My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 6
          “วาเลน นั่นเอล่าใช่ไหม” เมื่อโบการ์ดเห็นหน้าของเอลลี่ก็ตกใจ และแทบไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง
          “ข้าก็ไม่แน่ใจ เจ้าเป็นหมา เจ้าลองใช้จมูกของเจ้าดมดูสิว่าใช่เอล่าหรือเปล่า”
          “ได้สิ เฮ้ย ได้ไง ข้าเป็นหมาป่านะ เจ้ามาใช้ข้าเป็นหมาโลกมนุษย์ได้ยังไงกัน”
          “เออ เออ ข้าล้อเล่นนะ ความจริงข้าจะเรียกเจ้าว่าหมาป่า แต่มันดันตกคำว่าป่าไปน่ะสิ” ผมแกล้งแย่โบการ์ดเล่น เพราะเจ้านี่ไม่ชอบให้ใครเปรียบตัวมันว่าเป็นหมาโลกมนุษย์
          “งั้นก็แล้วไป”
          “เรื่องนั้นช่างมันเถอะโบการ์ด ข้าว่าไหนๆ เจ้าก็มาโลกมนุษย์แล้ว เจ้ามาช่วยข้าคิดดีกว่าว่าจะพิสูจน์ได้ยังไงว่านางใช่เอล่าหรือเปล่า”
          “ใช้เวทมนตร์อ่านความทรงจำที่ข้าถนัดดีไหมล่ะ วาเลน” นั่นมันเสียงฮาโลนี่ เจ้านี่หู ตาไวจริงๆ
          “เจ้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน”
          “เจ้ามาได้ ข้าก็มาได้”
          “นี่เจ้า” ผมขึ้นเสียงใส่ฮาโล เพราะไม่อยากให้พวกของวัลดัสรู้ว่าฮาโลเป็นน้องชายผม ถ้าพวกมันรู้พวกมันต้องเล่นงานฮาโลแน่ๆ
          “พวกเจ้าเลิกทะเลาะกันได้แล้ว เรื่องก็ผ่านมาปีกว่าแล้วนะ” โบการ์ดเป็นคนห้ามทัพระหว่างผมกับน้องชาย เหมือนที่ผมห้ามทัพโบการ์ดกับวัลดัสเลย
          “อ้าว พี่โบการ์ดมาทำอะไรที่นี่ครับ”
          “พี่ก็มาด้วยเหตุผลเดียวกับเจ้านั่นล่ะ ฮาโล”
          “พี่ก็อยากรู้ใช่ไหมว่านางใช่เอล่าหรือเปล่า” ดูเจ้าฮาโลนะ มันทำเป็นไม่เห็นผม
          “หยุดกันได้แล้ว ข้าจะยอมให้ใช้เวทมนตร์อ่านความทรงจำของเจ้าก็ได้”
          “ดีแล้วที่คราวนี้เจ้ายอมข้าง่ายๆ”
          “แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะสิ เพราะการที่เจ้าจะใช้เวทนี้ นางต้องยินยอมให้เจ้าเข้าไปอ่านความทรงจำของนางนะ เจ้าลืมกฎข้องนี้ไปหรือเปล่า”
          “ใช่ ข้าลืมไปซะสนิทเลย ทำไงดีพี่โบการ์ด” ดูมัน คุยกับผม แต่พอมีปัญหาดันไปถามไอ้          โบการ์ด ตกลงใครเป็นพี่ชายของมันกันแน่เนี่ย
          “เจ้าคงต้องไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายของเจ้าแล้วล่ะ เพราะมันขึ้นชื่อเรื่องเวทมนตร์สะกดจิต”
          “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ เพราะเวทของเจ้าไม่มีกฎอะไรมากมายอย่างข้า” ฮาโลประชดประชันผม ก็ตอนเลือกเรียนใครใช้ให้มันเลือกเรียนเวทมนตร์นี้เป็นเวทหลักล่ะ
          “ได้ เดี๋ยวข้าจัดให้” พูดจบผมก็เดิมเข้าไปในร้านและตรงดิ่งเข้าไปในครัวทันที
          “เดี๋ยวก่อนนะคะ โซนตรงนั้นห้ามเข้าค่ะ ถ้ามีธุระอะไรให้ดิฉันไปตามแม่ครัวให้จะดีกว่านะคะ” ยังไม่ทันที่ผมจะไปถึงประตูครัว ก็มีพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาดึงแขนผมไว้ไม่ให้เข้าไป
          “โอมมมม เจ้าจงกลับไปทำหน้าที่ของเจ้า และปล่อยแขนของข้าเดี๋ยวนี้” สิ้นเสียงผมพนักงานคนนั้นก็กลับไปทำหน้าที่ของตนเองอย่างว่าง่าย
          “เอลลี่เธออยู่ที่ไหน เอลลี่เธอออกมาหาฉันหน่อย” ผมตะโกนเรียกเธออยู่ในห้องครัว เพราะเมื่อผมเข้ามาแล้วผมไม่เจอเธออยู่ในห้องครัว
          “ไอ้บ้า เรียกฉันเสียงดังทำไม” จู่ๆ เธอก็โผล่มาข้างหลังผม อย่างกับหายตัวได้
          “โอมมมม เอลลี่เธอจงออกไปข้างนอกกับข้า และจงยินยอมให้ฮาโลน้องชายแห่งข้าได้อ่านความทรงจำของเจ้าทั้งหมด” ผมร่ายเวทด้วยเสียงที่เบาเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
