โลกของกู

      เสียงเอะอะโวยวายดังมาแต่ไกล หญิงสาวผมทองเดินหิ้วรองเท้าส้นสูงกับกระป๋องเบียร์ เดินโซซัดโซเซเข้ามาในบ้านของผม เธอดูไม่เปลี่ยนแปลงตั้งแต่วันแรกที่ผมจำความได้ เกือบสิบวันแล้วที่แม่หายไป "แม่" แม่ไม่ถามผมเลยสักคำว่า "ผมสบายดีไหม"

     อีก้อย หรือแม่ก้อย เป็นแม่ของผม แม่ทำงานบริการ มีหน้าที่คอยต้อนรับฝรั่งชาวต่างชาติที่มาใช้บริการที่ร้านเหล้า ผมถามแม่หลายต่อหลายครั้งว่า แม่ทำงานอะไร ทำงานที่ไหน เพราะผมไม่เข้าใจว่า ทำไมแม่ต้องแต่งตัวออกไปตอนกลางคืน และเมาแอ๋กลับมาตอนเช้าแบบนี้อยู่เป็นประจำ แม่ก้อยบอกผมว่า แม่ทำงานบริการ งานของแม่คือการสร้างความสุข สร้างความเฮฮาให้กับลูกค้า หน้าที่หลักๆของแม่คือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ลูกค้าหัวเราะ แม่เล่าว่า บางครั้งที่แม่หายไปสองสามวัน เพราะว่าลูกค้าหรือชาวต่างชาติต้องการให้แม่สร้างเสียงหัวเราะต่อที่บ้านของเขา แม่จึงต้องออกไปนอกสถานที่บ้าง หรือที่หายไปนานๆ ก็เพราะว่าต้องเดินทางไปต่างจังหวัด 

     แม่เล่าว่า ในหนึ่งคืนจะมีลูกค้าเพียงรายหรือสองรายเท่านั้นแหละที่อยากจะให้แม่สร้างเสียงหัวเราะ หรือทำให้ลูกค้าอารมณ์ดี บางคืนแม่ก็โชคดีน่ะที่ได้ลูกค้าแบบเป็นกลุ่ม อาจเหนื่อยหน่อยแต่คุ้มค่า เพราะว่าเป็นกลุ่มมันได้เงินดี แต่ก็เหนื่อย บางทีลูกค้าก็ไม่จ่ายเงินบ้าง บางทีลูกค้าก็เบี้ยวบ้าง 

     ผมได้แต่มองหน้าแม่ของผม พร้อมกับแอบยิ้มอยู่ในใจ ผมภาคภูมิใจที่แม่ของผมเป็นแม่ที่ไม่เหมือนคนอื่น ผมเห็นแม่คนอื่นแต่งตัวมอมแมม ไม่เหมือนแม่ของผม แม่คนอื่นต้องออกไปเก็บขยะ ในขณะที่แม่ของผมต้องใช้ทักษะในการบริการลูกค้า แม่ของผมแต่งตัวดูดี ถึงแม้ผู้ชายแถวบ้านจะแซวแม่ไปในทางลามกบ้าง แต่ผมก็เข้าใจ เพราะแม่ของผมออกไปทำงานหาเลี้ยงให้เรากิน

     ผมไม่โกรธแม่ที่แม่ชอบเมาตอนเช้า ผมไม่โกรธแม่ที่แม่ไม่เคยถามไถ่ถึงตัวผม แม้ผมจะต้องทำอาหาร หรือหุงข้าวให้พ่อกับแม่ของผมกิน แต่ผมก็มีความสุขที่จะทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือแม่ เพราะคุณครูสอนผมไว้ว่า "แม่" แม่คือคนที่ดีที่สุด "แม่" แม่หาเลี้ยงชีวิตให้กับผม "แม่" แม่ทำงานตรากตรำลำบาก และมักจะคิดถึงลูกอยู่เสมอแม้ในวันที่แม่สุขสบายหรือไม่มีกินก็ตาม

     ผมอยากบอกกับแม่ทุกๆวันว่า ผมรักแม่ และรักแม่มากมากที่สุด มากกว่าใครในโลกนี้เลย