My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 2
          ในที่สุดผมก็มาถึงโลกมนุษย์สักที ผมล่ะเบื่อดินแดนเวทมนตร์ในตอนนี้เต็มที เพราะมันเต็มไปด้วยคนมีคู่ คนมีความรัก แถมยังเป็นความรักที่สมหวังอีกด้วย บอกตรงๆเลยนะ ผมอิจฉาพ่อมด แม่มดเหล่านั้นจริงๆ ผมว่า ผมคงต้องทำใจลืมอดีตให้ได้สักทีล่ะ
          “เอ๊ะ !!!” นี่ผมชนเข้ากับอะไรเนี่ย
          “นี่นาย เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ”
          “ขอโทษครับ ข้าไม่ได้ตั้งใจครับ”
          “โอ๊ย วันนี้วันซวยอะไรของฉันเนี่ย ถึงได้มาเจอเรื่องแบบนี้ และคนแบบนี้”
          “คนแบบนี้ เจ้าพูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไรกัน”
          “อะไรกันเนี่ย ชนคนอื่นแล้วยังมีหน้ามาหาเรื่องเขาอีกหรอ”
          “ข้าไม่ได้หาเรื่องเจ้า ข้าแค่สงสัยว่าคนแบบนี้ในสายตามนุษย์โลกอย่างเจ้ามันเป็นอย่างไร ก็เท่านั้นเอง”
          “โอ๊ย น่ารำคาญจริงๆ เจ้าๆ ข้าๆ อยู่นั่นล่ะ นี่นายหลุดมาจากหนังจีนหรือไง ว่าแต่หน้าเจ้าก็ไม่เหมือนพระเอกหนังจีนนะ ช่วยพูดกับฉันเป็นภาษาคนได้ไหม แล้วไหนจะมาเรียกฉันว่ามนุษย์โลกอีก นายก็มนุษย์โลกเหมือนกันนั่นล่ะ เฮ้อ เหนื่อย”
          “เหนื่อยก็หยุดพูดสิ ข้าจะพูด หรือจะเรียกเจ้าแบบไหนก็เรื่องของข้า อีกอย่างข้าไม่ใช่มนุษย์โลกอย่างเจ้า ข้าเป็นพ่อมด”
          “พ่อมดหรอ มีที่ไหนกันพ่อมด จะมีก็แต่ในหนังแฮรี่พอตเตอร์เท่านั้นล่ะ” โอ๊ย อะไรกันเนี่ย ยัยมนุษย์นี่พูดมากจริงๆ เลย เธอใช้อะไรหายใจกัน ขนาดท่านแม่บ่นยังไม่รัวเป็นไฟขนาดนี้เลยนะ
          “เชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเจ้า ข้าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ข้าขอโทษที่ชนเจ้าแล้วกัน ข้าไปล่ะ มนุษย์โลก” ผมพูดเสร็จ ก็เดินจากมา และทิ้งให้เธอยืนโวยวายอยู่คนเดียว 
          “พี่วาเลน พี่วาเลน พี่วาเลน”
          “เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง ฮอลลี่” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะว่าอายุของเธอยังไม่ถึงกำหนดที่จะได้รับสิทธิ์ให้ขึ้นมาบนโลกมนุษย์ได้นี่หน่า
          “ข้าไปขอหนังสือภาษามนุษย์มาให้พี่น่ะ ข้าเห็นพี่ชอบขึ้นมาบนโลกมนุษย์ เลยไปขอยืมพี่นิวเยียร์มาให้ จะได้ไม่มีใครมองพี่เป็นตัวประหลาด พูดภาษาประหลาดด้วย”
          “ไม่ทันแล้วล่ะ”
          “ทำไมกัน พี่ไปเจออะไรมา”
          “ก็พี่ไปชนเข้ากับมนุษย์โลกผู้หญิงตนหนึ่ง”
          “แล้วพี่ก็พูดภาษาประหลาดใส่เขาใช่ไหม”
          “ใช่”
          “พี่นี่นะ ก็รู้อยู่ว่ามนุษย์เป็นพวกขี้สงสัย ก็ยังจะทำตัวประหลาด ข้าไม่อยากจะว่าพี่นะ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ ถึงพี่จะพูดภาษามนุษย์ได้คล่องและดีกว่าทุกคนก็ตาม แต่พี่ก็ยังติดนิสัยใช้คำเรียกแทนตัวเองเหมือนเดิม”
          “ข้าไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเอง อีกอย่างข้าไม่คิดจะมีเพื่อนเป็นมนุษย์โลกด้วย”
          “เอาเถอะแล้วแต่พี่นะ แต่ข้าขอเตือนพี่ไว้ก่อนนะว่า ถ้าพี่ไม่เปลี่ยนแล้วพวกแวมไพร์ หรือพวกแวร์วูล์ฟรู้เข้าว่ามีพวกพ่อมดขึ้นมาบนโลกมนุษย์ ข้ารับรองเลยว่าพี่ต้องเหนื่อยเหมือนเมื่อครั้งอดีตอีกแน่”
          “ใช่สิ พี่เกือบลืมเรื่องนั้นไปแล้ว ขอบใจนะที่เตือนพี่”
