รวมเรื่องสั้น Amore Perso ความรักที่หายไป

 

 

“อาร์เนียร์ แม็ค มานี่สิลูก รู้จักซอฮาซะนะ ต่อไปนี้เราคือครอบครัวเดียวกัน”

ผมยังจำได้ คำพูดของพ่อกับแม่ในวันที่หิมะตกหนัก

เด็กที่ผมเห็นในวันนั้น ทั้งมอมแมม ทั้งดูหวาดกลัวทุกคน พ่ออุ้มเด็กคนนั้นกลับมาบ้านและแนะนำให้เรารู้จัก

“เธอเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ”

เพราะความไร้เดียงสาของผมในตอนนี้ทำให้ผมถามคำถามโง่ๆออกไป ซอฮาที่ตอนนั้นเหมือนจะเป็นใบ้ได้แต่ส่ายหน้า คนเดียวที่ซอฮายอมให้เข้าใกล้ก็คือ อาร์เนียร์

ผมไม่ได้ญาติดีกับพี่ชายตัวเองเท่าไหร่นัก เพราะหมอนั่นทั้งเก่งทั้งเป็นที่รักของคนในครอบครัว ทำอะไรก็สำเร็จตลอด มันทำให้ผมอิจฉาพี่ชายตัวเองมาตลอด และตอนนี้ เขาก็ยังทำให้เด็กใบ้ยอมพูดได้อีก

มันยิ่งทำให้ผมไม่ชอบอาร์เนียร์เข้าไปอีก….

ซอฮาถูกครอบครัวของเราอุปถัมภ์เป็นลูกบุญธรรม แน่นอนเขาต้องเป็นน้องเล็กของบ้าน แต่ผมกับซอฮาอายุเท่ากัน ราเกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกันและปีเดียวกัน มันบังเอิญแปลกๆแต่ว่า ผมชอบมันชะมัด

เราสองคนเรียนที่เดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันจนชิน ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยห่างกันเลย และผมก็ไม่ยอมห่างจากซอฮาด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ

“นี่ แม๊ค ฉันชอบน้องสาวนายว่ะ”

“……” เหตุผลที่ผมไม่เคยปล่อยซอฮาไปไหนมาไหนคนเดียวก็เพราะว่า

หมอนี่มั่นสวยจนผู้หญิงอาย!!!

“มีคนบอกว่าชอบนายอีกแล้ว”

“เพราะนายเอาชุดบ้าๆนั่นมาใส่ให้ฉันตอนหลับแล้วถ่ายรูปโพสต์ลงบล็อก ทีนี้จะชดใช้ยังไงมิทราบ!”

มันเป็นเรื่องที่นึกถึงทีไรซอฮาก็อารมณ์ขึ้นใส่ผมทุกทีสิน่า แต่ใครจะไปสนล่ะ ผมชอบ ผมมีความสุขที่ได้แกล้งหมอนี่จนเสพติดไปแล้ว

ตั้งแต่มัธยมปลายปีสุดท้าย พ่อกับแม่ก็เริ่มปล่อยให้เราอยู่ตามลำพัง พวกท่านเดินทางไปต่างประเทศและอยู่ครั้งละหลายๆเดือน นานๆจะกลับมาเจอกันพร้อมหน้า ส่วนอาร์เนียร์พี่ชายของผม ก็ย้ายออกไปอยู่คอนโดส่วนตัวตั้งแต่เริ่มทำงานและกลับมาบ้านเป็นครั้งคราวพร้อมกับ….คนรักของเขา ทั้งบ้านถ้าไม่นับคนทำงานบ้านที่เข้าออกเฉพาะตอนมาทำงานแล้ว ก็เหลือแค่ผมกับซอฮาดีๆนี่เอง

บ้านหลังใหญ่เหมือนปราสาท คนอาศัยแค่สองคน วังเวงดีแท้…..

…………..

แคว่ก!!!

กระดาษเอสี่ถูกฉีกพอลวกๆและขยำลงถังขยะทั้งปึกอย่างแรงตามอารมณ์ของคนที่ทิ้งมัน ผมมองเด็กผู้หญิงร่วมคลาสเรียนคนหนึ่งที่เดินหัวเสียจากไป ก่อนที่ผมจะหยิบกระดาษพวกนั้นที่ยังเป็นรูปเล่มขึ้นมาดู

“นิยายรักเหรอ”

ผมมองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียงร้อยอยู่เต็มหน้ากระดาษ บางจุดก็มีปากกาไฮไลท์ขีดเน้นประโยคสำคัญเอาไว้ บางจุดก็ถูกขีดฆ่าทิ้งอย่างไม่ไยดี ผมพอเดาออกว่าคงจะเป็นผลงานที่ไม่ได้รับการพิจารณาแหงๆ

“นั่นอะไรน่ะแม็ค”

“ออ ของเหลือทิ้งน่ะ”

ผมตอบไปส่งๆ แต่ซอฮากลับแย่งระดาษปึกนั้นไปอ่านหน้าตาเฉย

“ฮืม…..การใช้คำค่อนข้างโอเคนะ แต่ขาดสีสันจนจืดชืดไปหมด”

“….” อีกหนึ่งตัวตนของซอฮากับผมก็คือ เราเป็นนักเขียน

“ว่ายังไงล่ะสโนวี่อาวส์”

“หึ เอาสิ จัดไป”

ไม่มีอะไรที่ผมจะจับมาดัดแปลงไม่ได้แต่ว่าคราวนี้ เหมือนผมจะปวดหัวกับบทรักที่ตีไม่แตกเข้าซะแล้วสิ

“เป็นอะไรรึเปล่า”

“นี่…ซอฮา นายว่า ความรักเร่าร้อนมันเป็นยังไง”

แกร๊ง…..

