โลกของกู

     เสียงเรียกจากหลังบ้าน เศษข้าวที่อยู่ในจาน กลิ่นเหล้าที่ติดอยู่ตามตัวแม่ และเสื้อผ้าที่มีกลิ่นเหม็น มันชวนให้ผมรู้สึกท้อแท้และหมดกำลังใจ พ่อของผมเรียกผมครั้งแล้วครั้งเล่า "ไอ้เหี้ยกู" "กูเรียกมึงเท่าไหร่มึงนี่หูหนวกรึไงว่ะ" พ่อชักสีหน้าใส่ผม พร้อมกับก้าวขาเดินข้ามตัวแม่ "เอ้าแล้วอีก้อยมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย" พ่ออุทานพร้อมกับส่ายหัว "กูหิวข้าว" พ่อตะโกนขึ้นดั่งมัจจุราชที่เกรี้ยวโกรธ เสมือนรอยสักที่อยู่ตามตัวพ่อ 

     ผมได้แต่ยืนมองและคิดอยู่แต่ในใจของผมว่า ทำไมกันน่ะ ทำไมกัน ทำไมพ่อต้องตะโกนอะไรให้ดังขนาดนี้ด้วย ทำไมพ่อไม่พูดดีๆ ทำไมพ่อต้องโมโหอะไรขนาดนี้ อาหารก็วางอยู่บนพื้น ข้าวก็อยู่ในหม้อ กับการแค่พ่อเดินไปหยิบ หรือเพียงแค่พ่อจะรู้จักช่วยเหลือตัวเองบ้าง มันยากขนาดนั้นเชียวหรือ พ่อบ่นต่อ ทั้งต่อว่าและดาทอ สาเหตุเพียงเพราะผมไม่ยอมจัดเตรียมอาหารไว้ให้พร้อมก่อนที่พ่อจะมานั่งกิน

     ผมลุกขึ้นเดินพร้อมกับเรียกแม่ของผมลุกขึ้นไปนอนดีๆ ผมจัดท่านอนของแม่ใหม่ พร้อมกับเอาผ้าบางๆคลุมขาให้กับแม่ เช้านี้เรามีหัวปลาทอดที่ผมไปขอเขามาจากตลาดสดหน้าถนนใหญ่ ผมค่อยๆตัดพร้อมกับกล่าวขอโทษพ่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า สีหน้าพ่อดูดีขึ้น น้ำเสียงของพ่อเบาลง พร้อมกับพูดเบาๆว่า "ดีมาก"

     พ่อของผม ชื่อเก้า พ่อเป็นลูกชายคนที่เก้าของปู่กับย่า ในบรรดาพี่น้องทั้งหมดเก้าคน พ่อคือคนที่เก่งที่สุด พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า ก่อนที่พ่อจะย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่ก่อนตอนพ่อเป็นเด็กๆ พ่อมีชีวิตอยู่ตามท้องไร่ท้องนา พ่อมีหน้าที่คอยดูแลวัวกับควายของชาวบ้าน บางครั้งก็ออกไปหารับจ้างขุดดิน หรือดำนา ตามประสาเด็กบ้านไร่บ้านนา แต่มีอยู่มาวันหนึ่ง ตอนสมัยพ่ออายุได้ สิบสี่สิบห้า พ่อต้องหนีออกมาจากที่นั่น เพราะว่า ตอนสมัยนั้นพ่อเผลอไปเหยียบเท้าผู้ใหญ่บ้านแถวนั้นเข้า พ่อก็เลยหนีออกมา จนมาเจอแม่ของผมเข้า แล้วก็มีผมนี่แหละ

     ช่วงแรกๆ ที่พ่อมาที่เมืองแห่งนี้ พ่อทำงานเป็นเด็กล้างถ้วยล้างจานตามห้องอาหาร สมัยนั้นแม่ของผมอายุได้ประมาณ สิบสี่สิบห้า แม่ก็ทำหน้าที่บริการสร้างเสียงหัวเราะให้กับลูกค้าฝรั่งแบบนี้แหละ พ่อเล่าว่าแม่ทำมานานแล้ว จนมีอยู่คืนหนึ่งทางเจ้าของร้านเขาให้พ่อกับแม่ร่วมกันแสดงบนเวทีให้กับลูกค้าดู นั่นเป็นครั้งแรกที่พ่อมีโอกาสแสดง พ่อบอกว่าคืนนั้นแหละที่ทำให้พ่อกับแม่ได้รู้จักกัน .... และคืนนั้นก็เป็นคืนที่พิเศษที่สุดเลยก็ว่าได้ .... 

     พ่ออยู่ที่นี่มานานพอ พอที่พ่อจะเล่าอะไรให้กับผม ตลอดเวลาที่ผมมองแววตาของพ่อ ผมสัมผัสได้ถึงความรักที่พ่อมีให้กับผม พ่อมักจะพูดเสมอว่า แม่ของผม คือคนที่พ่อรักมากที่สุด แม่ว่าเราทั้งสองต่างเป็นคนจร แต่เราก็ไม่เคยทิ้งกันและกัน พ่อมักจะพูดกับผมเสมอว่า ชีวิตมันเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเดินได้ ติดที่ว่าไม่รู้จะเดินยังไงเท่านั้นแหละ ที่ทำให้ชีวิตของพ่อกับแม่ต้องเป็นแบบนี้ พ่อมักจะเอามือสากๆของพ่อลูกหัวของผมเบาๆ พร้อมกับกล่าวคำสั้นๆว่า "พ่อขอโทษ" ขอโทษน่ะที่เราต้องอยู่กันแบบนี้

     ผมไม่รู้หรอกว่าเพื่อนๆที่โรงเรียนจะว่าผมเป็นอย่างไร ใครจะว่าผมโง่ จรจัด หรือสกปรก เดียรัจฉาน แต่สิ่งที่ผมรู้อยู่ลึกๆข้างในใจของผมคือ พ่อและแม่รักผม และทำทุกอย่างเพื่อผม แม้ในหลายๆครั้งที่ผมจะต้องนอนอยู่คนเดียว ไม่มีใครสอนการบ้าน ไม่มีเพื่อน หรือแม้แต่แม้ที่ผมอยากจะกอดในยามค่ำคืนที่เหน็บหนาว แต่พ่อและแม่ของผม แม่ก้อย และพ่อเก้า ท่านทั้งสองยังคงทำให้ใจของผมอบอุ่นอยู่เสมอ แม้วันคืนที่แสนเศร้า 

     ผมยังคงนั่งจ้องตาของพ่อ พร้อมกับมืออีกข้างที่กุมมือแม่ไว้ ผมอยากบอกว่า เช้าวันนี้ช่างเป็นเวลาที่แสนอบอุ่นและมีความสุข เหมือนทุกๆวันที่เรามีกันและกันแบบนี้ ตลอดมา

     และผมอยากจะบอกพ่อของผมว่า พ่อคือพ่อที่เจ๋งที่สุดในโลกเลย