          “แน่นอนล่ะ ที่ข้าต้องเตือนพี่ เพราะข้าไม่อยากเห็นพี่ต้องเสียใจกับอะไรอีกแล้ว และข้าไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่”
          “ได้ พี่จะอ่านหนังสือที่เจ้าเอามาให้พี่ก็แล้วกัน และพี่จะทำตัวให้กลมกลืนกับมนุษย์โลกให้มากที่สุด”
          “ดีแล้วล่ะพี่ อย่างน้อยก็ถือว่าปกป้องมนุษย์โลกแล้วกัน”
          “อืม”
          “นี่ พี่วาเลน ไหนๆข้าก็ขึ้นมาบนโลกมนุษย์แล้ว พี่พาข้าไปกินอาหารมนุษย์ แล้วก็พาไปเที่ยวชมโลกมนุษย์หน่อยสิ”
          “แต่ว่า ถ้าถูกท่านพ่อ ท่านแม่จับได้ เจ้าต้องโดนทำโทษอีกนะ”
          “เอาเถอะหน่า ถือว่าเป็นค่าจ้างที่ข้าเอาหนังสือมาให้ และถือว่าเป็นค่าจ้างที่ข้าเตือนสติพี่ โอเคนะ”
          “ก็ได้ พี่ยอมแพ้เจ้า ฮอลลี่น้องรัก” สุดท้ายผมก็ต้องยอมแพ้ให้กับน้องสาวของตัวเอง
 
     ณ ร้านอาหารนับตังค์
          “พี่ข้าอยากกินอันนี้ อันนั้นด้วย”
          “เบาๆ หน่อย อย่าเสียงดังไป”
          “ขอโทษ ข้าลืมตัวไปหน่อย”
          “แล้วเจ้าบอกว่าไม่ให้แทนตัวเองด้วยภาษาพ่อมด แม่มดไงล่ะ”
          “ข้าลืมตัวอีกแล้ว”
          “เจ้านี่โก๊ะๆ เหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆ”
          “พี่หัวเราอะไร หยุดหัวเราะได้แล้ว คนมองกันใหญ่แล้ว”
          “หยุดก็ได้”
          “นี่ฮอลลี่ไม่ได้เห็นพี่ยิ้มมานานแล้วนะ”
          “ต่อไปนี้พี่จะยิ้มบ่อยๆ นะ”
          “อาหารมาแล้ว ฮอลลี่กินก่อนนะ จะได้รีบกลับ”
          “อืม” ดูน้องสาวผมสิ นับวันยิ่งทำตัวเหมือนท่านแม่เข้าไปทุกวัน แต่ก็สมวันของเธอดีนะ
          “อาหารที่นี่อร่อยจังเลย อยากเห็นหน้าแม่ครัวจัง” เมื่อน้องสาวผมร้องขอผมก็จัดให้ทันที ผมเรียกพนักงานให้ไปตามแม่ครัวออกมาให้หน่อย เมื่อเวลาผ่านไปสักพักแม่ครัวก็ออกมา แต่ที่ผมตกใจก็คือ แม่ครัวคนนั้นก็คือ ยัยมนุษย์โลกจอมพ่นไฟนั้นเอง
          “นี่ นายแปลกประหลาด ที่ชอบพูดจาประหลาดๆ นี่ นายมาที่นี่ได้ยังไง”
          “พี่สาวคนสวยรู้จักพี่ชายฮอลลี่ด้วยหรอคะ”
          “พี่ไม่ได้อยากรู้จักหรอกนะคะ มันเป็นแค่เรื่องแย่ๆที่พี่เจอในวันนี้เท่านั้นเอง”
          “นี่ เธอพูดจากับลูกค้าอย่างนี้ ไม่กลัวผมจะฟ้องเจ้านายเธอหรอ”
          “ว่าแต่เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าเธอ และแทนตัวเองว่าฉันหรอ”
          “ก็ใช่น่ะสิ มีปัญหาอะไรไหม”
          “ไม่มีหรอก แค่นึกว่าพูดจาแบบคนปกติก็เป็นนี่”
          “พวกพี่ๆ หยุดเถียงกันเถอะค่ะ คนมองเต็มร้านแล้ว”
          “พี่หยุดก็ได้จ๊ะ สาวน้อยคนสวย ว่าแต่เรียกหาแม่ครังทำไมกันคะ”
          “คือฮอลลี่อยากจะชมพี่ว่าทำอาหารอร่อยมากๆ เลยค่ะ ที่บ้านฮอลลี่ไม่ค่อยมีอาหารแบบนี้ให้กินค่ะ”
          “พี่ขอบใจนะที่ชม ถ้าอยากกินก็มาอีกนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยง แต่เลี้ยงแต่น้องฮอลลี่นะ ส่วนตัวพี่ชายพี่ไม่เลี้ยง แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าด้วย”
          “หน้าของฉันมันเป็นยังไง แต่คิดว่าก็คงดีกว่าหน้าเธอ เพราะถ้าเธอหน้าตาดีคงไม่ใส่แมสปิดหน้าเอาไว้” เมื่อผมพูดจบ เธอก็เอาแมสปิดหน้าออกทันที และมันก็ทำให้ผมตกใจสุดขีด เธอเป็นใครกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกันขนาดนี้ ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย เธอเหมือนจริงๆ เหมือนมากๆ เหมือนจนน่าตกใจ