ช้อนในมือของซอฮาหลุดลงข้างจานอาหารก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาปกคลุมเราทั้งคู่ในห้องอาหารที่มีแค่เราสองคนนั่งอยู่

ต๊อกๆๆๆ…..

เราไม่เคยเงียบแบบนี้มาก่อน มันเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่มีใครตอบ เพราะเราไม่เคยมีแฟน!

ที่จริงก็มีคนเข้ามาหาเราเยอะมาก จะด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่สุดท้ายทั้งผมกับซอฮาก็ไม่เคยให้โอกาสใครเลยแม้แต่คนเดียว

ผมไม่รู้ว่าซอฮาคิดอะไรอยู่ แต่ตัวผมรู้ดีที่สุดว่าตัวเองคิดอะไร

ผมชอบซอฮา…

ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆว่าผมชอบคนหน้าหวานตรงหน้าผมเข้าจริงๆ มากกว่าเพื่อนสนิท มากกว่าพี่น้อง แต่ผมชอบซอฮาเหมือนคนรัก

มันเป็นเรื่องต้องห้ามรึเปล่านะ….คงไม่หรอก

“ซอฮา…”

“ฉันง่วงนอน เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังละกัน กู๊ดไนท์ แม็ค”

“….”

ผมมองคนตัวเล็กเดินขึ้นบันไดไปเงียบๆก่อนจะก้มมองจานขนมของตัวเอง ขนมที่ผมชอบกินแต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอยากมันเลยสักนิด

แกร๊ก…

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องซอฮา มองไปรอบๆห้องที่ยังพอเห็นได้ลางๆ และเดินตรงไปที่เตียงที่มีคนนอนหลับอุตุอยู่

“ซอ ตื่น”

“อืม…..แม็ค มีอะไร เช้าแล้วเหรอ” ซอฮางัวเงียขึ้นมาคุยกับผมทั้งที่ตายังปิดอยู่

“เปล่า ตีสองน่ะ”

“ดึกดื่นขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ……”

“ฉันนอนไม่หลับ ขอนอนด้วยคนสิ”

ผมไม่รอให้เจ้าของเตียงอนุญาต และล้มตัวลงนอนลงข้างๆ และเหมือนเป็นความเคยชินที่ซอฮาจะพลิกตัวมาและกอดผมเอาไว้ แต่คราวนี้ผมกอดคนตัวเล็กเอาไว้เหมือนกัน

“ฮืม…มีอะไรกวนใจนายอีกแล้วเหรอ”

ซอฮายังถามผมด้วยเสียงงัวเงียทั้งที่ยังหลับตาอยู่ตามประสาคนขี้เซา ความเคยชินที่เขามักจะถามผมด้วยคำถามเดิมๆเพราะตั้งแต่เมื่อก่อนพอผมมีเรื่องไม่สบายใจก็ชอบมานอนด้วย และซอฮาก็จะกอดผมเอาไว้ เราก็หลับไปด้วยกันจนถึงเช้า แต่ว่า…ตอนนี้สิ่งที่กวนใจผมกลับเป็นเรื่องของคนที่กอดผมอยู่ตอนนี้นี่สิ

ผมควรจะทำทำยังไงกับความรู้สึกค้างๆคาๆนี้ดีนะ

“ซอ…..”

“หืม…..”

“จูบหน่อยได้ไหม”

ซอฮาลืมตาขึ้นมามองผม วงแขนที่กอดผมเอาไว้เริ่มคลายออก

ผมไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาตและรั้งท้ายทอยร่างที่เล็กกว่านั้นเข้ามาประกบจูบทันที

“อื้ม!...”

เป็นสัมผัสอุ่นๆชื้นๆ กระตุ้นการเต้นของหัวใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ และมันก็ทำให้ผมรุกเข้าหาคนร่างเล็กหนักกว่าเดิม จากแค่จูบผิวเผินผมก็สอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของอีกฝ่ายที่ตอบรับอย่างสะเปะสะปะ ผมรั้งร่างเล็กเข้ามากอดไว้ทั้งตัว และค่อยๆพลิกตัวขึ้นคร่อมทับร่างนั้นเอาไว้พร้อมๆกับเรียวลิ้นที่ยังเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันอยู่ในโพรงปากของอีกฝ่าย

“ฮื้อ!!!! แม็ค หยุดนะ!”

ซอฮาผลักอกผมเอาไว้ทำให้ตัวเราห่างหันแค่คืบ ผมมองใบหน้าหอบเหนื่อยที่มันช่างดูหยาดเยิ้มนั้นอย่างไม่วางตา ผมรู้สึกได้ว่าคนใต้ร่างสั่นแค่ไหน มือสองข้างที่ค้ำอกผมอยู่สั่นจนผมต้องวางมือทาบมันเอาไว้

“ฉันชอบซอฮา…..ชอบมาตลอด”

ผมกุมมือสั่นๆนั้นเอาไว้และพูดในสิ่งที่อึดอัดใจมาตลอดออกไป ปฏิกิริยาของซอฮาไม่ได้ดูโกรธหรือแสดงอะไรออกมาชัดเจน นอกจากประกายในดวงตานั้นที่มันสั่นไหวเหมือนหยดน้ำ

“ขอโทษนะ”

ผมลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ซอฮา พยายามปรับลมหายใจตัวเองให้เป็นปกติ

“ขอโทษนะ ฉันคงทำตามใจตัวเองจนเป็นนิสัย”

“…..”

“ฉัน…..จะกลับห้อง”

พรึ่บ!

ผมยันตัวลุกขึ้นได้ไม่ถึงอึดใจ วงแขนยาวๆก็สวมกอดผมไว้ทั้งตัวจากด้านหลัง

ปึก!

ใบหน้าของซอฮาซบลงบนไหล่ผมเงียบๆ พร้อมกับวงแขนที่บีบรัดผมแน่นกว่าเดิม

“นายชอบฉันไม่ใช่เหรอ”

“ใช่”

“แล้วทำไมต้องไป”

“เอ๋?”

ตึกตักๆๆๆ….

 

 

หัวใจผมเต้นแรงแปลกๆ อย่าบอกนะว่าซอฮาก็ชอบผมเหมือนกัน

ไม่รู้แล้วเว้ย! ตอนนี้ผมดีใจชะมัดเลย รู้สึกดีบอกไม่ถูก

ผมแกะมือซอฮาออกและหันกลับไปหาคนที่คุกเข่าอยู่บนเตียงและก้มลงประกบจูบริมฝีปากนุ่มนั้นทันที

ร่างกายของเราเคลื่อนไหวไปตามสัญชาตญาณ ยิ่งได้ก็ยิ่งอยาก เหมือนบ่อทรายแห้งๆที่ไม่เคยอิ่มน้ำ

สถานะเราเป็นอะไรผมไม่รู้หรอก ไม่สนใจด้วย

รู้แต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุขก็แล้วกัน

…..

…………….

แล้วผลงานชิ้นล่าสุดของวโนวี่อาวส์ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ

“นิยายรักสยองขวัญเหรอ น่าสนใจดี”

บรรณาธิการสุดที่ร้ากของผมกำลังชมผลงานชิ้นล่าสุดของผมอย่างไม่ขาดปาก

“ลองเอาไปเขียนบทภาพยนตร์ดูสิ ว่าไงล่ะโคซุย” ผมไม่ลืมจะแซะอาเฮียหน้าหล่อที่นั่งกอดอกเอาขาพาดโต๊ะมองหน้าจอโน้ตบุ๊คอ่านงานของผมอยู่อีกคน

“หลงตัวเองเกินไปมั้งเจ้านูกฮูก”

สรรนามแบบนี้ล่ะผมเกลี๊ยดเกลียด

“ขอร้องล่ะโค ผมชื่อแม็ค ไม่ใช่นกฮูก”

“อั๊วะจะเรียกลื้อว่าอะไรก็เรื่องของอั๊วะ อย่าให้รู้นะว่าลื้อแอบอู้งาน ไม่อย่างนั้นอั๊วะจะไม่ให้ลื้อได้ผุดได้เกิดเลย อานกฮูก”

“แม็ค!!!”

ผมสวนกลับไปอย่างเหลืออด แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าสะเทือนได้เลยสักนิด

ผู้กำกับคนนี้สุดจะเหี้ยมกับผมและชอบเรียกผมด้วยฉายาที่พ่อเจ้าประคุณตั้งขึ้นมาเอง แต่ผมจะไปเกลียดคนๆนี้ก็ไม่ได้ซะด้วยสิ

อดทนไว้แม็ค อดทน!!!

“ว่าแต่…อีกคนล่ะ”

ผมรู้ว่าทุกคนหมายถึงใคร มันทำให้ผมยิ้มจนแก้มแทบแตกที่จะได้นำเสนอผลงานชิ้นเอกประจำวันของผมให้แก่ประจักษ์ต่อสายตาประชาชีทั้งหลาย

“นี่ไง”

ผมชี้ไปที่ผู้หญิงสาวสวยสวมชุดดำเข้ารูปพร้อมบู๊ทหนังเหนือเข่าที่ยืนกอดอกอยู่ตั้งแต่แรก

แก๊ง….

ในห้องเงียบกริบ ปากกาในมือของใครบางคนหล่นลงบนโต๊ะจนได้ยินชัดแจ๋วไปทั่วห้อง เพราะตะลึงกับความสวยของ เลดี้ซอฮา

 

 (จบ)