แค่ผ่านมาให้จำ

วันหยุดหลายคนอาจจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไปเดทกับแฟนแต่สำหรับตัวฉันไม่ ฉันชอบทำอะไรคนเดียวเที่ยวคนเดียวคล้ายๆกับมีโลกส่วนตัวสูงแต่เปล่าเลยฉันว่าการที่เราอยู่กับตัวเองทำให้มองเห็นอะไรหลายๆอย่างในมุมที่ไม่เคยเห็น จะบ้าหรอ! น่าเบื่อจะตายออกไปข้างนอกดีกว่า

"อ้าว จะไปไหนหรอลูก"แม่ถามขณะที่ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก

"ไปเที่ยวเล่นแถวนี้แหละแม่ตอนเย็นๆเดี๋ยวกลับคะ"

"จ้าๆ ระวังตัวด้วยนะลูก"

วันหยุดส่วนมากถ้าไม่นอนอยู่บ้านฉันก็จะออกมาเดินเล่นแถวสวนสาธารณะทั้งบรรยากาศดีทั้งสงบ

ครืดดๆ (เสียงโทรศัพท์)

"ว่าไง แจน"

"แกอยู่ไหนไปช้อปปิ้งกันป่ะ"

"ไม่ดีกว่า พอดีช่วงนี้เงินค่าขนมไม่ค่อยมี"

"โอเค ไม่เป็นไรงั้นแค่นี้นะเดี๋ยวช้อปเผื่อ"แล้วยัยแจนก็วางสายไปเชื่อเหอะว่านางคงไปกับหนุ่มในสต๊อกนางนั่นแหละ

ฉันเดินเล่นมาเรื่อยๆก็มาหยุดนั่งพักที่ม้านั่งมองไปที่ทะเลสาบปล่อยให้สายลมพัดพาความคิดล่องลอยไป

“เห้ย! ทำอะไรอยู่”ความสงบจบลงเมื่อมีใครอีกคนเข้ามาทักพอหันไปมองแทบอยากจะเดินหนี

“ไอ่พี่ริว”

“พูดไม่เพราะอีกแหละ พี่ริว ไหนลองเรียกสิ”นายริวที่วิสาสะมานั่งลงข้างๆฉัน

“ไม่! จะไปไหนก็ไป”แล้วฉันก็ลุกเดินหนี

“ไปในที่ที่มีเธอได้ป่ะ”นายริวเข็นจักรยานเดินตามฉันมาซึ่งฉันพึ่งสังเกตว่าเขาเอาจักรยานมา

“นะ นาย แล้วจะเดินตามมาทำไมเนี่ยยย”

“ฉันก็ไปทางของฉัน”

“เห็นชัดๆว่านายเดินตามฉันมา”

“ทางของฉันก็คือทางที่มีเธอนั่นแหละ”

“ไอ่ ไอ่พี่ริวบ้า” ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะหยอดกันบ่อยก็หวั่นไหวนะเว้ยย

“ ทำไมเขินจนพูดติดอ่างเลยหรอ”นายริวยิ้มล้อเมื่อเห็นว่าฉันก้มหน้าเดิน

“ไปไกลๆเลยไป่”

“ไม่ไป อยากอยู่ใกล้ๆคนน่ารัก”

“นายมันบ้า ” ตุ้บ! “โอ๊ยย เจ็บ”เพราะมั่วแต่หันไปพูดกับนายริวโดยไม่ได้มองทางทำให้ฉันเดินชนต้นไม้

“เห้ย เป็นอะไรมากรึป่าว”นายริววางจักรยานแล้วเข้ามาดู

“โอ๊ย เจ็บนะสิ”

“ไหนดูสิ ฮ่ะฮ่าๆ เธอหัวโนเลยอ่ะไหนๆ”จู่ๆนายริวก็เอานิ้วมาจิ้มตรงแผลที่หน้าผาก

“โอ๊ยเจ็บ นายจะจิ้มแผลฉันทำไมเนี่ย”

“โทษที ไหนเงยหน้าขึ้นมาดูสิ”พอฉันเงยหน้าทำให้ฉันสบตากับนายริวพอดีเหมือนช่วงเวลานั่นหยุดลงมีเพียงแค่ฉันกับเขาสองคนทำให้รู้สึกใจสั่นแปลกๆเหมือนมันจะทะลุออกจากอกและเป็นฉันเองที่หลบตาก่อนเพราะไม่อยากให้อาการแปลกๆมันเป็นไปมากกว่าเดิม

“เอ่อ พอลุกไหวไหม”เป็นนายริวที่ทำลายความเงียบ

“ไหวๆ”ฉันพยายามขืนตัวลุกขึ้นต่ก็ต้องล้มลงเหมือนดิม”โอ๊ย!.”

“เป็นอะไรอ่ะ”

“เจ็บข้อเท้าอ่ะ.”

“ไหนขอดูสิ”นายริวถอดรองเท้าฉันออกทำให้เห็นข้อเท้าที่เริ่มบวม

“สงสัยข้อเท้าจะพลิกงั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านก็แล้วกัน”

“ไม่เป็นไรอ่ะ ฉันกลับเองได้”ฉันพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่เดินไปไม่ถึงไหนก็เหมือนจะล้มไม่ไหวแล้วเจ็บก้นอีกแน่

“อย่าดื้อได้ไหม”เป็นนายริวที่เข้ามาคว้าฉันไว้ทันก่อนที่จะล้มกลายเป็นว่าเหมือนตอนนี้นายริวกำลังกอดฉันจากด้านหลัง

“แต่”

“ไม่มีแต่ พี่จะไปส่งเธอที่บ้าน”นายริวช่วยพยุงฉันเดินมาที่จักรยานของเขา

    และตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่เบาะหลังโดยนายริวเป็นคนปั่นอยู่ดีๆเขาก็ดึงมือฉันไปกอดเอวเขาฉันพยายามดึงมือออกเขาก็จับไว้เหมือนรู้ทัน

“จับไว้ เดี๋ยวตกรอบนี้ขาหักแน่ๆ”

“ชิ! “

แม้จะพูดไปอย่างนั้นแต่ใครจะรู้ว่าในใจฉันรู้สึกดีแค่ไหนได้แต่เก็บซ่อนรอยยิ้มไว้ด้านหลังของเขา นายจะทำให้ฉันหวั่นไหวไปจนถึงเมื่อไร และอีกคนก็ยิ้มตลอดทางโดยที่คนข้างหลังไม่มีทางได้เห็นยิ้มที่บ่งบอกว่ามีความสุขมากแค่ไหนเพียงได้แค่อยู่ใกล้ๆเธอคนนี้

“นี่”

“ว่าไง”

“ขอบคุณนะคะ พี่ริว”เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กเรียกเขาว่าพี่ทำให้เขายิ้มออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับหัวใจพองโต