รวมเรื่องสั้น Amore Perso ความรักที่หายไป

 
 
“อาร์เนียร์ แม็ค มานี่สิลูก รู้จักซอฮาซะนะ ต่อไปนี้เราคือครอบครัวเดียวกัน”
ผมยังจำได้ คำพูดของพ่อกับแม่ในวันที่หิมะตกหนัก
เด็กที่ผมเห็นในวันนั้น ทั้งมอมแมม ทั้งดูหวาดกลัวทุกคน พ่ออุ้มเด็กคนนั้นกลับมาบ้านและแนะนำให้เรารู้จัก
“เธอเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ”
เพราะความไร้เดียงสาของผมในตอนนี้ทำให้ผมถามคำถามโง่ๆออกไป ซอฮาที่ตอนนั้นเหมือนจะเป็นใบ้ได้แต่ส่ายหน้า คนเดียวที่ซอฮายอมให้เข้าใกล้ก็คือ อาร์เนียร์
ผมไม่ได้ญาติดีกับพี่ชายตัวเองเท่าไหร่นัก เพราะหมอนั่นทั้งเก่งทั้งเป็นที่รักของคนในครอบครัว ทำอะไรก็สำเร็จตลอด มันทำให้ผมอิจฉาพี่ชายตัวเองมาตลอด และตอนนี้ เขาก็ยังทำให้เด็กใบ้ยอมพูดได้อีก
มันยิ่งทำให้ผมไม่ชอบอาร์เนียร์เข้าไปอีก….
ซอฮาถูกครอบครัวของเราอุปถัมภ์เป็นลูกบุญธรรม แน่นอนเขาต้องเป็นน้องเล็กของบ้าน แต่ผมกับซอฮาอายุเท่ากัน ราเกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกันและปีเดียวกัน มันบังเอิญแปลกๆแต่ว่า ผมชอบมันชะมัด
เราสองคนเรียนที่เดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันจนชิน ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยห่างกันเลย และผมก็ไม่ยอมห่างจากซอฮาด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ
“นี่ แม๊ค ฉันชอบน้องสาวนายว่ะ”
“……” เหตุผลที่ผมไม่เคยปล่อยซอฮาไปไหนมาไหนคนเดียวก็เพราะว่า
หมอนี่มั่นสวยจนผู้หญิงอาย!!!
“มีคนบอกว่าชอบนายอีกแล้ว”
“เพราะนายเอาชุดบ้าๆนั่นมาใส่ให้ฉันตอนหลับแล้วถ่ายรูปโพสต์ลงบล็อก ทีนี้จะชดใช้ยังไงมิทราบ!”
มันเป็นเรื่องที่นึกถึงทีไรซอฮาก็อารมณ์ขึ้นใส่ผมทุกทีสิน่า แต่ใครจะไปสนล่ะ ผมชอบ ผมมีความสุขที่ได้แกล้งหมอนี่จนเสพติดไปแล้ว
ตั้งแต่มัธยมปลายปีสุดท้าย พ่อกับแม่ก็เริ่มปล่อยให้เราอยู่ตามลำพัง พวกท่านเดินทางไปต่างประเทศและอยู่ครั้งละหลายๆเดือน นานๆจะกลับมาเจอกันพร้อมหน้า ส่วนอาร์เนียร์พี่ชายของผม ก็ย้ายออกไปอยู่คอนโดส่วนตัวตั้งแต่เริ่มทำงานและกลับมาบ้านเป็นครั้งคราวพร้อมกับ….คนรักของเขา ทั้งบ้านถ้าไม่นับคนทำงานบ้านที่เข้าออกเฉพาะตอนมาทำงานแล้ว ก็เหลือแค่ผมกับซอฮาดีๆนี่เอง
บ้านหลังใหญ่เหมือนปราสาท คนอาศัยแค่สองคน วังเวงดีแท้…..
…………..
แคว่ก!!!
กระดาษเอสี่ถูกฉีกพอลวกๆและขยำลงถังขยะทั้งปึกอย่างแรงตามอารมณ์ของคนที่ทิ้งมัน ผมมองเด็กผู้หญิงร่วมคลาสเรียนคนหนึ่งที่เดินหัวเสียจากไป ก่อนที่ผมจะหยิบกระดาษพวกนั้นที่ยังเป็นรูปเล่มขึ้นมาดู
“นิยายรักเหรอ”
ผมมองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียงร้อยอยู่เต็มหน้ากระดาษ บางจุดก็มีปากกาไฮไลท์ขีดเน้นประโยคสำคัญเอาไว้ บางจุดก็ถูกขีดฆ่าทิ้งอย่างไม่ไยดี ผมพอเดาออกว่าคงจะเป็นผลงานที่ไม่ได้รับการพิจารณาแหงๆ
“นั่นอะไรน่ะแม็ค”
“ออ ของเหลือทิ้งน่ะ”
ผมตอบไปส่งๆ แต่ซอฮากลับแย่งระดาษปึกนั้นไปอ่านหน้าตาเฉย
“ฮืม…..การใช้คำค่อนข้างโอเคนะ แต่ขาดสีสันจนจืดชืดไปหมด”
“….” อีกหนึ่งตัวตนของซอฮากับผมก็คือ เราเป็นนักเขียน
“ว่ายังไงล่ะสโนวี่อาวส์”
“หึ เอาสิ จัดไป”
ไม่มีอะไรที่ผมจะจับมาดัดแปลงไม่ได้แต่ว่าคราวนี้ เหมือนผมจะปวดหัวกับบทรักที่ตีไม่แตกเข้าซะแล้วสิ
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“นี่…ซอฮา นายว่า ความรักเร่าร้อนมันเป็นยังไง”
แกร๊ง…..
