจมันก็อยากถาม "ทำไมต้องมีคนอื่น"

"เพราะเธอไม่เหมาะกับลูกทุ่ง ที่จริงฉันน่าจะบอกเธอมานานแล้ว ฉันเบื่อเธอ  เบื่อมาก แม้เธอจะมัดใจฉันด้วยทวิกกี้ "

ความฝันนั้น มีหลุมดำอวกาศ มันพยายามดึงดูดตัวฉ้นให้พุ่งเข้าไป ฉันไร้น้ำหนัก หายใจไม่ออก เศษฝุ่นละออง เศษหิน อยู่รอบๆตัวฉัน ข้างหน้าของฉันคือมิติสีโอรส ข้างหลังฉันคือ ดวงอาทิตย์

ถ้าต้องลอยไปหาดวงอาทิตย์ ฉันตายแน่

"แอ็ปเปิล"

"แอ็ปเปิล"

"ฮือๆ"

"นี่ฉันเอง ชาคริต"

ฉันตื่นขึ้นมาสะดุ้งเมื่อชาคริตมาอยู่ที่แฟลตที่นี่

"อ้าว ความฝัน ชาคริต นายหลอกฉัน ฉันรู้แล้วว่านายจะไม่ดูฉันแล้วคอนเสิร์ตวันนี้"

"คอนเสิร์ตอะไร? มันยังไม่ถึงนี่นา"

"อุ้ย" ฉันประหลาดกับคำตอบของเขา ฉันเอามือลูบหัว "เอ๊ะ ฉันผมยาวอีกแล้ว นายน่ะ ฉันได้ทำทวิกกี้ด้วยนะ ทรงผมสุดเลิศ"

"ทรงผม? เอ๊ะ เรื่องอะไรหรอ?"

ความฝัน? เรื่องหลีสาวเมื่อวานคือฝัน? และฝันจนถึงคอนเสิร์ต 

"ฉันฝันน่ะ ชาคริต" ฉันนั่งบนเตียงคุยกับเขา 

และเขาก็เข้ามากอดแน่นๆ ความอบอุ่นนี้ เมื่อเขาเอาหน้ามาใกล้หู "ชอบลูกทุ่งหรือเปล่า"

แอ็ปเปิลเกิดจิตวิตก เอานิ้วหยิกแก้ม "ลูกทุ่งหรอ มันมาอีกแล้ว"

ไม่ใช่ฝันแฮะ เจ็บแก้มจัง 

เขาได้ฟังฉันเรื่องลาออกจากวงดนตรีเดิม เพราะสไตล์วงดนตรีเดิมนั้นเน้นลูกทุ่งเป็นส่วนใหญ่ 

ชาคริตพาฉันออกมานอกแฟลต "ขอกุมมือเดินได้ไหม"

คำถามนี้ทำฉันเขินอาย "โอเค"

"ถามอะไรหน่อยสิ ถ้าผมชอบแนวลูกทุ่งล่ะ? โอ๊ย เฮ้ย แอ็ปเปิล อย่าๆๆๆหยิก อะไรกันเนี่ย"

เรื่องขี้หลีทั้งหมด เป็นความฝันเท่านั้น และมันจะผ่านไป