The beast

     สายลมอ่อนๆพัดปะทะร่างที่ยืนท่ามกลางผืนดินอันแห้งแล้ง เขาจ้องมองปราสาทที่ตนเป็นผู้สร้างสลับกับกำแพงสูงที่อยู่ด้านหลัง ทุกอย่างช่างสงบยิ่งนักเมื่อเทียบกับของนอกนั่นและเรื่องราวเมื่อตอนนั้น ร่างนั้นหลับตาลมพลางนึกถึงอดีตที่ตนไม่อยากจดจำ
     'น่าเกลียด'
     'ฮ่าๆ เจ้านั่นหน้าตาทุเรศชะมัด'
     'ถ้าหน้าเกลียดแบบนี้ตายเกิดใหม่น่าจะดีกว่า'
     เสียงดูถูกเหยียดหยาดและการเยอะเย้ยกระทบเข้ามาในโสตประสาทอย่างต่อเนื่อง เด็กชายตัวเล็กที่ถูกล้อเลียนทำได้เพียงก้มหน้าซบกับเขาและทนฟังคำเหล่านั้นโดยที่ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ พวกเขาไม่ได้พูดผิดหรอกก็ผมมันน่าเกลียดจริงๆ ผมเฝ้าถามพระผู้เป็นเจ้าวันแล้ววันเล่า นอกจากหัวใจที่เต้นดังอยู่ในอกที่ได้รับทุกคนอย่างเท่าเทียมท่านก็มิได้มอบสิ่งใดให้ข้าอีกเลย นั่นคงจะเป็นคำกล่าวที่เหมาะสมและถูกต้องที่สุดสำหรับผม รูปลักษณ์อันน่าเกลียด เด็กที่ไม่มีใครต้องการ บ้านที่ไม่มีให้กลับไป ใช้ชีวิตด้วยการหลบตามที่ต่างๆใต้สะพานไม่ก็บ้านร้าง อยู่รอดด้วยอาหารเหลือๆทำไมต้องเป็นผมกัน? ไม่ว่าจะตะโกนร้องเท่าใดก็ไม่เคยมีเสียงใดตอบกลับมาเลย จนถึงวันนั้น ยามเช้าที่ไม่น่าอภิรมย์ดังเช่นทุกวันด้วยสายฝนที่สาดเทราวกับฟ้ารั่ว ผมนั่งกอดเข่าอยู่ใต้สะพานพลางคิดในใจว่าถ้าผมมีรูปลักษณ์อันงดงามและพลังที่มอบในสิ่งที่ผมปรารถนาก็คงจะดี
     แสงสว่างจ้าที่ผมไม่เคยเห็นส่องสว่างอยู่เบื้องหน้า ที่นั่นผมเห็นปีศาจสีขาวที่ยืนยิ้มอย่างอ่อนโยนเสียงกระซิบบางอย่างจากเธอที่ผมไม่ได้ยินดังขึ้นและค่อยๆจางหายไปเมื่อทุกอย่างเงียบลง ผมลืมตาตื่นอีกครั้ง แต่...ที่นี่ไม่ใช่ ผมไม่ได้อยู่ใต้สะพานกับเสื้อผ้าเก่าๆและหน้าตาอันน่าเกลียด หากแต่ผมยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้เบื่องหน้าปราสาทหลังใหญ่กับเสื้อผ้าฝ้ายอย่างดีที่ราวกับถูกตัดมาให้พอดีกับตัวผม พลันเรื่องราวก็แล่นเข้ามาในหัว ผมก้าวเข้าไปในปราสาทที่นั้นช่างงดงาม พื้นที่ทำจากหินอ่อนช่างใสสะอาดจนสะท้อนให้เห็นเงาของผม เด็กหนุ่มที่ผมไม่รู้จักเขาช่างงดงามหากแต่เขานั่นกลับทำให้ผมถึงกับสงสัย เขายาวโง้งที่งอกออกมาบนศรีษะ? ผมเอื้มมือไปแตะเหนือศรีษะตนเองด้วยควาทหวาดกลัว...มันเป็นเขาของผมจริงๆและเด้กชายที่สะท้อนอยู่ตรงนั้นก็คือผม อาการเวียนหัวและคลื่นใส้โจมตีผมอย่างรุนแรงจนแทบยืนไม่ไหว หัวใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความหวาดกลัวและดีใจ ถ้านี้เป็นเรื่องจริงล่ะก็หึ! ในที่สุดพระเจ้าก็เข้าข้างผมสินะ