ช้อนในมือของซอฮาหลุดลงข้างจานอาหารก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาปกคลุมเราทั้งคู่ในห้องอาหารที่มีแค่เราสองคนนั่งอยู่
ต๊อกๆๆๆ…..
เราไม่เคยเงียบแบบนี้มาก่อน มันเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีใครตอบ เพราะเราไม่เคยมีแฟน!
ที่จริงก็มีคนเข้ามาหาเราเยอะมาก จะด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่สุดท้ายทั้งผมกับซอฮาก็ไม่เคยให้โอกาสใครเลยแม้แต่คนเดียว
ผมไม่รู้ว่าซอฮาคิดอะไรอยู่ แต่ตัวผมรู้ดีที่สุดว่าตัวเองคิดอะไร
ผมชอบซอฮา…
ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่าผมชอบคนหน้าหวานตรงหน้าผมเข้าจริงๆ มากกว่าเพื่อนสนิท มากกว่าพี่น้อง แต่ผมชอบซอฮาเหมือนคนรัก
มันเป็นเรื่องต้องห้ามรึเปล่านะ….คงไม่หรอก
“ซอฮา…”
“ฉันง่วงนอน เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังละกัน กู๊ดไนท์ แม็ค”
“….”
ผมมองคนตัวเล็กเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆก่อนจะก้มมองจานขนมของตัวเอง ขนมที่ผมชอบกินแต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอยากมันเลยสักนิด
แกร๊ก…
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องซอฮา มองไปรอบๆห้องที่ยังพอเห็นได้ลางๆ และเดินตรงไปที่เตียงที่มีคนนอนหลับอุตุอยู่
“ซอ ตื่น”
“อืม…..แม็ค มีอะไร เช้าแล้วเหรอ” ซอฮางัวเงียขึ้นมาคุยกับผมทั้งที่ตายังปิดอยู่
“เปล่า ตีสองน่ะ”
“ดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ……”
“ฉันนอนไม่หลับ ขอนอนด้วยคนสิ”
ผมไม่รอให้เจ้าของเตียงอนุญาต และล้มตัวลงนอนลงข้างๆ และเหมือนเป็นความเคยชินที่ซอฮาจะพลิกตัวมาและกอดผมเอาไว้ แต่คราวนี้ผมกอดคนตัวเล็กเอาไว้เหมือนกัน
“ฮืม…มีอะไรกวนใจนายอีกแล้วเหรอ”
ซอฮายังถามผมด้วยเสียงงัวเงียทั้งที่ยังหลับตาอยู่ตามประสาคนขี้เซา ความเคยชินที่เขามักจะถามผมด้วยคำถามเดิมๆเพราะตั้งแต่เมื่อก่อนพอผมมีเรื่องไม่สบายใจก็ชอบมานอนด้วย และซอฮาก็จะกอดผมเอาไว้ เราก็หลับไปด้วยกันจนถึงเช้า แต่ว่า…ตอนนี้สิ่งที่กวนใจผมกลับเป็นเรื่องของคนที่กอดผมอยู่ตอนนี้นี่สิ
ผมควรจะทำทำยังไงกับความรู้สึกค้างๆคาๆนี้ดีนะ
“ซอ…..”
“หืม…..”
“จูบหน่อยได้ไหม”
ซอฮาลืมตาขึ้นมามองผม วงแขนที่กอดผมเอาไว้เริ่มคลายออก
ผมไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาตและรั้งท้ายทอยร่างที่เล็กกว่านั้นเข้ามาประกบจูบทันที
“อื้ม!...”
เป็นสัมผัสอุ่นๆชื้นๆ กระตุ้นการเต้นของหัวใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ และมันก็ทำให้ผมรุกเข้าหาคนร่างเล็กหนักกว่าเดิม จากแค่จูบผิวเผินผมก็สอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของอีกฝ่ายที่ตอบรับอย่างสะเปะสะปะ ผมรั้งร่างเล็กเข้ามากอดไว้ทั้งตัว และค่อยๆพลิกตัวขึ้นคร่อมทับร่างนั้นเอาไว้พร้อมๆกับเรียวลิ้นที่ยังเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันอยู่ในโพรงปากของอีกฝ่าย
“ฮื้อ!!!! แม็ค หยุดนะ!”