          “ได้ ฉันตกลง”
          “กระเป๋าของเอลลี่อยู่ไหนหรอ พอดีเธอไม่ค่อยสบาย ผมจะรีบพาเธอไปโรงพยาบาล” ผมโกหกแม่ครัวคนอื่นที่อยู่ในครัวจะสงสัย
          “นี่ค่ะ กระเป๋าของคุณเอลลี่”
          “คุณเอลลี่หรอ นี่เอลลี่ไม่ใช่ลูกจ้างหรอ”
          “ไม่ใช่ค่ะ ที่นี่เป็นร้านของคุณแม่เธอค่ะ”
          “ครับ ขอบคุณครับ” เมื่อจบบทสนทนาผมก็รีบพาตัวเอลลี่ไปหาฮาโลทันที และเมื่อฮาโลเห็นหน้าเอลลี่ใกล้ๆ ฮาโลก็น้ำตาไหลออกมา ค่อยๆเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าของเอลลี่ แววตาเต็มไปด้วยความคิดถึง ห่วงหา และเสียใจ
          “ฮาโล เจ้าตั้งสติหน่อย เวททุกเวทมีเวลาจำกัดของมันนะ ถ้าเวทคลายลงก่อนจะทำยังไง” เมื่อฮาโลได้ยินดังนั้นก็ดึงสติตัวเองกลับมาและปาดน้ำตาที่ไหลออกมาทิ้งไป
          “ได้ ข้าจะรีบจัดการเรื่องทั้งหมดเดี๋ยวนี้ล่ะ”
          “ข้าว่าพวกเราไปหาที่สงบๆ กว่านี้ดีไหม” โบการ์ดแนะนำขึ้นมา ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ
          “ข้าเห็นด้วย” ผมและฮาโลตอบรับพร้อมกัน
     ณ ดินแดนแห่งเวทมนตร์
          “เจ้าแน่ใจนะ ว่าที่นี่จะปลอดภัยน่ะ” โบการ์ดถาม
          “ข้าแน่ใจ แต่ข้าว่าเจ้ารีบกลับดินแดนของเจ้าไปก่อนเถอะ เพราะพ่อมด แม่มดที่นี่ไม่ใช่ทุกตนจะเป็นมิตรกับหมาป่าอย่างเจ้าหรอกนะ ส่วนเรื่องนี้ข้าจะส่งข่าวให้เจ้ารู้เอง ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเรื่องนี้มาก เพราะมันจะส่งผลกระทบกับทั้งสองดินแดนของพวกเรา ข้าเข้าใจ”
          “ได้ งั้นข้าไปล่ะ”
          “เดี๋ยวข้าให้ฮอลลี่ไปส่ง เจ้าจะได้ปลอดภัย” จากนั้นผมก็ส่งกระแสจิตเรียกให้ฮอลลี่มาหาผมที่ห้อง
          “ฮาโลเจ้าสร้างตารางเวท แล้วดำเนินการได้เลย”
          “พี่เรียกข้ามามีอะไรหรือเปล่าพี่วาเลน”
          “ฮอลลี่ เจ้าพาโบการ์ดไปส่งตรงทางออกหน่อยแล้วกันนะ”
          “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย แล้วนั่นพี่ฮาโลกับใครน่ะ”
          “สงสัยเยอะจัง ไว้เจ้าค่อยกลับมาถาม เจ้าพาข้าออกไปก่อนได้ไหม” โบการ์ดทนไม่ไหวรีบดึงมือฮอลลี่ออกไปจากห้องทันที
          “เดี๋ยวสิ” ฮอลลี่ร้องบอกแต่โบการ์ดก็ไม่หยุด
          “พี่ฝากด้วยนะ ฮอลลี่” ผมไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากฮอลลี่ เพราะเธอเป็นคนจิตใจดี และเข้าใจผมมากที่สุด
          “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” นั่นเสียงฮาโลร้องนี่
          “เป็นอะไรไปน้องพี่”
          “ข้าไม่เป็นอะไรมาก แต่นี่มันเวทมนตร์อะไรกัน ทำไม่ถึงได้รุนแรงขนาดนี้”
          “แสดงว่านางคือเอล่าใช่ไหม” ผมถามอย่างร้อนใจ
          “ไม่ใช่เอล่า เพราะความทรงจำที่ข้าอ่านได้นางถูกนำไปทิ้งไว้หน้าร้านอาหารนับตังค์เท่านั้นเอง นางน่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดานะ แต่ทำไมนางถึงได้มีเวทปกป้องความทรงจำส่วนลึกของนางล่ะ”
          “เจ้าอ่านความทรงจำนางได้แค่ตอนที่นางถูกเอาไปทิ้งไว้หน้าร้านนับตังค์เท่านั้นเองหรอ”
          “ใช่ เพราะมีเวทปกป้องความทรงจำของนางไว้ มันทำให้ข้าไม่สามารถเข้าไปในความทรงจำของนางได้มากกว่าที่เวทปกป้องความทรงจำกำหนดขอบเขตของความทรงจำเอาไว้” ฮาโลอธิบายให้ผมฟัง แล้วเธอเป็นใครกัน ทำไมหน้าเธอเหมือนเอล่า แถมตัวเธอยังไม่เวทปกป้องความทรงจำอีก ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร