The beast

     หลังพาเธอกลับมาที่ปราสาทลงมือรักษาแผลจนเสร็จและจัดให้เธอนอนพัก ผมก็นั่งลงข้างๆร่างที่หลับใหลนั้น ใบหน้าที่ไม่ทุกร้อนต่อสิ่งใดราวกับหมดหวังต่อโลกทั้งใบแล้ว...เหมือนกับผมในวันนั้น 

     "ผมสัญญาผมจะปกป้องเธอเองจะไม่มีใครทำอะไรเธออีกแล้ว" ผมกระซิบเบาๆกับเธอพลันใบหน้านั้นก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆราวกับรับรู้ได้

     ผ่านมา2วันแล้วหลังจากที่เธอพื้นขึ้น เธอมักถามถึงคุณพ่อของเธอและผมจะตอบกลับไปดังเช่นทุกครั้ง 'เขาไม่เป็นไรหรอกฉันเป็นคนบอกเขาว่าจะรับเธอมาเอง' และในทุกครั้งเธอก็เพียงแต่พยักหน้าด้วยแววตาที่เคลือบด้วยความสงสัยเสมอ เช้านี้เป็นวันที่อากาศสดใสผมจึงอุ้มเธอออกมาชมทุ่งดอกไม้หลังปราสาทที่ผมทำไว้ให้เธอ แม้เธอจะขัดขืนที่ผมอุ้มแต่สุดท้ายคนป่วยที่ยังไม่หายดีก็ทำอะไรไปไม่ได้มากนอกจากบ่นเบาแล้วขยับตัวไปมา สายลมอ่อนผัดผ่านทำให้ผมสีอ่อนของร่างที่อยู่ในอ้อมแขนไหวไปตามลม กลีบดอกไม้มากมายปลิวว่อนราวหิมะ

     "forget me not คือชื่อของดอกไม้พวกนี้" เธอพูดขึ้นเบาๆในขผมทำได้เพียงจ้องมองอย่างสงสัย "มันเป็นเรื่องเล่าที่ฉันเคยฟังเมื่อนานมาแล้ว พูดถึงชายคนหนึ่งที่ต่อสู้เพื่อผู้หญิงที่รักและในขณะที่เธอจะหนีไปได้เขาก็ตะโกนบอกเธอว่า อย่าลืมฉัน ก่อนที่จะถูกกลืนกอนไปไหนกลุ่มทหารฝ่ายศัตรู แต่จริงๆแล้วมันมีอีกความหมายหนึ่ง..." อยู่ๆเธอก็เงียบไปพร้อมกับก้มหน้าลง ริมฝีปากนั้นเม้มแน่นจนกลายเป็นเส้นตรง 

     "เป็นอะไรไป?" ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัยในท่าทางของเธอ

     "อีกความหมายหนึ่งของดอก forget me not ก็คือแล้วเราจะได้พบกันอีกครั้งในสักวัน คุณลุงขอทานคนหนึ่งที่ฉันรู้จักมักเล่าเรื่องนี้ให้ฟังจนวันหนึ่งเข้าก็หายไปทิ้งไว้เพียงดอกไม้เล็กๆที่บอบช้ำ ราวกับบอกว่าซักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง แต่เราก็ไม่เคยได้พบกันอีกเลย... คุณลุงคนนั้นเป็นเหมือนพ่อของฉัน คนที่สอนให้ฉันรู้จักชีวิตและความหวัง ความรักที่หาไม่ได้ในบ้าน เป็นคนสำคัญ..." หยดน้ำหยดเล็กไหลลงมาจากตาของเธอ ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกแต่ในขณะที่ผมกำลังลนลานอยู่นั้นเธอก็เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ด้วยรอยยิ้มเล็กที่เต็มไปด้วยความห่วงใยเเละความหวัง "ตอนนี้ได้เจอแล้วล่ะ ถึงจะไม่ใช่คุณลุงคนเดิมแต่ก็เป็นคนที่ทำให้รู้ถึงหลายๆอย่าง ขอบคุณที่เป็นคนสำคัญของฉันน่ะ..." เธอพูดก่อนหลับตาลงให้สายลมพัดผ่าน ผมทำได้เพียงจองมองเทพธิดาตรงหน้าที่มีปีกสีขาวกว้างสยายอยู่ 

     ...ฉันจะเป็นลมที่คอยพยุงเธอให้บินไปตลอดเอง ขอให้ปีกนั่นบินไปไกลจนสุดหล้านะ...