ซอฮาผลักอกผมเอาไว้ทำให้ตัวเราห่างหันแค่คืบ ผมมองใบหน้าหอบเหนื่อยที่มันช่างดูหยาดเยิ้มนั้นอย่างไม่วางตา ผมรู้สึกได้ว่าคนใต้ร่างสั่นแค่ไหน มือสองข้างที่ค้ำอกผมอยู่สั่นจนผมต้องวางมือทาบมันเอาไว้
“ฉันชอบซอฮา…..ชอบมาตลอด”
ผมกุมมือสั่นๆนั้นเอาไว้และพูดในสิ่งที่อึดอัดใจมาตลอดออกไป ปฏิกิริยาของซอฮาไม่ได้ดูโกรธหรือแสดงอะไรออกมาชัดเจน นอกจากประกายในดวงตานั้นที่มันสั่นไหวเหมือนหยดน้ำ
“ขอโทษนะ”
ผมลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ซอฮา พยายามปรับลมหายใจตัวเองให้เป็นปกติ
“ขอโทษนะ ฉันคงทำตามใจตัวเองจนเป็นนิสัย”
“…..”
“ฉัน…..จะกลับห้อง”
พรึ่บ!
ผมยันตัวลุกขึ้นได้ไม่ถึงอึดใจ วงแขนยาวๆก็สวมกอดผมไว้ทั้งตัวจากด้านหลัง
ปึก!
ใบหน้าของซอฮาซบลงบนไหล่ผมเงียบๆ พร้อมกับวงแขนที่บีบรัดผมแน่นกว่าเดิม
“นายชอบฉันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่”
“แล้วทำไมต้องไป”
“เอ๋?”
ตึกตักๆๆๆ….
 
 
หัวใจผมเต้นแรงแปลกๆ อย่าบอกนะว่าซอฮาก็ชอบผมเหมือนกัน
ไม่รู้แล้วเว้ย! ตอนนี้ผมดีใจชะมัดเลย รู้สึกดีบอกไม่ถูก
ผมแกะมือซอฮาออกและหันกลับไปหาคนที่คุกเข่าอยู่บนเตียงและก้มลงประกบจูบริมฝีปากนุ่มนั้นทันที
ร่างกายของเราเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ ยิ่งได้ก็ยิ่งอยาก เหมือนบ่อทรายแห้งๆที่ไม่เคยอิ่มน้ำ
สถานะเราเป็นอะไรผมไม่รู้หรอก ไม่สนใจด้วย
รู้แต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขก็แล้วกัน
…..
…………….
แล้วผลงานชิ้นล่าสุดของวโนวี่อาวส์ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ
“นิยายรักสยองขวัญเหรอ น่าสนใจดี”
บรรณาธิการสุดที่ร้ากของผมกำลังชมผลงานชิ้นล่าสุดของผมอย่างไม่ขาดปาก
“ลองเอาไปเขียนบทภาพยนตร์ดูสิ ว่าไงล่ะโคซุย” ผมไม่ลืมจะแซะอาเฮียหน้าหล่อที่นั่งกอดอกเอาขาพาดโต๊ะมองหน้าจอโน้ตบุ๊คอ่านงานของผมอยู่อีกคน
“หลงตัวเองเกินไปมั้งเจ้านูกฮูก”
สรรนามแบบนี้ล่ะผมเกลี๊ยดเกลียด
“ขอร้องล่ะโค ผมชื่อแม็ค ไม่ใช่นกฮูก”
“อั๊วะจะเรียกลื้อว่าอะไรก็เรื่องของอั๊วะ อย่าให้รู้นะว่าลื้อแอบอู้งาน ไม่อย่างนั้นอั๊วะจะไม่ให้ลื้อได้ผุดได้เกิดเลย อานกฮูก”
“แม็ค!!!”
ผมสวนกลับไปอย่างเหลืออด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าสะเทือนได้เลยสักนิด
ผู้กำกับคนนี้สุดจะเหี้ยมกับผมและชอบเรียกผมด้วยฉายาที่พ่อเจ้าประคุณตั้งขึ้นมาเอง แต่ผมจะไปเกลียดคนๆนี้ก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
อดทนไว้แม็ค อดทน!!!
“ว่าแต่…อีกคนล่ะ”
ผมรู้ว่าทุกคนหมายถึงใคร มันทำให้ผมยิ้มจนแก้มแทบแตกที่จะได้นำเสนอผลงานชิ้นเอกประจำวันของผมให้แก่ประจักษ์ต่อสายตาประชาชีทั้งหลาย
“นี่ไง”
ผมชี้ไปที่ผู้หญิงสาวสวยสวมชุดดำเข้ารูปพร้อมบู๊ทหนังเหนือเข่าที่ยืนกอดอกอยู่ตั้งแต่แรก
แก๊ง….
ในห้องเงียบกริบ ปากกาในมือของใครบางคนหล่นลงบนโต๊ะจนได้ยินชัดแจ๋วไปทั่วห้อง เพราะตะลึงกับความสวยของ เลดี้ซอฮา
 
 (จบ)