แค่ผ่านมาให้จำ

วันนั้นที่พี่ริวไปส่งฉันที่บ้านพี่ริวอุ้มฉันเข้ามาส่งในบ้านที่แรกฉันก็ไม่ยอมแต่เจ้าตัวอ้างว่าเสียเวลาเลยอุ้มฉันที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยส่งเสียงกรี๊ดออกมาทำให้แม่ที่อยู่ในบ้านนึกว่าใครทำอะไรลูกสาวตัวเองพอแม่ออกเห็นก็ยืน งง พี่ริวจึ่งพูดขึ้นว่า
‘พอดีน้องปลาข้อเท้าพลิกผมเลยอาสามาส่งน้องที่บ้านครับ’พอแม่ได้ยินแบบก็เปลี่ยนสีหน้าจากตกใจเป็นอมยิ้มแปลกๆ
‘อ๋อ จ๊ะ งั้นอุ้มน้องเข้ามาเลย’
‘ขออนุญาตนะครับ’แล้วพี่ริวก็อุ้มฉันเข้ามาในบ้านเขาวางฉันลงโซฟาตรงห้องรับแขก
‘พี่กลับก่อนนะอย่าลืมทานยาแก้ปวดด้วยล่ะ ผมขอตัวนะครับสวัสดีครับ’
‘จ๊ะ กลับดีๆนะลูก’และพี่ริวก็กลับบ้านไปส่วนฉันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อแม่หันมามองด้วยความสงสัยปนเจ้าเล่ห์นิดๆ
‘พ่อหนุ่มคนนั้นใคร แฟนลูกหรอ’
‘จะบ้าหรอแม่ รุ่นพี่ที่โรงเรียน’
‘จริงอ่ะ แต่แม่ว่าก็โอเคนะลูกพี่เขาดูหล่อดีแม่ชอบ คิกๆ’
‘พูดอะไรของแม่เนี่ย ลูกสาวแม่ข้อเท้าพลิกนะสนใจกันหน่อยสิ’
‘ก็ลูกซุ่มซามเอง หรือว่าเป็นแผนให้พี่เขามาส่งบ้านใช่ม่าร้ายนะเรา’
‘แม่! จะเป็นอย่างงั้นได้ยังไง เจ็บจริงไม่ได้แสดง’
‘หรา’ ในวันนั้นทั้งบ้านคุยแต่เรื่องพี่ริวเขามาส่งฉันที่บ้านเรื่องเกิดจากที่แม่ล้อไม่หยุดกลายเป็นว่ารู้กันทั้งบ้าน
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันลาหยุดไปหนึ่งวันเพราะเดินไม่ไหววันนี้ก็มาเรียนเป็นวันแรกของอาทิตย์ฉันก็มาโรงเรียนปกติแต่ที่แปลกไปจากเดิมฉันมักจะมองหาเขาอยู่เสมอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“แกมองหาใครหรอ”กิ๊ฟที่มาจากไหนไม่รู้
“อ๋อ เปล่าๆ แล้วแกมานานยัง”
“เพิ่งมาอ่ะ”
“แล้วยัยแจนล่ะ”
“มันอยู่บนห้องล่ะ”
“งั้นเราไปกันเถอะ”
ขณะที่เพื่อนกับฉันกำลังเดินไปที่ตึกเรียนบังเอิญไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งล้มนั่งอยู่กับพื้นโดยมีผู้ชายที่รู้สึกว่าหน้าคุ้นๆกำลังช่วยพยุงพอเดินเขาไปใกล้ๆฉันถึงมั่นใจว่าเป็นเขา’พี่ริว’เขาพยุงผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องพยาบาลโดยไม่สังเกตเลยว่ามีอีกคนมองอยู่
“เฮ้ย! ปลาแกเป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้หรอ”
“เปล่าๆ ฝุ่นมันเข้าตาเราขึ้นห้องกันเถอะ”นายคงทำดีกับทุกคนสินะฉันผิดเองที่หลงคิดว่านายอาจจะรู้สึกดีกับฉันถึงได้เข้ามาทำดีด้วยฉันคงหลงตัวเองไปหน่อย หึ!
#พักเที่ยง
“แจน ปลา ไปกินข้าวกัน”
“โอเค” เราสามคนกำลังจะเดินออกจากห้องไปกินข้าวที่โรงอาหาร
“ปลา”เสียงพี่ริวเรียกฉันตอนที่เดินออกมาจากห้อง
“ใครหรอแก”กิ๊ฟถามเพื่อนสาวด้วยอยากรู้
“พี่เขาชื่อริวรุ่นพี่รู้จักกับยัยปลา”แจนตอบกิ๊ฟแทนปลามองที่เอาแต่มองฝ่ายตรงข้ามด้วยความนิ่งเงียบ
“งั้นปลาเดี๋ยวฉันกับยัยแจนไปสั่งข้าวรอแกเอาเหมือนเดิมใช่ป่ะ”
“อืม”
“สวัสดีค่ะพี่ริว”แจนกับกิ๊ฟสวัสดีพี่ริวแล้วก็เดินออกไป
“หายเจ็บแล้วหรอ”พี่ริวเอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ
“หายแล้วคะ พี่มีอะไรอีกหรือป่าวค่ะปลาจะไปกินข้าว”
“พี่ขอดูหน่อยได้ไหม”พี่ริวนั่งลงก้มมองที่ข้อเท้าโดยที่ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร
“พอใจแล้วใช่ไหมคะ ปลาขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ทำไมปลาต้องทำท่าทางห่างเหินกับพี่ พี่ทำอะไรให้ปลาโกรธหรอ”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกคะ”ฉันหันหน้าหนีพร้อมกับเดินออกมาจากตรงนั้น
“ปลา”พี่ริวเอื้อมมือมาดึงรั้งแขนฉันฉันเอาไว้
“พี่ริว ความใจดีของพี่ในบ้างครั้งก็ทำร้ายคนได้เหมือนกันถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเขาจริงๆก็อย่ามาห่วงใยให้เขาคิดไปไกลเพราะมันเจ็บ”ฉันดึงแขนออกแล้วเดินออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัวด้วยความรู้สึกที่เจ็บจี๊ดตรงหัวใจทั้งๆที่ไม่ได้โดนแทงแท้ๆแต่กลับเจ็บ พี่จะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าคนๆนี้รู้สึกชอบพี่ไปแล้วทำไมกันนะเพียงเวลาสั้นๆก็ทำให้ฉันชอบเขาได้เลยหรอ