แค่ผ่านมาให้จำ

     เป็นเหมือนกันไหมที่เวลารู้สึกเหนื่อยเพียงแค่มีสายลมพัดผ่านเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ผ่อนคลายสบายใจและที่สำคัญทำให้ตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆจนหลับไปในที่สุด...

"ปลาๆ"

"เอิ่มม! คนจะนอน"

"ปลาตื่นๆ"คนขี้เซาทำท่าเหมือนจะไม่ตื่นง่ายๆแถมยังหันหลังให้กับเพื่อนเหมือนกับรำคาญ

"เอาไงดีกิ๊ฟ"เมื่อไม่สำเร็จจึงหันไปปรึกษากับเพื่อนอีกคน

"เอิ่มมมม เห้ย! ไอ่ปลาผู้ชายมา"

"ไหน!"เพื่อนสาวสองคนตะโกนพร้อมกันพร้อมกับหันซ้ายหันขวา

"พอพูดเรื่องผู้ชายหายง่วงเลยหรอจ๊ะเพื่อนรัก"

"หลอกกันนิ"ฉันลุกนั่งแล้วมองหน้าเพื่อนสองคนด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ

"เรียกตั้งนานแกไม่ตื่นสักที"แจนที่ได้โอกาสจิกเพื่อน

"แหม๋! แกก็ไม่ต่างจากยัยปลาเท่าไรหรอกนะมองซ้ายมองขวาเชียว"กิ๊ฟมองเพื่อนสองคนด้วยความเอือมที่พากันบ้าผู้ชาย

"จ้าาา แม่กุลสตรีว่าแต่มีอะไรกันหรอถึงมาปลุกฉันเนี่ย ห้าวว"ตาฉันเริมจะปิดอีกครั้ง

"ก็ให้มาฟังยัยแจนอัพเดตแฟนล่าสุดไงแกรู้ป่ะว่าใคร"

"ไม่ใช่แฟนคุยกันเฉยๆ"

"คนไหน ใช่คนที่ฉันเห็นแกไปเดินห้างกับเขาวันนั้นป่ะ"ฉันจำได้ว่าวันนั้นเห็นยัยแจนไปห้างกับผู้ชายคนหนึ่งน่าตาจัดว่าดีในระดับหนึ่ง

"ก็แค่เพื่อน"แจนปฎิเสธเสียงสั่นเหมือนไม่มั่นใจกับคำตอบ

"เพื่อนที่ไหนเขาบอกรักกันว่ะ"กิ๊ฟเปิดหน้าวอเฟสแจนให้ดูพร้อมกับข้อความที่ผู้ชายคนนั้นโพสบอกรักยัยแจน

"เพื่อนกัน"แจนตอบเสียงแข็ง

"แล้วเขาขอคบยัง"

"เขาก็เหมือนจะชอบฉันนะแต่ชอบพูดเล่นอ่ะมึงไม่ชัดเจนสักทีพอถามว่าคุยกันในฐานะอะไรเขาก็บอกว่าฐานะเพื่อนคือมึงจะให้กูทำยังไง"

"ปล่อยมันไปเถอะ อย่าเสียดายเลยหาใหม่ๆ"ฉันพูดปลอบพร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจเพื่อน

"เราจะโสดไปด้วยกัน"กิ๊ฟพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"กูไม่โสดนะ"

"ว่าไงนะปลา!!"

"ล้อเล่นไม่ต้องประสานเสียงก็ได้งั้นขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะเดี๋ยวมา"

"เออๆ"

เอาเข้าจริงๆตอนนี้เรื่องความรักไม่ค่อยมีผลต่อชีวิตฉันสักเท่าไหร่หรืออาจจะยังไม่เจอคนที่ฉันรักเขาจริงๆล่ะมั้ง ส่วนมากแฟนเก่าที่เลิกกันไปก็อยากกลับมาคืนดีกับฉันทั้งๆที่ฉันเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ

สดชื่นจังหลังจากที่ได้ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นๆแถมยังมีผู้ชายเตะบอลให้ดูด้วยแหะ

