The beast

     ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะ จากวันกลายเป็นเดือนจากเดือนกลายเป็นปี ในทุกๆวันที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอมันช่างสวยงามจนผมอยากหยุดเวลาไว้เหลือเกิน แต่การมีชีวิตอันยาวนานของผมทำให้หลงลืมบางอย่าง ไม่มีอะไรอยู่ได้ตลอดกาลในความเป็นจริง กว่าผมจะรู้สึกตัวก็เป็นวันที่ดอกไม้นั้นโรยรา เธออ่อนแอลงในทุกวันและค่อยๆจากผมไปช้าๆ 
 
     และถ้านี้เป็นครั้งสุดท้ายผมก็อยากโอบกอดเธอไว้จนวินาทีสุดท้าย...
 
     "นี่...ไปที่สวนกันได้ไหม?" ร่างบนเตียงเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ผมพยักหน้าโดยไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ก่อนอุ้มเธอไปที่สวนอย่างเบามือ ร่างที่หลับตาพริ้มในอ้อมแขนแย้มยิ้มเล็กยามที่สายลมพัดผ่านมาปะทะร่างเธอ
     "เหมือนในวันนั้น...เลยนะ" เธอพูดพลางจ้องมองกลีบดอกไม้มากมายที่ล่องลอยราวหิมะ
     "อื่ม..."
     "ยังจำเรื่องราวของดอก forget me notที่เคยเล่าให้ฟังได้ไหม?"
     "อื่ม..."
     "สำหรับฉันมันช่างงดงามแต่ถึงอย่างนั้นก็เจ็บปวด แต่ว่านะ...ถ้าหากต้องจากไปโปรดอย่าลืมกันแล้วในซักวันเราจะต้องได้พบกันอีกครั้ง ดังนั้นสัญญาได้ไหมว่าจะจดจำฉันเอาไว้ ต่อให้ไม่ได้อยู่ข้างกายตลอดเวลาแต่ก็จะอยู่ภายในจิตใจตลอดไป...นะ" คำพูดเหล่านั้นเบาลงเรื่อยจนในที่สุดก็เงียบหายไปพร้อมกับเสียงหัวใจที่ครั้งหนึ่งเคยเต้นดัง
     "ไม่!!!!!!" ผมทำได้เพียงกรีดร้องกับร่างไร้ชีวิตตรงหน้าไม่ทันแม้แต่จะเอ่ยคำสัญญาหรือความรู้สึกนั้นออกไป แม้จะปิดกันและปฏิเสธมันเรื่อยมาแต่ผมรู้ว่าสิ่งนั้นเรียกว่าความรัก
 
     เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้เพื่อใครซักคน ความอบอุ่นที่เธอคนนั้นมอบให้ยังคงหลงเหลือไม่จางหาย ตอกย้ำไม่ให้ผมได้สร้างปราสาทแห่งความเดียวดายอีกต่อไป แต่ถึงอย่างนั้นก็เจ็บปวดเกินกว่าจะรับได้เช่นกัน 
     จากนี้ร่างของเธอจะหลับใหลไปใต้มวลดอกไม้เพื่อย้ำเตือนผมถึงเธอในยามที่จ้องมองมัน เส้นผม ดวงตา รูปร่าง ทุกอย่างของเธอจะไม่มีวันหายไปจากผม ทั้งๆที่สิ่งที่ต้องการคือความรักนิรันด์แต่คำสาปนั้นกลับมอบเพียงนิรันด์ให้กับผม จากนี้เลยเลือกที่จะหว่านโปรยความรักให้กับผู้คนที่ผ่านมาและจากไปถักทอเรื่องราวในทุกๆวันด้วยหยดน้ำตาเพื่อเธอ จนกว่าจะถึงวันที่เรื่องราวนี้ส่งไปถึงเธอ
 
     '...แม้ต้องรออีกกี่พันปีก็จะอยู่ที่นี้เพื่อรอพบเธอ...'
     เสียงพลิกหน้ากระดาษดังขึ้นเงียบๆในห้องที่แสงจากเตาไปส่องประกาย ส่องร่างบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ให้วูบไหวบนกำแพง เสียงแหบเบาเอื่อยกับบางอย่างที่มองไม่เห็น
     "จะเริ่มเล่าเรื่องต่อไปล่ะนะ..."