My dear คนนี้หัวใจบอกยอม
เขียนโดย 
ฝนดาวตก
วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 เวลา 11.41 น.
แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 11.58 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 1
ชีวิตนี้ผมจะหาความสงบสุขไม่ได้เลยหรือนี่ แค่ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาผมต้องเจอเรื่องวุ่นวายมากมายอย่างบอกไม่ถูกเลย ทำให้ผมอยากไปพักผ่อน หาความสงบสุขให้ตัวเองบ้าง แต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ เพราะว่าผมต้องดูแลนักโทษของดินแดน ซึ่งผมไม่ได้เต็มใจที่จะดูแลเธอเลย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน นี่เวรกรรมอะไรของผมเนี่ยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
“นี่เจ้า เจ้าอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” พูดถึงตัววุ่นวาย ตัววุ่นวายก็มาทันที ผมล่ะเบื่อจริงๆ
“มีอะไรก็ว่ามา” ผมตะโกนถามเธอ แต่ผมไม่ยอมออกไปพบเธอ
“เจ้าไม่ยอมออกมาใช่ไหม เจ้าก็รู้ดีนี่ว่าข้าหาเจ้าเจอได้ไม่ยาก” ดูเธอจะไม่ยอมลดละความพยายาม
“เจ้ามีอะไรก็ว่ามา ข้าจะไม่ยอมออกไปพบเจ้าเด็ดขาด ยัยตัวประหลาด” ผมเรียกเธอแบบนี้เพราะเธอแตกต่างจากผมมากมายเหลือเกิน
“นี่เจ้าจะลองดีกับข้าใช่ไหม ข้าจะไม่ใจเย็นกับเจ้าแล้วนะ”
“เจ้าขู่ข้าไม่สำเร็จหรอก เจ้ากลับไปที่พักของเจ้าจะดีกว่ามายืนตรงนี้”
“เจ้าเห็นข้า แสดงว่าเจ้าต้องอยู่แถวนี้” ซวยแล้ว เธอต้องรู้แน่ๆว่าผมอยู่บนต้นไม้
“ข้าจะอยู่ตรงไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า” เอ๊ะ เธอหายไปไหนนะ ผมละสายตาจากเธอแค่ครู่เดียวเอง
“จ๊ะเอ๋ ข้าหาเจ้าเจอจนได้” จู่ๆ เธอก็โผล่มาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” นั่นเสียงร้องของผมเอง ก็เธอดันขึ้นมาบนต้นไม้ และเป็นกิ่งเดียวกับที่ผมนั่งอยู่ ผมก็เลยตกใจมากจนผลัดตกจากต้นไม้ลงไปด้านล่าง แต่ว่าเธอจับมือผมได้ทัน
“นี่เจ้าเป็นผู้ชายนะ ทำไมขี้ตกใจจัง”
“ก็เจ้านั่นล่ะ โผล่มาได้ รีบดึงข้าขึ้นไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่มีทาง จนกว่าเจ้าจะเรียกข้าว่าที่รัก โอเคไหม” นี่เธอเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่าเนี่ย
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันเรียกใครว่าที่รักนอกจากเอล่า คนเดียวเท่านั้น”
“แต่นางตายจากเจ้าไม่นานแล้วนะ”
“แต่นางยังอยู่ในใจข้าตลอดมา และจะอยู่ตลอดไป”
“ได้ ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็จงตกลงไปซะ” สิ้นสุดเสียงของเธอ เธอก็ปล่อยมือผมจริงๆ
“เฮ้ยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” เจ็บชะมัดเลย สักวันผมต้องเอาคืนเธอให้ได้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้า” เธอหัวเราะเสียงดังลั่นป่า
“เจ็บนะยัยตัวประหลาด”
“ถ้าไม่เลิกเรียกข้าว่ายัยตัวประหลาด คราวหน้าข้าจะฆ่าเจ้าซะ หรือไม่ก็อาจจะทำให้เจ้าประหลาดเหมือนข้า หรือไม่ก็ทำให้เจ้าหลงรักข้า”
“เจ้าไม่มีวันทำได้สักอย่างหรอกนะ แต่ก็ดีเหมือนกัน เจ้าก็อยู่ตรงนั้นไป ส่วนข้าจะกลับบ้านก่อนนะ” ผมพูดจบก็รีบวิ่งและใช้คาถาหายตัวกลับมายังห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว พอถึงห้องแล้วผมก็โล่งใจทันที อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นที่ต้องห้ามสำหรับนักโทษอย่างเธอ ดูสิเธอแสบแค่ไหน ทำอะไรโดยไม่คิดเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ผมล่ะเหนื่อยใจ นี่ถ้าไม่ใช่คำสั่งของราชา จ้างผมก็ไม่มีวันไปวุ่นวายกับเธอแน่นอน
