My dear คนนี้หัวใจบอกยอม

ตอนที่ 2
          การนอนนิ่งๆ เฉยๆ ในห้องนอนของตัวเองนี่สบายจริงๆเลย ผมชอบมากกับการที่ไม่ต้องไปวุ่นวายกับใคร แต่ถ้าเป็นเรื่องของคนในครอบครัวต่อให้วุ่นวายแค่ไหนผมก็ไม่มีวันเบื่อ
          “พี่ฮาโล เปิดประตูให้เอพริลหน่อย” เสียงความวุ่นวายมาอีกแล้ว
          “รอเดี๋ยวนะ” ผมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูให้น้องสาวของผม
          “พี่ฮาโล ไปช่วยนักโทษเร็ว ตอนนี้นางกำลังโดนรุมทำร้าย” เสียงของเอพรีลดูกังวัลมาก
          “นางเป็นอะไรอีกล่ะ สร้างเรื่องอีกแล้วใช่ไหม” ผมทำเสียงรำคาญ
          “ไม่ใช่ค่ะ แต่นางโดนพวกแม่มดที่เป็นแฟนคลับพี่ดักทำร้ายน่ะสิ”
          “พวกนั้นจะมาทำร้ายนางทำไมกัน นางไม่ได้เป็นอะไรกับพี่สักหน่อย”
          “ก็นางได้อภิสิทธิ์ที่จะใกล้ชิดกับพี่เป็นพิเศษไงล่ะ แถมยังเป็นคำสั่งของราชาอีกด้วย”
          “เจ้าจะบอกว่าต้นเหตุมาจากพี่ใช่ไหม”
          “ใช่”
          “งั้นพี่ไปช่วยนางก็ได้ เจ้าบอกมาว่านางอยู่ไหน”
          “ตอนนี้นางอยู่ที่ชายป่าที่พี่ชอบแอบไปนั่งเล่น”
          “อือ วุ่นวายจริงๆเลย” หลังจากที่ผมทราบที่อยู่ของเธอเรียบร้อยแล้ว ผมก็รีบไปหาเธอให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะผมไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องสิ้นชีพอีก
 
     ณ ชายป่าเฟเลเซีย
          “เมซิส เจ้าอยู่ไหน” ผมตะโกนเรียกหาเธอด้วยความร้อนใจ
          “ข้าอยู่นี่ ช่วยด้วย” เสียงเธอร้องเรียกอย่างอ่อนแรง และด้วยความสามารถในตัวผมมันทำให้ผมหาเธอเจอได้ไม่ยากเลย
          “เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
          “เจ้าก็ดูเอาเองสิ สภาพของข้าน่าจะเป็นคำตอบที่ดีให้กับได้นะ” เสียงของเธอฟังดูประชดประชันผม แต่สภาพของเธอน่าสงสารมาก เธอมีเลือดไหลทั่วตัว บาดแผลเต็มไปหมด
          “นี่พวกนั้นทำกับเจ้าขนาดนี้เลยหรอ”
          “เจ้าก็เห็นแล้วนี่ พวกแฟนคลับนายนี่ป่าเถื่อนกว่าพวกแวมไพร์อีกนะ”
          “ปากดีอย่างนี้ คงหายเจ็บแล้วมั้ง”
          “หายบ้านเจ้าสิ”
          “ก็เห็นปากดี ข้าก็นึกว่าเจ้าหายแล้ว”
          “โอ๊ยยยย ข้าไม่เถียงกับเจ้าแล้ว เจ้ารีบพาข้าไปทำแผลเถอะ”
          “ความจริงเจ้าน่าจะกินเลือดตัวเองนะ จะได้ไม่ต้องไปกินเลือดใครเขา”
          “เจ้านี่มันกวนประสาทจริงๆ เดี๋ยวข้าก็กินเลือดเจ้าซะเลยนี่”
          “เจ้าเลิกฝันไปได้เลยว่าข้าจะให้เจ้ากิน เลือดของพ่อมดอาจช่วยเรื่องอาการบาดเจ็บ และเพิ่มพลังให้เจ้ามากขึ้น แต่อย่าหวังว่าข้าจะช่วยเจ้าในทางแบบนั้น มันไม่มีวันเด็ดขาด”
          “ข้ารู้ แต่อย่าให้ถึงที่ข้าบ้างก็แล้วกัน”
          “มันจะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด” เอ๊ะ ทำไมเธอเงียบไปนะ ผมก้มลงมองเธอที่ผมอุ้มเธอมาจากชายป่า ผมเห็นเลือดเธอไหลเยอะขึ้น และตอนนี้เธอก็หมดสติไปแล้ว ผมเลยรีบเดินทางให้เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
 
