My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 8
          “พวกแกไปซะ ไอ้วัลดัส ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า”
          “นายพูดกับหมาได้ด้วยหรอ”
          “พวกมันไม่ใช่หมาธรรมดานะ พวกมันเป็นหมาป่า หรือที่มนุษย์เรียกมันว่า แวร์วูล์ฟ”
          “นี่ไอ้พวกนี้มันมีจริงบนโลกด้วยหรอ ฉันนึกว่าจะมีแค่ในหนังซะอีก”
          “ที่นี้เชื่อหรือยังล่ะว่า สิ่งพวกนี้มีจริง”
          “งั้นก็แสดงว่านายก็เป็นพ่อมดจริงๆใช่ไหม”
          “ใช่ นี่เธอยังโชคดีที่เจอแค่แวร์วูล์ฟกับพ่อมดนะ”
          “โชคดีบ้านนายสิ ว่าแต่ยังมีพวกแปลกประหลาดอีกหรอ”
          “มีสิ แวมไพร์กับไลแคนท์ไง แต่เธอนี่โชคดีกว่าคนอื่นเพราะได้เห็นลูกผสม ระหว่างหมาป่ากับไลแคนท์” ผมพูดพร้อมหันไปมองหน้าไอ้วัลดัส
          “บ้าสิ โชคดีแบบนี้ฉันไม่ต้องการย่ะ”
          “เฮ้ย หยุดคุยกันแล้วหันมาสนใจข้าได้แล้วมั้ง” เสียงไอ้วัลดัสเรียกให้พวกเราไปสนใจมัน แต่สายตาของมันเอาแต่มองมาที่เอลลี่ โดยไม่รู้เลยว่าผมกำลังจ้องหน้ามันอยู่
          “ข้าว่าเจ้าแปลงร่างมาเป็นคนแล้วคุยกันดีกว่า”
          “ทำไมข้าต้องเชื่อเจ้าด้วยล่ะ”
          “ก็เพราะว่ามันดูแปลกๆน่ะสิ ที่ยืนคุยกับลูกผสม”
          “แก ไอ้วาเลน” วัลดัสพูดด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว แต่ก็ยอมกลายร่างมาเป็นคน
          “เจ้ามีอะไรก็ว่ามา”
          “ข้าไม่ได้มีธุระกับเจ้า”
          “แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไม”
          “ข้ามีธุระกับนาง ผู้ที่ยืนอยู่หลังเจ้า ผู้ที่เป็นลูกผสมเหมือนข้า”
          “หมายความว่าอย่างไร”
          “ก็หมายความว่านางก็เป็นลูกผสมเหมือนข้าไงล่ะ ข้าเสียใจแทนเจ้าด้วยนะ เพราะกฎของเลือดบริสุทธิ์อย่างพวกเจ้าคือ ห้ามมีความรักกับพวกลูกผสมหรือพวกที่ต่างเผ่นพันธุ์กัน” น้ำเสียงของวัลดัสไม่ได้แสดงออกว่าเสียใจ แต่น้ำเสียงของมันแสดงออกว่าสมน้ำหน้าและเยาะเย้ยผมก็เท่านั้น
          “นางเป็นมนุษย์ และข้าสามารถรักกับมนุษย์ได้ เจ้าเข้าใจผิดแล้วไอ้วัลดัส” ผมต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้จากไอ้วัลดัสให้ได้ มันต้องไม่เกิดเรื่องเหมือนเมื่อครั้งอดีตอีก
          “เดี๋ยวนะ พวกนายพูดเรื่องอะไรกัน มันเกี่ยวกับฉันหรือเปล่า”
          “เธอไม่ต้องกังวัลนะ เพราะฉันจะปกป้องเธอเอง”
          “อือ คราวนี้ฉันจะเชื่อนาย” สายตาของเธอมีแต่ความสงสัย กังวัล และหวาดกลัว แต่ในความรู้สึกพวกนั้น ผมยังสัมผัสได้ว่าเธอไว้ใจผม
          “ไม่เอาน่า แม่สาวน้อย ถ้าเธอมากับข้า ข้าจะสบาย เพราะว่าพวกเราเป็นลูกผสมเหมือนกัน”
          “ลูกผสมบ้านนายสิ ฉันเป็นคนนะไม่ใช่หมา”
          “เจ้านี่ปากดีนักนะ สงสัยอยากตาย ถ้าคราวที่แล้วไม่ได้พี่สาวแกช่วยไว้ แกตายไปนานแล้ว”
          “ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรระหว่างเจ้ากับมนุษย์ผู้นี้ แต่ถ้าเจ้าไม่อยากเจ็บตัว เจ้าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของข้าดีกว่านะ วัลดัส” ผมพูดขู่วัลดัสทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมไม่มีสิทธิ์จะทำร้ายมันด้วยซ้ำ แต่ผมก็นิ่งเฉยไม่ได้เหมือนกัน
          “เจ้าอย่าคิดจะทำร้ายข้าดีกว่า เพราะเจ้าก็รู้ดีว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น”
          “ใช่ ข้ารู้ แต่ถ้าเจ้าแตะต้องผู้หญิงของข้า ข้าก็พร้อมจะละเมิดกฎเสมอ” ระหว่างที่ผมต่อปากต่อคำกับวัลดัส ผมก็แอบส่งกระแสจิตไปหาฮอลลี่ และฮาโล เพื่อให้ไปตามโบการ์ดมาที่นี่
