My dear คนนี้หัวใจบอกยอม

ตอนที่ 5
          เมื่อมาถึงห้องคุมขังนักโทษ ผมถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากนี่มันไม่ใช่ห้องแต่เป็นโรงศพ บ้าไปแล้ว ใครเขาจะไปนอนในโรงกัน นี่ผมยังไม่ตายนะ
          “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ข้ายังไม่ตายเสียหน่อย ทำไมข้าต้องลงไปนอนในโรงศพด้วย”
          “เดี๋ยวเจ้าก็ตาย ข้าว่าเจ้านอนให้ชินเสียเถอะ”
          “นี่เจ้าจะแก้แค้นข้าใช่ไหม”
          “ถ้าใช่แล้วเจ้าจะทำไมข้า เจ้าต้องยอมรับกับสภาพที่ข้าจะมอบให้เจ้า อีกอย่างข้าจะบอกเจ้าให้นะ ว่าความจริงแล้วข้าเป็นคนใจดี แต่ปากเจ้ามันเสีย ข้าก็จะดัดนิสัยปากเสียๆของเจ้า” พอเธอพูดจบก็หันหลังเดินไปที่ประตู
          “นี่ นี่ นี่ ยัยตัวประหลาด แล้วข้าจะได้กินอะไร ข้าหิวแล้วนะ” ผมบอกเธอออกไปแบบนั้น แต่เธอเหมือนจะไม่สนใจ
          “เดี๋ยวข้าให้สาวใช้เอามาให้นะ พ่อมดฮาโล” เธอหันมาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้กับผมแล้วเดินออกไป เพียงครู่เดียวก็มีสาวใช้ยกสำรับอาหารมาให้ผม เฮ้อ ค่อยยังชั่วที่เธอยังไม่ใจดำกับผมจนเกินไป ว่าแต่อาหารมื้อแรกที่ดินแดนแห่งแวมไพร์ ผมจะได้ทานอะไรกันนะ
          “นี่มันอะไรกัน พวกเจ้าเอาอะไรมาให้ข้ากิน” ผมตกใจสุดขีดที่เห็นอาหารในสำรับ ถึงกับร้องถามสาวใช้อย่างเสียงหลง
          “อาหารที่ธิดาเมเบลประทานให้ท่านพ่อมด”
          “อาหารแบบนี้ใครจะกินได้ พวกเจ้ากินได้หรอ” ผมโวยวายเสียงดัง
          “ปกติพวกเราก็ทานอาหารแบบนี้นะ ท่านพ่อมดทานไม่ได้หรอ”
          “พวกเจ้าไปตามธิดาของพวกเจ้ามา และบอกนางด้วยว่าข้าไม่ทานอาหารที่นางให้ และถ้าข้าตายนางคงต้องเดือดร้อนเป็นแน่”
          “ได้”
          “เดี๋ยว พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง”
          “ข้าอันนาเป็นแม่มดแวมไพร์” นี่เธอเป็นลูกผสมหรือเนี่ย
          “ข้าซาช่าเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่พวกลูกผสม” แต่ดูท่าเธอจะไม่ชอบพวกลูกผสม พอเธอพูดจบ เธอก็รีบเดินออกไปทันที อันนาก็ทำท่าจะเดินตามไป แต่ผมเรียกเธอไว้ก่อน
          “อันนา เจ้าเป็นลูกผสมหรอ”
          “ใช่แล้ว บิดาของข้าเป็นแวมไพร์ ส่วนมารดาของข้าเป็นแม่มด ท่านพ่อมดมีอะไรหรือเปล่า”
          “ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่สงสัยว่าทำไมที่นี่ถึงยอมรับพวกลูกผสม”
          “ที่ดินแดนนี้ พวกเราไม่ได้แบ่งแยกว่าใครเป็นเลือดสะอาด หรือลูกผสม”
          “แต่เมื่อครู่ ซาช่าดูไม่ค่อยชอบพวกลูกผสมนะ”
          “นางเป็นแบบนั้นล่ะ แต่นางเป็นเพื่อนที่ดีของข้าเลยนะ ถึงแม้ที่ดินแดนนี้จะยอมรับพวกลูกผสมมากกว่าดินแดนอื่นๆ แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ไม่ยอมรับอยู่บ้าง”
          “อือ ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปเปลี่ยนอาหารให้ข้าได้หรือไม่ เพราะเจ้าเองก็เป็นแม่มดครึ่งหนึ่ง เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าทานอาหารพวกนี้ไม่ได้”
          “ข้าจะลองช่วยท่านดูนะ แต่ไม่รับปากว่าจะสำเร็จ”
          “เจ้าไม่ต้องไปแล้ว ข้าไปมาแล้ว แต่ธิดาบอกว่าถ้ากินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน อดแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก” เสียงของซาช่าดังขึ้น