     ณ บ้านของตระกูลแบล็คเวฟ
          “ท่านพ่อ ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย” ผมตะโกนเรียกท่านพ่อ และท่านแม่ให้ออกมาช่วยเธอ พร้อมกับค่อยๆวางเธอลงบนเตียง ในห้องปรุงยา
          “เกิดอะไรขึ้น ฮาโล เจ้าถึงได้เอะอะโวยวายขนาดนี้” เสียงของท่านแม่มาก่อนที่ตัวท่านแม่จะมาเสียอีก
          “ท่านแม่ ท่านพ่ออยู่ไหน มีแต่ท่านพ่อเท่านั้นที่จะช่วยนางได้”
          “นางเป็นใคร แล้วเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรนาง”
          “นางคือนักโทษของดินแดนครับ คือแม่มดที่ตั้งตัวเป็นแฟนคลับข้าดักรุมทำร้ายนาง”
          “เวรกรรมของนาง โดนส่งตัวมาแล้วยังต้องโดนทำร้ายจนบาดเจ็บขนาดนี้อีก น่าสงสารจริงๆ”
          “ถ้าท่านแม่สงสารนาง ท่านแม่ต้องไปตามท่านพ่อมาช่วยนาง”
          “ฮาโล เจ้าพูดอย่างกับไม่รู้จักพ่อเจ้า พ่อเจ้าเป็นพวกที่ต่อต้านกฎของการส่งตัวนักโทษ และไม่ชอบวุ่นวายกับพวกที่ต่างดินแดนด้วย”
          “แต่ท่านแม่ก็รู้นี่ครับ ว่าถ้านางเป็นอะไรไป ข้าต้องรับผิดชอบ”
          “แม่รู้ แต่ว่า...”
          “ไม่มีแต่ครับท่านแม่ ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ” ผมตะโกนเรียกท่านพ่อให้ออกมาช่วยนาง แต่ท่านพ่อก็ไม่ยอมออกมาง่ายๆ
          “พอเถอะฮาโล แม่ว่าเจ้าไปขอให้พี่นิวเยียร์ช่วยเจ้าเถอะ”
          “แต่นางจะทนพิษบาดแผลไม่ไหวนะครับ”
          “เจ้าคงต้องเสี่ยงแล้วล่ะ ดีกว่ารอพ่อของเจ้า”
          “ครับท่านแม่” ผมรีบอุ้มเธอขึ้นจากเตียง แล้วรีบไปหาพี่นิวเยียร์ทันที แต่ระหว่างที่ผมกำลังรีบเดินทางอยู่นั้น เธอก็กะอักเลือดออกมา
          “เจ้าอย่าเป็นอะไรไปนะ”
          “เจ้าเป็นห่วงข้าหรอ เจ้ารักข้าแล้วใช่ไหม”
          “ข้าเป็นห่วงเจ้าน่ะใช่ แต่ข้าไม่บอกเจ้าหรอกนะว่าข้ารักเจ้าหรือเปล่า ยัยตัวประหลาด”
          “ช่างเถอะ เอาเป็นว่าข้ามีอะไรจะบอกเจ้า”
          “มีอะไรก็ว่ามา แต่ข้าว่าเจ้าค่อยมาบอกข้าตอนเจ้าหายแล้วดีกว่านะ”
          “ไม่ ข้ากลัวว่าข้าจะไม่หาย ข้าจะบอกความในใจของข้ากับเจ้า”
          “เจ้านี่พูดมากจริงๆ บอกให้พักผ่อนไง”
          “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอย่างไรกับข้า แต่ตลอดเวลาที่ข้าเป็นนักโทษที่อยู่ในความดูแลของเจ้า ข้ามีความสุขและสนุกมากที่มีเจ้าอยู่ข้างๆ ถึงแม้เจ้าจะไม่รู้สึกอะไรกับข้า แต่ข้าก็รักเจ้าไปเสียแล้ว รักเจ้าตั้งแต่ที่ข้าเจอเจ้าครั้งแรก ข้าคิดเสมอว่าเวลา 1 ปีที่ผ่านมา ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าได้ แต่ไม่เลย เจ้ายังคงรักเอล่า ยังคงคิดถึงแม่มดตนนั้นเสมอ แม้นางจะจากเจ้าไปจนไม่มีวันกลับ” เธอพูดไปกะอักเลือดไป
          “เจ้าหยุดพูดได้แล้ว ข้าเองก็รู้สึกดีกับเจ้านะ แต่คงยังเรียกว่ารักไม่ได้หรอกนะ เจ้าเองก็เข้ามาทำให้ชีวิตข้ามีสีสัน ถึงเจ้าจะวุ่นวายไปหน่อยก็เถอะ แต่บางมุมเจ้าก็น่ารักดี และถ้าเจ้ารักข้าอย่างที่ปากเจ้าพูด เจ้าก็ต้องหาย แล้วกลับมาทำให้ข้ารักเจ้าให้ได้ เข้าใจไหมเมซิส”
          “คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะ ฮาโล ข้าขอโทษนะที่เพิ่มตราบาปในใจของเจ้าอีกแล้ว”
          “ข้าไม่รับคำขอโทษจากเจ้า เจ้าต้องหายได้ยินไหม อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว อดทนหน่อยนะ”
          “ข้ารักเจ้านะฮาโล ข้าขอโทษ ข้าลาก่อน” เธอพูดจบ ดวงตาคู่สวยของเธอก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ
          “ไม่นะ เจ้าตื่นก่อน ยัยตัวประหลาด เจ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ เมซิสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส” ผมตะโกนเรียกชื่อเธอจนสุดเสียง อีกนิดเดียวก็ถึงพระราชวังแล้ว ทำไมเจ้าไม่อดทดเลย เมซิส ผมขอโทษ