“พี่คะ พี่คะ พี่อยู่ในห้องหรือเปล่าคะ” นั่นเสียงของน้องสาวคนสวยของผมนี่หน่า
“มีอะไร พี่ยังไม่สะดวกให้เจ้าเข้ามาในห้องตอนนี้”
“คือ ราชาให้ข้ามาตามตัวพี่ไปพบ”
“ตามตัวพี่ไปทำอะไรกัน”
“ไม่รู้เหมือนกันคะ แต่พี่รีบไปจะดีกว่า เพราะดูท่าราชาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร”
“ได้ เดี๋ยวพี่จะรีบไป”
“ค่ะ งั้นข้าไปแล้วนะคะ”
“อืม” ผมตอบรับน้องสาวผม แล้วรีบไปหาราชาทันที
ณ ห้องโถงพระราชวัง
"ราชาท่านให้ฮอลลี่ไปตามข้ามา ไม่ทราบว่าท่านมีธุระอะไรอีกหรือเปล่าพะยะค่ะ” ผมตั้งคำถามทันทีที่เจอหน้าราชา
“ไม่มีอะไร นอกจากสิ่งที่เจ้าทำมันขัดคำสั่งของข้า” ราชาพูดเสียงดัง ด้วยความโมโห
“มีอะไรที่ข้าขัดคำสั่งท่าน แม้กระทั่งคอยดูแลนักโทษของท่าน”
“ก็เจ้าดูแลนักโทษของข้าได้ไม่ดีไงล่ะ”
“ข้าไปทำอะไรนางไม่ทราบพะยะค่ะ” ผมตอบไปงงไป แต่ก็ไม่คิดที่จะเกรงกลัวต่ออำนาจของราชา เพราะราชาได้ทำให้พี่ๆของผมต้องเจ็บปวด และทรมานมากมายกว่าจะได้มีความสุขอย่างทุกวันนี้
“ก็เจ้าทิ้งนางไว้ในป่า”
“แล้วยังไง”
“เจ้าอย่ามาทำน้ำเสียงอวดเก่งใส่ข้านะ”
“ราชา ข้าว่าท่านรีบพูดเรื่องที่ท่านอยากพูดออกมาจะดีกว่านะ”
“ข้าแค่อยากเตือนเจ้าว่า ถึงนางจะเป็นนักโทษ แต่นางก็เป็นธิดาของดินแดนแห่งแวมไพร์ เจ้าจงอย่าลืม”
“ถ้าท่านไม่พอใจ ท่านก็หาผู้คุมคนใหม่ได้เลย ข้าไม่เดือดร้อน”
“เจ้าเดือดร้อนแน่ ถ้านางเป็นอะไรไป เพราะเจ้าคงต้องโดนส่งตัวไปเป็นนักโทษบ้าง”
“ข้าไม่กลัวหรอก พวกดินแดนประหลาด”
“ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ ว่าอย่าประมาท เพราะผมของการประมาทเท่ากับความสูญเสีย”
“ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพูด”
“ถ้าเจ้านึกถึงเหตุการณ์ของเอล่า เจ้าจะรู้ความหมายของข้า”
“แล้วทำไมท่านต้องเลือกข้าเป็นผู้คุมด้วยล่ะ”
“ก็เพราะเจ้าคือคนที่ข้าเลือกก็แค่นั้น” ราชาพูดแค่นั้นแล้วก็หายตัวไปทันที นี่ที่ผมถามเพราะต้องการเหตุผลว่าทำไมต้องเลือกผม แต่คำตอบที่ได้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย นอกจากความไม่เข้าใจ หรือราชากำลังจะทดสอบอะไรผมเหมือนพวกพี่ๆของผมกันนะ
“นี่เจ้า ข้าตามหาเจ้านานมากนะ นี่ข้าเกือบหลงป่า เพราะเจ้าเลยนะ” ยัยตัวประหลาดอีกแล้วหรอ เฮ้อ
“เจ้านี่มันไม่น่าเกิดเป็นแวมไพร์เลยนะ น่าจะเกิดเป็นหมาป่ามากกว่า”
“เจ้าพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็เจ้าหาข้าเจอจากการดมกลิ่นไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่นะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เหมือนหมาล่ะ”
“ข้าไม่ใช่หมา และอีกอย่างข้าไม่ได้ได้กินเจ้า แต่ข้าไม่กลิ่นเลือดของเจ้าต่างหากล่ะ”
“เลือดของข้าหอมขนาดนั้นเลยหรอ” ผมถามพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ เพื่อจะกวนประสาทเธอเล่น เพราะมันเป็นอะไรที่สนุกมาก
“เลือดเจ้าหอมมาก มากจนข้าอยากจะลิ้มลองมันสักครั้ง” เธอพูดพร้อมยิ้มมุมปาก แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมให้เธอได้มากัดคอผม
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