          “ก็ได้ งั้นข้าไม่กิน พวกเจ้าออกไปกันให้หมด” ผมยอมอดดีกว่าต้องกินอาหารแบบนั้น อีกอย่างผมสามารถใช้เวทสร้างอาหารขึ้นมาเองได้อยู่แล้ว นึกว่าผมจะสนใจยัยพวกตัวประหลาดพวกนั้นหรอ ไม่มีทาง เมื่อพวกนั้นเดินออกไปผมก็ทำการร่ายเวทสร้างอาหารขึ้นมากิน ผมใช้ชีวิตแบบนี้ ทะเลาะกับพวกยัยตัวประหลาดแบบนี้ จนเวลาผ่านไป 1 ปี นี่เป็น 1 ปีที่ผมรู้สึกเบื่อ และเป็น 1ปีที่ผมต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมืดมิด ที่นี่ไม่มีแม้แต่แสงของดวงอาทิตย์ จะมีก็แต่แสงไฟจากตะเกียงเท่านั้น พวกแวมไพร์ยังจะบอกอีกว่าตัวเองไม่ใช่ผี แล้วทำไมถึงโดนแดดไม่ได้ล่ะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าแต่พวกยัยตัวประหลาดไม่เห็นมาเลยวันนี้ ไหนบอกว่าจะพาออกไปเที่ยวงานประจำปีของดินแดน แต่ก็อย่างว่าผมเป็นแค่นักโทษ มีสิทธิ์ที่จะหวังไปไหนได้ด้วยหรอ
          “รอนานไหม” นั่นเสียงของอันนาใช่ไหม
          “อันนา นั่นเธอหรอ”
          “ใช่แล้ว ธิดาให้ข้ามาพาท่านไปชมงานประจำปีของดินแดน”
          “ทำไมนางไม่มาเองล่ะ”
          “นี่ท่านคิดถึงนางหรอ”
          “เปล่านะ ข้าแค่แปลกใจเท่านั้นเอง ปกตินางต้องมาแกล้งข้าทุกวัน ไม่เอาเลือดสดๆมาให้ข้ากินเป็นอาหารบ้าง ก็บังคับให้ข้านอนในโรงบ้าง ไม่ก็ดับไฟในตะเกียงของข้า ทำอย่างกับข้าเป็นของเล่นของนาง”
          “อย่าโกรธธิดาเลย ตั้งแต่เด็กธิดาก็ไม่มีเพื่อนเล่น จะมีก็แต่ธิดาเมซิสเพียงผู้เดียวที่ดูแลนาง”
          “ธิดา 2 คนนี้ นิสัยแตกต่างกันเสียจริง เมซิสเป็นคนร่าเริง กวนประสาท แต่จิตใจดี หลายครั้งที่ข้าทำให้นางเสียน้ำใจ แต่นางก็ไม่เคยโกรธข้า นางบอกเสมอว่านางจะทำให้ข้ารักนางให้ได้ แล้วนางก็ทำเกือบสำเร็จแล้ว แต่ก็เพราะข้านางถึงได้สิ้นชีพ”
          “แสดงว่าท่านไม่ได้เป็นคงลงมือฆ่าธิดาเมซิสใช่หรือไม่”
          “ใช่ ข้าไม่ได้เป็นคนฆ่านาง แต่ข้าเป็นต้นเหตุ ข้าควรรับผิดชอบ”
          “ก็ยังดีที่ท่านไม่ได้เป็นคนลงมือ ว่าแต่ท่านมองว่าธิดาเมเบลเป็นยังไงหรือ”
          “เจ้าจะอยากรู้ไปทำไมกันหรอ อันนา”
          “ข้าต้องอยากรู้อยู่แล้ว ว่าใครคิดยังไงกับธิดาของข้า เพราะนอกจากธิดาจะเป็นเจ้านายแล้ว นางยังเป็นเพื่อนของข้าอีกด้วย”
          “ไหนเจ้าบอกว่านางไม่มีเพื่อนไง”
          “ใช่ เพราะเพื่อนของนางมีแค่ข้ากับซาช่าเท่านั้น”
          “อย่างน้อยก็มีเพื่อนนี่”
          “ถ้าท่านไม่รู้จักธิดา ท่านอย่ามาว่านางดีกว่านะ”
          “เจ้าโกรธข้าหรอ อันนา”
          “เปล่าเจ้าค่ะ” อันนาตอบผมด้วยเสียงที่ประชดประชัน
          “โอเค ข้าบอกเจ้าก็ได้ว่าเมเบลเป็นแบบไหนในสายตาข้า นางเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่มีเหตุผล ชอบแกล้งคนอื่น ที่สำคัญคือนางปากเสีย ข้าไม่ชอบนาง ที่นี้เจ้าหายโกรธข้าได้หรือยัง”
          “ข้าไม่ได้โกรธท่านเสียหน่อย แต่ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านชอบธิดาของข้าหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
          “ข้าไม่ได้ชอบนาง กฎก็คือกฎ การรักข้ามดินแดนย่อมมีอุปสรรคเสมอ”
          “แต่ท่านพ่อมดวาเลนพี่ชายของท่านเขาก็ทำได้นี่”
          “เรื่องของพี่ชายข้า ดูเหมือนจะโด่งดังไปทุกดินแดนเลยจริงๆนะ”
          “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่จะรู้กันในหมู่ของพวกที่เป็นลูกผสมน่ะ เพราะท่านก็คงรู้ใช่ไหมว่าพวกลูกผสมไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกหรือมีความรักกับใครทั้งนั้น”
          “ข้ารู้ แต่ข้าไม่สนหรอกนะ ถ้าข้ารักใครถึงขั้นยอมตายแทนได้ ต่อให้เขาไม่ใช่แม่มดข้าก็จะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาเด็ดขาด” นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของผมก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าไปในงาน