"น้องๆ"แรงสะกิดไหล่จากด้านหลัง

"คะ"

"ช่วยเอาน้ำไปให้เพื่อนพี่หน่อยพอดีพี่ปวดท้องหนักมากมันชื่อไอ่ริว อ่ะขอบใจนะน้อง"

แล้วพี่เขาก็วิ่งหายไปในห้องน้ำเหลือไว้เพียงขวดน้ำหนึ่งขวดแวะไปแปปเดียวคงไม่เสียเวลาหรอกมั้งแล้วฉันก็เดินตรงไปที่สนามบอลมองหาพี่คนที่ชื่อริวว่าแต่คนไหนกันว่ะ พี่เขาก็ไม่บอกว่าใส่เสื้อเบอร์อะไรอืมทำไงดี

"น้องมาหาใครหรอ"อยู่ๆก็มีพี่คนหนึ่งเดินมาถามฉัน

"เอ่อ พอดีเอาน้ำมาให้พี่ริวคะพี่รู้ไหมคะว่าคนไหน"

"น้องนี้แปลกดีแหะเอาน้ำมาให้คนไม่รู้จักใส่ยาอะไรลงไปในน้ำรึป่าว"

"เปล่านะคะพี่คือ.."

"มีเรื่องอะไรกันว่ะไอ่เฟรม"พี่นักฟุตบอลคนหนึ่งเดินเข้ามาถามอีกคนว่าแต่หน้าคุ้นๆ

"ก็ไม่มีอะไรน้องเขาจะเอาน้ำมาให้มึงแต่เขาไม่รู้จักมึงกูเลยว่ามันแปลกๆเลยถามดู"

"น้องเอาน้ำมาให้พี่หรอ"คนที่น่าจะชื่อริวมองหน้าาฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"พอดีเพื่อนพี่เขาท้องเสียเลยให้หนูเอาน้ำมาให้ถ้าพี่ไม่เชื่อไปถามเพื่อนเองนะคะ ลาคะ"มองอย่างกับเราเป็นคนโรคจิตอย่างงั้นแหละ

"เดี๋ยว! หน้าน้องคุ้นๆเหมือนพี่เคยเห็นที่ไหน"

"หน้าเหมือนหนูมีเยอะแยะไปคะ"

"ไม่ใช่ เคยเห็นที่...."

"ที่ไหนว่ะไอ่ริว"เฟรมถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ว่าไปรู้จักกับสาวน้อยน่ารักคนนี้ที่ไหน

"จำได้แล้ว ยัยเอ๋อ"คนทั้งสนามหันมามอง

"ห่ะ!."ฉันกับพี่เฟรมอุทานพร้อมกันแต่คนนล่ะความหมาย

"นาย นายลูกชิ้น"ว่าอยู่น่าคุ้นๆที่แท้ก็คนที่เราชนครั้งก่อนที่หน้าโรงเรียนนั่นเองโลกกลมไปไหม

"ยัยเอ๋อใครเป็นนายลูกชิ้นเรียกนายได้ไงฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ"

"จะทำไม แล้วฉันก็ไม่ได้เอ๋อด้วยวันซวยอะไรของฉันเนี่ย"

"ทำไม เห็นฉันแล้วโลกจะแตกหรือไงยัยเอ๋อ"

"ยิ่งกว่าโลกแตกอีกโว้ย!"พูดเสร็จก็เดินหนีด้วยความที่ไม่อยากอยู่กับคนปากร้ายแถมคนเริ่มมองมาทางนี้บอกตรงๆ อายว่ะ

"เห้ย! จะไปไหนกลับมาก่อน"เสียงนายริวตะโกนตามหลัง

"ไม่ อย่าเจอกันอีกเลย"

     เหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันไม่เดินผ่านสนามฟุตบอลอีกเลย เพราะกลัวไปเจอนายริวนั่นอีกขอทำใจก่อนปะทะละกันและดูเหมือนฟ้าจะไม่เป็นใจ