          “งั้นข้าอยากจะลองดู ว่าเจ้าจะทำได้จริงไหม” ทันทีที่สิ้นเสียงของวัลดัส มันก็กลายร่างเป็นหมาป่าแล้วพุ่งเข้ามาจะทำร้ายเอลลี่ แต่ผมที่เร็วกว่า เลยร่ายเวทใส่วัลดัสจนกระเด็นไป
          “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของข้า” ไอ้วัลดัสไม่ยอมหยุดแค่นั้น มันลุกขึ้นมาแล้วคราวนี้เป้าหมายของมันคือผม ไม่ใช่เอลลี่
          “เจ้ากำลังละเมิดกฎและสัจจะที่ตระกูลเจ้ายึดถือนะ” พูดจบมันก็พุ่งเข้ามากัดผมทันที มันกัดผมเข้าที่หัวไหล่ไม่ยอมปล่อย แต่ผมก็ไม่สู้มัน แต่กลับยอมให้มันกัด เพียงเพราะคำพูดของมันที่ว่าตระกูลผมยึดถือเรื่องของสัจจะเป็นสำคัญ และนั่นมันก็คือจุดอ่อนของผม
          “ทำไมนายไม่สู้ล่ะ วาเลน ไอ้หมาบ้า ปล่อยเขานะ ฮือ ฮือ ฮือ” เอลลี่ เธอพยายามเอาไม้ทุบไปที่หลังของวัลดัส แต่มันไม่สนใจเธอ มันยังคงกัดและขย้ำผม จนผมแทบจะขาดใจ
          “เอล เอลลี่ เธอหนีไป ฉันไม่เป็นไร”
          “นายจะไม่เป็นไรได้ยังไง ไอ้หมาบ้านี่ต้องฆ่านายแน่ๆ”
          “หยุดได้แล้ว ไอ้วัลดัส” นั่นเหมือนเสียงสวรรค์สำหรับผม
          “โบการ์ด เจ้ามาช้ากว่าที่ข้าคิดนะ”
          “ก็น้องเจ้าน่ะสิ พูดจาไม่รู้เรื่อง”
          “ท่านอย่ามาว่าข้านะ กว่าข้าจะเข้าไปในดินแดนแห่งแวร์วูล์ฟได้ มันยากขนาดไหนรู้บ้างหรือเปล่า”
          “อย่าทะเลาะกันตอนนี้ได้ไหม ไปช่วยวาเลนก่อน ฉันของร้อง ฮือ ฮือ” เสียงของเอลลี่ พูดไปร้องไห้ไป
          “วัลดัสแกกลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผู้ที่ต้องเดือดร้อนต้องเป็นแม่ของเจ้า” วัลดัสได้ยินอย่างนั้นก็ปล่อยผม และกลายร่างเป็นคนทันที
          “ข้ากลับก็ได้”
          “เดี๋ยวก่อน ไหนๆก็อยู่พร้อมหน้ากันแล้ว เจ้าเล่าความจริงให้ฮาโลฟังหน่อยดีกว่าไหม”
          “ข้าไม่เล่าอะไรทั้งนั้น เรื่องของพวกพ่อมดก็ให้พวกมันเคลียกันเองแล้วกันนะ ข้าไปล่ะ”
          “ไอ้วัลดัส แกทำร้ายพี่ชายข้า เรื่องระหว่างสองดินแดนไม่จบแค่นี้แน่ไอ้ลูกผสม” เสียงฮาโลพูดด้วยความโกรธมาก แต่ผมดีใจที่ฮาโลเริ่มดีกับผมมากขึ้น
          “ไม่นะ วาเลนนายอย่าหลับนะ” นั่นเสียงของเอลลี่ที่ตะโกนเรียกผม และเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะหลับไป
 
          ‘วาเลน นายมาที่นี่ได้ยังไงกัน’ เสียงเอล่าใช่ไหม
          ‘เอล่า เจ้ายังไม่ตายใช่ไหม ข้าหาเจ้าเจอแล้ว’
          ‘ข้าตายแล้ววาเลน ที่นี่เป็นดินแดนที่รวมทุกดวงวิญญาณที่ตายแล้วของทุกดินแดน’
          ‘ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าข้าก็ตายแล้วใช่ไหมเอล่า แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง’
          ‘ข้าอยู่ที่นี่ ข้าสบายดี และเจ้าก็ยังไม่ตาย เพราะเจ้ามีสิทธิ์เลือกที่จะอยู่ที่นี่ หรือจะกลับไป’
          ‘เจ้ารู้ได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าก็เป็นดวงวิญญาณเหมือนกัน’
          ‘ข้ารู้เพราะข้าเป็นผู้ช่วยของผู้ที่ควบคุมและดูแลดวงวิญญาณที่นี่น่ะสิ’
          ‘อือ ข้าอยากอยู่กับเจ้า ข้าอยากจะชดเชยเวลาให้เจ้า ข้าคิดถึงเจ้ามากมายเหลือเกินเอล่า’
          ‘เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกนะ ว่าเจ้าลืมข้าได้นานแล้ว แต่ที่เจ้าคิดถึงข้า เพราะเจ้ารู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นต่างหาก และเจ้าก็ไม่ต้องคิดจะเถียงข้า เจ้ากลับไปเถอะนะ กลับไปเพื่อตามหาสิ่งที่เจ้ารอคอย แล้วเจ้าจะไม่เสียใจอีก’
          ‘ได้ ข้าจะเชื่อเจ้า และข้าจะกลับไป เพื่อตามหาสิ่งที่ข้ารอคอย แต่ข้าจะไม่ลืมว่าข้ารักเจ้า’